พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 688

เมื่อครู่อวิ๋นหลิงกำลังคิดว่าจะใช้คำพูดใดจึงจะเหมาะสม ทว่าหรงรั่วกลับทำก่อนนางหนึ่งก้าวเสียแล้ว

ผู้ประสบเหตุการณ์ออกมาชี้แจงด้วยตัวเองดีกว่าคำอธิบายร้อยเท่าพันเท่า

เซียวปี้เฉิงก้าวไปเบื้องหน้า ดวงตาดำขลับมองไปยังเหล่าบัณฑิต จากนั้นก็พูดเสียงดัง

“เรื่องนี้มีเงื่อนงำจริง เป็นการเข้าใจผิด ตอนกลางคืนหลังจากคณะจารย์ประชุมกันเสร็จแล้วจะติดหนังสืออธิบายออกมา ยุติเรื่องนี้ไว้เพียงเท่านี้เถอะ ทุกคนจงมุ่งมั่นในการศึกษาหาความรู้ อย่าได้เสียเวลาวิจารณ์กับเรื่องไม่เป็นเรื่องเลย”

เมื่อรัชทายาทออกมาพูด บัณฑิตที่ยังคงมีคำถามในหัวก็หายสงสัยทันที

พากันตอบอย่างพร้อมเพรียงกัน

“ลูกศิษย์จะจดจำคำสั่งสอนของรัชทายาทพ่ะย่ะค่ะ”

ตอนบ่ายยังมีคาบเรียน บัณฑิตที่มามุงดูก็ไม่อยู่ต่อ แยกย้ายกันไปอย่างรวดเร็ว ทว่าก็นำพาคำชี้แจงของหรงรั่วกับคำอธิบายของรัชทายาทไปด้วย ข้อมูลเหล่านี้แพร่กระจายไปอย่างรวดเร็ว

หรงรั่วกลับยืนอยู่กับที่ไม่ไปไหน คำพูดของเซียวปี้เฉิงเมื่อครู่วนเวียนในสมองไม่หยุด

มีเงื่อนงำ...

รัชทายาทพูดเอง งั้นเรื่องตอนนั้นเป็นการเข้าใจผิดใช่ไหม?

หัวใจนางเกิดความกระหายรอคอย อวิ๋นหลิงมองแววตานางออก ยิ้มโบกมือเรียก

“เจ้ามาคุยกับพวกเราก่อน ถ้าตอนบ่ายมีเรียน ข้าจะบอกผู้ดูแลเจิ้งว่าอย่าหักคะแนนความประพฤติเจ้า”

“ลูกศิษย์น้อมรับคำสั่งเพคะ”

หรงรั่วขานรับแล้วชำเลืองมองหลิ่วชิงเยี่ยน หัวใจเต้นระรัวไม่หยุด

อวิ๋นหลิงอยากจะพาหรงรั่วไปคุยเป็นการส่วนตัว ทว่าไม่รู้ว่าไป๋ชวนโผล่มาจากไหน

“เรื่องนี้มีเงื่อนงำอันใด บอกให้ข้าฟังหน่อยได้ไหม?”

อวิ๋นหลิงเลิกคิ้ว พูดเสียงเย็นเยียบ “แปลบันทึกประจำวันเสร็จหรือยัง ทำไมเริ่มเพ่นพ่านแล้ว”

“ยังมีเวลาอีกครึ่งเดือน ข้าพยายามอยู่”

“งั้นเจ้าก็ไปพยายามต่อ แปลเสร็จแล้วถึงจะได้รับอิสระ ถ้าข้ารู้ว่าเจ้าอู้งานอีก แล้วยังชวนบัณฑิตหนีเรียน เจ้าก็อย่าหวังว่าจะได้ทำงานเก็บกวาดอีกเลย”

ทางด้านองครักษ์เย่ซาน จะมีการส่งรายงานพฤติกรรมแหกกฎต่าง ๆ ของไป๋ชวนมายังตำหนักบูรพาเป็นระยะ

ตกงานก็เท่ากับเสียสิทธิ์ในการกินข้าวฟรี อวิ๋นหลิงกำลังจี้จุดบอดเขาอยู่

ไป๋ชวนเดินกลับไปด้วยใบหน้าบึ้งตึง

เรื่องแค่นี้ก็ไม่ให้รู้ ใจแคบชะมัด

......

หลังเที่ยง แสงตะวันอบอุ่น

อาคารห้องสมุดเงียบสงัด ท้องฟ้านอกหน้าต่างมีเสียงขานร้องของอีกาโคนปากขาวดังขึ้นเป็นระยะ

“อะไรน่ะ！！！”

เสียงแหลมสูงของสตรีดังขึ้น ดุจดั่งเสียงฟ้าแลบทำลายความเงียบ นกบนกิ่งไม้ตกใจกระพือปีกบินหนี

หรงรั่วดีดตัวลุกจากเก้าอี้ เก้าอี้ไม้ล้มคว่ำตามการเคลื่อนไหวของนาง เกิดเสียงกระแทกดังขึ้น

นางถอยหลังหนึ่งก้าว ชี้ถังจูซิงด้วยความเหลือเชื่อ นิ้วสั่นระริก

“เจ้า...เจ้ากับหลิ่ว...”

นางพูดไม่จบประโยค หรงรั่วก็โดนหลิ่วชิงเยี่ยนเอามือปิดปากอย่างว่องไว ประโยคตอนท้ายจุกอยู่ในลำคอ

เซียวปี้เฉิงที่กำลังจิบน้ำชาเกือบสำลักเพราะเสียงอึกทึกนี้

ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าเหตุใดหลิ่วชิงเยี่ยนถึงปิดบังแม่นางผู้นี้

หรงรั่วมองถังจูซิงเหมือนเห็นผี ใบหน้าเล็กเริ่มเปลี่ยนสี สุดท้ายก็เขียวคล้ำ

ถ้าแพ้ให้กับหลิ่วชิงเยี่ยนก็แล้วไป นางยินดียอมรับ