พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 651

เสียนอ๋องไม่มีวิทยายุทธ ถูกเสิ่นทัวฟันไปสองที ตอนนี้นอนนิ่งอยู่บนเตียงลุกขึ้นมาไม่ได้

ตอนที่สองสามีภรรยาไปเยี่ยม เขาได้แต่ถามเสียงเบาหวิวประโยคหนึ่งว่า

“นางเป็นอย่างไรบ้าง”

เรื่องที่เกี่ยวกับเสิ่นทัว เขาได้รับรู้ทั้งหมดจากอู๋อิ่งแล้ว

อวิ๋นหลิงตอบว่า “อาชิ่นมีนิสัยเข้มแข็งมาแต่ไหนแต่ไร”

ใช่แล้ว นางเป็นหญิงสาวที่ทรหดอดทนถึงเพียงนั้น แม้ว่าจะเจ็บปวดเพียงใด ก็ไม่มีทางยอมแพ้ง่ายๆ

เสียนอ๋องถามขึ้นมาอีกว่า “แล้วนางเคยมาหรือไม่”

บรรยากาศเงียบสงบลงทันที

อวิ๋นหลิงปลอบใจอย่างอ่อนโยน “นางเป็นห่วงอาการของเสิ่นทัว ช่วงนี้ไม่มีเวลาว่างเลย แต่ก็ถามถึงอาการบาดเจ็บของท่านทุกวัน”

นางไม่ได้โกหกเสียนอ๋อง แม้ว่าเสิ่นชิ่นจะไม่เคยมาพบเขา แต่มักจะถามถึงอาการบาดเจ็บของเขาอยู่ทุกเช้าค่ำ

แต่เมื่อวานหลังจากที่รู้ว่าเสียนอ๋องฟื้นแล้ว นางก็ไม่เคยเอ่ยปากถามอีกเลย

เสียนอ๋องเองย่อมรู้ดี อวิ๋นหลิงกำลังเลือกคำพูดดีๆมาปลอบปลอบใจเขา

เมื่อได้ยินว่าเสิ่นชิ่นไม่เคยมา เสียนอ๋องก็ไม่พูดอะไรอีก ได้แต่จ้องมองใบเฟิงที่ถูกลมพัดหล่นลงมาในกลางลานบ้านด้วยความเงียบ ดวงตาที่ดำสนิทไม่มีประกายใดๆแม้แต่น้อย

หลังจากนั้น เซียวปี้เฉิงเป็นผู้ทำลายบรรยากาศเงียบสงัดเป็นคนแรก

“ข้าต้องขอบคุณพี่รองที่แอบช่วยเหลือข้าอย่างลับๆในครั้งนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะท่านช่วยสืบหาเบื้องหลังของกากเดนชาวเหมียวไว้ล่วงหน้าอย่างชัดเจน และรายงานแผนการของศัตรูให้รู้ในทันที พวกเราก็คงไม่สามารถจัดการทั้งหมดได้ง่ายเช่นนี้”

“ต้นสายปลายเหตุของเรื่องราวที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ เสด็จพ่อได้ทรงรับรู้ถึงที่มาที่ไปทั้งหมดแล้ว คืนนี้ช้ากับหลิงเอ๋อร์จะกลับไปที่วังหลวงเพื่อรายงาน รอให้ถึงการประชุมราชสำนักในช่วงเช้าข้าจะรายงานเรื่องที่พี่รองคอยให้ความช่วยเหลืออยู่เบื้องหลัง......”

เสียนอ๋องตัดบทเขาขึ้นมาทันที “ขอบใจมาก แต่ไม่จำเป็นแล้ว”

“ข้าไม่อยากจะมีความสัมพันธ์ใดๆกับคนผู้นั้นอีก และไม่อยากจะเกี่ยวข้องกับราชสำนัก พวกเจ้าสองสามีภรรยาหากไม่ต้องการความดีความชอบนี้ ให้คนอื่นก็เหมือนกัน”

สรุปแล้ว ความดีความชอบจะมอบให้ใครก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่เขา

ดวงตาของเซียวปี้เฉิงสุกใสเป็นประกาย เอ่ยอย่างอดทนว่า “พี่รอง อดทนฟังข้าสักหน่อยเถอะ เพื่อนั่วเอ๋อร์แล้ว ท่านต้องรับรางวัลจากความดีความชอบในครั้งนี้จึงจะถูก”

เดิมทีเสียนอ๋องยังอยากจะปฏิเสธ เมื่อได้ยินคำพูดประโยคนี้ก็นิ่งเงียบไปทันที กำนิ้วมือไว้แน่น

เขาเข้าใจถึงความหมายที่แฝงอยู่ในคำพูด

เพราะเขาเคยทำผิดมาก่อน นั่วเอ๋อร์จึงต้องถูกดึงเข้ามาเกี่ยวข้องอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ถ้าหากไม่ใช่เพราะสองสามีภรรยาพระเจ้าหลวงรู้สึกสงสาร รับเลี้ยงเด็กไว้ข้างกาย เช่นนั้นนางคงต้องใช้ชีวิตด้วยการได้ชื่อว่าเป็นบุตรสาวของอ๋องผู้ทรยศไปตลอดชีวิต

การกระทำของพระเจ้าหลวง ได้ทำการปิดปากผู้คนอย่างโจ่งแจ้ง แต่ก็ห้ามการซุบซิบนินทาลับหลังไม่ได้

แต่ถ้าหากเขาใช้คุณงามความดีมาหักล้างความผิดก็จะมีผลไม่เหมือนกัน อย่างน้อยเมื่อลูกสาวเติบโตในภายภาคหน้า ก็สามารถยืนหยัดได้อย่างภาคภูมิใจ

เสียนอ๋องนิ่งเงียบไม่ชั่วครู่ หัวเราะเสียงขม “ชอบใจเจ้าที่ช่วยนั่วเอ๋อร์คิดถึงการไกลเช่นนี้”

เซียวปี้เฉิงพยักหน้า “เพราะนั่วเอ๋อร์ก็เป็นหลานสาวแท้ๆของข้า”

หลังจากที่เป็นพ่อคนแล้ว เรื่องต่างๆที่เกี่ยวข้องกับลูก ย่อมต้องคิดให้ลึกและไกลขึ้นมาก

ในใจของเสียนอ๋องเกิดความรู้สึกผิดอย่างรุนแรงขึ้นมา

เขาแค้นจักรพรรดิจาวเหรินที่ลำเอียงไม่สนใจ ตนเองใช่ว่าจะเป็นพ่อที่บกพร่องต่อหน้าที่เสียหน่อย

เขาไม่สามารถปกป้องลูกเมียได้ ให้พวกนางต้องทนฟังข่าวโคมลอยตอนที่อยู่ในจวนเสียนอ๋องเสมอ ยิ่งไปกว่านั้นยังทำให้พวกนางต้องพลัดพรากจากกัน

แม้แต่ตอนนี้ เขาก็เอาแต่โกรธแค้นไม่พอใจในตัวจักรพรรดิจาวเหรินอยู่เต็มอก แต่กลับละเลยถึงสถานการณ์ของนั่วเอ๋อร์

ผ่านไปชั่วครู่ เสียนอ๋องทำจิตใจให้สงบลง เอ่ยถามเสียงเบาว่า “ปี้เฉิง เจ้าสามารถช่วยข้าขอร้องเสด็จย่าให้ทรงพระกรุณาเป็นพิเศษ ข้าอยากจะพบนั่วเอ๋อร์”