พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 756

สำหรับท่านป้าเฉียว นางไม่อยากให้หลานชายต้องทนทุกข์ทรมานอย่างแน่นอน

ถ้าเป็นไปได้ ก็ไม่อยากตัดนิ้วของจั๋วเอ๋อร์ออกไป แต่ทั้งหมดนี้ก็เพื่อให้เขาได้รับการปฏิบัติเหมือนเด็กปกติคนหนึ่ง

แต่ตอนนี้แม้จะไม่ได้ตัดนิ้วนั้นออกก็ตาม ทั้งนางและจั๋วเอ๋อร์ต่างก็ได้รับสิ่งที่พวกเขาต้องการแล้ว

ถึงแม้จะมีผู้คนจำนวนมากยังคงมองจั๋วเอ๋อร์ด้วยสายตาแปลกๆ แต่ท่ามกลางผู้คนนับหมื่นจะมีคนอย่างพระชายารัชทายาทแค่คนเดียวก็เพียงพอแล้ว

เห็นชัดว่าจั๋วเอ๋อร์ดีใจลิงโลด เด็กชายตัวน้อยที่เงียบๆ และขี้อายมาตลอด คราวนี้เริ่มมีชีวิตชีวาขึ้นมาบ้าง

ถึงอย่างไรก็ยังเป็นเด็ก หลังจากได้รับคำชมก็อยากใช้ความสามารถพิสูจน์ตัวเอง

เขาก้าวขาสั้นๆ เข้าไปหยิบเครื่องดนตรีขนาดเล็กหลายชิ้นออกมาจากห้อง แล้วบรรเลงให้อวิ๋นหลิงฟังทีละอย่างๆ

อวิ๋นหลิงมองด้วยสายตาประหลาดใจ “เขายังไม่เคยร่ำเรียนจริงจังก็สามารถเล่นได้เข้าท่าดีทีเดียว?”

ปฏิกิริยาของนางทำให้ท่านป้าเฉียวรู้สึกภูมิใจเล็กน้อย แย้มยิ้มพลางพยักหน้า

“ตอนพ่อของเขาอยู่บ้าน จะให้คำแนะนำบ้างเป็นครั้งคราว คิดว่าอีกสักสองปีเมื่อลูกโตขึ้น ก็จะเชิญนักดนตรีที่เชี่ยวชาญมาสอนเขา”

จั๋วเอ๋อร์บรรเลงเครื่องดนตรีเสร็จ ก็กระแอมให้คอโล่งแล้วร้องเพลงประจำเมืองหลวงให้อวิ๋นหลิงฟัง เสียงใสกังวานไพเราะเพราะพริ้งราวกับเสียงนกขมิ้นก็ไม่ปาน

แม้แต่คนที่แยกแยะเสียงสูงต่ำของดนตรีไม่ได้อย่างอวิ๋นหลิงก็ฟังออกว่าเขาร้องได้เป็นจังหวะจะโคนชัดถ้อยชัดคำและไพเราะเสนาะโสต

เด็กอัจฉริยะ น่ากลัวเช่นนี้นี่เอง!

เมื่อฉุกนึกถึงฮั่วถวนเอ๋อร์ อวิ๋นหลิงก็สัมผัสได้อย่างลึกซึ้งอีกครั้งว่าอะไรที่เรียกว่าลูกของคนอื่น

ทนนั่งรอต่อไปอีกทั้งบ่ายก็ถึงเวลาเย็นพลบค่ำแล้วที่ต้องเดินทางกลับวัง

อวิ๋นหลิงนั่งอยู่บนรถสามล้อไม้ พูดซุบซิบอย่างอดไม่ได้

“จวบจนกระทั่งบัดนี้เฉียวเย่ยังไม่คิดต่อสายพิณแต่งงานใหม่ใช่หรือไม่ สถานะยามนี้ของเขาไม่ดีเหมือนเมื่อก่อน แต่ก็ไม่น่าจะถึงกับหาภรรยาไม่ได้กระมัง”

ตำแหน่งขุนนางดูแลตำหนักบูรพานั้นจะอย่างไรก็เป็นถึงขุนนางขั้นสาม

ในฐานะคนสนิทของรัชทายาท เขามีอนาคตสดใส จะไม่มีคุณหนูบ้านไหนหรือผู้ใหญ่ท่านใดสนใจเขาบ้างเลยหรือ

เซียวปี้เฉิงหยักโค้งมุมปาก “เวลานี้ย่อมไม่มีอะไรดีไปกว่าเมื่อก่อน ปกติตอนที่ข้าเดินออกงานสังคม มีหลายต่อหลายคนเข้ามาเลียบเคียงถามถึงความคิดของเฉียวเย่จากข้า แต่ก็ถือได้ว่าตรงกับที่เจ้าพูดไว้ก่อนหน้านี้ แต่ก่อนพวกเขาไม่ชอบเฉียวเย่ แต่บัดนี้เฉียวเย่อยู่สูงจนเอื้อมไม่ถึงไปเสียแล้ว”

ก่อนหน้านี้อีกฝ่ายเป็นเพียงหัวหน้าในจวนท่านอ๋องตาบอดคนหนึ่ง ภรรยาด่วนจากไป ลูกชายเกิดมาก็เคราะห์ร้าย ตระกูลดีๆ จะไม่ผลักไสลูกสาวมาเข้ากองไฟเป็นอันขาด

ตอนนี้สถานะของเฉียวเย่สูงขึ้น ย่อมมีคนตาร้อนผ่าวอยากเกาะแข้งเกาะขา แต่เฉียวเย่กลับปฏิเสธ

“อันที่จริงตั้งแต่พวกเราเข้าพำนักที่ตำหนักบูรพา มีแม่สื่อเข้ามาเยี่ยมเยือนตระกูลเฉียวหัวกระไดไม่แห้ง ท่านป้าเฉียวก็ดูตัวหญิงสาวแทนเขาไปไม่น้อย แต่ยังหาสตรีที่ถูกใจไม่ได้สักที”

“ตัดเรื่องที่ไม่สำรวมตัวพวกนั้นออกไปก่อน ตระกูลเฉียวเองก็ค่อนข้างไม่พอใจกับท่าทีของบ้านฝ่ายหญิงที่กำลังจะออกเรือนที่มีต่อจั๋วเอ๋อร์ ทั้งวางมาดไม่เจียมตัว รู้สึกว่าหากแต่งเข้ามาจริงๆ จะทำให้เกิดความน้อยเนื้อต่ำใจ ความจริงต้องให้ตระกูลเฉียวเป็นฝ่ายพูดเกลี้ยกล่อมจึงจะถูก”

ยามปกติเฉียวเย่จะดูแลงานตำหนักบูรพา ไหนเลยจะมีเวลาไปปลูกต้นรักคุยกะหนุงกะหนิงอย่างสมัยหนุ่มๆ ได้มากนัก

ที่ผู้ใหญ่พูดล้วนคือความจริง เขาไม่อาจมอบความรักอย่างหนุ่มสาวในจินตนาการให้อีกฝ่ายได้

“รองลงมาก็เป็นหญิงม่ายที่ผ่านชีวิตแต่งงานมาแล้ว ส่วนใหญ่มีลูกติดกันทั้งนั้น เฉียวเย่กังวลว่าเขาจะไม่ได้ดูแลเรือนหลังอย่างใกล้ชิด กลัวว่าจั๋วเอ๋อร์จะถูกกลั่นแกล้ง สุดท้ายก็ล้มเลิกไป เขาจะสื่อว่าไม่ว่าอย่างไรจั๋วเอ๋อร์สำคัญเป็นอันดับแรก หากแต่งภรรยาจะทำให้จั๋วเอ๋อร์รู้สึกน้อยใจ เช่นนั้นมิสู้ไม่แต่งจะดีเสียกว่า อย่างมากก็แค่รอจนกว่าจั๋วเอ๋อร์โตขึ้น ยืนหยัดมั่นคงแล้ว เขาค่อยทบทวนเรื่องของตัวเองอีกที”

“พระชายารัชทายาทเรียกหาหม่อมฉันมีอะไรหรือเพคะ”

อวิ๋นหลิงมองดวงหน้าเรียวเล็กที่อ่อนโยนและงามสะคราญของนาง แล้วเอ่ยด้วยเสียงนุ่มนวล “ข้ามีเรื่องสำคัญจะให้เจ้าทำ เจ้าต้องตั้งใจให้มากสักหน่อย”

ซวงหลีได้ยินแล้วใบหน้าก็ดูจริงจังขึ้นเล็กน้อยราวกับรอฟังข่าวดีอย่างเงียบๆ

อวิ๋นหลิงเล่าให้นางฟังถึงความคืบหน้าของแผนเปิดโรงเรียนอนุบาลอย่างละเอียดหนึ่งรอบ

“ตอนนี้ข้าตั้งท้องอยู่ เลยไม่สะดวกจะออกไปข้างนอก ทางด้านจื่อเถาก็ยุ่งอยู่กับร้านรถไม้ คงไม่มีเรี่ยวแรงเหลือพอจะไปช่วยอาชิ่นได้”

“อาชิ่นได้บริจาคเงินจำนวนมากให้กับสถานสงเคราะห์เด็กเหล่านั้น แต่อย่างไรเสียนางก็ไม่ใช่พระชายาเสียนอ๋อง เกรงว่าจะมีบางคนดูแคลนและเมินเฉย ดังนั้นต่อไปจะให้เจ้าไปช่วยนางพูดโน้มน้าวเจ้าของสถานสงเคราะห์เด็กเหล่านั้นด้วยกัน”

ถึงอย่างไรซวงหลีก็เป็นนางกำนัลตำหนักบูรพาและเป็นคนสนิทของพระชายารัชทายาทองค์ปัจจุบัน เมื่อดูสถานะของนางแล้ว คนเหล่านั้นอยู่ต่ำกว่านาง จะอย่างไรก็ต้องไว้หน้าให้เสิ่นชิ่นบ้าง

“อีกอย่าง ข้ายังอยากได้ข้อมูลสำมะโนครัวต่างๆ อย่างเช่นจำนวนเด็กอายุต่ำกว่าสิบห้าปีในเมืองหลวง ตอนนี้หยวนโม่ทำงานอยู่ในกรมคลัง เจ้าเคยเป็นนางในใหญ่ของเขา ทั้งสองฝ่ายรู้จักมักคุ้นกันดี เจ้าก็ไปจัดการเรื่องนี้แล้วกัน ทำเป็นสมุดให้เรียบร้อยมามอบให้ข้าก่อนสิ้นเดือนหน้า”

ซวงหลีตั้งใจฟัง พยักหน้ารับคำ “พระชายารัชทายาทวางใจได้ หม่อมฉันจดจำไว้หมดแล้ว”

อวิ๋นหลิงมองนางอย่างทอดถอนใจอยู่บ้าง “อ้อ หลังจากโรงเรียนอนุบาลเปิดอย่างเป็นทางการในเดือนเก้าปีนี้ ข้าจะย้ายเจ้าออกจากตำหนักบูรพาสักห้าปี คราวนี้เจ้าจะรับหน้าที่เป็นผู้อำนวยการโรงเรียนอนุบาลหลวง เฉียวเย่จะมาช่วยเจ้าด้วย”

ซวงหลีฟังถึงตรงนี้ก็อึ้งงันไปอย่างอดไม่ได้

“ท่าน...เหตุใดท่านจึงทำเช่นนี้...พระชายารัชทายาทไม่ต้องการหม่อมฉันมาดูแลแล้วหรือเพคะ”

นางงอนิ้วนับ ตอนนั้นอวิ๋นหลิงเพิ่งคลอดลูกได้ไม่นาน เป็นช่วงที่ต้องการนางพอดี