พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 682

เซียวปี้เฉิงครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะค่อยๆเอ่ยขึ้นมาว่า

“ฮั่นม่อบอกว่า ลายมือบนจดหมายคล้ายกับลายมือเจ้าแค่แปดส่วน ถ้าหากข้าจำไม่ผิดละก็ แม้ว่าเจ้าจะเป็นลูกสาวอนุแห่งตระกูลหลิ่ว แต่ตอนเด็กได้ร่ำเรียนในโรงเรียนเอกชนของตระกูลหรง”

“นั่นก็หมายความว่า ถ้าหากคนที่เขียนจดหมายเป็นคนอื่น เช่นนั้นนางต้องเป็นศิษย์ร่วมอาจารย์กับเจ้า ถ้าเป็นเช่นนี้ คนที่เป็นเจ้าของจดหมายก็สามารถยืนยันได้อย่างง่ายดายแล้ว”

ลายมือในการเขียนอักษรต้องฝึกฝนนานหลายปี นักเรียนที่ถูกอบรมสั่งสอนจากอาจารย์คนเดียวกัน รูปแบบการเขียนจึงมีความคล้ายคลึงกันไม่มากก็น้อย

พูดจบ สีหน้าของหลิ่วชิงเยี่ยนก็เผยอารมณ์ขึ้นมาเล็กน้อย แม้ว่าสีหน้าจะไม่เปลี่ยน แต่ส่วนลึกของสายตามีแววตกตะลึงวาบผ่าน

เซียวปี้เฉิงแววตาขรึมลง เอ่ยด้วยน้ำเสียงมั่นใจ “ดูจากสีหน้าของเจ้า ข้าคงเดาไม่ผิด”

ริมฝีปากแดงของหลิ่วชิงเยี่ยนสั่นระริกครู่หนึ่ง คำพูดที่เตรียมเอาไว้ตอนมาติดอยู่ที่ลำคอพูดไม่ออก

เดิมทีคิดว่าสองสามีภรรยารัชทายาทจะเหมือนกับเหล่าผู้ดูแลและอาจารย์ ท่าทีอบอุ่นก็ดีเข้มงวดก็ดี จะใช้อารมณ์ทำให้หวั่นไหวหรือใช้เหตุผลในการถามความจริง

กลับคิดไม่ถึงว่า เซียวปี้เฉิงกลับไม่ได้เป็นอย่างที่นางคิดเอาไว้ แต่ถามตรงประเด็นเลย

อวิ๋นหลิงไม่รู้เรื่องเล็กๆน้อยๆของตระกูลใหญ่เหล่านั้น นางถามอย่างประหลาดใจ “หรือว่าเจ้าของจดหมายรักจะเป็นหรงรั่ว ข้าได้ยินว่า ในบรรดาลูกสาวของตระกูลหรง มีเพียงหรงรั่วกับเจ้าที่มีความสัมพันธ์ดีที่สุด ทำไมเจ้าต้องช่วยนางปิดบังด้วย”

อีกอย่างยังยินดีจะรับผิดแทนอีกคนอย่างเต็มใจ ยอมทำลายชื่อเสียงที่ดีของตัวเองอย่างไม่เสียดาย

นางรู้สึกโดยสัญชาตญาณว่าหลิ่วชิงเยี่ยนเป็นหญิงสาวที่เข้าใจทุกอย่างแจ่มแจ้ง ไม่ใช่คนที่จะทำเรื่องโง่ๆเช่นนี้

เวลานี้หลิ่วชิงเยี่ยนได้สติกลับมา ในดวงตามีแววขัดขืนวาบผ่าน ยังคงเอ่ยอย่างหนักแน่น

“เรียนองค์รัชทายาท คนที่เขียนกลอนรักคือข้า ตอนที่อยู่ตระกูลหรง นอกจากข้าแล้วอาจารย์ก็เคยสอนลูกศิษย์อีกแค่สองคน คืออารั่วกับพระชายารุ่ยอ๋อง ทรงสามารถขอหลักฐานกับทางตระกูลหรงได้”

ในการอมรมให้ความรู้กับหญิงสาว ตระกูลหรงนั้นตั้งใจมาก และยอมจ่ายเงินจำนวน่ไม่น้อย อาจารย์คนหนึ่งสามารถสอนหญิงสาวได้มากสุดเพียงสองคน

ตอนที่แม่ของนางยังอยู่ มีบุญคุณต่อพ่อแม่ของหรงรั่ว ด้วยเหตุนี้ผู้อาวุโสจึงดูแลนางด้วยความสงสาร ฉีกกฎให้นางที่เป็นลูกสาวของเมียรองได้รับการอบรมสั่งสอนเหมือนกัน

เซียวปี้เฉิงขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อครู่เขาย้อนความทรงจำอยู่ครู่หนึ่ง เหมือนว่าหรงจั้นจะเคยเอ่ยถึงเรื่องนี้จริงๆ

สิ่งที่หลิ่วชิงเยี่ยนพูดเป็นความจริง แต่เมื่อพิจารณาจากแววตาของอีกฝ่ายเมื่อครู่นี้ เห็นได้ชัดว่าเขาเดาไม่ผิด

เหมือนจะมีบางอย่างไม่ถูกต้อง

อวิ๋นหลิงถามอย่างใจเย็นว่า “ชิงเยี่ยน เจ้าต้องคิดให้ดี เรื่องนี้หากตัดสินแล้ว ชื่อเสียงของเจ้าก็จะเสียหาย ไม่เพียงแต่จะไม่สามารถมีคู่แต่งงานที่ดีได้ ยังจะกลายเป็นคนผิดที่ทำให้สามตระกูลอย่างตระกูลถัง ตระกูลหรง และตระกูลหลิ่วเกิดความร้าวฉาน”

“ถ้าหากเจ้ามีเรื่องอะไรที่ทำให้น้ำท่วมปาก หรือมีใครคอยบีบบังคับข่มขู่เจ้าอยู่เบื้องหลัง ก็พูดออกมาให้หมด ข้ากับองค์รัชทายาทจะช่วยเจ้าตัดสินเอง”

หลิ่วชิงเยี่ยนหลุบตาลง เงาของแพขนตางอนยาวทับทาบไปบนใบหน้าสีขาวราวกับหยกเป็นรูปครึ่งวงกลม มองเห็นแววตาไม่ชัดเจน

นางนิ่งเงียบไปหลายอึดใจ น้ำเสียงยังคงมั่นคงเหมือนตอนแรก

“ศิษย์ทำผิดร้ายแรง ยอมรับโทษแต่โดยดี”

อวิ๋นหลิงเลิกคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย อดที่จะรู้สึกประหลาดใจมากขึ้นไม่ได้

สามารถทำให้หลิ่วชิงเยี่ยนทำถึงขั้นนี้ แสดงว่าผลหลังจากที่เปิดเผยความจริง ร้ายแรงกว่าอีกครึ่งชีวิตของนาง รวมไปถึงความสัมพันธ์ระหว่างตระกูลใหญ่สามตระกูล

เห็นว่าหญิงสาวไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ยอมปริปาก อวิ๋นหลิงแอบคิดในใจ บางทีสามารถให้หลงเย่ใช้วิชาอ่านใจสอบสวนดู

ความคิดนี้เพิ่งจะผุดขึ้นมา ทันใดนั้นก็เห็นเซียวปี้เฉิงที่ใช้ความคิดอยู่เอ่ยปากขึ้นมา

“อักษรบรรจงเล็กจานฮวา......ข้านึกออกแล้ว”

หญิงสาวทั้งสองต่างก็มองไปที่เขา

ดวงตาของเซียวปี้เฉิงมีประกายวาบผ่าน ในสมองเหมือนเกิดประกายขึ้นมาทันที เอ่ยอย่างไม่คิดว่า

“อาจารย์ของเจ้าอุบาสิกาหลูซี เคยเป็นผู้ถือสันโดษที่มีชื่อเสียงในเมืองหลวง ชื่อเสียงในการเขียนอักษรบรรจงเล็กจานฮวานั่นเลื่องลือไปทั่วเมืองหลวง นางไม่เคยรับลูกศิษย์มาก่อน มีเพียงการตอบแทนบุญคุณตระกูลหรงที่เคยมอบยาช่วยชีวิตเอาไว้ จึงได้ยกเว้นกลายเป็นอาจารย์ของพวกเจ้า”

“แต่ยังมีอีกคนหนึ่ง ก็เคยไปเยี่ยมและขอคำชี้แนะสั่งสอนการเขียนอักษรจากนาง และได้รับคำชี้แนะไป คนคนนั้นก็คือหลิ่วจือซู่......”

เซียวปี้เฉิงเอ่ยถึงตรงนี้ ความทรงจำที่ลื่นไหลกลับติดขัดขึ้นมา คำพูดที่จะพูดต่อก็ชะงักค้างไป

เดี๋ยวก่อน......หลิ่วจือซู่

นั่นเป็นผู้ชายนี่นา