พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 602

อวิ๋นหลิงกระแอมเสียง หยิบกระดาษบางออกจากแขนเสื้อจำนวนหนึ่งแล้วยื่นให้ผู้ดูแลเจิ้ง

“คิกคิก ไม่เคยได้ยินเพลงนี้ก็ช่างปะไร ข้ามีโน้ตเพลงอยู่หลายเพลง เจ้าเอาไปให้พวกอาจารย์ศึกษาดู ต้องให้ทุกคนต้องเป็นก่อนการแสดงผลการฝึกฝนทหาร”

เพลงที่ชื่อ ‘สามัคคีคือพลัง’ ภพที่แล้วไม่ว่าจะในองค์กรหรือในหน่วยงานรัฐ ล้วนได้ยินเพลงนี้ตลอด

เป็นเพลงเก่าที่เริ่มออกตอนศตวรรษที่ยี่สิบ เพลงนี้คงแฝงเข้าในสายเลือดของชาวจีนทุกคน ส่งผลให้อวิ๋นหลิงเขียนชื่อเพลงนี้โดยไม่รู้ตัว

ทว่าเนื้อเพลงไม่เหมาะจะนำมาใช้ในสำนักศึกษาชิงอี้ เพราะโลกใบนี้นอกจากพวกนางสี่คน คนอื่นก็ไม่เข้าใจคำว่า ฟาสซิสต์

“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจำได้แล้ว”

ผู้ดูแลเจิ้งรีบรับกระดาษมาดู ในนี้เขียนโน้ตเพลงไว้สามเพลง ซึ่งเขาไม่เคยได้ยินเพลงพวกนี้เลย

บุรุษควรเข้มแข็ง เป็นวีรบุรุษผู้องอาจ ดอกไม้ใบหญ้าในค่าย...

ถึงแม้ไม่เคยได้ยินและร้องไม่เป็น ทว่าเพียงมองเนื้อเพลงกับชื่อเพลง ผู้ดูแลเจิ้งก็เห็นถึงความพิเศษของเพลงพวกนี้แล้ว

โดยเฉพาะเพลง ‘ดอกเขียวในค่ายทหาร’เป็นเนื้อเพลงแนวใหม่ที่น่าสนใจยิ่ง

เขาอดอุทานไม่ได้ “เนื้อเพลงมีความหมายยิ่ง แต่กระหม่อมรู้สึกว่าแตกต่างจากรูปแบบเนื้อเพลงของดินแดนเก้าแคว้น ไม่ทราบว่าพระชายาได้เพลงนี้มาจากที่ใด หรือว่าเป็นคนแต่งขึ้นมาเอง?”

อวิ๋นหลิงคิดข้ออ้างไว้รอแล้ว ยิ้มเอ่ยอย่างไม่หน้าแดง “ตอนที่จัดตั้งห้องสมุดหลายเดือนก่อน ข้ากับปี้เฉิงรวบรวมตำราทุกทิศ และบังเอิญได้ตำราเพลงมา เพลงที่บันทึกในนั้นมีไม่จบเพลง”

“ว่าที่พระชายาจินช่ำชองด้านกู่ฉิน หมาก อักษรและภาพวาด จึงใช้ข้อมูลเพลงพวกนั้นแต่งเพลงใหม่ขึ้นมา ข้ารู้สึกว่าเพลงพวกนี้ไพเราะเพราะพริ้ง จึงอยากให้บัณฑิตของสำนักเราฝึกร้อง”

อวิ๋นหลิงไม่เชี่ยวชาญด้านเพลง มาตรฐานการร้องเพลงของเธออยู่แค่เด็กอนุบาล ทว่าหลงเย่กลับแตกฉานหลายแขนง

สุขภาพนางอ่อนแอ เป็นคนเงียบขรึม หลังจากปฏิบัติภารกิจกลับมาก็จะมีวันหยุดพักผ่อนตลอด ยามว่างจึงศึกษาเรื่องพวกนี้