พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 72

จักรพรรดิจาวเหรินจ้องมองไปที่ฮองเฮาด้วยสายตามืดมน ทำให้เดาไม่ออกว่าเขาคิกำลังดอะไรอยู่

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เว้นแต่รุ่ยอ๋องบุตรชายคนโตเหล่าบุตรชายของเขาต่างประสบอุบัติเหตุกันไปทีละคน

เจ้าสอง เสียนอ๋องก็ตกลงมาจากที่สูงทำให้สติฟั่นเฟือน เจ้าสาม จิ้งอ๋องตาบอด เจ้าสี่ เยี่ยนอ๋องขาพิการ เจ้าห้ามีพรสวรรค์ด้านวรรณกรรมที่โดดเด่นตั้งแต่ยังเด็ก แต่กลับถูกทำลายลงด้วยการมีเพศสัมพันธ์กับนางกำนัลในงานเลี้ยง

เขาไม่คิดว่า ฮองเฮาเฟิงมีความสามารถที่จะยื่นมือเข้ามาในสนามรบได้ แต่เบื้องหลังเหตุการณ์ของเจ้าสองและเจ้าห้า ต่างมีเงาของฮองเฮาเฟิงอยู่ไม่มากก็น้อย

ไม่ใช่ว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมาเขาไม่เคยสงสัย เพียงแต่ไม่สามารถสืบพบหลักฐานใดๆ ได้ และไม่อยากเชื่อว่า คู่เรียงเคียงหมอนของตนจะเป็นหญิงชั่วเช่นนั้น

จักรพรรดิจาวเหรินถอนหายใจ กล่าวด้วยเสียงทุ่มว่า “เจ้าเป็นแม่ เกิดเรื่องขึ้นกับลูกๆ เจ้าควรไปออกหน้าจัดการ ไปขอยาดีๆ จากสำนักหมอหลวง ให้คนนำไปส่งให้เจ้าสามเถอะ”

“หม่อมฉันเองก็เป็นห่วงจิ้งอ๋องมาก ข้าจะออกคำสั่งลงไปทันทีเพคะ”

ฮองเฮาเฟิงเช็ดน้ำตา น้อมรับคำสั่งและทูลลาจากไปอย่างคับข้องใจ ฟันสีเงินถูกกัดแน่นจนเกือบแตก

ตกลงใครกันที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ ทำไมถึงได้มาใส่ร้ายนาง!

นางมีแผนที่จะลงมือ แต่เป้าหมายไม่ใช่เซียวปี้เฉิง ตั้งแต่ต้นจนจบนางเพียงต้องการกำจัดลูกในครรภ์ของอวิ๋นหลิงเท่านั้น ไม่เคยคิดที่จะเอาชีวิตของจิ้งอ๋องเลย

ฮองเฮาเฟิงสั่งการลงไปอย่างรวดเร็ว ไม่นาน ยารักษาแผลราคาแพง และอาหารเสริมต่างๆ ก็ถูกส่งไปยังจวนจิ้งอ๋องอย่างรวดเร็วราวกับสายน้ำไหล

อวิ๋นหลิงมองไปที่สิ่งของราคาแพงเหล่านี้ แววตาของนางเต็มไปด้วยความยินดี “คราวนี้ทำเอาฮองเฮาตกใจกลัวมากทีเดียว”

เซียวปี้เฉิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา “คิดว่านางคงไม่กล้าลงมือทำอะไรในงานแข่งเรือในเทศกาลไหว้บะจ่างไปชั่วคราว”

ฮองเฮาเฟิงกำลังอยู่บนจุดสูงสุดของพายุ หากมีอะไรเกิดขึ้นกับอวิ๋นหลิง คนอื่นจะนึกถึงนางเป็นอันดับแรก

เมื่อคิดได้ดังนั้น อวิ๋นหลิงก็อดไม่ได้ที่จะเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เล็กน้อยออกมา “ช่างเป็นความโชคดีในความโชคร้ายจริงๆ ดูเหมือนว่าข้าจะสามารถผ่านงานเทศกาลไปได้อย่างปลอดภัย เช่นนั้นข้าก็คงไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับสิ่งใดในงานแข่งเรือในเทศกาลไหว้บะจ่างแล้ว”

เซียวปี้เฉิงยังคงแสร้งทำเป็นป่วยอยู่บนเตียง เขาขมวดคิ้วแน่น แล้วกล่าวว่า “ผู้บงการเบื้องหลังยังคงซ่อนตัวอยู่ อย่าประมาทโดยเด็ดขาด”

ทว่าตอนนี้ไฟกำลังโหม คนฉลาดก็คงไม่เลือกที่จะลงมือทำบ่อยๆ

เมื่อนึกถึงลูกศรแขนเสื้อที่อวิ๋นหลิงใช้สังหารศัตรูในวันนั้น เซียวปี้เฉิงก็ค่อนข้างสนใจ และอดไม่ได้ที่จะศึกษามัน

“เมื่อเทียบกับปลอกลูกศรทั่วไป อาวุธที่ซ่อนอยู่ของเจ้านี้ เรียกได้ว่าทั้งงดงามและไม่ธรรมดาจริงๆ”

ลูกศรธรรมดามีขนาดใหญ่กว่าเกือบสามเท่า สามารถเพียงพอสำหรับใส่ลูกธนูเหล็กสั้นได้เพียงเจ็ดหรือแปดดอกเท่านั้น แต่ลูกศรที่แขนเสื้อของอวิ๋นหลิงมีขนาดเล็ก โดยไม่ต้องพูดถึงเลยว่า มันสามารถบรรจุเข็มพิษได้ถึงสามสิบเล่ม แต่ยังสามารถยิงลูกศรออกมาได้หลายลูกอีกด้วย โดยที่ระยะและกำลังไม่ได้แย่ไปกว่าลูกศรแบบทั่วไปเลย

เมื่ออวิ๋นหลิงเห็นว่าเขาชอบมันมาก จึงกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ข้าทำมันมาเป็นเวลาสองเดือน จึงจะสามารถสร้างอันที่สามารถใช้ได้จริงขั้นมาได้ แม้จะมีแรงเพียงเจ็ดสิบแปดสิบส่วน แต่นั้นก็เพียงพอแล้ว”

“หากท่านอ๋องชอบ วันหน้าข้าจะให้คนทำมาส่งให้ท่าน” อวิ๋นหลิงยกคางขึ้นเล็กน้อย ด้วยใบหน้าที่ค่อนข้างภาคภูมิใจ “สิ่งที่ข้ารู้ไม่ได้มีแต่ของพวกนี้ แต่น่าเสียดายที่ระดับของช่างฝีมือที่นี่มีจำกัด มีหลายอย่างที่ไม่สามารถสร้างออกมาได้”

เซียวปี้เฉิงเลิกคิ้วขึ้น เริ่มสงสัยมากขึ้นเรื่อยๆ เกี่ยวกับโลกของอวิ๋นหลิง

โดยต้องรู้ว่า ผู้คนในแคว้นต้าโจวมีชื่อเสียงในด้านความกล้าหาญ และทักษะการต่อสู้ พวกเขามีระดับการหล่อโลหะ และการตีเหล็กที่ดีที่สุด เศรฐกิจของตัวเองยังด้อยพัฒนา แต่พวกเขายังยืนกรานที่จะพึ่งพาการตีอาวุธ เพื่อรักษาเส้นชีวิตของประเทศ

ระดับประเภทนี้สามารถถูกมองว่ามีอย่างจำกัดในปากของอวิ๋นหลิงเท่านั้น เขาไม่รู้ว่าโลกปีศาจนั้นพิเศษและพัฒนาไปมากเพียงใด

“ใครสอนเรื่องเหล่านี้กับเจ้ากัน?”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ใบหน้าของอวิ๋นหลิงก็อ่อนโยนขึ้นทันที “นางมีนามว่า ซวนจี อยู่ในอันดับสุดท้ายขององค์กร ปกติพวกเราเรียกนางว่า น้องเล็ก นางชี่ยวชาญในเรื่องการสร้างกลไก กลยุทธ์การวางแผน ข้าไดรียนรู้จากนางมามากเลยทีเดียว”

อวิ๋นหลิงกล่าวถึงรถรบและอาวุธบางส่วนที่น้องเล็กมีส่วนร่วมในการช่วยดัดแปลง เซียวปี้เฉิงฟังจนดวงตาเป็นประกาย ใบหน้าตกตะลึง

“อาวุธเหล่านี้มีอยู่ในโลกจริงหรือ? มันสามารถข้ามแม่น้ำและภูเขาหลายพันลูก แม้กระทั่งทะเลที่ไม่มีที่สิ้นสุด และโจมตีศัตรูได้อย่างแม่นยำได้จริงหรือ?”