พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 601

เฟิงอู๋จีเปิดประตูน้ำมุมหนึ่งของห้องครัว รางน้ำไม้ไผ่ก็มีน้ำเย็นฉ่ำไหลออกมาทันที

ถึงแม้ถนนเมืองหลวงแห่งต้าโจวจะไม่ค่อยดีนัก ทว่าระบบการจ่ายน้ำกลับดีเยี่ยม

บนยอดภูเขาตรงชานเมืองมีการขุดบ่อน้ำหินขนาดใหญ่ทุกที่ จากนั้นก็สร้างเส้นทางลำเลียงน้ำมายังเมืองหลวง

ตามสี่มุมของเมืองหลวงล้วนมีบ่อน้ำหิน เป็นแหล่งกักตุนน้ำที่ไหลมาตามภูเขา จากนั้นก็ใช้รางน้ำไม้ไผ่ระบายน้ำไปยังบ่อน้ำขนาดย่อย ให้ประชาชนใช้ดื่ม

อันนี้คล้ายระบบน้ำประปาของยุคปัจจุบัน

หมู่บ้านน้ำพุร้อนที่มีการก่อสร้างขนาดมหึมา ย่อมมีระบบจ่ายน้ำเป็นสมบูรณ์แบบอยู่แล้ว ยิ่งไปกว่านั้นเพราะสร้างกลางภูเขา จึงใกล้กับบ่อน้ำหินมาก จึงใช้น้ำสะดวกกว่าอยู่ตัวเมือง

พวกอวิ๋นหลิงเพียงแค่ดัดแปลงเรือนพักบัณฑิตเล็กน้อย ก็สามารถใช้รางไม้ไผ่ลำเลียงน้ำมายังเรือนต่างๆได้แล้ว

เมื่อวานหลังจากที่พวกเขาสองคนมาถึงสำนักศึกษาชิงอี้ ระหว่างที่เหล่าบัณฑิตไปฝึกซ้อม พวกนางจึงเดินสำรวจสภาพแวดล้อมของเรือนพักบัณฑิต

หากพูดตรงหน่อยก็คือผู้บริหารสำนักศึกษาตรวจตราว่าสิ่งแวดล้อมของหอพักบัณฑิตเป็นเช่นไรบ้าง?

บัดนี้ดูแล้วระบบการจ่ายน้ำไม่มีปัญหาแต่อย่างใด ติดอยู่ตรงที่เร่งก่อสร้างให้แล้วเสร็จโดยเร็ว จึงใช้กระบอกไม้ไผ่แบ่งจ่ายน้ำ

หากต้องการใช้น้ำระยะยาวก็ต้องเปลี่ยนกระบอกไม้ไผ่เป็นระยะ

ภายในเรือนพักอาจารย์มีแสงตะวันอ่อน ๆ สาดส่อง

อวิ๋นหลิงมองน้ำใส ๆ แล้วอุทานว่า “น้ำอันนี้ใสกว่าน้ำในเมืองหลวงอีก ปัญญาของบรรพบุรุษน่ายกย่องจริงๆ ไม่คิดว่านอกจากวิธีกักเก็บน้ำแล้วยังมีระบบกรองน้ำด้วย”

นางเองก็ซักถามเซียวปี้เฉิงแล้วถึงรู้ว่า บรรพบุรุษต้าโจวคิดค้นวิธีการฆ่าเชื้อน้ำด้วย

รอบ ๆ บ่อเก็บน้ำมีระบบกรองน้ำที่สมบูรณ์แบบ ในบรรดาบ่อน้ำมีการจัดวางทรายและกรวด เศษหินและอิฐ และถ่านไม้เป็นต้น เมื่อน้ำไหลผ่านสิ่งเหล่านี้ก็จะยิ่งสะอาดมากขึ้น

เซียวปี้เฉิงยิ้มเอ่ย “บ่อน้ำพวกนี้มีการก่อสร้างตั้งแต่ก่อตั้งราชวงศ์ต้าโจวแล้ว มีมายาวนานสามร้อยกว่าปีแล้ว ในห้องพระอักษรของเสด็จพ่อมีภาพออกแบบด้วย ท่อลำเลียงน้ำใต้ดินจากทั่วทิศประสานกัน ดูแล้วเหมือนตัวอักษรคำว่า ความสุขและอายุขัย ดังนั้นปวงชนจึงเรียกว่า ร่องน้ำ”

อวิ๋นหลิงรู้สึกนับถือบรรพบุรุษอีกครั้ง แม้เทคโนโลยีของยุคปัจจุบันจะล้ำเลิศ เหนือจินตนาการ ทว่าก็เดินตามรอยบรรพบุรุษมาทีละก้าวเช่นกัน

ทว่าผ่านศึกสงครามมาหลายปี ระบบการจ่ายน้ำของต้าโจวมีความเสียหาย สู้แต่ก่อนไม่ได้

มีเพียงเศรษฐีกับขุนนางชั้นสูงเท่านั้นที่ยังคงบ่อน้ำใช้งาน ประชาชนส่วนใหญ่ต้องขุดน้ำบาดาลใช้เอง

ครั้งนี้ไม่รอให้อวิ๋นหลิงเอ่ยปากพูด เซียวปี้เฉิงก็อุทานว่า “กำลังจะซ่อมแซมถนน เช่นนั้นก็ปรับแก้ท่อลำเลียงน้ำอีกครั้งแล้วกัน เพราะคลังหลวงของต้าโจวมีล้นหลาม จึงไม่ใช่เรื่องยากเย็น”

แม่สาวน้อยมอบภาพรถปืนใหญ่ ทางด้านค่ายทหารก็ดำเนินไปอย่างราบรื่น เขามั่นใจว่าจะเจรจากับแคว้นตงฉู่สำเร็จ ได้กำไรเป็นกอบเป็นกำแน่

“หวังว่าวันหนึ่งประชาชนทั่วต้าโจวจะได้ใช้ชีวิตดีๆแบบนี้ สิบยี่สิบปีคงเป็นไปไม่ได้ แต่ถ้าทำได้ภายในสามถึงห้าสิบปี ก็ถือว่าหมดห่วงแล้ว”

“ข้าเชี่ยวชาญด้านอาวุธเท่านั้น ไม่มีความสามารถอย่างอื่นอีก เสด็จพ่ออยากฝากบัลลังก์มังกรให้ข้า ข้าต้องทุ่มเทสุดฝีมือ ปกปักรักษาบ้านเมือง ดูแลประชาชนให้อยู่เย็นเป็นสุข หาไม่แล้วข้าคงทำให้เสด็จปู่ผิดหวังแล้ว”

เซียวปี้เฉิงช่ำชองด้านอาวุธและสงคราม ซึ่งไม่อาจใช้ประโยชน์ในยุคสันติสุขได้