พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 752

ฮูหยินหลี่กล่าวอย่างร้อนใจว่า “เจ้าเด็กนี่ หรือว่าเจ้าลืมคำทำนายของราชครูแคว้นตงฉู่ไปแล้วหรือ？”

“แน่นอนว่าข้าจําได้อย่างชัดเจน ท่านราชครูไม่เคยพูดถึงเมิ่งเอ๋อร์ว่าทำลายพ่อทำลายพี่ชาย แต่ท่านปู่กลับพูดเกินจริง！เมิ่งเอ๋อร์อายุยังน้อยและไม่รู้เรื่อง ถูกไอ้สัตว์เดรัจฉานจางอวี้ซูหลอกทําร้ายขนาดนั้น ท่านแม่ไม่หาวิธีปกป้องนางก็ช่าง แต่เหตุใดถึงยังพูดแบบนี้อีก หรือว่าเมิ่งเอ๋อร์ไม่ใช่ลูกสาวของท่านแม่หรือ！”

หลี่หยวนเส้าพูดรวดเดียวด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจ เห็นได้ชัดว่าไม่พอใจกับเรื่องแย่ ๆ ที่หลี่เมิ่งเอ๋อร์ต้องพบเจอ

ฮูหยินหลี่มีสีหน้าหดหู่และร้องไห้สะอึกสะอื้นว่า “เส้าเอ๋อร์ ชะตาชีวิตนั้นเป็นเรื่องลึกลับ ใครจะอธิบายความลึกลับได้เล่า？แม่เองก็ไม่อยากจะเชื่อ แต่ความจริงก็คือปู่ของเจ้าถูกพักงานเพราะนาง เจ้าก็พลาดการสอบระบบการสอบคัดเลือกข้าราชการในปีนี้เพราะเรื่องของนาง"

“แน่นอนว่าแม่ยอมรับว่านางเป็นลูก แต่เจ้ากับเมิ่งชูก็เป็นลูกของแม่ เมิ่งเอ๋อร์ไม่มีทางแก้ไขได้แล้ว แม่ไม่สามารถปล่อยให้พวกเจ้าถูกลากเข้าไปในสภาพความเป็นอยู่ที่น่าเศร้าได้อีกต่อไป นี่คือสิ่งที่ปู่ของเจ้ากำชับเอาไว้！”

ขณะที่ฮูหยินหลี่พูดก็อดที่จะหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดน้ำตาไม่ได้

ก่อนหน้านี้ ลูกสาวคนเล็กเป็นลูกที่รักของนางมากที่สุด แต่นางเป็นเมียของขุนนางธรรมดาคนหนึ่งของจะไปทําอะไรได้？

นางช่วยหลี่เมิ่งเอ๋อร์ไม่ได้ อีกทั้งไม่สามารถเปลี่ยนชะตากรรมของอีกฝ่ายได้ ได้แต่อดทนทอดทิ้งนาง และเลือกที่จะปกป้องคนอื่นแทน

หลี่หยวนเส้ามองแม่ที่ร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด กําหมัดไว้แน่น ความรู้สึกไร้พลังพรั่งพรูเข้ามาในใจ

“เมื่อก่อนข้าเคารพท่านปู่มากที่สุด เพียงเพราะเขาเป็นผู้ชนะในการสอบตอนนั้น ข้าจึงถือเอาคําพูดทั้งหมดของเขาเป็นพระคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์ เรื่องมาถึงตอนนี้ข้าถึงได้เข้าใจว่าท่านปู่ไม่ได้ดีอย่างที่ข้าคิดและเชื่อในสิ่งที่เขาพูดทั้งหมดไม่ได้”

เรื่องที่ถูกพักงานนั้น เห็นได้ชัดว่าเสนาบดีขวาหลี่มีความคิดที่จะส่งหลานสาวไปเป็นเจ้าหญิงก่อน

แต่เขากลับไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองทําผิด จึงโยนความผิดทั้งหมดให้หลี่เมิ่งเอ๋อร์

บัดนี้คำทำนายชีวิตของหลี่เมิ่งเอ๋อร์ได้แพร่กระจายไปทั่วตระกูลหลี่แล้ว แต่ถ้ามีเรื่องที่ไม่ราบรื่นอะไร ทายาทของตระกูลหลี่ก็จะตําหนินางและไม่เคยพูดถึงความผิดของตัวเอง

หลี่หยวนเส้ารู้สึกทั้งโกรธและตลก แต่กลับทําอะไรไม่ได้

พอได้ยินอย่างนี้ ฮูหยินหลี่ก็เครียดเล็กน้อย รีบมองซ้ายมองขวาสองสามครั้ง

“เส้าเอ๋อร์ อย่าพูดจาไร้สาระ！ท่านปู่ของเจ้ายังโกรธที่เจ้ามายุ่งเกี่ยวกับเมิ่งเอ๋อร์เป็นการส่วนตัว คําพูดนี้จะให้คนอื่นได้ยินไม่ได้ มิฉะนั้นจะถูกคนใช้แอบฟ้องเจ้าได้ พวกเราจะต้องทนทุกข์ทรมานกันเป็นแน่”

“พอกลับไปที่จวน เจ้าจะต้องกล่าวขอโทษท่านปู้เจ้า รับประกันว่าจะไม่ทำผิดอีก รู้ไหม？”

หลี่หยวนเส้าหัวเราะหึหึ ดวงตาเปล่งประกายและบ่นพึมพําในสิ่งที่ฮูหยินหลี่ไม่ได้ยิน

“"รู้แต่เนิ่น ๆ เช่นนี้ ตอนแรกก็ควรหาวิธีขัดขวางการแต่งงานครั้งนี้ ต่อให้ฝ่าบาทมีพระราชโองการ ก็แกล้งตายหนีไปไม่ใช่หรือ...”

เมื่อถึงเวลาให้หลี่เมิ่งเอ๋อร์เปลี่ยนชื่อและทำแท้ง ในอนาคตจะแต่งงานกับคนทั่วไป ดีกว่ามีชีวิตอยู่แบบตายทั้งเป็นในสภาพความเป็นอยู่ที่น่าเศร้า

มันคงจะดีถ้าเขามีความกล้าหาญแบบนั้นเหมือนเมิ่งชู

กล้าขัดคำสั่งของท่านปู่ กล้าพูดถึงความผิดของเขาตรง ๆ กล้าผิดต่อพระราชโองการของฝ่าบาท

ถ้าเช่นนั้นเมิ่งเอ๋อร์คงมาถึงจุดนี้ไม่ได้

เขาไม่ได้ตอบฮูหยินหลี่อีก เขาขึ้นรถม้าอีกคันไปอย่างเงียบ ๆ และหายไปในสายตาของอวิ๋นหลิง

อวิ๋นหลิงวางม่านลงและพูดเสียงเบากับเซียวปี้เฉิง

“เสนาบดีขวาหลี่ห้ามคนของตระกูลหลี่เข้ามายุ่งเรื่องของหลี่เมิ่งเอ๋อร์หรือ？ถ้าเช่นนั้นสถานการณ์ของนางในตระกูลจางก็คงจะน่าเวทนามาก”