พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 685

เซียวปี้เฉิงโบกมือ “ให้ฮั่นม่อเรียกถังจูซิงมา คงต้องคุยกับเขาก่อนถึงจะรู้วิธีแก้ไขปัญหา”

หลิ่วชิงเยี่ยนพยักหน้า ก่อนหมุนกายยังไม่ลืมช่วยอธิบายแทนถังจูซิงหนึ่งประโยค

“รัชทายาทกับพระชายาอย่าเข้าใจผิดจูซิงนะเพคะ หม่อมฉันเป็นคนเค้นถามญาติผู้พี่เองเพคะ”

ตอนนั้นนางคิดว่าอย่างไรเสียก็โดนเข้าใจผิดแล้ว และยังอธิบายไม่ได้ด้วย ดังนั้นต้องมีคนใดคนหนึ่งเป็นแพะรับบาป

นางต้องออกจากสำนักศึกษาชิงอี้ก็ไม่เป็นไร ท่านลุงกับท่านป้าหรงยังคงทำตามคำมั่นสัญญาที่เคยให้ไว้กับพ่อแม่นาง ต้องเลือกคู่ครองที่ดีให้เองแน่

หากอับจนหนทาง นางก็แต่งไปไกล บ้านสามีก็จะไม่รับรู้เรื่องนี้

แต่ถังจูซิงต้องอยู่ในสำนักศึกษาชิงอี้ต่อเท่านั้น แบบนี้ถึงจะได้ไม่เป็นข้ออ้างในการควบคุมของฮูหยินถัง และไม่โดนภายนอกยุแยง

ถ้าไม่อยู่เมืองหลวง ทางตระกูลก็เร่งให้แต่งงานไม่ได้

บิดาของหรงรั่วยอมรับความผิดพลาดแม้เพียงน้อยนิดไม่ได้ พอนางกลับไปก็สามารถใช้เรื่องนี้ยกเลิกการหมั้นหมายของหรงรั่วได้ไม่ยาก เช่นนั้นก็จะเป็นเรื่องดีทั้งสองฝ่าย

หลิ่วชิงเยี่ยนผลักประตูเข้าไป กดเสียงเบาแล้วเอ่ยว่า “บัวลอยงาดำ รบกวนเจ้าไปตามจูซิงมาหน่อย”

บัวลอยงาดำเป็นชื่อเล่นที่หลิ่วชิงเยี่ยนเรียกกู้ฮั่นม่อ

นางตั้งใจความรู้สึก เห็นว่าแม้ดูภายนอกแล้วจะอ่อนโยน ไร้พิษสง ทว่าความจริงกลับมากด้วยกลอุบาย หากไม่ระวังก็จะตกหลุมพรางเขาได้

กู้ฮั่นม่อยิ้มอย่างสุขุม “รอสักครู่”

เขามองแม่นางตรงหน้าปราดหนึ่ง ดวงตาประหนึ่งไข่มุกดำเปล่งแสงระยิบระยับ

แค่ห่างกันเพียงประตูบานเดียว เมื่อครู่เขายืนหน้าประตู จึงได้ยินบทสนทนาด้านในทุกถ้อยคำ

ตอนแรกคิดว่าเป็นนกกระจาบฝน สวย ๆ เสียงไพเราะเท่านั้น ไหนเลยจะคิดว่าเป็นจิ้งจอก ฉลาดชาญชัย ละเอียดรอบคอบ

ถังจูซิงโดนพาขึ้นชั้นบนสุด

เมื่อผลักประตูเข้าไป อวิ๋นหลิงจึงจะเห็นโฉมหน้าของหัวหน้ากรรมการฝ่ายบู๊ของตัวเอง

ดังคาด เป็นชายชาตรี องอาจ หล่อเหลา ไม่แปลกเลยที่หรงรั่วจะชอบ

มองด้วยสายตาเหมือนจะสูงเกือบหนึ่งร้อยเก้าสิบเซนติเมตร สูงกว่ากู้ฮั่นม่อ ไหล่กว้าง บึกบึน ดูออกว่าพื้นฐานวรยุทธดี

ทว่าผิวดำหน่อย เป็นผิวสีข้าวสาลี

อวิ๋นหลิงปรายตามอง สูสีกับเซียวปี้เฉิงทีเดียว สมกับเป็นผู้ฝึกยุทธ์

ถังจูซิงเลิกคิ้วด้วยใบหน้าเข้มขรึม “คารวะรัชทายาทกับพระชายา ลูกศิษย์...”

“ไม่ต้องพูดอะไรหรอก พวกเรารู้เรื่องเจ้ากับหลิ่วจือซู่แล้ว ตอนนี้มาหาวิธีแก้ปัญหาเรื่องนี้กันเถอะ”

อวิ๋นหลิงโบกมือ เรียกให้กู้ฮั่นม่อเข้ามา

“ฮั่นม่ออยู่นอกประตูก็น่าจะได้ยินหมดแล้ว เข้ามาหารือด้วยกันสิ พวกเจ้านั่งได้ตามสบายเลยนะ”

ถังจูซิงชะงักงัน ร่างกายแข็งทื่อ มองหลิ่วชิงเยี่ยนด้วยความอึ้ง

อีกฝ่ายกลับยิ้มอย่างอับจนหนทาง ส่งสายตาปลอบโยนให้เขา ถังจูซิงจึงมองทุกคนด้วยความกระอักกระอ่วน

โชคดีที่รัชทายาทกับพระชายามีสีหน้าเรียบเฉย ราวกับเห็นเรื่องของเขาเป็นเรื่องปกติ

ส่วนกู้ฮั่นม่อ...

ประธานสภานักเรียนที่เคยอาบน้ำด้วยกัน บัดนี้ยังคงส่งยิ้มสดใสเหมือนวันวานให้เขา

จากนั้นก็นั่งบนพื้นด้านขวาของหลิ่วชิงเยี่ยน เว้นระยะห่างจากเขาพอสมควร

ถังจูซิง “...”

เขานั่งด้านข้างซ้ายเงียบ ๆ ร่างกายอันโดดเดี่ยวบดบังแสงอาทิตย์ที่ลอดผ่านหน้าต่างเข้ามา

“งั้นพวกเราเริ่มหารือกันเถอะ”