พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 728

“ถึงจะแต่งออกไปไกล ก็ไม่แน่ว่าเหมาเหมาต้องข่มขู่เสี่ยวลิ่วให้พลีกายมอบใจเสียหน่อย ถ้านางเป็นฝ่ายอยากแต่งออกไปไกลเองล่ะ”

การคาดเดาของอวิ๋นหลิงไม่ใช่เรื่องเหลวไหล แต่เป็นสาเหตุที่ว่าเหตุใดองค์หญิงหกจึงออกจากวัง

ถึงแม้องค์หญิงหกจะล้มเหลวในการออกจากวังมาก่อนหน้านี้ แต่ในใจก็ยังไม่ล้มเลิกความคิดที่จะอยู่ให้ห่างจากวังหลวง

ยังจำได้ว่านางถามองค์หญิงหกก่อนหน้านี้ว่าออกจากวังแล้วอยากจะไปที่ใด

องค์หญิงหกตอบว่าตอนนั้นนางไม่มีจุดมุ่งหมาย เพียงอยากจะไปให้ไกล ที่ไหนก็ได้ ให้ห่างจากวังหลวงมากที่สุด

จากนั้นอวิ๋นหลิงถามต่อว่าไฉนจึงบังเกิดความคิดนี้เล่า

องค์หญิงหกบอกว่านางอยู่ในเมืองหลวงไม่มีความสุขเลยสักที่

เวลานางสุขสมหวังจะมีผู้คนมากหน้าหลายตาเข้ามาห้อมล้อม แต่หลังจากพลาดพลั้งตกต่ำลงก็เหลือเพียงสายตาเย็นชาและเย้ยหยัน

เฉพาะช่วงที่ไปสำนักศึกษาชิงอี้ จึงได้ขจัดความกังวลทั้งหมดทั้งมวลออกไปได้ เป็นเวลาที่นางอยู่ในสภาพจิตใจที่สงบและผ่อนคลายที่สุด

แต่หลังจากทะเลาะกับจักรพรรดิจาวเหริน สำนักศึกษาก็กลายเป็นอีกสถานที่หนึ่งที่ทำให้นางโศกเศร้า

“เพราะนึกเรื่องแม่นางหลีกับฮั่นม่อแล้วก็ทำให้นางรู้สึกเจ็บปวดและสับสน ดังนั้นเมื่อนางออกไป จึงเลือกทิศทางที่ตรงกันข้ามกับสำนักศึกษาชิงอี้โดยสิ้นเชิง”

อวิ๋นหลิงกล่าวอย่างหนักแน่น วิเคราะห์อย่างชัดเจนและสมเหตุสมผล

เซียวปี้เฉิงก็คล้อยตามไปเช่นกัน ตอนมาสำนักศึกษาชิงอี้ครั้งนี้ องค์หญิงหกไม่ได้คาดหวังและตื่นเต้นเหมือนเมื่อก่อน

นางแค่อยากหาสถานที่ห่างไกลจากวังหลวง เนื่องจากในเมืองหลวงอันใหญ่โตไม่มีที่ไหนให้ไป นางจึงเลือกกลับมาที่สำนักศึกษา ยังคงเป็นหวงเสี่ยวลิ่วต่อไป

แต่เซียวปี้เฉิงก็ไม่กล้าคิดว่าองค์หญิงหกจะยอมรับผู้ชายอย่างเหมาเหมาได้

“บางทีโย่วหรงอาจอยากอยู่ห่างๆ ก็จริง แต่จะเลือกเหมาเหมาหรือไม่ ก็ยังพูดยาก”

อวิ๋นหลิงพยักหน้า “ความรักเป็นสิ่งที่อธิบายยาก ไม่มีใครรับประกันได้ว่าความรักจะเกิดขึ้นปุบปับเมื่อใด”

เซียวปี้เฉิงกล่าว “สรุปแล้วในฐานะพี่ชาย ไม่ว่าจะอย่างไรข้าก็เคารพการตัดสินใจของโย่วหรง ขอเพียงนางไม่สมัครใจจะแต่งออกไปไกล ก็ไม่มีใครสามารถบังคับนางได้”

ลืมที่เสี่ยวเฟิงทำเรื่องชั่วร้ายไปเสีย ระหว่างเขากับองค์หญิงหกก็ไม่มีความเคียดแค้นชิงชังต่อกัน นอกจากเรื่องที่ว่าอีกฝ่ายเคยเย่อหยิ่งเอาแต่ใจในอดีต นางก็ไม่เคยทำอะไรรุนแรงไร้เหตุผล

ท่าทีของพระเจ้าหลวงที่มีต่อนางไม่เคยเปลี่ยนไปเลย เซียวปี้เฉิงรู้อยู่แก่ใจดีว่าเสด็จปู่หวังให้เขามีจิตใจกว้างขวาง ไม่พัวพันกับความรัก ความเกลียดชัง และความเคืองแค้น

เมื่อดูจากเรื่องที่เขาส่งต่อบัลลังก์ให้จักรพรรดิจาวเหรินแทนที่จะเป็นอันชินอ๋อง ก็รู้ได้ว่าตาแก่น้อยเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับจิตใจที่เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่

“ไม่ว่าเหมาเหมาจะเป็นพรหมลิขิตของนางหรือไม่ อย่าใช้เรื่องความบริสุทธิ์มาข่มขู่ให้แต่งงาน แคว้นต้าโจวก็ไม่จำเป็นต้องเอาการแต่งงานที่มีความสุขขององค์หญิงมาแลกกับผลประโยชน์”

เซียวปี้เฉิงกล่าวด้วยความมั่นใจ

เขาเป็นผู้สืบทอดบัลลังก์แห่งแคว้นต้าโจวและเป็นพี่ชายขององค์หญิงหก เขาจะไม่ยอมให้สิ่งนี้เกิดขึ้นไม่ว่าในกรณีใดๆ

อวิ๋นหลิงมองเขาด้วยสายตาอ่อนโยน ผงกศีรษะตามด้วยรอยยิ้มพราย

ดังนั้นในวันต่อมา ขณะที่สองสามีภรรยามีงานยุ่ง ก็เพียงสังเกตเว่ยฉือเลี่ยกับองค์หญิงหกอย่างเงียบๆ

ทั้งไม่ได้ขัดขวางทั้งสองอยู่ด้วยกัน และไม่ได้จงใจสร้างโอกาสให้จับคู่

ยามมีเวลาว่าง ก็พาเว่ยฉือเลี่ยไปเที่ยวรอบๆ ทั่วทุกซอกทุกมุมของสำนักศึกษา โดยอธิบายให้เขาฟังถึงปรัชญาต่างๆ ของการก่อตั้งสำนักศึกษา ตลอดจนวัตถุประสงค์และหน้าที่ของระบบและกฎระเบียบต่างๆ

เมื่อพวกเขางานยุ่ง องค์หญิงหกก็จะมารับไม้ต่อทำหน้าที่แทนให้

เว่ยฉือเลี่ยตั้งใจฟัง บันทึกทุกอย่างลงกระดาษและท่องจำจนขึ้นใจ

ชั่วพริบตาเดียว เจ็ดวันก็ผ่านพ้นไป

บรรลุเป้าหมายในการมาที่นี่ไปกว่าครึ่งหนึ่งแล้ว แต่ยังมีอีกเรื่องสำคัญที่สุดที่ต้องทำนั่นคือ การแต่งงานกับองค์หญิง

นึกถึงเรื่องนี้ทีไร เว่ยฉือเลี่ยก็ดถอนใจไปเสียทุกที “เวลากำลังจะหมดลงแล้ว กะเวลาไว้ อาจจะอยู่ต่อไปได้อีกสามถึงห้าวัน”

หลังจากกลับถึงวังแล้วก็เตรียมออกเดินทางกลับสู่แดนทุ่งหญ้า

“อะไรนะ เหลือเวลาอีกสามถึงห้าวันเท่านั้น!”

ถูหว่าทำหน้าบูดเบี้ยว ดูอาลัยอาวรณ์ไม่อยากจากไป เผยให้เห็นความกลัดกลุ้มใจเฉกเช่นเดียวกับผู้เป็นนาย

แต่ทั้งสองต่างกลุ้มใจกันคนละเรื่อง

เขากินอาหารที่สำนักศึกษาชิงอี้ตั้งแต่เช้าจรดค่ำทุกวัน ลืมเรื่องที่จะแต่งงานกับองค์หญิงด้วยซ้ำ ถึงขั้นรู้สึกว่าหากองค์หญิงหกไม่เห็นด้วยก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่

เอาจริงๆ นะเขาตัดสินใจเองก็พอ

เว่ยฉือเลี่ยพูดไม่ออกไปพักหนึ่ง แต่ดีที่เขาคุ้นเคยกับความทึ่มทื่อของถูหว่าเสียแล้ว

วันรุ่งขึ้น สำนักศึกษาชิงอี้ครึกครื้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน กลิ่นหอมของเหมยเหมันต์ที่บานสะพรั่งไปทั่วทุกที่ก็โชยกลิ่นมาเตะจมูก

ใกล้จะเปิดเรียนแล้ว วันนี้เป็นวันที่จะต้องกลับไปสำนักศึกษา บรรดาลูกศิษย์กลับมาปัดกวาดหอพักลูกศิษย์ล่วงหน้า เตรียมความพร้อมสำหรับเปิดภาคเรียนใหม่

ลูกศิษย์ใหม่กลุ่มหนึ่งเข้าเรียนในโรงเรียนแพทย์ อวิ๋นหลิงกับสามีไปช่วยอู๋อันกงดูแลสถานการณ์ ยุ่งจนหัวหมุน

ห้องสมุดเปิดอย่างเป็นทางการอีกครั้ง องค์หญิงหกกลับมาทำงานตามปกติ และได้พบกับกู้ฮั่นม่ออีกครั้ง

พักก่อน กู้ฮั่นม่ออยู่ในเมืองหลวงไม่ได้กลับมาเลย เพื่อช่วยมารดาซื้อวัตถุดิบเตรียมทำร้านของหวาน

ไม่ได้พบกันนาน ทันทีที่เขาปรากฏตัว องค์หญิงหกก็ทอดสายตามองเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ

“...คุณชายกู้”

องค์หญิงหกอดเรียกเบาๆ ไม่ได้ เมื่ออีกฝ่ายหยุดฝีเท้าและหมุนตัว นางก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

สุดท้ายก็กล่าวคำว่า “สุขสันต์ปีใหม่” อย่างแผ่วเบาและเนิบชา

“สุขสันต์ปีใหม่ แม่นางเสี่ยวลิ่ว”

กู้ฮั่นม่อยิ้มจางๆ พลางพยักหน้าอย่างอ่อนโยนเช่นเคย แต่ไม่รู้ว่าเป็นภาพลวงตาหรือไม่ องค์หญิงหกรู้สึกว่าเขาเปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคน

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะไม่ได้เจอกันในช่วงวันหยุดฤดูหนาวหรือไม่ แต่อีกฝ่ายดูทำตัวห่างเหิน

แต่ไม่ช้า องค์หญิงหกก็พบว่านี่ไม่ใช่ภาพลวงตา กู้ฮั่นม่อจงใจทำตัวห่างเหินกับนางจริงๆ

ตลอดสามวันที่พูดคุยกันเขาจะรักษาท่าทีสงบนิ่งราบกับสายวารี

องค์หญิงหกตื่นตระหนกไปครู่หนึ่ง อดสงสัยไม่ได้ว่าเหตุใดกู้ฮั่นม่อจึงเป็นเช่นนี้ ครั้นนึกถึงไข่มุกบรรณาการทะเลจีนใต้ที่จักรพรรดิจาวเหรินมอบให้แม่นางหลีเมื่อครั้งที่แล้ว เปลือกตาของนางก็กระตุกทันที

คนที่ฉลาดเป็นกรดอย่างเขา มีหรือจะไม่รู้สถานะที่แท้จริงของนาง?

คิดถึงตรงนี้ องค์หญิงหกก็อดหน้าซีดเผือดและกัดริมฝีปากไม่ได้

นางตัดสินใจว่าจะไม่ข้องเกี่ยวกับกู้ฮั่นม่ออีก แต่นี่ขนาดระมัดระวังปิดซ่อนความรักไว้ถึงเพียงนี้ ก็ยังไม่อาจรักษาความสัมพันธ์ฉันเพื่อนธรรมดาๆ ไว้ได้เลยใช่หรือไม่

นี่เป็นความคิดเดียวของนางที่เหนี่ยวรั้งให้อยู่สำนักศึกษาชิงอี้