พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 801

จักรพรรดิจาวเหรินรังเกียจที่หลี่กุ้ยเฟยตามเกาะแกะมาตลอด ในช่วงหลายปีนี้เขาถึงขั้นพัฒนาปฏิกิริยาตามสัญชาตญาณเมื่อเห็นหลี่กุ้ยเฟยก็หันหลังวิ่งหนีทันที

เกือบครึ่งปีมานี้ หลี่กุ้ยเฟยไม่ได้รบกวนเขาอีก เขารู้สึกผ่อนคลายสบายใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ถึงแม้จะไม่มีคนมาส่งอาหารและเสื้อผ้าอาภรณ์ทุกวัน และไม่มีใครบ่นตัดพ้อว่าเขาไม่รู้จักถนอมร่างกายอีกต่อไป ทำให้เขาปรับตัวไม่ถูก แต่จักรพรรดิจาวเหรินเพียงคิดว่าตนได้รับ ‘อิสรภาพ’ และ ‘ความสงบ’ ก็รู้สึกว่าทุกอย่างคุ้มค่า

จนกระทั่งตอนที่หลี่กุ้ยเฟยชี้กระบี่มาทางเขาด้วยความโกรธจัด จักรพรรดิจาวเหรินที่ตะลึงงันก็รู้สึกยอมรับไม่ได้อยู่บ้างถึงกับอึดอัดใจอย่างยิ่ง

“ข้ายอมรับว่าตอนนั้นใจร้ายกับนางไปบ้าง นางแค้นเคืองข้าย่อมเป็นเรื่องธรรมดา แต่ต้องถึงขั้นชักกระบี่ใส่ข้าเลยหรือ”

ฝูกงกงที่ช่วยทายาก็ขยับริมฝีปากแต่กลับพูดอะไรไม่ออก

เกรงว่าเมื่อไร้ซึ่งความรัก ย่อมไร้ซึ่งความแค้น

ความรักที่หลี่กุ้ยเฟยมีต่อฝ่าบาทถูกพระองค์สะบั้นตัดขาดไปเองมานานแล้ว...

ก่อนที่จักรพรรดิจาวเหรินจะรู้สึกเศร้าโทมนัสไปมากนัก แม่นมเฉินก็มาถึงพระที่นั่งบำรุงฤทัย

“ฝ่าบาท เมื่อครู่ท่านเยียนอ๋องไปสารภาพรับผิดยังตำหนักฉางหนิง บอกว่าทรยศเนรคุณต่อพระองค์ พระเจ้าหลวงจึงมีรับสั่งให้พระองค์ไปอธิบายที่ตำหนักฉางหนิงเพคะ”

ครั้นจักรพรรดิจาวเหรินได้ยินคำพูดสองสามคำแรก หัวใจก็เต้นระรัวตึกตัก ยังคิดว่าเยียนอ๋องเจ้าเด็กแสบถ่อไปฟ้องพระเจ้าหลวงด้วยซ้ำ

ได้ยินประโยคทั้งหมดแล้ว เขาก็ถอนใจด้วยความโล่งอก ก่อนกล่าวอย่างนึกสงสัย “เจ้าเด็กแสบนั่นไปสารภาพผิดแล้วจริงๆ หรือ”

แม่นมเฉินตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเจือความอดทน “ก้นของท่านเยียนอ๋องถูกพระเจ้าหลวงโบยจนบวม เรื่องนี้จะโป้ปดมดเท็จได้อย่างไร”