พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 748

อวิ๋นหลิงได้รับคําตอบอย่างรวดเร็ว

ในตอนเย็น ในที่สุดหลิวฉิงก็กลับวัง

สองสามีภรรยาหลงเย่เองก็อยู่ หลังจากที่หลิวฉิงกลับมายังแคว้นต้าโจว พี่น้องอย่างพวกนางก็มักจะต้องตัวติดกันตลอดเวลา

หลังจากทราบโรคนอนไม่หลับของกู้จื่ออวี๋จากอวิ๋นหลิง นัยน์ตาของหลิวฉิงดูเย็นชาและสีหน้าเฉย ๆ มาก

“กู้จื่ออวี๋ก็เป็นคนแบบนี้ เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงสนใจเขามากเกินไป ตอนแรกก็ไม่ได้อยากให้เขามาอยู่แคว้นต้าโจวด้วยกัน ตัวเขาหาเรื่องมาทรมานเอง”

กงจื่อโยวรู้สึกว่าหลิวฉิงไม่ค่อยชอบกู้จื่ออวี๋อย่างเห็นได้ชัด จึงยกชามข้าวที่อยู่ข้าง ๆ ขึ้นมาซุบซิบว่า

“จะว่าไป สรุปว่าเจ้ากับมีความแค้นอะไรนักหนากับกู้จื่ออวี๋กันแน่？ก่อนหน้านี้อวิ๋นหลิงบอกว่าตอนที่เจ้าอยู่ในเป่ยฉิน ภายในหนึ่งเดือนเจ้าเคยลอบสังหารเขาไปเจ็ดครั้ง”

ในชามเต็มไปด้วยผักต้มและเนื้อวัว กงจื่อโยวที่รักอาหารอร่อยมาตลอดต้องปฏิบัติตามคําแนะนําของอวิ๋นหลิงเพื่อรักษารูปร่าง

“สำนักทิงเสวี่ยของพวกเจ้าคล่องแคล่วมากไม่ใช่หรือ？”

“ความคล่องแคล่วก็ไม่ได้ใช้เพื่อการนินทา คนของพวกเราเข้าไปในวัง อย่างมากก็แค่สืบหาที่ซ่อนเงินส่วนตัวและทรัพย์สมบัติของนางสนมมากกว่า ใครจะไปสนใจความขัดแย้งทางอารมณ์ของพวกเขา”

เมื่อได้ยินคําพูดนี้ เซียวปี้เฉิงเหมือนรู้สึกถูกยิงที่หัวเข่าโดยไม่ทราบสาเหตุ

ตะเกียบของหลิวฉิงที่อยู่ในชามดังแกร๊ก ๆ อยู่สองสามครั้ง และไม่ได้ก้มหน้าก้มตากินข้าวแล้ว เห็นได้ชัดว่าหลังจากพูดถึงกู้จื่ออวี๋ก็อารมณ์ไม่ดีและไม่อยากอาหารแล้ว

“กู้จื่ออวี๋เป็นลูกชายคนสุดท้องของจักรพรรดิองค์ก่อน มีพี่น้องสิบกว่าคน เขาอายุน้อยเกินไป การแย่งชิงบัลลังก์ไม่สามารถมาถึงเขาได้”

“แต่เจ้าชายหลายคนในรุ่นก่อนได้แข่งขันกับจักรพรรดิองค์ก่อนมาโดยตลอด เมื่อสิบกว่าปีก่อนได้วางแผนก่อรัฐประหารพระราชวัง จักรพรรดินีและพระโอรสกับพระธิดาองค์อื่น ๆ ล้วนสิ้นพระชนม์ต่อหน้าเขาอย่างน่าสังเวช เขาเป็นต้นกล้าเดี่ยวต้นสุดท้าย”

กงจื่อโยวอึ้งไปชั่วขณะ คิดไม่ถึงว่าหลิวฉิงจะพูดเรื่องนี้ก่อน จึงเก็บสีหน้าซุบซิบและทำสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นหน่อย

“ในตลาดมีข่าวลือระหว่างราชวงศ์เป่ยฉิน บอกว่าวันแรกที่จักรพรรดิเสี่ยวฉินเพิ่งขึ้นครองบัลลังก์ร้องไห้ไม่หยุด อย่างไรก็ตามก็ไม่ยอมนั่งเก้าอี้มังกรตัวนั้น เพราะราชินีจักรพรรดิองค์ก่อนถูกลูกศรคมยิงบนเก้าอี้มังกร ต่อมาเหล่าข้าราชการจึงได้เปลี่ยนเก้าอี้สีทอง พิธีขึ้นครองบัลลังก์จึงดําเนินต่อไป”

หลิวฉิงพยักหน้า “ใช่แล้ว ข่าวลือในตลาดเป็นความจริง”

กงจื่อโยวขมวดคิ้วต่อเนื่อง “นี่มันรุนแรงเกินไปหน่อยไหม ต่อให้แย่งชิงอํานาจ ทําไมถึงฆ่าลูกหลานของราชวงศ์ให้สิ้นซากล่ะ นั่นก็เป็นญาติทางสายเลือดของพวกเขาหนา”

ไม่ใช่ว่าไม่มีบันทึกการเปลี่ยนแปลงในวังในหนังสือประวัติศาสตร์ แต่ไม่ว่าจะทะเยอทะยานแค่ไหน หน้าตาก็ยังต้องรักษา ผู้แย่งชิงส่วนใหญ่จะเลือกที่จะกดขี่ลูก ๆ ของจักรพรรดิที่ล้มล้างอํานาจเหนือศีรษะและใช้ความตายมาปราบปราม

หลิวฉิงกล่าวอย่างเย็นชา “บางครั้งคนกับสัตว์เดรัจฉานก็ไม่ต่างกัน ถ้าเพียงแค่ฆ่าก็ยังดี บางคนแม้แต่ญาติทางสายเลือดรุ่นเล็ก ๆ ก็ต้องป้ายอัปยศอดสูและมลทิน แถมยังโยนความผิดให้องครักษ์และกบฏด้วย”

ทันทีที่นางพูดคํานี้ออกมา กงจื่อโยวและคนอื่น ๆ ก็เข้าใจว่าความลำบากของเจ้าหญิงของราชวงศ์เหล่านั้นที่กลัวความตาย

อวิ๋นหลิงคาดเดาด้วยความลังเลว่า “อ๋องน้อยเห็นทุกอย่างด้วยตาของเขาเองและทิ้งบาดแผลทางจิตใจหรือ？”

หลิวฉิงพยักหน้าอีกครั้ง “สิ่งเหล่านี้เจ้าอ๋องบอกกับข้าด้วยปากของเขาเอง ตอนแรกเขาแค่อยากให้ข้าล้มเลิกที่อยากจะสังหารกู้จื่ออวี๋ เลยบอกความลับของราชวงศ์เหล่านี้ให้ข้าฟัง หวังว่าข้าจะเข้าใจความเห็นอกเห็นใจกู้จื่ออวี๋สักหน่อย”

ในตอนนั้นกู้ฉางเซินเองก็เป็นหนึ่งในความวุ่นวาย

ในเวลานั้นเขาอายุเพียงสิบหกปีเพิ่งประสบความสําเร็จในการฝึกฝนดาบและมีความสามารถ แต่ตอนที่ติดตามกองทัพของแม่ทัพฟงไป มันก็สายไปก้าวหนึ่ง

เขาเห็นจักรพรรดิและจักรพรรดินีกอดกันแน่นด้วยความรักและล้มลงบนเก้าอี้มังกรอย่างเงียบ ๆ ด้วยตาตัวเอง

บนร่างกายของทั้งสองคนมีลูกศรนับไม่ถ้วน รอยเลือดไหลลงเป็นทางจากเก้าอี้มังกรไปถึงเท้าของเขา

การเปลี่ยนแปลงในวังตอนนั้น เป็นกองกําลังของแม่ทัพอาวุโสฟงที่ทําลายวงล้อมอย่างหนัก จึงระงับการก่อกบฏได้

ถ้าหากเขามาถึงช้ากว่านี้ กู้จื่ออวี๋ก็ตายไปแล้ว

แม่ทัพอาวุโสฟงเป็นข้าราชการที่ภักดีของราชวงศ์เป่ยฉิน ในตอนนั้นจักรพรรดิองค์ก่อนของฉินเป่ยมีความคิดที่รู้แจ้งและไม่สนใจสถานะลูกครึ่งเหมียวฮั่นของเขา เขามอบหมายหน้าที่สําคัญและไว้วางใจเขา แม่ทัพผู้เฒ่าจึงจดจําพระคุณไว้ในใจเสมอ

“ครึ่งชีวิตของท่านพ่อฟงปกป้องแคว้นเป่ยฉินและกู้จื่ออวี๋ พี่น้องสกุลฟงเพิ่งอายุสิบกว่าปีต้องไปที่ชายแดนเมืองสุยเพื่อเป็นกองกําลังพันธมิตรของทั้งสองประเทศเพื่อทําสัญญากับแคว้นต้าโจว น้อยครั้งมากที่จะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากับพ่อแม่และญาติ”

หลิวฉิงพูดอย่างเย็นชา “อย่างน้อยฟงเสี่ยวเม่ย พวกเจ้าเองก็รู้จักดี นางกับเจ้านั่นโตมาในฐานะคู้สร้างคู่สมตั้งแต่เด็ก ดูแลเขาอย่างจริงใจมาสิบกว่าปี ถึงขนาดยอมเสียหนึ่งมือเพื่อช่วยเขา วรยุทธ์จึงลดลงอย่างมาก”

แต่ว่ากู้จื่ออวี๋ทำอะไร？

เพื่อให้ได้มาซึ่งอำนาจทางทหาร เพื่อประคับประคองขุนพลทหารคนสนิทของตนขึ้นครองบัลลังก์ เพื่อต่อต้านกู้ฉางเซินและกบฏซูและขุนนางคนอื่น ๆ

ทั้ง ๆ ที่เขารู้ว่ากองทัพสกุลฟงมีความจงรักภักดีมาก เขาใช้ประโยชน์จากตอนที่กู้ฉางเซินออกจากซีโจว จากนั้นโยนความผิดทั้งหมดให้แม่ทัพอาวุโสฟงและเนรเทศสกุลฟงทั้งตระกูลออกไปในสถานที่หนาวเหน็บและยากลำเค็ญ

ทหารผู้เฒ่าที่อายุห้าสิบกว่าปี ซื่อสัตย์และกล้าหาญมาครึ่งชีวิต เหลือเพียงรอยแผลเป็นจากโรคเก่ากลับแลกกับตอนจบที่น่าปวดใจเช่นนี้

จึงฝากลูกสาวคนเดียวไว้กับกู้จื่ออวี๋ แต่ก็ถูกนางสนมที่โปรดปรานทารุณกรรมจนตายในวังเย็น

“ถ้าพลังจิตไม่เสียหายในตอนนั้น ข้าจะฆ่าเขาจริง ๆ ”

หลิวฉิงไม่มีความรู้สึกใด ๆ ต่อกู้จื่ออวี๋เลย นางไม่ชอบอีกฝ่าย หรือแม้แต่กระทั่งความเกลียดชังก็รู้สึกเฉย ๆ

อารมณ์ที่รุนแรงที่สุดคือเมื่อตอนที่เพิ่งข้ามภพเข้ามา จิตสํานึกที่เหลืออยู่ของร่างกายจะถูกส่งต่อความเศร้าโศกความเกลียดชังและความเสียใจให้นาง