พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 629

หัวหน้าศาลต้าหลี่รับปากอย่างไม่ลังเล

ยาเม็ดหนึ่งก็ห้าตำลึงแล้ว เป็นราคาที่สูงลิ่ว ทว่าหากใช้กับนักโทษแล้วสามารถไขคดีได้อย่างรวดเร็วทันใจ งั้นก็คุ้ม

เพราะบางคดียากจนเจอทางตัน ต่อให้ทุ่มเงินหนึ่งร้อยตำลึงก็อาจจะยังปิดคดีไม่ได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเวลาและความทุ่มเทที่หมดไปกับคดีต่างๆเลย

“งั้นก็ตกลงตามนี้ ต่อไปข้าจะส่งยามาให้ศาลต้าหลี่ทุกเดือน ข้าไม่อยากฟังขี้ปากชาวบ้าน โปรดเก็บเรื่องการค้าขายระหว่างพวกเราไว้ อย่าให้คนอื่นรู้”

หัวหน้าศาลต้าลี่ยิ้มเอ่ย “รัชทายาทวางใจได้ กระหม่อมเข้าใจพ่ะย่ะค่ะ”

เรื่องนี้เป็นอันว่าตามนี้ เซียวปี้เฉิงกลับไปถึงตำหนักบูรพาก็รีบบอกผลงานที่ตัวเองสร้างขึ้นกับอวิ๋นหลิงอย่างอดรนทนไม่ไหว

“หลิงเอ๋อร์ ข้าขายยานี้ได้แล้ว ต่อไปศาลต้าหลี่จะซื้อยากระตุ้นสมองนี้ทุกเดือน ช่วงแรกของสองร้อยเม็ดต่อเดือนก่อน ราคาที่ตกลงกันได้คือเม็ดละสามตำลึง”

อวิ๋นหลิงได้ยินแล้วก็ดีใจยิ่ง ชื่นชมไม่หยุดปาก “ท่านนี่เก่งจัง ต้นทุนของยาเม็ดนี้ไม่ถึงหนึ่งตำลึง กำไรสองตำลึงถือว่าดีมาก”

“หัวหน้าศาลต้าหลี่บอกว่าเขาจะกระจายยาตัวนี้ไปยังที่ทำการต่างๆ ถึงเวลานั้นพวกเราก็จะมีรายได้จากยานี้ไม่น้อย”

“ได้ เดี๋ยวท่านสั่งให้สือจิ่วรับผิดชอบเรื่องนี้ด้วยนะ”

อวิ๋นหลิงกล่าวจบก็เริ่มนับนิ้ว ครั้งละสองร้อยเม็ดก็เท่ากับมีกำไรสี่ร้อยกว่าตำลึง

แล้วทั่วแคว้นต้าโจวมีที่ทำการมากมาย ย่อมมีความต้องการอย่างล้นหลานแน่ แล้วกำไรก็จะเพิ่มทวีคูณ และยังปรุงยาชนิดนี้ง่าย การค้าขายนี้ถือว่าคุ้มค่า

เซียวปี้เฉิงโล่งอก เขาก็นับนิ้วคิดเลขในใจ

เขารับสินค้าจากสือจิ่วด้วยราคาสามตำลึง จากนั้นก็ขายให้กับศาลต้าหลี่ในราคาห้าตำลึง ดังนั้นเขาจะได้กำไรสี่ร้อยตำลึง ใช้เวลาสามเดือนเขาก็จะใช้หนี้หมดแล้ว

ปกติเขาไม่เคยดูแลด้านบัญชี ทางที่ดีบอกเฉียวเย่จะดีกว่า จะได้ไม่เผยพิรุธ

เฉียวเย่รู้ต้นสายปลายเหตุแล้วก็หัวเราะ “เหตุใดจู่ๆถึงแอบเก็บเงินโดยไม่บอกพระชายาเล่า รัชทายาทขาดแคลนเงินหรือ?”

“ช่วงนี้การเงินไม่สะดวกจริงๆ” เซียวปี้เฉิงถอนหายใจ “เจ้าก็รู้ว่าบุรุษต้องพบปะสังคม จำเป็นต้องใช้เงิน แล้วค่าใช้จ่ายบางอย่างก็ให้หลิงเอ๋อร์รู้ไม่ได้...”

แววตาของเฉียวเย่เปลี่ยนเป็นลุ่มลึก คำพูดมาถึงปลายลิ้นแล้วก็หยุด “รัชทายาท...”

เซียวปี้เฉิงเห็นเขาเข้าใจผิดก็รีบเอ่ยว่า “ใต้เท้าเฉียวอย่าได้คิดมาก ข้าเหมือนคนกล้าทำผิดต่อหลิงเอ๋อร์เหรอ?”

เฉียวเย่ตอบตามความเป็นจริง “เมื่อก่อนไม่ใช่ แต่ตอนนี้ใช่หรือไม่กระหม่อมไม่ทราบ เพราะพระองค์มีการเก็บเงินไว้ใช้เองด้วย ถือว่าใจกล้าขึ้นจริง”

“...”

เซียวปี้เฉิงรู้สึกจุกกลางอก ก่อนจะเริ่มอธิบาย

“สรุปก็คือไม่ได้ทำผิดต่อหลิงเอ๋อร์ ใต้เท้าเฉียวต้องช่วยข้าเก็บเป็นความลับด้วย”

ช่วงนี้เขาต้องการใช้เงินก็เพราะเฟิงอู๋จี ทว่าก็ไม่ใช่ความผิดอีกฝ่ายทั้งหมดหรอก

ก่อนหน้านี้เห็นเฟิงอู๋จีสะสมตุ๊กตาดินเผาของอวิ๋นหลิง เขาก็บอกให้เฟิงอู๋จีปั้นตุ๊กตาดินเผาเป็นรูปเขาด้วย จะได้มีตุ๊กตาดินเผาชายหญิง เสร็จแล้วก็มาเก็บเงินที่เขา

เฟิงอู๋จีก็ซื่อตรง ทำตามอย่างว่านอนสอนง่าย ไปสั่งทำกับช่างก่อนเปิดเทอม

ช่วงก่อนเขาไปดูการแสดงหลังฝึกซ้อมร่างกายบัณฑิตที่สำนักศึกษาชิงอี้ เฟิงอู๋จีก็มาคุยเรื่องนี้กับเขาเป็นการส่วนตัว บอกว่าตุ๊กตาดินเผาจะเสร็จเดือนสิบ ค่าใช้จ่ายอยู่ที่แปดร้อยหกสิบตำลึง

แปดร้อยหกสิบตำลึง

เซียวปี้เฉิงได้ยินก็หน้ามืดคล้ายจะเป็นลม ถามอีกฝ่ายเสียงสั่นระริก “เจ้า...เจ้าเอาเงินที่ไหนไปจ่ายค่าทำตุ๊กตาดินเผา?”