พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 755

อวิ๋นหลิงอดมองไปยังจั๋วเอ๋อร์ไม่ได้ เอ่ยอย่างนึกสงสัย “ในเมืองหลวงมีหมอตั้งหลายคนที่สามารถตัดนิ้วได้ เหตุใดท่านป้าจึงอยากมาหาข้า”

ท่านป้าเฉียวหรี่ตาลงพลางถอนใจ “ไม่กลัวพระชายารัชทายาทจะหัวเราะเยาะ ประการแรกข้ามีหลานชายอยู่คนเดียว ขืนบุ่มบ่ามผ่าตัดจะทำให้เขาเป็นโรคลมสี่ถึงหกวัน ประการที่สองจั๋วเอ๋อร์ยังเด็ก ค่อนข้างกลัวถูกตัดนิ้ว พวกเราก็เลยยังลังเลไม่ได้ตัดสินใจ”

ที่เรียกว่าโรคลมสี่ถึงหกวันนั้นก็คือบาดทะยัก หากบาดแผลภายนอกอักเสบก็มีอัตราการเสียชีวิตสูงในสมัยโบราณ

หลายๆ คนต้องทนกับบาดแผลภายนอกอักเสบจนต้องไปให้หมอผ่าตัดรักษา จึงมีคนไม่รู้กี่มากน้อยที่เสี่ยงจะติดโรคนี้

จั๋วเอ๋อร์ยังเป็นเด็ก ตระกูลเฉียวไม่กล้าจะผลีผลามตัดนิ้ว ซ้ำยังร้อนใจที่เขาเติบโตขึ้นทุกวัน แต่ไม่สามารถไปเข้าเรียนได้ตามปกติและเข้ากับเพื่อนๆ รุ่นราวคราวเดียวกันได้

“ข้าได้ยินว่าพระชายารัชทายาทมีวิชาปรุงยาเป็นเลิศ มีตัวยาที่ดีกว่ายาระงับความรู้สึก แต่ไม่รู้ว่าจะป้องกันโรคลมสี่ถึงหกวันได้หรือไม่”

อวิ๋นหลิงมองจั๋วเอ๋อร์ เด็กน้อยที่มีริมฝีปากแดงฟันขาวดูคล้ายจะเข้าใจคำพูดของท่านป้าเฉียว จึงมองพวกเขาด้วยสายตาขลาดกลัว และเก็บซ่อนความหวาดหวั่นพรั่นพรึงไว้

“ขอให้ข้าดูมือของจั๋วเอ๋อร์ก่อนแล้วกัน”

ท่านป้าเฉียวพยักหน้า เอ่ยด้วยความประหม่า “เช่นนั้นก็ล่วงเกินพระชายารัชทายาทแล้ว”

นางว่าพลางพับแขนเสื้อของจั๋วเอ๋อร์ขึ้น

ทั้งที่ล่วงเข้ากลางเดือนสี่แล้วชัดๆ ผู้คนบนท้องถนนเริ่มสวมเสื้อแขนสั้น แต่แขนเสื้อของจั๋วเอ๋อร์ยังคงยาวอยู่ สันนิษฐานว่าน่าจะปกปิดความผิดปกติที่นิ้วของเขา

แต่เมื่อเห็นมือเล็กๆ ของจั๋วเอ๋อร์ อวิ๋นหลิงก็สะดุ้งเล็กน้อย

ไม่ใช่ว่านางไม่เคยเห็นคนมีหกนิ้วในยุคปัจจุบันมาก่อน แต่หลายคนล้วนเป็นหกนิ้วที่พิกลพิการแบบทั่วไป

นั่นคือที่หัวแม่มือมีนิ้วพิเศษเล็กๆ งอกขึ้นมา บางนิ้วมีกระดูก บางนิ้วไม่มีกระดูก ส่วนใหญ่จะขยับเองไม่ได้

เพราะดูน่ากลัว คนส่วนใหญ่จึงเลือกจะผ่าตัดเอามันออก

แต่นิ้วทั้งหกของจั๋วเอ๋อร์นั้นหายากยิ่งนัก

ครั้นเห็นว่านิ้วทั้งหกบนมือเล็กๆ สองมือที่ขาวนุ่มนิ่มแต่ละนิ้วอย่างชัดเจน นอกจากช่วงง่ามนิ้วหัวแม่มือกับนิ้วชี้ที่กว้างกว่าคนปกติเล็กน้อยแล้ว มองแวบแรกก็ย่อมไม่รู้ว่าปกติหรือผิดปกติกันแน่

“จั๋วเอ๋อร์ขยับทั้งหกนิ้วได้หรือไม่”

ท่านป้าเฉียวผงกศีรษะ หลังจากปล่อยมือ จั๋วเอ๋อร์ก็กำหมัดและซ่อนมือโดยไม่รู้ตัว ดูเหมือนจะควบคุมได้อย่างคล่องแคล่ว

เซียวปี้เฉิงเห็นมือของจั๋วเอ๋อร์เป็นครั้งแรก กล่าวด้วยความสงสัย “ข้าเคยเห็นช่างตีเหล็กหกนิ้วที่ชายแดนเมืองสุย แต่มือของเขาดูต่างจากของจั๋วเอ๋อร์มากนัก ขยับไม่ได้ด้วย”

นอกจากนิ้วพิเศษที่เพิ่มขึ้นมาหนึ่งนิ้ว ดูๆ ไปจั๋วเอ๋อร์ก็ไม่ต่างจากคนธรรมดาทั่วไป

อวิ๋นหลิงสีหน้าตกใจเล็กน้อย ขบคิดครู่หนึ่งแล้วเอ่ยตะล่อมด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ท่านป้าเฉียว หกนิ้วอย่างของจั๋วเอ๋อร์นี้หายากยิ่งนัก อาจกล่าวได้ว่าสวรรค์ประทานมาให้ก็เป็นได้ ข้าว่าเก็บไว้ดีกว่า เขาไม่ได้พิการมาแต่กำเนิด และขยับใช้นิ้วได้ตามปกติ”

ท่านป้าเฉียวตกตะลึงไปครู่หนึ่ง ไม่นึกว่าอวิ๋นหลิงจะมีท่าทีเช่นนี้

ครั้นเห็นว่านางไม่รังเกียจ ก็ถอนใจด้วยความโล่งอก แต่ขณะเดียวกันก็ดูเป็นกังวลและลำบากใจ

“แต่ถ้าจั๋วเอ๋อร์เป็นเช่นนี้ ภายภาคหน้าคงเข้ารับราชการไม่ได้...ขอพูดตามตรง เด็กคนนี้เจริญรอยตามแม่ของเขา สนใจเครื่องดนตรีมาตั้งแต่เล็ก มีพรสวรรค์เช่นกัน แต่น่าเสียดายที่มีนิ้วเพิ่มขึ้นมา...”

หากจั๋วเอ๋อร์ไม่ต่างจากคนทั่วไป พวกเขาก็หวังว่าภายหน้าจั๋วเอ๋อร์จะได้เป็นขุนนางฝ่ายดนตรีในวัง

อวิ๋นหลิงเม้มริมฝีปาก อันที่จริงหกนิ้วไม่ได้ทำให้คนเล่นเครื่องดนตรีได้ง่ายขึ้น แต่กลับกันจะส่งผลมากกว่านั้น

ถึงอย่างไรโน้ตเพลงกับเครื่องดนตรีจำนวนมากได้ออกแบบมาให้พอดีกับห้านิ้ว แต่แม้ว่าจะเอานิ้วส่วนเกินออก แรงควบคุมของจั๋วเอ๋อร์ก็ไม่ได้ดีเท่ากับคนปกติ

นางปลอบโยนเสียงนุ่มนวล “ท่านจะกังวลไปทำไม ในเมื่อกฎเกณฑ์เป็นคนกำหนด ภายหลังก็ให้กรมอาญาปรับเปลี่ยนกฎหมาย ราชสำนักจะไม่มีทางปฏิบัติต่อผู้ที่มีความสามารถอย่างไม่เป็นธรรม จะไม่ใช้สายตาแปลกๆ มองพวกเขาเพราะเรื่องเช่นนี้”

จั๋วเอ๋อร์ฟังแล้วตะลึงงันไปครู่หนึ่ง “...หก หกนิ้วเก่งอย่างนั้นหรือ”

“แน่นอนอยู่แล้ว! มีมากกว่าคนอื่นตั้งนิ้วหนึ่งจะไม่เก่งได้อย่างไร”

“แต่ แต่ใครๆ ก็บอกว่าข้าเป็นปีศาจ...”

“เหลวไหลทั้งเพ เป็นเทพเซียนชัดๆ!” อวิ๋นหลิงเงยหน้าบึ้งตึงขึ้นทันที สบกับสายตาที่เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งของเด็กคนนั้น แล้วกล่าวอย่างเคร่งขรึม “จั๋วเอ๋อร์เคยได้ยินนิทานเทพนาจา เด็กชายดอกบัว กับเทพเอ้อร์หลาง หยางเจี่ยนหรือไม่”

จั๋วเอ๋อร์พยักหน้า นิทานอย่างตำนานสงครามเทพได้รับการสืบทอดมาตั้งแต่สมัยโบราณกาล เด็กๆ ทุกคนย่อมเคยได้ยินได้ฟังมา

“เช่นนั้นก็ใช่เลย เจ้าเห็นเทพเอ้อร์หลางมีสามตา นาจามีตั้งสามเศียรหกกรหรือไม่ ถ้าเจ้าไม่ใช่เทพเซียนแล้วจะเป็นอะไรไปได้ ถ้าต่อไปมีคนหาว่าเจ้าเป็นปีศาจอีก เจ้าก็บอกพวกเขาด้วยคำเหล่านี้ บอกพวกเขาว่าพระชายารัชทายาทเป็นคนพูดเอง!”

จั๋วเอ๋อร์มองท่าทีที่อวิ๋นหลิงให้คำมั่นสัญญา อดเลื่อมใสกับวาจาของนางไม่ได้

บรรดาผู้ใหญ่ต่างพากันพูดว่าพระชายารัชทายาทคือศิษย์ของเทวดากลับชาติมาเกิด...ถ้าพระชายารัชทายาทบอกว่าเขาเป็นเทพเซียน เช่นนั้นเขาก็เป็นเทพเซียนจริงๆ ใช่หรือไม่

นัยน์ตากลมโตดำขลับของเขาทอประกายวาวโรจน์ ก่อนกระซิบอย่างมีความหวัง “แล้วภายภาคหน้าข้าจะเก่งกาจอย่างพระชายารัชทายาทหรือเปล่า”

“แน่นอนอยู่แล้ว แต่เทพเซียนก็ใช่ว่าจะเป็นกันง่ายๆ จั๋วเอ๋อร์ต้องอดทนต่อความยากลำบากก่อนจึงจะสามารถเป็นคนเหนือคนได้ พวกที่หัวเราะเยาะเจ้าล้วนเป็นปีศาจจงใจส่งมาเกิด เจ้าไม่ต้องเก็บมาใส่ใจ จะตกหลุมพรางพวกเขาเอาได้!”

จั๋วเอ๋อร์รวบรวมความกล้าพยักหน้าอย่างแรง ใบหน้าดวงน้อยจริงจังอย่างยิ่ง

“พ่ะย่ะค่ะ! ข้าจะจดจำถ้อยคำพระชายารัชทายาทไว้ ข้าเป็นเทพเซียนน้อยที่มีหกนิ้ว ต่อไปใครล้อเลียน ข้าก็จะไม่สนใจ!”

เขามองมืออันอ่อนนุ่มและอบอุ่นของอวิ๋นหลิงที่จับมือตัวเองไว้แน่น ใบหน้าฉายรอยยิ้มแห่งความสุขใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ท่านป้าเฉียวมองจั๋วเอ๋อร์อย่างรู้สึกปวดใจระคนตื่นเต้นไปพร้อมๆ กัน จากนั้นนางก็รู้สึกตื้นตันใจอย่างหาที่สุดไม่ได้