พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 620

ในฐานะมหาดเล็กห้องเครื่อง รัฐทายาทผู้เฒ่ามีหน้าที่ดูแลพิธีสักการะและเครื่องเสวย มักจะติดต่อกับห้องเครื่องหลวงบ่อยครั้ง

พ่อครัวชาวบ้านเหล่านั้นที่ออกจากห้องเครื่องหลวง ล้วนได้เขาช่วยเหลือและว่าจ้าง แต่อีกฝ่ายมาตรฐานค่อนข้างสูง จะเลือกเฉพาะพ่อครัวใหญ่ที่มีฝีมือระดับสูงเท่านั้น

“โรงอาหารของสำนักศึกษาชิงอี้เป็นที่ชื่นชอบของบรรดาอาจารย์และลูกศิษย์ ก็เป็นผลงานของท่านพ่อตาด้วย”

“ที่แท้เรื่องเป็นอย่างนี้นี้เอง”

นางเฉินขยี้ตามองสามีด้วยความชื่นชมครู่หนึ่ง นางไม่เคยถามเรื่องงานราชการของเขามาก่อน แค่คิดว่าเขาชอบทำตัวเสเพลอยู่ในงานเลี้ยงนอกบ้านทั้งวัน ก็ไม่ได้มีชื่อเสียงเลื่องลืออะไรเลย

จากนั้นรัฐทายาทผู้เฒ่าก็รู้สึกว่าหน้าตาสดใสขึ้นเล็กน้อย ยืดหลังอย่างมั่นใจ รู้สึกพอใจกับลูกเขยที่รู้ความผู้นี้ยิ่งนัก

“ลูกเขย ยากนักจะเจียดเวลามาได้ เช่นนั้นไปดื่มกับข้าสักหน่อยสิ”

เซียวปี้เฉิงแย้มยิ้มรับคำ แล้วเดินตามรัฐทายาทผู้เฒ่าไปนั่งพักผ่อนที่ห้องตะวันออก

อวิ๋นหลิงและญาติผู้หญิงคนอื่นๆ อยู่ในโถงหลัก หลังจากพูดคุยกันสักพัก ก็เรียกตงชิงมาถามเกี่ยวกับการเตรียมสินเจ้าสาวแต่งงาน

ตงชิงตอบว่า “ก่อนหน้านี้ท่านกับสามีเพิ่มสินเจ้าสาวให้กับพี่จื่อเถา พระสนมเหลียงเฟยก็ร่วมลงขันด้วย รวมคร่าวๆ แล้วประมาณหนึ่งแสนตำลึงเงิน ท่านโม่อ๋องเองก็เพิ่มอีกหมื่นตำลึงเงิน เพิ่มเสื้อผ้าและเครื่องประดับบางส่วนให้กับพี่จื่อเถาเป็นการส่วนตัวด้วย”

แม้ว่าส่วนหนึ่งในนั้นจะเป็นเงินที่เหลียงเฟยสมทบเข้าไปเพื่อรักษาหน้า และไม่ได้เป็นของจื่อเถา แต่สินเจ้าสาวเกือบสองแสนตำลึงก็มีราคาสูงลิ่วในเมืองหลวงแล้ว บุตรสาวสายตรงของขุนนางผู้มีอำนาจหลายคนก็ยังไม่มีปัญญาจะจ่ายเลย

ตระกูลฉู่ได้เพิ่มเงินเกือบห้าหมื่นตำลึง แต่จื่อเถาปฏิเสธไม่ยอมรับแม้แต่แดงเดียว บอกว่าหลังแต่งแล้วจะส่งของกลับคืน

เงินส่วนที่อวิ๋นหลิงเตรียมไว้ให้ก็ไม่น้อย นางจึงไม่ได้โลภมาก

ตงชิงรายงานต่อ “ท่านโม่อ๋องยังสั่งทำเครื่องประดับศีรษะทับทิมหนึ่งชุดที่ร้านหลินหลางเมื่อเดือนที่แล้ว ช่วงบ่ายนี้ลู่ฉีจะไปรับของเป็นเพื่อน”

อวิ๋นหลิงพยักหน้าอย่างเข้าใจ มิน่าจึงไม่เห็นลู่ฉี

คนสองสามคนกำลังคุยกัน แต่ไม่นานก็เห็นทหารยามผู้หนึ่งวิ่งผลุนผลันเข้ามาด้วยความตื่นตระหนก

“ฮูหยิน แย่แล้วๆ! เมื่อครู่องครักษ์ข้างกายท่านโม่อ๋องมารายงานว่าท่านอ๋องถูกพวกอันธพาลโจมตีในตรอกใกล้ๆ ร้านหลินหลาง ดูเหมือนองครักษ์ลู่จะได้รับบาดเจ็บเพราะปกป้องท่านโม่อ๋อง!”

เสียงตะโกนเช่นนี้ ทำเอาสตรีสองสามคนในห้องพลันตกใจสะดุ้งโหยง

จื่อเถาผุดลุกขึ้นยืนทันที เอ่ยด้วยใบหน้าซีดเผือด “หยวนโม่เป็นอย่างไรบ้าง”

ตงชิงตกใจจนทำผ้าเช็ดหน้าหล่น “ลู่ฉีบาดเจ็บหรือ”

ทหารยามหอบหายใจตอบว่า “ท่านโม่อ๋องไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่หมดสติไปครู่หนึ่ง เพิ่งฟื้นเมื่อครู่ แต่องครักษ์ลู่เอาแต่บ่นว่าเจ็บก้น!”

เนื่องจากร้านหลินหลางอยู่ไม่ไกลจากจวนอู๋อันกง จึงส่งไปให้อู๋อันกงรักษาทันที

หลังจากรู้ข่าวแล้ว อวิ๋นหลิงก็รีบแจ้งเซียวปี้เฉิง แล้วรีบไปจวนอู๋อันกงด้วยกัน

……

ยามเย็น พระอาทิตย์ตกลับเหลี่ยมเขางดงามเหลือแสน

รถม้าหรูหราคันหนึ่งจอดอยู่หน้าร้านหลินหลาง ข้างบนมีสัญลักษณ์ของจวนโม่อ๋องประทับอยู่

“ลู่ฉี รอเจ้าของร้านเอาเครื่องประทับศีรษะมาให้ เจ้าเลือกกล่องสวยๆ ใส่เก็บให้เรียบร้อยแทนข้า ข้าจะไปห้องน้ำสักหน่อย”

“ขอรับท่านโม่อ๋อง!”

หลังจากกำชับสองสามคำด้วยน้ำเสียงอบอุ่น โม่อ๋องก็เดินไปห้องน้ำริมถนนซึ่งอยู่ไกลออกไป

ฟงอิ๋งอิ๋งจ้องมองร่างนี้เขม็ง ก่อนเดินตามไปอย่างไร้สุ้มเสียง

ที่ปากทางเข้าตรอก โม่อ๋องเข้าห้องน้ำเสร็จก็ออกมา กำลังจะกลับไปที่ร้านหลินหลาง ตอนเลี้ยวหัวมุมก็ชนเข้ากับหญิงสาวที่สวมผ้าโปร่งสีขาวปิดหน้าอย่างจัง

“โอ๊ย!”

หญิงผู้นั้นอุทาน ล้มลงกับพื้น เอามือคลำข้อเท้าป้อยๆ แล้วสูดลมหายใจอย่างหวาดผวา

โม่อ๋องตัวสั่นตามสัญชาตญาณ จากนั้นรีบกล่าวขอโทษ “แม่นาง ขอโทษที เมื่อครู่ข้าไม่ทันระวัง เจ้าไม่เป็นไรใช่หรือไม่”

ฟงอิ๋งอิ๋งกัดริมฝีปาก เอ่ยอย่างข่มกลั้นความเจ็บปวด “ไม่เป็นไร แต่ข้าเจ็บที่เท้า ตอนนี้ล้มขยับตัวไม่ได้ คุณชายช่วยประคองข้าไปโรงหมอได้หรือไม่”