พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 616

ตอนที่รถม้าไปถึงสำนักศึกษาชิงอี้ เป็นเวลาบ่ายสองโมงกว่าแล้ว

ในเวลานี้ เพิ่งจะสิ้นสุดเวลาพักกลางวันของลูกศิษย์ และเตรียมตัวจะทำการฝึกฝน

อวิ๋นหลิงพาองค์หญิงหกไปทานอาหารที่โรงอาหารก่อน จากนั้นก็ไปที่เรือนแห่งหนึ่งในหอพักโยวหราน เลือกห้องที่หันหน้าไปทางทิศใต้

หอพักโยวหรานเป็นหอพักสำหรับบุคลากรการศึกษา แบ่งพื้นที่ชายหญิงเช่นกัน

“ผู้ดูแลเจิ้ง องค์หญิงเพิ่งมาถึง ยังไม่คุ้นเคยกับสำนักศึกษา รบกวนท่านช่วยพวกเราดูแลนางด้วย”

ผู้ดูแลเจิ้งรีบพยักหน้ารับทันที ตอบรับด้วยรอยยิ้มว่า “องค์หญิงวางใจได้ การใช้ชีวิตของพวกเราที่นี่ไม่ต่างจากในเมืองเลย”

“การเดินทางปกติแล้วสามารถใช้รถม้าได้ ในตลาดเล็กๆมีสิ่งของทุกอย่าง ช่วงที่ผ่านมายังเพิ่มร้านซักผ้าขึ้นมา คนที่ทำงานในร้านล้วนเป็นหญิงชาวนาจากหมู่บ้านที่อยู่ตีนเขา ถ้าวันธรรมดามีงานยุ่งมาก จ่ายเงินสักหน่อยจ้างพวกนางช่วยซักผ้าก็ได้”

ผู้ดูแลเจิ้งคาดว่าองค์หญิงท่านนี้คงไม่เคยทำงานอะไรมาก่อน แต่ก็คงมีแต่เรื่องปัจจัยสี่เท่านั้น คนทั่วไปจะใช้เวลาปรับตัวสักพักก็จะสามารถดูแลตัวเองได้แล้ว

องค์หญิงหกพยักหน้า เห็นเรือนหลังนี้เรียบง่าย แต่ก็สะอาดสะอ้าน ให้ความรู้สึกอบอุ่นสบายอย่างบอกไม่ถูก

ดอกหอมหมื่นลี้ในเดือนเก้าส่งกลิ่นหอมโชยมา มองเห็นแมวสีดำตัวหนึ่งที่อยู่ใต้ต้นดอกหอมหมื่นลี้ซึ่งอยู่กลางลานบ้าน นางอดไม่ได้ที่จะอุทานเบาๆออกมาอย่างตื่นเต้น เดินเข้าไปอุ้มมันขึ้นมา

ผู้ดูแลเจิ้งรีบพูดขึ้นว่า “นี่เป็นแมวที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนเมื่อสองสามวันก่อน บางทีอาจจะพลัดจากแม่ของมัน ถ้าหากองค์หญิงชอบ สามารถเลี้ยงมันไว้เป็นเพื่อนได้”

องค์หญิงหกพยักหน้าทันที ในเวลานี้เพิ่งจะเผยท่าทีสดใสที่เหมาะสมต่ออายุออกมา “ในเมื่อเป็นแมวที่ไม่มีใครเอา เช่นนั้นก็ให้ข้าเลี้ยงเถอะ”

อวิ๋นหลิงก็รู้สึกว่าเลี้ยงแมวสักตัวก็ไม่เลว สำหรับองค์หญิงหกในตอนนี้ที่มีสภาพจิตใจไม่ค่อยจะดีนัก จะมีผลในการรักษาและคลายความเครียด

บางทีอาจเป็นเพราะมีแมวเป็นเพื่อน องค์หญิงหกดูผ่อนคลายลงมามาก ไม่ระมัดระวังตัวมากเกินไปเหมือนตอนแรก

ไม่ช้าเซียวปี้เฉิงก็มาส่งยาที่เอามาจากโรงหมอสำนักศึกษา “นี่เป็นธูปหอมคลายอารมณ์และธูปหอมทำให้นอนหลับ จุดตอนกลางคืนจะทำให้นอนหลับง่าย ไม่รู้ว่าเจ้าชื่นชอบกลิ่นอะไร จึงเอามาให้อย่างละห่อ”

“ขอบคุณพี่สาม”

องค์หญิงหกก้มหน้าลงอย่างรู้สึกละอายใจเล็กน้อย

เมื่อก่อนตอนที่เซียวปี้เฉิงตาบอด นางไม่เคยเป็นห่วงเป็นใยพี่สามที่มีท่าทีเย็นชาคนนี้เลย และตอนนี้แม้ตระกูลเฟิงจะปฏิบัติต่อเขาเช่นนั้น เขากลับปฏิบัติต่อนางเหมือนปกติ

อาศัยจังหวะที่ผู้ดูแลหอพักช่วยองค์หญิงหกจัดการสัมภาระที่เอาติดตัวมา อวิ๋นหลิงก็เดินเล่นไปรอบๆประตูหอพักโยวหราน สังเกตเห็นใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยอย่างไม่ตั้งใจ

“เจ้าเป็นบุคลากรในสำนักศึกษาหรือ”

ไม่ไกลออกไปนัก หนุ่มน้อยรูปร่างสูงโปร่งคนหนึ่งกำลังกวาดใบไม้ที่อยู่บนกระเบื้องหินปูทาง อีกฝ่ายหน้าตาค่อนข้างงดงาม ท่าทีสดในเป็นกันเองมาก

เส้นผมยาวสลวยทิ้งตัวกลางแผ่นหลัง เส้นผมครึ่งศีรษะบนถูกมัดไว้หลวมๆด้วยผ้าสีม่วง ภายใต้ความงดงามประณีตแฝงไปด้วยความสบายๆ

ผู้ดูแลเจิ้งรีบแนะนำขึ้นมาทันทีว่า “พระชายารัชทายาท นี่เป็นคนกวาดพื้นที่เพิ่งจะรับสมัครเข้ามาเมื่อสามวันก่อน เขาชื่อไป๋ซาน”

ไป๋ชวนมองผู้หญิงหน้าตาสวยงามที่อยู่ตรงหน้า เผยรอยยิ้มกว้างออกมา “คำนับพระชายารัชทายาท”

อวิ๋นหลิงมองวิเคราะห์เขาอยู่ครู่หนึ่ง สายตามองไปที่ข้อมือของเขา พบว่าบริเวณแขนเสื้อมีเครื่องประดับเงินโผล่ออกมาครึ่งหนึ่ง ก็ชะงักไปครู่หนึ่ง

หลังจากยิ้มจางๆ ก็ถามขึ้นมาว่า “เจ้าอายุยังน้อย ทำไมไม่หาอาจารย์ในเมืองเพื่อเรียนรู้งานฝีมือเล่า แต่กลับมาเป็นคนกวาดพื้นในสำนักศึกษาชิงอี้แทน”

ไป๋ชวนกะพริบตา ก่อนจะตอบด้วยรอยยิ้มว่า “ข้าสนใจในสำนักศึกษาชิงอี้ แต่เสียดายที่มีความสามารถไม่มากพอ สิ่งที่เรียนรู้มีจำกัดจึงสอบไม่ผ่าน ดังนั้นจึงมาสมัครงานที่นี่เป็นการเฉพาะ ในขณะที่ทำงาน ก็สามารถเรียนรู้ไปด้วย หวังว่าปีหน้าจะสอบเข้าที่นี่ได้”

อวิ๋นหลิงชมเขาอย่างเห็นด้วย “ไม่เลว เป็นคนที่มีความมุ่งมั่นมาก วันธรรมดาสามารถไปนั่งที่ห้องสมุดได้ อวยพรล่วงหน้าให้เจ้าสอบเข้าสำนักศึกษาได้สำเร็จ”

ไป๋ชวนกล่าวขอบคุณเสร็จ ก็ยกไม้กวาดเดินห่างออกไป

อวิ๋นหลิงมองตามแผ่นหลังของเขา ค่อยๆเก็บรอยยิ้ม รีบเดินไปข้างกายเซียวปี้เฉิงและพูดเสียงต่ำว่า

“ในสำนักศึกษามีคนชื่อไป๋ซาน หลังจากนี้ให้พวกเย่อีจับตาดูไว้ให้ดี”