พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 703

ทางเยียนอ๋องก็ได้รับข่าวเช่นกัน จากนั้นก็ถอนหายใจเข้าลึก

“ไม่ง่ายเลยกว่าเสด็จแม่จะเลิกพูดเรื่องนี้ ไยเสด็จพ่อจึงสนพระทัยเรื่องนี้อีก ข้ายอมให้เขาไม่สนใจข้าเหมือนเมื่อก่อนดีกว่า”

เขาทำหน้ากลุ้มใจครุ่นคิดว่าหากจักรพรรดิจาวเหรินบังคับให้เขาแต่งพระชายารองในอนาคต จะทำอย่างไรดี

อวิ๋นหลิงอดถามไม่ได้ว่า “ที่เจ้าพูดเช่นนี้จริงหรือ พวกเจ้าพี่น้องยินดีจะอยู่กับคนคนหนึ่งไปตลอดชีวิตจริงหรือ”

จวนเหวินกั๋วกงมีกฎอยู่ว่าจะไม่รับอนุ ถึงจะได้รับคำชมจากผู้อื่นอยู่เนืองๆ แต่ก็ยังเป็นคนแปลกแยกในสายตาของชาวโลก

แม้แต่เจ้าก้อนถ่านหินอย่างเซียวปี้เฉิง ตอนแรกก็ยังคิดว่าเป็นเรื่องปกติที่ผู้ชายจะมีภรรยาหลายคน

ในสภาพแวดล้อมปกติของเขา ก็ได้รับการอบรมสั่งสอนมาเช่นนี้ตั้งแต่เป็นเด็กจนโต

ความคิดของอีกฝ่ายค่อยๆ เปลี่ยนไปเล็กน้อยจากการพร่ำสอนทีละน้อยๆ ของอวิ๋นหลิง

พวกเยียนอ๋องไม่เคยมีประสบการณ์เช่นนั้น แต่เลือกจะอยู่กับคนคนหนึ่งไปจนแก่เฒ่าโดยไม่ได้นัดหมาย อวิ๋นหลิงจึงค่อนข้างแปลกใจ

“นั่นเป็นเรื่องปกติ จะว่าไปข้าก็ได้รับอิทธิพลจากท่านกับพี่สามด้วย”

เยียนอ๋องได้สติกลับมา เกาหัวด้วยความขัดเขินอยู่บ้าง จากนั้นสีหน้าก็จริงจัง

“เมื่อตอนที่ขายังไม่หายดี เสด็จแม่อยากจัดงานแต่งให้ข้ามาตลอด ข้าไม่ได้คัดค้านเรื่องนี้เลย คิดว่าเลือกหญิงสาวที่เหมาะสมและถูกใจเสด็จแม่สักสองคนก็คงจะพอ”

“พี่สามก็คิดเช่นนี้ ส่วนพี่ใหญ่ที่มีความคิดเรื่องคู่ชีวิตคนเดียว ตอนนั้นพวกเราพูดกันเองว่าเขาช่างไร้เดียงสาและตลกสิ้นดี”

เล่าถึงอดีต เยียนอ๋องก็ดูทอดถอนใจเล็กน้อย “โดยเฉพาะพี่สาม ตอนเขาเพิ่งครบสิบแปดปี ก็เริ่มแอบสนใจบรรดาหญิงสาวในเมืองหลวงแล้ว เพราะเขารู้ว่าเสด็จแม่ไม่ได้ตั้งใจจัดการเรื่องแต่งงานให้เขา ก็เลยคิดจะจัดการด้วยตัวเอง”

อะไรนะ เขาคิดจะแต่งงานตั้งแต่อายุสิบแปดเลยหรือ

ขณะที่อวิ๋นหลิงฟังเยียนอ๋องพูดอย่างเงียบๆ ทันใดนั้นก็หูผึ่งทันที

เยียนอ๋องจมจ่อมอยู่ในห้วงความทรงจำ จึงพูดโดยไม่รู้ตัวว่า “เวลานั้นข้ายังวางแผนให้พี่สามอยู่เลย เคยทดสอบความสามารถและอุปนิสัยของหญิงสาวหลายคน พี่สามจึงรู้จักสตรีในวัยที่เหมาะจะออกเรือนในเมืองหลวงเป็นอย่างดี”

“จริงๆ แล้วฉู่อวิ๋นหานไม่ใช่ตัวเลือกที่จะเป็นพระชายาจิ้งอ๋อง ถึงเวลานั้นพวกเราจะสนิมสนมกันดี แต่นางมีชาติกำเนิดเป็นลูกอนุที่ต่ำต้อยเกินไป พี่สามจึงถือว่านางเป็นคนหนึ่งในพระชายารองที่พิจารณาจะแต่งงานด้วย ต่อมาพี่สามตาบอด นางก็ดูแลโดยไม่จากไปไหน ทำให้พี่สามซาบซึ้งใจเหลือแสนจึงเปลี่ยนใจ และตัดสินใจ...”

ขณะที่เยียนอ๋องกำลังพูด จู่ๆ ก็รู้สึกว่าอุณหภูมิโดยรอบลดลงแปดองศา ทันใดนั้นก็หลุดออกจากภวังค์ เห็นอวิ๋นหลิงมองเขาด้วยสายตาที่เย็นชา

“จะว่าไป เวลานั้นเขายอมรับสมรสพระราชทานจากเสด็จพ่อโดยไม่พูดอะไรสักคำ ความจริงก็ถูกใจสถานะบุตรสาวสายตรงของจวนเหวินกั๋วกงใช่หรือไม่”

เยียนอ๋องตัวสั่นสะท้าน พูดด้วยใบหน้าเหยเกว่า “เอ่อ...ก็ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก”

“อืม ที่จริงไม่ใช่เพียงเท่านี้ ยังเป็นเพราะของหมั้นหมายข้าราคาถูกด้วยใช่หรือไม่” อวิ๋นหลิงยิ้มให้เขา แต่รอยยิ้มนี้มองอย่างไรก็น่ากลัวโดยแท้ “ข้ารู้ว่าพี่สามเจ้าเป็นคนเอาจริงเอาจัง ไม่นึกว่าจะจริงจังเรื่องแต่งงานถึงเพียงนี้”

นางไม่ได้นึกถึงเรื่องของฉู่อวิ๋นหานเลย

แต่เมื่อคิดว่าเซียวปี้เฉิงอายุแค่ไม่กี่สิบขวบ ก็ทำตัวเจ้าชู้เริ่มมองหาลูกสาวตระกูลขุนนาง พยายามหาภรรยาให้ตัวเอง อวิ๋นหลิงก็รู้สึกไม่พอใจยู่บ้าง

ไม่ได้อิจฉามานานแล้ว พอมีคนเล่าให้ฟัง ก็รู้สึกเปรี้ยวปากเป็นพิเศษ

เยียนอ๋องเหงื่อผุดพรายเต็มแผ่นหลัง รู้สึกว่าพูดอะไรบางอย่างที่ไม่ควรพูด ก็ได้แต่พยายามเปลี่ยนเรื่อง

“สรุปก็คือ...อาซ้อสามนั่นเองที่เปลี่ยนพี่สาม ข้าไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งพี่สามจะละทิ้งหน้าตาเพื่อผู้หญิง พูดทัดทานกับเสด็จพ่ออย่างเปิดเผย”