พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 801

จักรพรรดิจาวเหรินรังเกียจที่หลี่กุ้ยเฟยตามเกาะแกะมาตลอด ในช่วงหลายปีนี้เขาถึงขั้นพัฒนาปฏิกิริยาตามสัญชาตญาณเมื่อเห็นหลี่กุ้ยเฟยก็หันหลังวิ่งหนีทันที

เกือบครึ่งปีมานี้ หลี่กุ้ยเฟยไม่ได้รบกวนเขาอีก เขารู้สึกผ่อนคลายสบายใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ถึงแม้จะไม่มีคนมาส่งอาหารและเสื้อผ้าอาภรณ์ทุกวัน และไม่มีใครบ่นตัดพ้อว่าเขาไม่รู้จักถนอมร่างกายอีกต่อไป ทำให้เขาปรับตัวไม่ถูก แต่จักรพรรดิจาวเหรินเพียงคิดว่าตนได้รับ ‘อิสรภาพ’ และ ‘ความสงบ’ ก็รู้สึกว่าทุกอย่างคุ้มค่า

จนกระทั่งตอนที่หลี่กุ้ยเฟยชี้กระบี่มาทางเขาด้วยความโกรธจัด จักรพรรดิจาวเหรินที่ตะลึงงันก็รู้สึกยอมรับไม่ได้อยู่บ้างถึงกับอึดอัดใจอย่างยิ่ง

“ข้ายอมรับว่าตอนนั้นใจร้ายกับนางไปบ้าง นางแค้นเคืองข้าย่อมเป็นเรื่องธรรมดา แต่ต้องถึงขั้นชักกระบี่ใส่ข้าเลยหรือ”

ฝูกงกงที่ช่วยทายาก็ขยับริมฝีปากแต่กลับพูดอะไรไม่ออก

เกรงว่าเมื่อไร้ซึ่งความรัก ย่อมไร้ซึ่งความแค้น

ความรักที่หลี่กุ้ยเฟยมีต่อฝ่าบาทถูกพระองค์สะบั้นตัดขาดไปเองมานานแล้ว...

ก่อนที่จักรพรรดิจาวเหรินจะรู้สึกเศร้าโทมนัสไปมากนัก แม่นมเฉินก็มาถึงพระที่นั่งบำรุงฤทัย

“ฝ่าบาท เมื่อครู่ท่านเยียนอ๋องไปสารภาพรับผิดยังตำหนักฉางหนิง บอกว่าทรยศเนรคุณต่อพระองค์ พระเจ้าหลวงจึงมีรับสั่งให้พระองค์ไปอธิบายที่ตำหนักฉางหนิงเพคะ”

ครั้นจักรพรรดิจาวเหรินได้ยินคำพูดสองสามคำแรก หัวใจก็เต้นระรัวตึกตัก ยังคิดว่าเยียนอ๋องเจ้าเด็กแสบถ่อไปฟ้องพระเจ้าหลวงด้วยซ้ำ

ได้ยินประโยคทั้งหมดแล้ว เขาก็ถอนใจด้วยความโล่งอก ก่อนกล่าวอย่างนึกสงสัย “เจ้าเด็กแสบนั่นไปสารภาพผิดแล้วจริงๆ หรือ”

แม่นมเฉินตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเจือความอดทน “ก้นของท่านเยียนอ๋องถูกพระเจ้าหลวงโบยจนบวม เรื่องนี้จะโป้ปดมดเท็จได้อย่างไร”

จากนั้นนางก็เล่าต้นสายปลายเหตุทั้งหมดให้ฟังหนึ่งรอบ

จักรพรรดิจาวเหรินได้ยินว่าเยียนอ๋องได้รับบทเรียน ตอนแรกก็ช่วยคลายโทสะไปเล็กน้อย แต่เมื่อได้ยินว่าเครื่องประดับศีรษะทับทิมชุดนั้นเป็นของที่ตี้หวู่เหยาใช้ในงานแต่งงาน เขาก็ตกตะลึงในทันใด

หากเป็นเช่นนี้ ไม่ควรมอบเครื่องประดับศีรษะชุดนั้นให้กับโม่อี้ซือ แม้แต่องค์หญิงอี๋อันก็ไม่เหมาะจะได้

ของสำคัญพิเศษเช่นนี้เหมาะกับว่าที่ลูกสาวของเยียนอ๋องกับพระชายาเท่านั้น

จักรพรรดิจาวเหรินเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นค่อยๆ กล่าว “ข้าไม่รู้ว่ามีที่มาเช่นนี้ ไม่เช่นนั้นก็จะไม่ไปตำหนักเว่ยยาง”

แม่นมเฉินมุ่นคิ้วเบาๆ พลางเอ่ยยิ้มๆ “ถ้าเป็นความเข้าใจผิดก็อธิบายให้กระจ่างเถิด ระหว่างพ่อลูกจะเกิดความบาดหมางชั่วข้ามคืนไปได้อย่างไร แค่ชั่วยามเดียวเอง ท่านเยียนอ๋องก็เสียใจยิ่งนัก ซ้ำยังกลัวว่าพอพระองค์เห็นเขาก็จะกริ้วมากขึ้น ด้วยเหตุนี้จึงไปสารภาพผิดกับพระเจ้าหลวง”

ด้วยความตั้งใจพูดโน้มน้าวของนาง จักรพรรดิจาวเหรินก็คลายความพิโรธลงไปมาก

หลังจากมาถึงตำหนักฉางหนิง เขาก็เห็นหลี่กุ้ยเฟยสีหน้าบึ้งตึงไม่พอใจ ทั้งยังมีอวิ๋นหลิงกับสามีอยู่ด้วย เขาเอามือลูบหน้าผากโดยไม่รู้ตัว ในใจรู้สึกกระดากอายอยู่บ้าง

ทันทีที่เยียนอ๋องเห็นเขาก็ทรุดคุกเข่าลงกับพื้นดังโครมแล้วเอ่ย “เสด็จพ่อ เป็นความผิดของอวี้จือ ไม่ควรใจแคบคิดเล็กคิดน้อยกับเด็กสาวตัวน้อย ทำให้เสด็จพี่พลอยลำบากใจไปด้วย ซ้ำยังมาโต้เถียงจนท่านมีน้ำโหบ่อยครั้ง!”

อยู่ต่อหน้าพระเจ้าหลวง จักรพรรดิจาวเหรินไม่กล้าแผลงฤทธิ์ ‘พลังมังกร’ แต่อย่างใด ครั้นเห็นเยียนอ๋องยอมอ่อนข้อให้ เขาก็ฉวยจังหวะยอมลงแต่โดยดี

“เฮ้อ...แม่นมเฉินบอกข้าแล้ว ข้าจึงรู้สาเหตุที่เจ้าอยากขอเครื่องประดับศีรษะกลับคืน ต่อไปหากมีอะไรต้องบอกให้ชัดเจน อย่าวู่วาม ไม่เพียงจะหักหาญน้ำใจตะโกนวิวาทะใส่กันเพราะความเข้าใจผิด ซ้ำยังทำให้นางกำนัลเห็นเป็นเรื่องตลกขบขันด้วย…”