พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 802

“จะสั่งอะไรหรือ”

พระเจ้าหลวงแค่นเสียงหัวเราะหยัน มองไปยังอวิ๋นหลิงด้วยสีหน้าเคร่งขรึม รับสั่งด้วยน้ำเสียงเฉียบคม

“ข้าถามเจ้าว่ายามปกติเจ้ามาถวายพระพรข้าที่ตำหนักฉางหนิงเดือนละกี่ครั้ง และไปหาเสด็จแม่ที่ตำหนักกี่ครั้งต่อเดือน เจ้าเป็นหญิงสาวที่ไม่มีมารยาทมาตลอด ข้าก็เอ็นดูที่เจ้าตั้งครรภ์อยู่ จึงไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยว่าเจ้าจะมาถวายพระพรหรือไม่”

“แต่เจ้าเล่า มีเรี่ยวแรงวิ่งตะลอนไปทั่ว ไปเที่ยวเล่นที่ตำหนักโยวซินทุกวัน ไฉนจึงจำไม่ได้ว่ามาถวายพระพรข้ากี่ครั้ง! หรือว่าในสายตาเจ้า เห็นตาแก่ที่สละราชสมบัติเป็นหัวหลักหัวตอไม่คู่ควรที่เจ้าจะนึกถึง? เจ้าเอาหน้าตาและศักดิ์ศรีของข้าไปทิ้งไว้เสียที่ไหน!”

“วันนี้ข้าเรียกพวกเจ้าสามีภรรยามา ก็เพื่อลงโทษเจ้าสองคนต่อหน้าผู้หลักผู้ใหญ่ทั้งหลายที่นี่!”

สิ้นเสียง พระเจ้าหลวงก็กระแทกกล้องยาสูบลงบนโต๊ะอย่างแรง ทำให้จักรพรรดิจาวเหรินตกใจจนตัวสั่น

เซียวปี้เฉิงคุกเข่าลงบนพื้นทันที “หลานอกตัญญู เสด็จปู่โปรดลงทัณฑ์ด้วย !”

อวิ๋นหลิงไม่สามารถคุกเข่าได้ แต่ก็ลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ราวกับยอมรับผิด

“ท่านอย่าเพิ่งโกรธ ข้าสำนึกผิดแล้ว คราวหน้าไม่กล้าทำแล้ว”

จักรพรรดิจาวเหรินที่อยู่ข้างๆ สีหน้าตกใจ แม้คำพูดของพระเจ้าหลวงจะว่าอวิ๋นหลิง แต่ก็กระทบมาถึงเขาราวกับถูกตบหน้าดังฉาดใหญ่

ควรรู้ไว้ว่าพวกเยียนอ๋องต้องเข้าตำหนักมาถวายพระพรพระเจ้าหลวงห้าครั้งต่อเดือน แต่ตอนนี้กลับไปที่ตำหนักโยวซินทุกๆ สี่วัน...

พระเจ้าหลวงกำชับคนรุ่นเยาว์เป็นพิเศษว่าอย่ามาตำหนักฉางหนิงพร่ำเพรื่อ ถึงอีกฝ่ายจะพูดเช่นนี้ แต่คนรุ่นเยาว์อย่างพวกเขาก็ไม่กล้าทำอะไรข้ามหน้าข้ามตาตาแก่น้อยไปได้

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ที่เขากำชับและส่งเสริมให้ทำเช่นนี้เสียเอง ทันใดนั้นจักรพรรดิจาวเหรินก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ ใบหน้าพลันแดงก่ำไปถึงใบหู อายจนแทบจะเอาหน้าแทรกแผ่นดินหนี