พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 800

ไหนพี่สะใภ้สามบอกว่า แค่แสร้งทำเท่านั้น เสด็จปู่ไม่มีทางลงมือมิใช่หรือ

“ยังจะนิ่งอยู่ทำไม กระดกก้นของเข้าขึ้นมา ไม่เช่นนั้นจะให้ข้าตีเจ้าได้อย่างไร”

พระเจ้าหลวงเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ยกไม้ขนไก่ขึ้นมา ตีไปที่ก้นของเยี่ยนอ๋องเสียงดังสองที

“เรื่องนี้เสด็จพ่อของเจ้าทำไม่ถูก แต่เจ้าก็ไม่รู้ความเอาซะเลย วิธีที่จะเอาเครื่องประดับกลับมามีตั้งมากมาย เจ้าไม่รู้จักคุยกับเสด็จพี่ของเจ้าเป็นการส่วนตัวหรือ ทำไมต้องถือสาเด็กคนหนึ่ง ต่อหน้าขันทีและนางกำนัลตั้งมากมาย โวยวายจนขายหน้ากันไปหมด นี่ไม่เท่ากับรนหาเรื่องหรอกหรือ”

เยี่ยนอ๋องร้องอย่างเจ็บปวดออกมาสองเสียง ลูบที่ก้นพลางแสยะยิ้มด้วยความเจ็บ ทำหน้าขรึมเม้มริมฝีปากเอาไว้

พระเจ้าหลวงเลิกคิ้วขึ้น เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ “ทำไม เจ้ายังรู้สึกน้อยใจอย่างนั้นหรือ”

เยี่ยนอ๋องรีบใช้ศิลปะการเปลี่ยนสีหน้าทันที ยิ้มพลางยกนิ้วโป้งขึ้นมา “ไม่ใช่แน่นอน หลานแค่รู้สึกว่าทรงอายุปูนนี้แล้ว ทำไมกำลังมือยังมีพลังมาก ช่างเป็นนักรบที่ทรงพลังสง่างามไม่น้อยไปกว่าตอนหนุ่มเลยจริงๆ”

พระเจ้าหลวงทำเสียงขึ้นจมูก ก่อนจะเอ่ยขึ้นมาว่า “พูดมา นางหนูหลิงให้เจ้าใช้ไม้นี้ใช่หรือไม่”

“แค่กๆ......ทรง ทรงรู้ได้อย่างไร......”

“คนนิสัยหุนหันพลันแล่นอย่างเจ้า ถ้าหากสามารถคิดวิธีแสร้งทำมาเป็นเล่นละครต่อหน้าข้าละก็ คงช่วยเมียเจ้าเอาเครื่องประดับคืนมาได้อย่างราบรื่นตั้งนานแล้ว”

พระเจ้าหลวงกลอกตาให้เขา ทำท่าเหมือนรังเกียจเยี่ยนอ๋องมาก

“ไหนลองพูดมาซิว่าทำเช่นนั้นแล้ว หลังจากนี้เมียเจ้าจะเข้าหน้ากับซูโยวได้อย่างไร ทั้งสองคนเผชิญหน้ากันรู้สึกกระดากหรือไม่ ยังจะเพิ่มปัญหาให้นางอีก”

เยี่ยนอ๋องถูกด่าไปหนึ่งยก คอตกลงไปทันที ที่สุดก็รับรู้ถึงจุดที่ตนเองทำได้ไม่เหมาะสมแล้ว

พวกเขาสองสามีภรรยาเข้ากับเสด็จพี่ได้ดีมาก เจตนาเดิมคือไม่อยากจะให้ตี้หวู่เหยาต้องลำบากใจ แต่กลับทำเรื่องที่จะทำให้ภรรยาต้องรู้สึกเป็นทุกข์

พระเจ้าหลวงโยนไม้ขนไก่กลับไปยังอ้อมอกของเยี่ยนอ๋อง ถอนหายใจออกมา เอ่ยด้วยเสียงเคร่งขรึมว่า “เล่ามาให้ละเอียด ช่วงนี้พวกเจ้าอยู่กับสองแม่ลูกซูโยวเป็นอย่างไรบ้าง ถ้าหากนางหนูหลิงไม่มีแผนการในใจ ไม่มีทางยุยงให้เจ้ามาพบข้าแน่”