พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 725

ครั้นอวิ๋นหลิงฟังแล้ว ใบหน้ากับแววตาก็อ่อนลงโดยไม่รู้ตัว

นางพยักหน้า มองตามหลังองค์หญิงหกออกจากหอนอน แล้วถอนหายใจในใจ

องค์หญิงหกโตขึ้นมากจริงๆ

เดชะบุญที่เสี่ยวเฟิงด่วนจากไปเร็ว ดรุณีผู้นี้จึงหายจากการสั่งสอนที่บิดเบี้ยวได้ทันเวลา

หลังจากองค์หญิงหกกลับถึงตำหนักซู่อวี้ เสวี่ยตูตูก็มีชีวิตชีวายิ่งนัก กินและขับถ่ายได้ตามปกติ

“เจ้าช่างดวงแข็ง”

นางใช้ปลายนิ้วงามแตะจมูกเสวี่ยตูตู นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในสวนหลวงวันนี้ จึงสั่งให้สาวใช้ประจำตัวส่งขนมหนึ่งจานไปให้เว่ยฉือเลี่ย

เป็นขนมสังขยาฟักทองน้ำผึ้ง เป็นสูตรที่องค์หญิงหกเรียนรู้จากโรงอาหารของสำนักศึกษา

ยามปกติว่างไม่มีอะไรทำ นอกจากอ่านหนังสือกับทำขนมเพื่อฆ่าเวลาแล้ว นางอยากทำอะไรสักอย่างให้กู้ฮั่นม่อด้วย

แต่กู้ฮั่นม่อไม่เคยรับไว้เลย มักจะแย้มยิ้มแล้วชักแม่น้ำทั้งห้ามาปฏิเสธนางอย่างสุภาพ

เว้นแต่จะมีสหายร่วมห้องอยู่ด้วย ตอนนางแจกขนมให้คนอื่น เขาจึงจะรับขนมสองสามชิ้นด้วยความยินดี

ยามนี้คิดดูแล้ว เขาน่าจะเดาความคิดของนางได้ตั้งนานแล้ว จึงปฏิเสธมาตลอดใช่หรือไม่

องค์หญิงหกเข้าใจเรื่องนี้ดี สีหน้าหม่นแสงลงกว่าเดิม ในใจก็เจ็บปวดรวดร้าว

นางจ้องมองแสงจันทร์นอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย ในใจผุดเสียงและหน้าตาของอีกฝ่ายขึ้นมาไม่ขาดสาย

สง่างามดุจไม้หยกจือหลาน รอยยิ้มส่องประกายดั่งแสงจันทร์อันสุกใส

นี่เป็นบุรุษคนแรกที่นางตกหลุมรักในชีวิต

เมื่อเจอคนเช่นนี้ ชาตินี้ยังมอบหัวใจให้คนอื่นได้อีกหรือ

ไม่นานนักองค์หญิงหกก็ผล็อยหลับไป ตำหนักซู่อวี้ก็ตกอยู่ในความเงียบสงัด

ในหอซื่อฟาง บรรยากาศในเรือนหลิงเยี่ยนนั้นกลับสูงขึ้นเป็นเท่าทวี

ถูหว่ามองจานขนมหวานที่สาวใช้ส่งมา แล้วปรบมือเต้นรำไปรอบๆ โต๊ะอย่างตื่นเต้นดีใจไม่หาย

“ท่านข่าน ท่านข่านได้ยินหรือไม่ สาวใช้เพิ่งบอกว่านี่คือขนมที่องค์หญิงหกทำด้วยมือตนเอง!”

เว่ยฉือเลี่ยฟังจนมึนศีรษะ ก่อนกดอีกฝ่ายลง “เลิกตะโกนได้แล้ว ข้าไม่ได้หูหนวก”

“ท่านข่าน เหตุใดท่านไม่ตื่นเต้นเล่า! ตอนที่ควรดีใจก็ต้องดีใจสิ อย่าทำหน้าทึ่มทื่อเหมือนตอไม้ ทำไมพอมาถึงแคว้นต้าโจวแล้วท่านกลายเป็นเหมือนพวกเขาไปทุกทีๆ ยามที่พวกเราคนทุ่งหญ้ามีความสุขก็จะหัวเราะลั่น ยิ่งดังยิ่งดี!”

เว่ยฉือเลี่ยปรายตาปรามเขา “องค์หญิงหกไม่ได้ตอบตกลงจะแต่งงานด้วยสักหน่อย มีอะไรน่าตื่นเต้น”

ถูหว่าสงบลงเล็กน้อย แต่บนใบหน้าไม่อาจปกปิดความปลื้มปีติไว้ได้

“ข้าว่าท่านข่านมีหวัง องค์หญิงหกต้องชมชอบท่านเป็นแน่”

“เอาอะไรมาพูด”

ถูหว่าพูดจาฉะฉาน “สตรีล้วนชอบบุรุษร่างใหญ่แรงเยอะ ท่านเป็นชายในฝันของหญิงสาวนับไม่ถ้วนตอนอยู่ในแดนทุ่งหญ้า คิดว่าองค์หญิงหกก็คงหลงใหลได้ปลื้มความหล่อเหลาและสง่างามของท่านเช่นกัน”

“ไม่เช่นนั้นนางจะส่งขนมมาให้หรือ จะให้ของที่นางทำเองทำไม คงตกหลุมรักท่านตั้งแต่แรกเห็น ได้พบอีกคราก็มีใจให้!”

เว่ยฉือเลี่ยเหลือบมองเขาสองแวบแล้วพูดว่า “ไปร่ำเรียนศัพท์แสงไพเราะเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่เหมือนเจ้าเลย”

“ไอ้หยา! แล้วจะให้เหมือนใครเล่า เหมือนท่านข่านแล้วกัน ชาวฮั่นพูดกันบ่อยๆ ไม่ใช่หรือว่าคนใกล้หมูจะกินเยอะ คนใกล้หมึกดำ...เอ่อ...จะหน้าดำใช่หรือไม่”

เว่ยฉือเลี่ยปรายตามองเขาสามครั้ง “...”

จะว่าไปเขาดูเหมือนหมูหรือหน้าดำกันแน่?

“จริงสิ วันนี้ถูหว่าเพียรพยายามไปสืบข่าวมา ได้ยินว่าวันมะรืนนี้องค์หญิงหกจะเดินทางไปสำนักศึกษาชิงอี้ นี่เป็นโอกาสทองที่ท่านข่านห้ามพลาดเป็นอันขาด!”

เว่ยฉือเลี่ยฟังแล้วสีหน้าเริ่มเคร่งขรึม

ไม่นานก็มาถึงวันที่ตกลงจะไปสำนักศึกษาชิงอี้

วังหลวงส่งรถสามล้อไม้มาสามคัน เว่ยฉือเลี่ยกับองค์หญิงหกไปคนละคัน ส่วนอวิ๋นหลิงกับสามีก็นั่งไปอีกคัน

นับตั้งแต่ตรวจพบว่าตั้งครรภ์ อวิ๋นหลิงเหมือนถูกจำคุกอยู่ในตำหนักบูรพาสองเดือน

นางทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ขืนเป็นเช่นนี้ต่อไปคงจะป่วยไม่ช้าก็เร็ว

นี่คือเหตุผลที่นางคัดค้านไม่อยากตั้งครรภ์มาก่อนหน้านี้ ใครเล่าจะทนอยู่ในวังได้เป็นสิบเดือน

“เมื่อหลายวันก่อนทางเย่อีส่งข่าวมาว่าไป๋ชวนแปลสมุดบันทึกมนุษย์พิษเสร็จแล้ว อู๋อันกงก็อยู่ในสำนักศึกษากำลังเตรียมเปิดโรงเรียนแพทย์อยู่พอดิบพอดี ข้าจะไปปรึกษาหารือวิธีขับพิษของเสิ่นทัวกับเขา”

เซียวปี้เฉิงจนปัญญา ทั้งที่รู้ว่าอวิ๋นหลิงเอามาเป็นข้ออ้าง แต่ก็ยังทำตามคำของนาง

ตอนนี้นางตั้งครรภ์ได้สี่เดือนกว่า ทารกในครรภ์รกเกาะแน่นแล้ว

ที่สำคัญอากาศเริ่มอุ่นขึ้น บนภูเขามีหิมะและดอกไม้มากมาย ถนนหลวงก็อยู่ในสภาพดี จึงรู้สึกปลอดภัยที่จะพานางไปด้วย

รถสามล้อไม้หลายคันขับแล่นอย่างราบรื่นบนถนนหลวง

เว่ยฉือเลี่ยกับถูหว่าคนสนิทนั่งอยู่ในรถสามล้อไม้ รถม้าที่เดิมรองรับคนได้สามคนก็ดูเบียดเสียด

“ให้ตายเถอะ...ไม่เคยเจอเคราะห์กรรมขนาดนี้มาก่อนในชีวิตเลย”

ถูหว่าฟุบอยู่ริมหน้าต่าง อาเจียนไม่หยุดจนเห็นดาว

คิดว่าเขาเป็นทหารม้าผู้อาจหาญชาญชัยที่กำราบม้าพยศได้ แต่ไม่นึกว่าจะเมารถจนหมดสภาพ!

เว่ยฉือเลี่ยก็พะอืดพะอม แต่พอเมียงมองรถสามล้อไม้คันหน้าแล้ว เขาก็สูดหายใจเข้าลึกๆ ข่มกลั้นความรู้สึกนี้ไว้

ไม่ว่าอย่างไร เพื่อเห็นแก่องค์หญิงหก เขาต้องอดทนกับการเดินทางครั้งนี้

มีเพียงโอกาสนี้เท่านั้น เมื่อกลับจากสำนักศึกษาชิงอี้แล้ว เขาก็จะหมดหนทางเข้าใกล้อีกฝ่าย