พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 724

เว่ยฉือเลี่ยประคองกระต่ายมอบให้องค์หญิงหกอย่างระมัดระวัง

“องค์หญิง กระต่ายน้อย”

ขณะที่เขาเข้าใกล้ องค์หญิงหกก็กลั้นหายใจโดยไม่ตั้งใจ มองประเมินเขาอย่างเงียบเชียบ

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่นางได้เห็นเว่ยฉือเลี่ย แต่นี่เป็นครั้งแรกที่สังเกตเห็นเขาในระยะใกล้เช่นนี้

หลังจากช่วยเหลือครั้งนั้นแล้ว บุรุษผู้นั้นก็เปลี่ยนเสื้อผ้าส่วนตัวให้นางเอง ดังนั้นตลอดทางจนถึงเมืองหลวงนางจึงอยู่ให้ห่างจากเขา

“...ขอบคุณ”

องค์หญิงหกพูดตะกุกตะกัก รับกระต่ายหิมะตัวน้อยที่น่าสงสารไว้อย่างมือไม้อ่อนแรง

ฝ่ามือเว่ยฉือเลี่ยใหญ่และกว้างมาก กระต่ายก็ฟุบอยู่บนฝ่ามือของเขาอย่างไร้เรี่ยวแรง ตัวเล็กจ้อยเท่ากับลูกเจี๊ยบ

ระหว่างสัมผัส นางรับรู้ได้ถึงความหยาบกร้านของฝ่ามืออีกฝ่ายอย่างชัดเจน เป็นสัมผัสที่ต่างจากมือของวิญญูชนที่ขาวสะอาดและละเอียดอ่อนอย่างพี่ชายอย่างสิ้นเชิง

ถึงแม้จะสัมผัสอยู่ท่ามกลางพื้นหิมะ แต่ก็อบอุ่นประหนึ่งเตาไฟ

“องค์หญิงจะขอบคุณได้อย่างไร เป็นถูหว่าที่บุ่มบ่ามทำร้ายกระต่ายตัวน้อย แต่เขาไม่มีเจตนาร้าย โปรดอย่าตำหนิเขาเลย”

จากนั้นเขาก็เพ่งมองเป็นเชิงบอกถูหว่า

ถูหว่าเดินขึ้นหน้าไปทันที ขอโทษอย่างตกประหม่า “ขอโทษๆ กระหม่อมผิดไปแล้ว!”

“...ไม่เป็นไร ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ได้ตั้งใจ”

องค์หญิงหกก้าวถอยหลังรักษาระยะห่างหนึ่งก้าว แล้วส่ายหน้าเล็กน้อย

เว่ยฉือเลี่ยสังเกตเห็นความกังวลใจของนาง ก่อนยิ้มให้นางอย่างจริงใจ เผยให้เห็นฟันขาวสะอาดเรียงเป็นแถว

“องค์หญิงชอบกระต่ายหรือ”

องค์หญิงหกตอบเสียงเบา “สัตว์ขนปุกปุยตัวน้อยเหล่านี้น่ารักเหลือแสน”

อย่างไรเสียอีกฝ่ายก็เป็นผู้ช่วยชีวิต ไม่ว่าในใจจะกลัวเพียงใดก็ต้องรักษามารยาทที่สตรีสูงศักดิ์พึงมี

บัดนี้นางโตขึ้นมาก อยู่ข้างกายพระพันปีได้สองสามเดือน และได้รับการอบรมที่สำนักศึกษาชิงอี้มาหนึ่งภาคเรียน

ในวาจากิริยานั้นมองไม่เห็นนิสัยเอาแต่ใจอย่างร้ายกาจในอดีตอีกแล้ว มีแต่ท่วงท่าสง่างามของรุ่ยอ๋องผู้เป็นพี่ชายอยู่หลายส่วน

เว่ยฉือเลี่ยรู้สึกว่านางต่างจากหญิงสาวในแดนทุ่งหญ้า ถูกใจเขายิ่งนัก

คิดได้เช่นนี้ เขาก็ลูบเคราแล้วหัวเราะ

“แม่นางจะชอบเจ้าขนฟูก็เป็นเรื่องปกติ ท่านแม่ข้าก็เหมือนกัน นางถึงกับตั้งชื่อข้าว่าเหมาเหมา เล่าให้ฟังว่าตอนข้าเกิดมีผมดกหนามาก ดูสิ ตอนนี้ข้าก็ขนปุกปุยด้วย ไม่ใช่แค่ผมบนหัวที่หนานุ่มลื่น”

เมื่อตีความอย่างลึกซึ้ง คำพูดของเขาดูเหมือนล้อเลียนองค์หญิงหกอยู่หน่อยๆ

แต่น้ำเสียงที่ตลกควบคู่ไปกับรอยยิ้มที่จริงใจ ชวนให้ผู้คนอดขำไม่ได้

“พรืด…”

นางกำนัลน้อยที่อยู่ข้างหลังอดป้องหน้าลอบหัวเราะกันคิกคักไม่ได้ ในที่สุดองค์หญิงหกก็ผ่อนคลายลง ใบหน้าแต่งแต้มรอยยิ้ม

นางมองเครื่องหน้าของเว่ยฉือเลี่ยอย่างจริงจัง รู้สึกได้ว่าแม้จะตัวสูงกำยำ แต่ก็ไม่ได้หน้าตาดุร้าย

“ขอบคุณที่ช่วยกระต่ายของข้า แต่ยังต้องไปตรวจอาการของมันอีกที คงจะอยู่เป็นเพื่อนด้วยไม่ได้”

“องค์หญิงค่อยๆ เดิน”

เว่ยฉือเลี่ยมองตามหลังนางที่เดินไปไกล จากนั้นหันไปถลึงตาใส่ถูหว่าอย่างดุดัน สีหน้าต่างไปจากท่าท่างที่ดูจริงใจเมื่อครู่ลิบลับอย่างกับเป็นคนละคน

“ขืนตัดสินใจโดยพลการอีก ระวังข้าจะบั่นเจ้าให้เป็นหัวไชเท้าซอย!”

“ถูหว่าสำนึกผิดแล้ว”

เผชิญหน้ากับเว่ยฉือเลี่ยที่ตัวเตี้ยกว่าเขา ถูหว่าก็ย่นคอและหลบออกไปเงียบๆ

ทางองค์หญิงหกรีบพากระต่ายหิมะน้อยไปหาอวิ๋นหลิงที่ตำหนักบูรพาทันที