พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 599

จางอวี้ซูพินิจมองนางสองสามแวบ แล้วรีบพูด “ไม่ได้การ เจ้าโดนความเย็นจนเป็นหวัด ต้องรายงานเรื่องนี้ให้คนในจวนเสนาบดีขวาหลี่ทราบทันที”

ได้ยินเช่นนี้ หลี่เมิ่งเอ๋อร์พลันน้ำตาไหลร่วงเผาะด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจอย่างอดไม่ได้

“ไม่มีประโยชน์หรอก ท่านปู่ไม่ยอมให้คนพาข้ากลับไป เป็นเช่นนี้มาตั้งแต่สองสามวันแรกแล้ว เขาได้ยินจูเอ๋อร์บอกว่าข้าไม่สบาย ก็แค่เรียกหมอจวนมาตรวจชีพจรให้เฉยๆ!”

สองวันก่อนที่เพิ่งถูกส่งมายังวัดหานซาน นางแกล้งทำเป็นป่วยเพื่อกลับจวนเสนาบดี ใครจะรู้ว่าท่านปู่จะไม่ผ่อนผันเลย

ดูท่าเขาตั้งใจแน่วแน่จะให้นางฝึกบำเพ็ญอยู่ที่นี่

จางอวี้ซูฉายแววงุนงงในก้นบึ้งดวงตา ถามอย่างห่วงใย “เหตุผลคืออะไรกันแน่ ที่ทำให้ท่านเสนาบดีขวาหลี่ผลักไสเจ้ามาที่นี่โดยไม่ดูดำดูดี”

พอหลี่เมิ่งเอ๋อร์ถูกส่งออกไป เขาก็รู้ข่าวจากสายลับ จากนั้นจึงไป ‘พบกันโดยบังเอิญ’ ที่วัดหานซานทันที

แต่สำหรับเหตุผลที่ถูกส่งไป หลี่เมิ่งเอ๋อร์ไม่เอ่ยถึงสักคำไม่ว่าจะซักถามแค่ไหนก็ตาม

“ข้า...ไม่ได้บอกเรื่องนี้กับเจ้าทั้งหมดหรอก! เป็นเพราะเรื่องที่พี่สาวถอนหมั้น ข้ารู้สึกว่านางทำไม่ถูก ทำให้เสียหน้าจวนเสนาบดี เลยทะเลาะกับนางใหญ่โต จึงถูกส่งมาสำนึกผิดที่วัดหานซาน!”

จางอวี้ซูไม่ปักใจเชื่อเสียทีเดียว พยายามจะซักไซ้หาสาเหตุที่หลี่เมิ่งเอ๋อร์ถูกลงโทษอีก

“แต่การถอนหมั้นเป็นความผิดของหญิงชั่วหลี่เมิ่งชูนั่น ไฉนผู้อาวุโสอย่างเสนาบดีขวาหลี่จึงลงโทษแต่เจ้าคนเดียว”

หลี่เมิ่งเอ๋อร์อึ้งกับคำถามไปชั่วขณะ จะให้จางอวี้ซูรู้คำทำนายนั่นไม่ได้เด็ดขาด หาไม่แล้วนางจะเสียผู้ติดตามต้อยๆ คนนี้ไปด้วยซ้ำ

นางผุดความคิด ในไม่ช้าก็เริ่มสะอื้นไห้อีกครั้ง

“ไม่ใช่เพราะพี่สาวได้รับความโปรดปรานจากรัชทายาทกับพระชายาหรอก ดังนั้นต่อให้จะทำการถอนหมั้น ท่านปู่ก็ยังยืนอยู่ข้างนาง ข้าโกรธท่าทีของท่านปู่จริงๆ ทั้งที่ตระกูลจางกับตระกูลหลี่ลงเรือลำเดียวกันแล้วแท้ๆ แต่เพราะเขากลัวบารมีของรัชทายาทกับพระชายาจึงไม่กล้าลงโทษพี่สาว นี่จะไม่ทำให้ท่านอาลักษณ์กรมอาญาผิดหวังหรอกหรือ”

“เป็นเพราะข้าเถียงเรื่องนี้กับท่านปู่ เขาจึงโกรธจัด เลยลงโทษข้าด้วยการส่งมาสำนึกผิดที่นี่”

จางอวี้ซูเข้าใจในบัดดล ที่แท้เสนาบดีขวาหลี่รู้สึกเสียหน้าที่เถียงกับหลาน จึงทำเช่นนี้

เขานึกสงสัยว่าหลี่เมิ่งเอ๋อร์เป็นถึงหลานสาวคนเล็กสายตรงที่รักตามใจถึงเพียงนั้น อีกฝ่ายตัดใจลงโทษนางเช่นนี้ได้อย่างไร

เขาเกือบจะคิดว่าอีกฝ่ายหมดความเป็นคนโปรดไปเสียแล้ว

หากหลี่เมิ่งเอ๋อร์ไม่เป็นที่ชื่นชอบอีก การแต่งงานกับนางคงไม่เกิดประโยชน์มากนัก ในเมื่อไม่ได้เป็นคนโปรด เขาจึงต้องคว้าโอกาสนี้เพื่อเอาชนะใจนาง

“เมิ่งเอ๋อร์อย่าเพิ่งเศร้าไป ท่านเสนาบดีขวาก็อึดอัดใจไม่แพ้กัน คิดว่าไม่เกินเดือนหรือสองเดือนก็จะรับเจ้ากลับไป” จางอวี้ซูพูดขณะนั่งอยู่บนขอบเตียงติดกับหลี่เมิ่งเอ๋อร์ ถือโอกาสเช็ดน้ำตาพลางทำทีโอบนางมาไว้ในอ้อมแขนกลายๆ

“เจ้าตกมาอยู่สภาพเยี่ยงนี้เพราะเจ็บร้อนแทนข้าแท้ๆ ไม่ต้องกลัว ข้าจะอยู่กับเจ้าเสมอ หากมีปัญหาอะไรบอกข้าได้เลย”

หลี่เมิ่งเอ๋อร์กัดริมฝีปาก แม้จะไม่ชอบที่จางอวี้ซูเข้ามาสนิทสนม แต่ก็ยังข่มกลั้นไม่ผลักไสเขาออกไป

นางยังไม่รู้ว่าจะได้กลับตระกูลหลี่เมื่อใด จากที่เสนาบดีขวาหลี่พูด ดูเหมือนมีแผนจะให้นางพำนักอยู่ที่นี่จนถึงสิ้นปี

ต้องโทษคำทำนายบ้าบอนั้นเลย!

มองบุรุษตรงหน้า หลี่เมิ่งเอ๋อร์ก็เอ่ยอย่างอ่อนแรง “ข้ารู้สึกเวียนหัวและครั่นเนื้อครั่นตัว”

จางอวี้ซูสั่งจูเอ๋อร์ทันที “เจ้าไปขอยาสมุนไพรลดไข้จากหลวงจีนน้อยในวัด ต้มเสร็จแล้วยกมาให้เมิ่งเอ๋อร์ ระวังอย่าไปรบกวนผู้อื่น”

“เจ้าค่ะ”

หลังจากจูเอ๋อร์ออกไป ไม่นานในห้องก็เหลือเพียงคนสองคน

จางอวี้ซูเดินไปยังห้องปีกตะวันออก หอบผ้าห่มใหม่ที่เขาซื้อมาวันนี้ เอามาห่มให้หลี่เมิ่งเอ๋อร์

“เฮ้อ ข้าผิดเองที่จัดการไม่ดี ต้องใช้เวลาตั้งนานกว่าจะสร้างเส้นสายในวัดได้ หากส่งของมาเร็วกว่านี้ เจ้าคงไม่ทรมานนัก”

หลี่เมิ่งเอ๋อร์สัมผัสได้ถึงความอบอุ่น สีหน้าเริ่มดีขึ้นบ้าง ระบายความในใจกับจางอวี้ซูอย่างไม่หยุดปาก

จางอวี้ซูฟังแล้วรู้สึกหมดความอดทน ใบหน้ายังคงดูเป็นทุกข์และกังวล

เขาสามารถส่งของที่หลี่เมิ่งเอ๋อร์ต้องการมาให้ในตอนเช้าได้ แต่จงใจประวิงเวลานางไว้สองสามวัน