พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 743

เจ้างั่งอ๋องน้อย？

เจ้างั่งอ๋องน้อยอะไร！

สีหน้าของกู้จื่ออวี๋ยิ่งน่าเกลียดมากขึ้น

ถ้าหากไม่ใช่ว่าคุ้นเคยกับนิสัยของหลิวฉิง เขาจะคิดว่าอีกฝ่ายกําลังจงใจแอบด่าเขาจริง ๆ

หลิวฉิงเลิกคิ้วเล็กน้อย “ทําไม ไม่ชอบคําเรียกนี้ ถ้าเช่นนั้นข้าจะช่วยเจ้าคิดหาคำอื่น？”

“เปล่า เรียกแบบนี้ก็แล้วกัน”

น้ำเสียงนิ่งเรียบของกู้จื่ออวี๋ เขาเองก็ไม่ใช่ว่าไม่ชอบคําเรียกนี้ อีกทั้งไม่ใช่ว่าไม่ยินดีที่จะฟังคําพูดของหลิวฉิง

หากให้ผู้หญิงคนนี้พูดต่อไป ใครจะไปรู้ว่าจะตั้งชื่อแปลกประหลาดอะไรให้เขา

ขณะนั้นเองเซียวปี้เฉิงไกล่เกลี่ยความขัดแย้ง “เข้าไปนั่งในบ้านก่อนเถิด พวกเจ้าเพิ่งเข้าวังก็มาที่นี่ คาดว่ายังไม่ได้กินข้าว หลิงเอ๋อร์ได้เตรียมของที่พวกเจ้าชอบที่สุดไว้แล้ว”

“ได้กลิ่นไก่ทอดมาแต่ไกล ต้องน้องหลิงทำเท่านั้นถึงจะดั้งเดิมที่สุด ข้าจะไปดูพี่ใหญ่”

หลิวฉิงก้าวเข้าไปในตำหนักอย่างมีความสุข ตามหาเงาของหลงเย่

กู้จื่ออวี๋ตามไปอย่างเงียบ ๆ

อวิ๋นหลิงมองปฏิสัมพันธ์ระหว่างสองคนในสายตาเงียบ ๆ คิดในใจว่าจักรพรรดิเสี่ยวฉินคนนี้ก็ไม่น่าจะเข้ากันยากอย่างที่กล่าวไว้ในข่าวลือ

ตามข่าวลือ จักรพรรดิเสี่ยวฉินขึ้นครองบัลลังก์ตั้งแต่อายุยังน้อย ดังนั้นเขาจึงอ่อนไหวและขี้ระแวงมากอารมณ์แปรปรวนด้วย แม้แต่นิสัยของเขาก็เย็นชาและโหดร้ายเล็กน้อย

ชาวบ้านในตลาดบอกว่า แม่นมของจักรพรรดิเสี่ยวฉินเคยซื้อวิชามอมเมาและล่อลวงให้ตัดคอในขณะที่เขาหลับสนิท

คาดไม่ถึงว่าแม่นมเพิ่งจะคว้ากริช จักรพรรดิเสี่ยวฉินก็ลืมตาและหยิบกริชใต้หมอนมาแทงคออีกฝ่ายก่อน

ในเวลานั้นคนข้างกายจึงรู้ว่า ขณะที่จักรพรรดิเสี่ยวฉินขึ้นครองบัลลังก์ไม่เคยนอนหลับสนิทจริง ๆ เขาอ่อนไหวและขี้ระแวงจนประสาทของเขาตื่นตัวตลอดเวลา

เมื่อนึกถึงข่าวลือนี้ อวิ๋นหลิงก็อดที่จะเหลือบมองหน้าของอีกฝ่ายไม่ได้

เห็นแค่เพียงใต้ตาของเขามีสีเทาอ่อน ๆ คิดว่าเป็นสาเหตุของการนอนหลับที่ไม่ดีตลอดทั้งปี

บวกกับดวงตาดอกพีชที่เงียบเหงาและไร้ความปราณีคู่นั้น ยิ่งทำให้เห็นถึงความร้ายกาจและชั่วร้ายของชายหนุ่มคนนี้

ภายในตำหนัก หลงเย่และหลิวฉิงนั่งตัวติดกันมาตั้งนานแล้ว

หลงเย่ที่สงบนิ่งดุจน้ำเสมอมา ตอนนี้ก็มีตาแดงทางอารมณ์เล็กน้อย สีหน้าเหมือนถอนหายใจ หลังจากนั้นอีกสักพักก็ถึงพูดว่า

“เอ้อร์หลีว์ ท่าทางแบบนี้ของเจ้าข้าเกือบจะจำไม่ได้แล้ว ข้ายังคงชินกับภาพผมสั้นของเจ้า”

หลิวฉิงลูบผมยาวของตัวเองโดยไม่รู้ตัว “ใช่ ข้าก็รู้สึกว่าเกะกะมาก อยากจะตัดลองทรงไปตั้งนานแล้ว ก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่เป่ยฉิน ท่านพ่อและพี่ชายของข้าก็ไม่ยอม ตอนนี้มาแคว้นต้าโจวแล้วก็ไม่มีใครสนใจแล้ว”

กงจื่อโยวถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น “ลองทรงคืออะไร？”

“ก็คือตัดผมให้เป็นขนที่ยาวเพียงนิ้วเดียว！”

คําอธิบายของภาพลักษณ์ที่หยาบคายของหลิวฉิง วินาทีนั้นทําให้กงจื่อโยวเกิดความรังเกียจและความไม่เห็นด้วยทันที

“ทุเรศมากหนา เป็นแม่นางก็ต้องไว้ผมยาวถึงจะสวย สามารถทำทรงผมสวย ๆ ได้หลายทรง”

สามคนนี้เพิ่งพบกัน ก็คุยกันเรื่องทรงผมอย่างกระตือรือร้น

ส่วนอีกด้านเซียวปี้เฉิงและกู้ฉางเซินไม่ได้เจอกันเป็นเวลานาน ก็นั่งอยู่ข้าง ๆ และพูดคุยแลกเปลี่ยนเกี่ยวกับสถานการณ์ล่าสุด

กู้จื่ออวี๋นั่งคนเดียวที่มุมไกล ไม่เข้ากับความคึกคักของตำหนัก