พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 749

กงจื่อโยวถามนางอย่างเงียบ ๆ ว่า “ถ้าอย่างนั้นตอนนี้เจ้ายังอยากฆ่าจักรพรรดิเสี่ยวฉินอยู่อีกไหม？”

หลิวฉิงส่ายหัว “ข้าได้ของที่ต้องการแล้ว แน่นอนว่าไม่อยากจะยุ่งกับเขาอีก”

“ของที่เจ้าอยากได้？”

“ใช่แล้ว ร่างกายที่เป็นอิสระและอุกกาบาตจี้ดวงดาวก้อนนั้นของแคว้นเป่ยฉิน”

พอฟังมาถึงตรงนี้ เซียวปี้เฉิงอดไม่ได้ที่จะถามแทรกว่า “ราชวงศ์เป่ยฉินยกจี้ดวงดาวก้อนนั้นให้เจ้าหรือ？”

หลังจากปรมาจารย์ทํานายไว้โดยไม่ได้ตั้งใจ ประเทศใหญ่เป่ยฉินที่มีประวัติศาสตร์อันยาวนานและประเพณีอันดั้งเดิมแบบนี้ ถือว่าจี้ดวงดาวเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์สูงสุด

“แน่นอนว่าพวกเขาไม่ยอม ผู้เฒ่าไทเฮาคนนั้นจะสู้กับข้าอย่างสุดชีวิต แต่น่าเสียดายที่นางสุดจนสุดใจก็สู้กับข้าไม่ได้”

หลิวฉิงในตอนนี้ไม่ใช่สนมที่ถูกทอดทิ้งมือเท้าป่วยพิการทางสมองคนนั้นอีกต่อไป ด้านหน้าของความแข็งแกร่งที่แน่นอน ราชวงศ์เป่ยฉินไม่มีสิทธิ์ต่อรองอีกต่อไป

นางอยากไป พวกเขาห้ามไม่ได้

นางอยากจะเอาจี้ดวงดาว พวกเขาก็ไม่สามารถซ่อนมันได้

อย่างน้อยจากความแข็งแกร่งของหลิวฉิงในปัจจุบัน แม้ว่าหลังจากขโมยจี้ดวงดาวก็สามารถปกป้องตัวเองได้

เมื่อก่อนนางจะเลือกวิธีเรียบง่ายและหยาบกระด้างนี้มาแก้ไขปัญหา แต่เนื่องจากมิตรภาพกับกู้ฉางเซิน ในที่สุดนางก็เลือกที่จะจัดการกับราชวงศ์เป่ยฉินด้วยความอดทน

ต่อมาไทเฮาก็ถูกขัดขวางด้วยความไม่เต็มใจและความเกลียดชัง ได้แต่มองดูขุนนางฝ่ายบู๊และบุ๋นเอาจี้ดวงดาวให้หลิวฉิง ราวกับส่งพระใหญ่ให้นางไป

กงจื่อโยวพยักหน้า น้ำเสียงค่อนข้างคาดไม่ถึง "ข้านึกว่าด้วยความแค้นที่ลึกซึ้งนองเลือดนั้น เจ้าจะฆ่าจักรพรรดิเสี่ยวฉินอย่างสะใจเสียอีก"

“ความแค้นที่ลึกซึ้งนองเลือด？”

หลิวฉิงเหลือบมองกงจื่อโยวมองอย่างประหลาด ดวงตาที่เย็นยะเยือกคู่นั้นกลับมีความหมายหัวเราะเยาะเผยออกมา

“ข้ามีความแค้นที่ลึกซึ้งนองเลือดกับกู้จื่ออวี๋ตั้งแต่เมื่อไรกัน ถึงแม้ว่าจะทะเลาะกับเขาหลายครั้ง แต่ระดับของการต่อสู้เล็กน้อยนั้น ไม่ได้ทําให้ข้าเก็บเอาไว้ในใจ จะพูดถึงเรื่องความแค้นที่ลึกซึ้งนองเลือดได้อย่างไร”

“ตั้งแต่ต้นจนจบ มีเพียงเหตุผลเดียวที่ข้าอยากฆ่าเขา เขากักขังอิสรภาพของข้าด้วยวิธีการต่าง ๆ คนที่มีความแค้นกับกู้จื่ออวี๋ก็คือฟงเสี่ยวเม่ย นางก็คือนาง ข้าก็คือข้า ถึงแม้ว่าตอนนี้ข้าจะใช้ร่างกายของนาง แต่จะเอานางมาสับสนกับข้าไม่ได้”

สีหน้าเย็นชาของหลิวฉิง

ถึงแม้ว่าตอนนี้นางจะใช้ร่างกายของฟงเสี่ยวเม่ย แต่ก็ไม่มีใครกําหนดว่านางต้องแก้แค้นให้อีกฝ่าย

ร่างที่อยู่ในภาวะยากลำบากนี้นางได้มาโดยไม่ได้ตั้งใจ ไม่ได้ยึดติดและนางไม่ได้ละอายใจกับฟงเสี่ยวเม่ย คนที่ละอายใจควรเป็นกู้จื่ออวี๋

ในฐานะที่เป็นผู้ชม หลิวฉิงก็ถอนหายใจด้วยความเสียใจเล็กน้อยต่อหายนะที่สกุลฟงต้องพบเจอ

แต่จะบอกว่าหัวใจของนางมีความขุ่นเคืองและทรมานมากนั้น... ก็คงจะโกหกจนทําให้คนหัวเราะ

คำพูดไม่น่าฟัง แต่เป็นความจริง

วิชาดาบของหลิวฉิงนั้นยอดเยี่ยม นางเป็นนักฆ่าที่โดดเด่น แต่ไม่ใช่นักดาบที่รักความเป็นธรรม

นางเป็นสายลับขององค์กรสีดำและได้รับการฝึกฝนให้เป็นนักฆ่า ไม่ใช่ช่วยโลก

ความเฉยเมยบนเหตุผลและอารมณ์ทําให้นางมีชีวิตอยู่จนถึงตอนนี้ แต่ถ้าปล่อยให้ความรู้สึกอยู่เหนือเหตุผล นางคงไม่ได้กลายเป็นยอดฝีมือในการจัดอันดับองค์กรชั้นนําแล้ว

เพราะว่าสมาชิกขององค์กรที่มีอารมณ์มากเกินไปส่วนใหญ่เสียชีวิตขณะปฏิบัติภารกิจ

จิตสำนึกและศีลธรรมนางมี แต่ไม่มาก

ในระหว่างช่วงเวลาที่ทะลุข้ามมิตินั้น ความเศร้าโศกที่โหมกระหน่ำนั้นเป็นของฟงเสี่ยวเม่ย ไม่ใช่ของหลิวฉิง

ความเจ็บปวดและความทรมานในใจครู่หนึ่งก็หายไปแล้ว ไม่ทิ้งร่องรอยปวดใจให้นางแม้แต่น้อย

ตั้งแต่หลิวฉิงควบคุมอํานาจของร่างกายเจ้าของเดิมแล้ว นางก็ใช้หัวใจและดวงตาที่นิ่งสงบมาสํารวจโลกที่ไม่คุ้นเคยนี้