พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 617

“ในสิบกว่าวันที่ผ่านมา ข้าวิ่งเต้นไปทั่วเพื่อการใหญ่ในการรวบรวมแผ่นดินของเหมียวเจียงให้เป็นหนึ่ง ส่วนท่านก็เอาแต่นอนกินอยู่ในเมืองหลวงรอความตายอย่างนั้นหรือ”

นึกถึงเรื่องที่ตนเองต้องแฝงตัวเข้าไปในคณะทูตของแคว้นถังใต้เพียงลำพัง เกือบจะถูกจับได้และเอาชีวิตไปทิ้ง แต่ไป๋ชวนกลับเอาแต่ทำตัวเอ้อระเหย ทำให้เฟิงอิ๋งอิ๋งรู้สึกโกรธจนแทบจะหายใจไม่ออก

ไป๋ชวนขมวดคิ้วขึ้นมาอย่างไม่พอใจ “นี่นี่ อย่าพูดจาไม่น่าฟังเช่นนั้นได้หรือไม่ นอนกินรอความตายอะไรกัน ที่ข้าทำเขาเรียกว่าวางแผนระยะยาวให้ได้ประโยชน์มากขึ้น เจ้าจะไปรู้อะไร”

“ถุย ยังจะวางแผนอะไรกัน ท่านมันก็แค่ขี้แพ้คนหนึ่ง”

ไป๋ชวนทำเสียงขึ้นจมูก “ช่างเถอะ ผู้หญิงอกใหญ่ไร้สมองอย่างเจ้า พูดกับเจ้าจะไปรู้เรื่องอะไร”

“ถ้าเช่นนั้นท่านก็ลองพูดมา ท่านวางแผนไว้ว่าอย่างไร”

เฟิงอิ๋งอิ๋งยิ้มเย็น อยากจะรู้เหมือนกันว่าเขาจะแต่งเรื่องไร้สาระอะไรให้ฟัง

ไป๋ชวนได้ยินดังนั้น ก็อธิบายอย่างจริงจังขึ้นมาว่า “ก่อนอื่นนะ พระชายารัชทายาทแห่งซีโจวมีฝีมือทางการแพทย์ยอดเยี่ยม แมลงกู่ของเจ้ากับข้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนางเลย ลำดับต่อมาเยว่หลงเย่ก็มิใช่คนที่เราจะดูถูกได้ สามารถทำลายวิชายันต์ควบคุมวิญญาณของเจ้าได้อย่างง่ายดาย เมื่อพวกนางร่วมมือกัน พวกเราแทบจะไม่มีโอกาสชนะเลย”

“แม้ว่าพวกเราจะพาลูกน้องมาด้วยไม่น้อย แต่รัชทายาทแห่งซีโจวเป็นถึงเทพแห่งหอกที่มีชื่อเสียงไปทั่วหล้า พวกเราสิบคนรุมเขาคนเดียวก็อาจถูกแทงตายเป็นเนื้อเสียบไม้ได้”

เฟิงอิ๋งอิ๋งได้ยินคำพูดประโยคนี้ ก็เอ่ยปากตอบโต้ทันควัน “ทำไมท่านจึงเอาแต่ยกยอผู้อื่น แต่กลับดูถูกตัวเองเล่า แม้ว่าชาวเหมียวจะไม่ถนัดเรื่องการต่อสู้แบบโบราณ แต่ในมือพวกเรามีไพ่อย่างอาทัวอยู่ เมื่อจำก็สามารถโจมตีพวกเขาโดยไม่ให้ตั้งตัวได้”

ประมาณหกปีก่อน ตอนที่นางติดตามแพทย์หมอผีของเหมียวเจียงไปยังทุ่งกว้างของเผ่าทูเจวีย ในสงครามที่ดุเดือดได้ช่วยชีวิตของทหารนายหนึ่งที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสเจียนตายเอาไว้

ดูจากเสื้อเกราะที่แตกยัง อีกฝ่ายน่าจะเป็นคนซีโจว

ตอนนั้นเฟิงอิ๋งอิ๋งกำลังศึกษาแพทย์หมอผี จึงได้นำผู้ชายคนนี้กลับมาเพื่อเป็นคนทดลองยา คิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะมีชีวิตรอดต่อไปได้อย่างปาฏิหาริย์

แต่หลังจากที่อีกฝ่ายรอดชีวิตแล้ว กลับสูญเสียความทรงจำที่ผ่านมาทั้งหมด จำได้เพียงว่าเคยมีคนเรียกเขาว่า”อาทัว”

อาทัวเป็นนักดาบฝีมือเยี่ยมยอด ทักษะการใช้ขาต่อสู้ก็เป็นหนึ่ง หลายปีมานี้ภายใต้ฤทธิ์ยาแปลกประหลาดหายากต่างๆนานา ร่างกายไม่เหมือนคนปกติทั่วไป คนธรรมดาย่อมไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา

ภายใต้ผลกระทบจากวิชายันต์ควบคุมวิญญาณ จะเชื่อฟังเฟิงอิ๋งอิ๋งที่ใช้เขาเป็นหุ่นเชิดเพียงคนเดียวเท่านั้น

“อาทัวเป็นยอดฝีมืออันดับหนึ่ง แม้จะต้องต่อสู้กับรัชทายาทแห่งซีโจว ก็ไม่แน่ว่าจะเสียเปรียบ”

ไป๋ชวนเอ่ยเสียงเย็นว่า “อย่าลืม อาทัวเป็นทหารของแคว้นต้าโจว ถ้าหากเขาพบเข้ากับคนคุ้นเคยในอดีตแล้วฟื้นความทรงจำขึ้นมา แทนที่เจ้าจะได้ประโยชน์กลับต้องสูญเสียมากกว่า”

“ไป๋ชวน เจ้ามันปากปีจอ เจ้าตั้งใจจะทำให้ข้าโกรธจนตายจึงจะพอใจใช่หรือไม่”

เมื่อเห็นว่าเฟิงอิ๋งอิ๋งอารมณ์กำลังจะปะทุขึ้นมาแล้ว ไป๋ชวนรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “เอาล่ะเอาล่ะไม่เอ่ยถึงเรื่องนี้แล้ว เรามาคุยกันต่อเรื่องแผนการที่แสนจะปราดเปรื่องของข้าดีกว่า”

เขาแอบพึมพำอยู่ในใจ ถึงว่ากงจื่อโยวไม่ชอบเฟิงอิ๋งอิ๋ง หาเป็นเขา ก็คงจะเลือกเยว่หลงเย่ที่เป็นผู้หญิงอ่อนโยนน่าทะนุถนอมมากกว่า

แม้ว่าเยว่หลงเย่จะเป็นดอกลำโพงที่แสนอันตราย ก็ดีกว่าเฟิงอิ๋งอิ๋งที่เป็นดอกบานบุรีชอบตะคอกโวยวาย......

ไม่ไม่ ว่านางเป็นดอกบานบุรียังเป็นการเหยียดหยามดอกบานบุรีเลย ทั้งที่นางเป็นหญิงใจดำอำมหิตแท้ๆ