พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 628

เฟิงอิ๋งอิ๋งขนลุกซู่ มีชั่วพริบตาหนึ่ง บุรุษตรงหน้าชวนให้รู้สึกกลัวตายขึ้นมา

นางปรับสภาพจิตใจตัวเอง ก่อนจะพูดเสียงสั่นระริกเล็กน้อย

“พระชายาเสียนอ๋องอย่าทรงพิโรธเพคะ อิ๋งอิ๋งไม่ได้มีเจตนาร้ายต่อพระชายาเสียน ชาวเหมียวเจียงแค่อยากรวมแผ่นดินเป็นหนึ่งเดียว ก่อนหน้านี้รัชทายาทกับภรรยาของเขาก็ทำแผนพัง ทั้งยังขายปืนคาบศิลาให้แคว้นถังใต้มาโจมตีเหมียวเจียง ดังนั้นพวกข้าจึงจำต้องหาทางออกที่แคว้นซีโจว”

“หากเสียนอ๋องยินดีเป็นพันธมิตรกับเหมียวเจียง พวกเราย่อมช่วยพระองค์ขึ้นบัลลังก์สุดความสามารถ”

ต่อให้ความบาดหมางของเหมียวเจียงกับซีโจวจะใหญ่โตเพียงใด ทว่าก็สู้แคว้นถังใต้กับแคว้นของพวกเขาที่มีความแค้นมายาวนานหลายร้อยปีไม่ได้

แต่ไหนแต่ไรมา พวกเขามีเป้าหมายเดียว นั่นก็คือผนึกเหมียวเจียงเป็นหนึ่งเดียว

ขอแค่บรรลุเป้าหมายก็พอ พวกเขาไม่สนใจว่าจะต้องร่วมมือกับชาวทูเจวียหรือกับชาวซีโจว ล้วนไม่สำคัญ

วินาทีก่อนพวกเขาเป็นศัตรูกัน ทว่าวินาทีถัดมาก็สามารถเป็นพันธมิตรได้

เฟิงอิ๋งอิ๋งพูดด้วยแววตากระตือรือร้น “หากรวมใต้หล้าได้แล้ว พระชายาเสียนก็ต้องอยู่ในเงื้อมมือท่านอ๋อง ท่านอ๋องไม่สนใจหรือ?”

นางพูดอย่างมีหลักการ ชักจูงเสียนอ๋องเข้าพวกไม่หยุด

เขานั่งหลุบตาบนเก้าอี้ ใบหน้าครึ่งซีกจมเข้าในความมืด มองสีหน้าไม่ออกสักนิด

ผ่านไปเนิ่นนานเสียนอ๋องก็พูดเหมือนโดนโน้มน้าวใจสำเร็จ “ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าพวกเจ้ามีความสามารถ? เจ้าก็คงรู้ดีว่าตอนนี้ข้าโดนลิดรอนอำนาจ ลำพังตัวเองจะเอาไม่รอดแล้ว”

เฟิงอิ๋งอิ๋งดีใจ นางรู้ว่าเวลาคนเรามีความรักก็จะมีความปรารถนา

“ท่านเสียนอ๋องไม่ต้องกังวล พวกเราแฝงตัวอยู่ในเมืองหลวงเกือบหนึ่งร้อยคน ถึงจำนวนคนจะไม่เยอะ ทว่าล้วนมีฝีมือเลิศล้ำ ทั้งยังมีอำนาจเล็กน้อย ตอนที่อ๋องผู้เฒ่าทูเจวียตาย มีผู้รอดชีวิตมาได้ หากท่านอ๋องต้องการก็สามารถหารือกับพวกเราได้ทุกเมื่อ”

เสียนอ๋องพยักหน้า ล้วงป้ายคำสั่งออกขนาดเล็กออกจากเอว แล้ววางบนโต๊ะ

เขาพูดด้วยแววตาเย็นเยียบ “แค่พูดไม่น่าเชื่อถือ ถ้าอยากทำการใหญ่ต้องแสดงความจริงใจด้วย”

เฟิงอิ๋งอิ๋งได้ยินก็ดีใจ ล้วงใบไม้สีเงินอันประณีตออกจากถุงผ้า

“แน่นอน อันนี้เป็นของยืนยันตัวตนเมื่อนัดเจอชาวเหมียว แล้วอิ๋งอิ๋งจะจัดคนมารับใช้ท่านอ๋อง”

เมื่อเสียนอ๋องส่งสายตาสั่ง อู๋อิ่งที่ยืนด้านข้างก็มอบป้ายคำสั่งให้เฟิงอิ๋งอิ๋ง และรับใบไม้สีเงินจากอีกฝ่ายมา

เมื่อตกลงเสร็จแล้ว เฟิงอิ๋งอิ๋งก็ยิ้มเอ่ยว่า “ดึกมาแล้ว อิ๋งอิ๋งไม่รบกวนการพักผ่อนของท่านเสียนอ๋องแล้ว ไว้เจอกันวันหน้าเพคะ”

หลังจากนางออกไปอู๋อิ่งก็ปิดหน้าต่างแล้วมองเสียนอ๋องด้วยแววตาสงสัย

“นายท่าน ผู้ละโมบที่อยากครองใต้หล้า ริอ่านบุกเข้าร้านหนังสือโดยไม่หวาดกลัว ไยถึงไม่สังหารทิ้งเลย?”

“ชาวเหมียวกับชาวทูเจวียไม่เหมือนกัน การเคลื่อนไหวของพวกเขาแปลกมาก วิธีการโหดร้ายอำมหิต ทั้งยังเจ้าคิดเจ้าแค้น ดังนั้นจึงแหวกหญ้าให้งูตื่นไม่ได้ หากจะลงมือก็ต้องกำจัดให้สิ้นซาก จะได้ไม่เป็นภัยภายหลัง”

เสียนอ๋องขมวดคิ้วแน่นเป็นปม ก้นบึ้งนัยน์ตาเผยความกังวล

เพราะการเคยร่วมมือกับชาวทูเจวีย ดังนั้นเขาจึงรู้จักชาวเหมียวไม่น้อย รู้ว่าชาวเหมียวเป็นคนจำฝังใจ หากมีความแค้นต่อกันต้องแก้แค้นให้จงได้

“เจ้าเก็บเครื่องหมายยืนยันตัวตนให้ดี ช่วงนี้ติดต่อกับพวกเขาให้มากที่สุด ต้องตรวจสอบจุดดักซุ่มของพวกเขาให้ได้ทั้งหมด”

อู๋อิ่งพยักหน้า พูดปลอบใจว่า “ถ้าเก็บรวบรวมหลักฐานได้แล้วนำไปรายงานราชสำนัก นายท่านก็จะสร้างคุณูปการครั้งใหญ่ สามารถทำดีไถ่โทษได้ ฝ่าบาทก็จะ...”

“ไม่ต้อง” เสียนอ๋องตัดบทอย่างเฉยชา “ข้าไม่ต้องการให้เขายกโทษให้ และไม่มีวันให้อภัยเขา”