พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 623

ไม่เพียงอวิ๋นหลิง แต่ทุกคนในห้องต่างก็มองกงจื่อโยวโดยพร้อมเพรียง

จื่อเถาพูดตรงไปตรงมา เอ่ยถามอย่างนึกฉงน “ท่านจินอ๋องรู้จักปีศาจสาวเหมียวเจียงด้วยหรือ”

หลิงซูฟังแล้วก็ตกประหม่า สถานะเจ้าสำนักน้อยของเขาเป็นความลับ นอกจากพระชายารัชทายาทกับสามีแล้วก็ไม่มีใครรู้เรื่องนี้

“เอ่อ ก็ไม่ใช่เพราะว่าเจ้านายของข้าไปทำการค้าในแว่นแคว้นต่างๆ ตลอดทั้งปีหรอกหรือ เพราะเกิดมารูปงาม มีครั้งหนึ่งตอนเดินทางผ่านหนานเจียงก็ถูกสาวชาวเหมียวชมชอบ อีกฝ่ายยืนกรานให้เจ้านายของข้าแต่งงานกับนาง ตามตื๊อและบังคับ ซ้ำยังรวบหัวรวบหางให้ได้เลย!”

กงจื่อโยวเตะก้นเขาอย่างรวดเร็ว หลิงซูก็หุบปากด้วยความเจ็บปวด

เขามองไปยังโม่อ๋อง แล้วกล่าวอย่างเคร่งขรึม “ไม่ว่าอีกฝ่ายจะที่มาอย่างไร เอาเป็นว่าต่อไปพวกเจ้าต้องระวัง หากพบคนที่ต้องสงสัยว่าโดนวิชายันต์ควบคุมวิญญาณ ต้องทำให้อีกฝ่ายหมดสติหรือกดหัวลงไปในน้ำก็จะทำลายฤทธิ์อย่างได้ผล!”

วิธีการทำลายแบบใช้กำลังนั้นง่ายดายและไม่ซับซ้อน

หากไม่อยากถูกวิชายันต์ควบคุมวิญญาณมอมเมา นอกจากจิตใจแข็งแกร่งมีปณิธานเพียงพอแล้ว ก็มีแค่เท่านั้น

โม่อ๋องพยักหน้าอย่างหนักแน่น

อวิ๋นหลิงยังสงสัยเล็กน้อย “อ้อ ดอกลำโพงคืออะไร ช่วยกระตุ้นวิชายันต์ควบคุมวิญญาณ มอมเมาให้ผู้อื่นหลงเสน่ห์ได้หรือ”

หลงเย่อธิบายด้วยเสียงนุ่มนวล “ดอกลำโพงเป็นพืชหายากชนิดหนึ่ง มีคนปลูกได้เฉพาะบริเวณเหมียวเจียงส่วนลึกเท่านั้น เจ้ารู้เอาไว้เลยว่ามันเป็นดอกไม้พิษที่มีฤทธิ์เร้ากำหนัดไปจนถึงหลอนประสาท สามารถกระตุ้นความปรารถนาในใจผู้คน จะพอๆ กับยาผิดกฎหมายบางชนิดที่ไม่อาจบรรยายได้”

“หลังจากชาวเหมียวศึกษาเรื่องนี้ ก็ผสมกลิ่นหอมและพิษของดอกไม้เข้ากับวิชายันต์ควบคุมวิญญาณ จะช่วยกระตุ้นอารมณ์รักกลายๆ ได้หลากหลายรูปแบบ”

หลงเย่พูดพลางเหลือบมองโม่อ๋องอย่างอดไม่ได้

“ตามที่ท่านโม่อ๋องเล่าให้ฟัง อีกฝ่ายน่าจะอยากฝังความรักไว้ในใจเขา หากนางทำสำเร็จละก็ ด้วยการล่อลวงกลายๆ ในระยะยาว ท่านโม่อ๋องจะค่อยๆ ถือว่าอีกฝ่ายเป็นรักแท้ของเขา ถึงขั้นเชื่อฟังอยู่ในโอวาท”

“ฮ่องเต้แคว้นถังใต้ก็ถูกพิษดอกลำโพงกับวิชายันต์ควบคุมวิญญาณของสาวชาวเหมียวเช่นนี้แหละ ดังนั้นจึงได้รับผลกระทบเป็นเวลาหลายปี”

หากนางไม่ฟื้นพลังจิตเข้าบังคับโจมตีเส้นประสาทสมองของคู่ต่อสู้ คงไม่อาจทำลายอาคมในชาตินี้ได้

จื่อเถาฟังแล้วกำหมัดแน่น ในดวงตาปะทุเพลิงโทสะลุกโชน

หากมีโอกาสจับปีศาจสาวคนนั้นได้ นางก็อยากให้อีกฝ่ายได้ลิ้มรสความร้ายกาจของตนบ้างแน่นอน

ให้อีกฝ่ายรู้ว่านางโตมากับการตัดและย้ายต้นไม้ตั้งแต่เล็ก ฝึกหมัดจนแข็งแกร่งแค่ไหน!

ส่วนโม่อ๋องรูปงามสีหน้าพลันซีดลง พึมพำด้วยความตกใจกลัวไม่หาย “เดชะบุญที่ข้าป่วย...”

ไม่เช่นนั้นเขาจะตกไปอยู่ในอุ้งมือของหญิงโฉด

คราวนี้ถึงตาหลิงซูมองเขาอย่างคลางแคลงใจ “ท่านโม่อ๋องมีโรคอะไรหรือ ไยไม่ให้พระชายารัชทายาทตรวจดูเล่า”

“แค่กๆ ไม่มีอะไรหรอก...ข้าบอกว่าข้าโชคดีดวงแข็ง”

หลิงซูเบ้ปาก ทั้งที่เขาได้ยินชัดๆ ว่าโม่อ๋องบอกว่าเขาป่วย แต่ทุกคนไม่อยากพูดมากความ เขาจึงไม่กล้าถามอีก

อวิ๋นหลิงร้อนใจกลัวความแตก จึงตัดบทว่า “นี่ก็ดึกแล้ว ทุกคนไปพักผ่อนให้สบายเถิด เนื่องจากหมู่นี้เมืองหลวงไม่ปลอดภัย เอาเป็นว่าจะให้ปี้เฉิงส่งองครักษ์ลับสองสามคนไปคุ้มครองพวกเจ้า”

นางก็ถือโอกาสค้นคว้าดูว่ามีวิธีใดจะปรุงยาจัดการกับการควบคุมวิญญาณและสะกดจิตได้หรือไม่

โม่อ๋องพยักหน้า เห็นว่าดึกแล้ว จึงส่งจื่อเถากลับจวนเหวินกั๋วกงก่อน

ลู่ฉีเป็นแผลในร่มผ้าไม่สะดวกเคลื่อนไหว อวิ๋นหลิงจึงต้องให้เขาพักอยู่ที่จวนอู๋อันกงก่อน ให้ตงชิงดูแลอย่างใกล้ชิด

สองสามีภรรยาไม่คิดจะกลับวัง พักค้างคืนที่จวนจินอ๋อง เพื่อหารือเรื่องนี้กันอย่างละเอียด