พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 741

อวิ๋นหลิงยังจําได้ว่า ก่อนหน้านี้หลิวฉิงให้นางช่วยหาบ้านที่จะตั้งถิ่นฐานในเมืองหลวงของแคว้นต้าโจว

เรื่องนี้ต่อมานางได้มอบหมายให้กงจื่อโยวไปจัดการ อีกทั้งไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมีความคืบหน้าเป็นอย่างไรบ้าง

พอถามขึ้นมา กงจื่อโยวก็ตอบว่า “วางใจเถิด บ้านข้าเตรียมไว้เรียบร้อยนานแล้ว ก็อยู่บนถนนจูเชี่ย ใกล้กับจวนอ๋องจินมาก ถ้าเดินเท้าล่ะก็ห้านาทีก็ถึงแล้ว”

“ข้าวของเครื่องใช้ในบ้านก็มีทุกอย่าง รูปแบบภายในได้รับการออกแบบมาเป็นพิเศษตามความชอบและนิสัยของพี่ฉิง นางต้องชอบเป็นแน่”

ขณะพูดคําเหล่านี้ กงจื่อโยวนอนอยู่บนเก้าอี้นอนอาบแดดอย่างเกียจคร้าน หรี่ตาพูดอย่างสบาย ๆ

เสื้อหนาวของฤดูใบไม้ผลิที่บาง ๆ สวมอยู่บนเขา สีม่วงอ่อน ๆ เรียงรายไปด้วยสีสันของฤดูใบไม้ผลิของสวน ทำให้คนดูเด่นยิ่งกว่าดอกไม้

ขณะที่เซียวปี้เฉิงสังเกตกงจื่อโยว รู้สึกว่าผิวของเขาแค่บํารุงก็ขาวแล้ว

แต่ไม่ใช่ขาวป่วยเหมือนแต่ก่อนแบบนั้น แต่เป็นขาวเรืองแสงออร่าที่มีสุขภาพดี ทำให้ดูสวยงามมากยิ่งขึ้นไปอีก

เขาพูดขึ้นมากะทันหันว่า “ทุกครั้งที่มาจวนอ๋องจินมักจะเห็นเจ้าท่าทางแบบนี้ เจ้าจะนอนและไม่ทําอะไรเลยทั้งวันหรือ？”

“นั่นไม่ใช่แน่นอน ข้ากังวลทุกวันเพื่อคิดว่าวันนี้จะกินอะไรและเล่นอะไรกับหลงเอ๋อร์ดี ผมร่วงเป็นจํานวนมาก”

ขณะพูดกงจื่อโยวก็นึกถึงผมหลายเส้นอย่างกลุ้มใจ ถอนหายใจยาว ๆ ออกมา

ความสะดวกสบายที่น่าอิจฉานี้ ทําให้สองสามีภรรยาด้านข้างอิจฉามาก

ต่างก็หนีความยากลำบากเหมือนกัน บางคนยุ่งเป็นมาก บางคนก็ว่างจนไม่รู้จะทำอะไร

แต่คำพูดต่อมาของกงจื่อโยว ก็ยิ่งน่าต่อยมาก

“ดูเหมือนว่าชีวิตของคนรวยคนนี้ก็จะลําบาก เรียบง่ายและน่าเบื่อเกินไป การบรรลุความมั่งคั่งและเสรีภาพเร็วเกินไปก็ไม่ดีเช่นกัน หากไม่มีปณิธานและเป้าหมายในการสู้ชีวิต ก็เริ่มเสียเวลาผ่านไปอย่างไร้ประโยชน์ตั้งแต่อายุยังน้อยแล้ว”

ในสำนักทิงเสวี่ยมั่นคงทั้งหมด อีกทั้งตอนนี้หลงเย่ดูแลทั้งกิจการการค้าและบ้านควบคู่กันไป

ภรรยาของเขาเก่งมากจริง ๆ ไม่ว่าจะทําธุรกิจอะไรก็มักจะประสบความสําเร็จในเวลาสั้น ๆ และมีชื่อเสียงมาก

ไม่ว่าจะเป็นบุฟเฟ่ต์ ร้านชาผลไม้ คนขี่รถเข็นไม้ส่งออกไป รวมถึงไอเดียแปลกอื่น ๆ พอเปิดตัวก็ได้รับความนิยมอย่างมาก

แบบวาดเสื้อผ้าที่วาดอย่างน่าเบื่อในเวลาว่าง หลังจากจัดแสดงตัวอย่างเสื้อผ้าจะได้รับคําสั่งซื้อจํานวนมากในเวลาอันรวดเร็ว

ในระหว่างที่มาแคว้นต้าโจวเพียงครึ่งปี กําไรต่อเดือนของร้านค้าภายใต้ชื่อของสำนักทิงเสวี่ยเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า แม้แต่คู่สามีภรรยาเยี่ยนอ๋องก็อดไม่ได้ที่จะมาที่บ้านเพื่อมาขอรับวิชา

แต่ที่หลงเย่กระตือรือร้นที่จะทําสิ่งเหล่านี้ หากไม่ใช่เพราะสนใจในการทําธุรกิจ

หากแต่เป็นอวิ๋นหลิงจะเริ่มเตรียมก่อสร้างโรงเรียนของรัฐและโรงหมอฮุ่ยหมินในปีหน้า นั่นไม่เพียงแต่สร้างขึ้นในเมืองหลวงเท่านั้น แต่จะเลือกอำเภอและแคว้นที่เจริญรุ่งเรืองหลายแห่งเพื่อดําเนินการ

หลงเย่ต้องการเตรียมเงินทุนให้เพียงพอสําหรับนางโดยเร็วที่สุด รวมถึงบ้านของหลิวฉิง ซึ่งจ่ายเงินซื้อให้นางไว้อย่างเรียบร้อย

สําหรับความสามารถในการรวบรวมเงินของภรรยา กงจื่อโยวรู้สึกละอายใจมาก เดิมทีเป็นคนสวยที่ไร้ประโยชน์อย่างเขาตอนนี้มากยิ่งกว่าเดิมอีก

ดังนั้นตอนนี้เขาจึงยินดีที่จะไปสนใจเรื่องจุกจิกของคนอื่น ริเริ่มช่วยเหลือประชาชน หรือไปหาเรื่องสนุก ๆ บนถนน

เพิ่งจะอายุเพียงยี่สิบกว่า ก็กลายเป็นลุงที่เกษียณแล้ว มาพร้อมกับป้ายของพลเมืองที่กระตือรือร้น

คําพูดของแวร์ซายที่มีต่อกงจื่อโยว อวิ๋นหลิงกลั้นที่จะกลอกตาขาวได้ยากมาก

เซียวปี้เฉิงก็อดพูดอย่างเงียบ ๆ ไม่ได้ว่า “มิน่าล่ะไม่ได้เจอกันหลายวันช่วงนี้ เจ้าถึงอ้วนขึ้น จนข้าเกือบจะจําไม่ได้แล้ว”

เมื่อได้ยินดังนั้น กงจื่อโยวก็ลุกขึ้นนั่งทันที รีบสัมผัสใบหน้าและเอวของตัวเอง

“เจ้าอย่าพูดเรื่องไร้สาระ ข้าส่องกระจกฝรั่งทุกวัน น้ำหนักไม่แตกต่างจากเมื่อก่อน”

สายตาของเขามองไปที่อวิ๋นหลิง พยายามที่จะได้รับการยืนยันและการสนับสนุน

แต่ฟังอวิ๋นหลิงพูดอย่างจริงจังว่า “ปี้เฉิงพูดไม่ถูก เจ้าไม่ได้อ้วนนิดหน่อยเท่านั้น แต่อ้วนขึ้นมาก”

สีหน้าของกงจื่อโยวก็เปลี่ยนไปทันที “จริงหรือ？”