พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 743

เจ้างั่งอ๋องน้อย？

เจ้างั่งอ๋องน้อยอะไร！

สีหน้าของกู้จื่ออวี๋ยิ่งน่าเกลียดมากขึ้น

ถ้าหากไม่ใช่ว่าคุ้นเคยกับนิสัยของหลิวฉิง เขาจะคิดว่าอีกฝ่ายกําลังจงใจแอบด่าเขาจริง ๆ

หลิวฉิงเลิกคิ้วเล็กน้อย “ทําไม ไม่ชอบคําเรียกนี้ ถ้าเช่นนั้นข้าจะช่วยเจ้าคิดหาคำอื่น？”

“เปล่า เรียกแบบนี้ก็แล้วกัน”

น้ำเสียงนิ่งเรียบของกู้จื่ออวี๋ เขาเองก็ไม่ใช่ว่าไม่ชอบคําเรียกนี้ อีกทั้งไม่ใช่ว่าไม่ยินดีที่จะฟังคําพูดของหลิวฉิง

หากให้ผู้หญิงคนนี้พูดต่อไป ใครจะไปรู้ว่าจะตั้งชื่อแปลกประหลาดอะไรให้เขา

ขณะนั้นเองเซียวปี้เฉิงไกล่เกลี่ยความขัดแย้ง “เข้าไปนั่งในบ้านก่อนเถิด พวกเจ้าเพิ่งเข้าวังก็มาที่นี่ คาดว่ายังไม่ได้กินข้าว หลิงเอ๋อร์ได้เตรียมของที่พวกเจ้าชอบที่สุดไว้แล้ว”

“ได้กลิ่นไก่ทอดมาแต่ไกล ต้องน้องหลิงทำเท่านั้นถึงจะดั้งเดิมที่สุด ข้าจะไปดูพี่ใหญ่”

หลิวฉิงก้าวเข้าไปในตำหนักอย่างมีความสุข ตามหาเงาของหลงเย่

กู้จื่ออวี๋ตามไปอย่างเงียบ ๆ

อวิ๋นหลิงมองปฏิสัมพันธ์ระหว่างสองคนในสายตาเงียบ ๆ คิดในใจว่าจักรพรรดิเสี่ยวฉินคนนี้ก็ไม่น่าจะเข้ากันยากอย่างที่กล่าวไว้ในข่าวลือ

ตามข่าวลือ จักรพรรดิเสี่ยวฉินขึ้นครองบัลลังก์ตั้งแต่อายุยังน้อย ดังนั้นเขาจึงอ่อนไหวและขี้ระแวงมากอารมณ์แปรปรวนด้วย แม้แต่นิสัยของเขาก็เย็นชาและโหดร้ายเล็กน้อย

ชาวบ้านในตลาดบอกว่า แม่นมของจักรพรรดิเสี่ยวฉินเคยซื้อวิชามอมเมาและล่อลวงให้ตัดคอในขณะที่เขาหลับสนิท

คาดไม่ถึงว่าแม่นมเพิ่งจะคว้ากริช จักรพรรดิเสี่ยวฉินก็ลืมตาและหยิบกริชใต้หมอนมาแทงคออีกฝ่ายก่อน

ในเวลานั้นคนข้างกายจึงรู้ว่า ขณะที่จักรพรรดิเสี่ยวฉินขึ้นครองบัลลังก์ไม่เคยนอนหลับสนิทจริง ๆ เขาอ่อนไหวและขี้ระแวงจนประสาทของเขาตื่นตัวตลอดเวลา

เมื่อนึกถึงข่าวลือนี้ อวิ๋นหลิงก็อดที่จะเหลือบมองหน้าของอีกฝ่ายไม่ได้

เห็นแค่เพียงใต้ตาของเขามีสีเทาอ่อน ๆ คิดว่าเป็นสาเหตุของการนอนหลับที่ไม่ดีตลอดทั้งปี

บวกกับดวงตาดอกพีชที่เงียบเหงาและไร้ความปราณีคู่นั้น ยิ่งทำให้เห็นถึงความร้ายกาจและชั่วร้ายของชายหนุ่มคนนี้

ภายในตำหนัก หลงเย่และหลิวฉิงนั่งตัวติดกันมาตั้งนานแล้ว

หลงเย่ที่สงบนิ่งดุจน้ำเสมอมา ตอนนี้ก็มีตาแดงทางอารมณ์เล็กน้อย สีหน้าเหมือนถอนหายใจ หลังจากนั้นอีกสักพักก็ถึงพูดว่า

“เอ้อร์หลีว์ ท่าทางแบบนี้ของเจ้าข้าเกือบจะจำไม่ได้แล้ว ข้ายังคงชินกับภาพผมสั้นของเจ้า”

หลิวฉิงลูบผมยาวของตัวเองโดยไม่รู้ตัว “ใช่ ข้าก็รู้สึกว่าเกะกะมาก อยากจะตัดลองทรงไปตั้งนานแล้ว ก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่เป่ยฉิน ท่านพ่อและพี่ชายของข้าก็ไม่ยอม ตอนนี้มาแคว้นต้าโจวแล้วก็ไม่มีใครสนใจแล้ว”

กงจื่อโยวถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น “ลองทรงคืออะไร？”

“ก็คือตัดผมให้เป็นขนที่ยาวเพียงนิ้วเดียว！”

คําอธิบายของภาพลักษณ์ที่หยาบคายของหลิวฉิง วินาทีนั้นทําให้กงจื่อโยวเกิดความรังเกียจและความไม่เห็นด้วยทันที

“ทุเรศมากหนา เป็นแม่นางก็ต้องไว้ผมยาวถึงจะสวย สามารถทำทรงผมสวย ๆ ได้หลายทรง”

สามคนนี้เพิ่งพบกัน ก็คุยกันเรื่องทรงผมอย่างกระตือรือร้น

ส่วนอีกด้านเซียวปี้เฉิงและกู้ฉางเซินไม่ได้เจอกันเป็นเวลานาน ก็นั่งอยู่ข้าง ๆ และพูดคุยแลกเปลี่ยนเกี่ยวกับสถานการณ์ล่าสุด

กู้จื่ออวี๋นั่งคนเดียวที่มุมไกล ไม่เข้ากับความคึกคักของตำหนัก

เมื่อเห็นจักรพรรดิเสี่ยวฉินนั่งอยู่ที่นั่นคนเดียว ก็อดที่จะรู้สึกน่าสงสารไม่ได้

ยิ่งไปกว่านั้นนั่นคือกษัตริย์ของประเทศแห่งหนึ่ง แขกของแคว้นต้าโจว ถึงเขาจะมีนิสัยไม่ดีแต่จะขาดพิธีการต้อนรับแขกไม่ได้

ดังนั้นนางจึงเรียกเจ้าสองถวนมาและยัดผลไม้ไว้ในมือของพวกเขา พร้อมกับกระซิบว่า

“ลูกชายที่แสนจะเชื่อฟังของหม่ามี้ เห็นพี่ชายที่นั่งอยู่ข้างหลังนั้นหรือไม่？เอาผลไม้นี้ไปให้เขากินเถิด”

ฮั่วถวนชอบแสดงออกตั้งแต่ยังเล็ก พอได้ยินก็พยักหน้าและตอบเสียงชัดแจ๋วทันที

ตอนหลังก็ก้าวขาสั้น ๆ วิ่งโซซัดโซเซไปและกระโจนเข้าไปในอ้อมแขนของกู้จื่ออวี๋อย่างรวดเร็ว

กู้จื่ออวี๋ได้สติขึ้นมาทันที อยากจะผลักอีกฝ่ายออกไป แต่กลับพบว่าในอ้อมแขนเป็นเด็กเล็ก จึงแข็งทื่อไปชั่วขณะหนึ่ง

ฮั่วถวนมองกู้จื่ออวี๋ด้วยตาโตปริบ ๆ จากนั้นก็เอาผลไม้ใส่ปากเขาและร้องออกมาเสียงดัง

“เพ่เจ้างั่งอ๋องน้อย กินผนลาไม้！กินผนลาไม้！”

เมื่อครู่เขาได้ยินแล้ว ป้าสองเรียกพี่ชายคนนี้ว่าเจ้างั่งอ๋องน้อย

พรสวรรค์เสียงดังสนั่นของฮั่วถวน พอพูดจบทั้งตำหนักก็เงียบขึ้นมาทันที

เสวี่ยถวนเดินช้า เขาเดินตามพี่ชายไป แต่กลับพูดจาเสียงดังฟังชัดว่า

“พี่เจ้างั่งอ๋องน้อย อันนี้ให้พี่กิน”

อวิ๋นหลิงพ่นชาออกมาหนึ่งคําทันที “แอ่กแอ่กแอ่ก...”

กู้จื่ออวี๋ตัวแข็งอยู่บนที่นั่ง มองสองถวนที่เหมือนเค้กนมสองชิ้นตรงหน้า หน้าเขียวไปหมดแล้ว