พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 840

เสนาบดีซ้ายเฟิงคิดไม่ถึงว่าเมื่อครู่ตนเองยังหัวเราะเยาะเสนาบดีขวาหลี่อยู่ หันมาอีกทีก็ถูกฉีกตบหน้าเสียแล้ว

เมื่อเทียบกับเรื่องอัปยศอดสูที่เฟิงอู๋จีทำ หลี่หยวนเส้าก็แค่ต่อปากต่อคำกับท่านปู่เท่านั้นเอง ไม่ถือเป็นเรื่องใหญ่

ทีนี้ถึงตาเสนาบดีซ้ายหลี่หัวเราะงอหาย

“โฮ่ๆๆ ช่างเหมือนกันจริงๆ ตาเฒ่าเฟิงหลานชายคนโตที่เจ้าฝากความหวังอันสูงส่งเอาไว้ก็ไม่เลวนี่นา หยวนเส้ายังเทียบเขาไม่ได้เลย ลูกไม้ช่างหล่นไม่ไกลต้นจริงๆ”

เขาโต้กลับด้วยน้ำเสียงเหน็บแนมเช่นกัน ยังไม่ลืมที่จะเน้นย้ำไปยังจุดเจ็บของเสนาบดีซ้ายเฟิง

ต้องรู้ว่าพ่อของเฟิงอู๋จีในตอนนั้น เพื่อที่จะได้แต่งงานกับหญิงในหอนางโลม ไม่ลังเลเลยที่จะทะเลาะกับเขาต่อหน้าคนภายนอก

และนี่ก็เป็นเหตุที่ทำให้เสนาบดีซ้ายเฟิงโกรธจนเพิกเฉยต่อลูกชายอย่างท่านพ่อเฟิงในเวลาต่อมา ไม่ได้ให้ความช่วยเหลือในเส้นทางขุนนางของเขาเป็นพิเศษ

ยากมากที่หลานชายของเขาคนนี้จะดูมีความมุมานะอยู่บ้าง คิดไม่ถึงว่าเมื่อเทียบกับพ่อของเขาแล้ว ไม่มีอะไรที่สู้ไม่ได้เลย

“อย่างน้อยเฟิงอู๋จีก็เรียกข้าว่าท่านปู่ เจ้าแม้แต่หลานคนโตก็ไม่มีแล้ว เอาอะไรมาอวดดีกับข้านักเชียว”

เสนาบดีซ้ายเฟิงที่ไฟโทสะสุมทรวงไร้ที่ระบาย หันไปทะเลาะกับเสนาบดีขวาหลี่จนใบหน้าแดงก่ำ จากนั้นก็” ผูกมิตรด้วยกำลัง”อีกครั้ง

คนในโรงยารีบมาห้าม แยกตาแก่ทั้งสองออกจากกัน

หลังจากห้ามเสร็จแล้ว หลี่หยวนเส้าและท่านพ่อเฟิงก็ผลัดกันออกโรง คนที่เยาะเย้ยก็เยาะเย้ย คนที่เกลี้ยกล่อมก็เกลี้ยกล่อม

และวนเวียนอยู่ในเหตุการณ์เช่นนี้ไม่สิ้นสุด

หลังจากผ่านไปหลายวัน ตาแก่ทั้งสองก็ไร้เรี่ยวแรงจะทะเลาะกันแล้ว

ในลานเล็กๆ ทั้งสองคนนอนเคียงกันอยู่บนเก้าอี้หวาย มองดูเมฆขาวบนท้องฟ้าด้วยแววตาเศร้าสร้อย ใบหน้าเต็มไปด้วยแววแห่งการปลงตกจนใจแก่ไปแล้ว

“มองไม่เห็นอนาคตแล้ว เลี้ยงลูกมาโตป่านนี้ก็ไม่เชื่อฟัง มีประโยชน์อะไร”

“หมดหวังแล้ว เลี้ยงดูให้โตมาอย่างยากลำบาก ก็ไม่สำนึกบุญคุณกันอยู่ดี”

“มนุษย์โลกก็เป็นเช่นนี้เอง”

“เกิดเป็นคนในชาตินี้ไม่คุ้มค่าเลย”

ทั้งสองสบตากัน มีความรู้สึกเห็นอกเห็นใจคนที่ตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกันขึ้นมาหลายส่วน

ไม่ช้าก็รีบเบือนหน้าหนี จากนั้นก็ตะโกนขึ้นมาพร้อมกันว่า

“ไม่ว่าจะอย่างไร ข้าต้องมีอายุยืนยาวกว่าตาแก่อย่างเจ้าแน่ๆ”

เวลานี้เองเด็กในโรงยาเข้ามารายงานอย่างรีบร้อนว่า “ท่านเสนาบดีทั้งสอง กองบรรณาธิการของมีเงินเอาแต่ใจมาถึงแล้ว บอกว่าอยากจะสัมภาษณ์ทั้งสองท่านเรื่องวันวานแห่งมิตรภาพ”

เพราะหนังสือพิมพ์ฉบับที่แล้วได้รับความสนใจมาก ประชาชนต่างก็วิพากษ์วิจารณ์เรื่องนี้ และรู้สึกตื่นเต้นต่อเรื่องการแต่งงานของสองตระกูล

ดังนั้นหลังจากที่สำนักพิมพ์หารือกันแล้ว ตัดสินใจอาศัยจังหวะที่เรื่องยังคงมีความร้อนแรง ทำการสัมภาษณ์เจ้าของเรื่องทั้งสองคนอีกครั้ง เพื่อเป็นเนื้อหาในหนังสือพิมพ์ที่จะตีพิมพ์ในฉบับต่อไป

เสนาบดีซ้ายเฟิงสีหน้าเปลี่ยนไปทันที “ไม่พบพวกเขาได้หรือไม่”

เด็กในโรงยาลังเลก่อนจะตอบว่า “แต่กองบรรณาธิการถูกใต้เท้ารองเสนาบดีเชิญมาเป็นกรณีพิเศษ”

เสนาบดีซ้ายเฟิง “......”

ลูกอกตัญญู อกตัญญูจริงๆ

เสนาบดีขวาหลี่ก็ทำหน้าเหมือนท้องผูก เอ่ยพึมพำว่า “หลบไม่พ้นก็เผชิญหน้าเถอะ แต่ข้าจะขอเตือนตาแก่หนังเหนียวอย่างเจ้าไว้นะ อย่าพูดอะไรที่ไม่ควรพูดต่อหน้าคนกลุ่มนั้น”

เด็กในโรงยาเห็นทั้งสองคนเห็นด้วยแล้ว ก็รีบไปเชิญกองบรรณาธิการเข้ามา หลังจากที่กองบรรณาธิการมาถึงแล้ว

ก็พบว่าสองเสนาบดีซ้ายขวากำลังนั่งรับลมอยู่ในลานบ้าน โต๊ะที่วางอยู่ตรงกลางมีน้ำชาของว่างและกระดานหมากรุกวางอยู่ ดูมีความสุขกันดี