พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 90

“กลายเป็นว่าหญิงอัปลักษณ์มักจะพูดความจริงเสมอ”

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ดวงตาของเยี่ยนอ๋องก็มืดมน เขาอดไม่ได้ที่จะทุบถ้วยชาทันที น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ

“ในตอนแรกนางเปลี่ยนใจก่อน โดยใช้พี่สามและหญิงอัปลักษณ์เป็นบันไดต่อสู้เพื่ออำนาจ!”

เขาและเซียวปี้เฉิงเติบโตมาด้วยกัน มีความสัมพันธ์ที่ดี แถมยังดูแลฉู่อวิ๋นหานเหมือนน้องสาว ดูแลนางดีมากกว่าองค์หญิงในตำหนักยิ่งกว่าสายเลือด

แต่เด็กสาวที่เขามองว่าเป็นครอบครัว กลับหักหลังคนที่เขารักที่สุด!

“ข้าไม่เข้าใจ...…ทำไม!”

เยี่ยนอ๋องหอบหายใจ หน้าอกของเขากระเพื่อม เห็นได้ชัดว่าความจริงกระแทกใจเขาอย่างแรง

เขารู้ว่าฉู่อวิ๋นหานมีความรู้สึกอ่อนไหวกับการเกิดนอกสมรสของนาง แต่นางไม่รู้ว่าได้รับการดูแลที่ดีจากเขาและเซียวปี้เฉิง นางเป็นที่อิจฉาของสตรีผู้สูงศักดิ์หลายคนในเมืองหลวงตลอดหลายปีที่ผ่านมา?

ท่าทางของเซียวปี้เฉิงเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาปลอบคนไม่เก่ง เขาจึงวางมือบนไหล่ของเยี่ยนอ๋อง

หลินซินใช้เวลานานกว่าจะกลับมามีสติและอดไม่ได้ที่จะปกป้องฉู่อวิ๋นหานว่า “……อวิ๋นหานไม่น่าเป็นคนแบบนั้น อาจจะมีเหตุผลอื่นสำหรับเรื่องนี้ นางอาจจะมีปัญหาที่พูดไม่ได้หรือไม่?”

เยี่ยนอ๋องมองด้วยความโกรธเกรี้ยวพูดว่า “นางมีปัญหาอะไรที่ซ่อนอยู่ นางแค่พยายามไต่เต้า โดยใช้ข้าและพี่สามเหมือนกับคนพิการตาบอด!”

มันไร้สาระที่เขามักจะปกป้องฉู่อวิ๋นหานอย่างโง่เขลา มองไปที่อวิ๋นหลิงสองสามครั้ง ดุนางอย่างรุนแรง

เมื่อเห็นเยี่ยนอ๋องกำลังกระวนกระวายใจ เยี่ยเจ๋อเฟิงก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วและกระซิบว่า “ท่าน อย่าเอาแต่หาข้ออ้างให้นาง”

ใบหน้าของหลินซินดูไม่พอใจเล็กน้อย “เฟิงเอ๋อร์……เจ้าก็ไม่เชื่อฉู่อวิ๋นหานเหมือนกัน?”

เยี่ยเจ๋อเฟิงพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า “ไม่ใช่ว่าข้าไม่เชื่อท่าน แต่ความจริงก็ปรากฏอยู่ต่อหน้าต่อตา จิ้งอ๋องก็เห็นด้วย ไม่ผิดแน่”

เขาเดินทางไปทั่วยุทธภพเป็นเวลาหลายปี เวลาของเขาในเมืองหลวงก็แสนสั้น ความประทับใจของเขาที่มีต่อฉู่อวิ๋นหานได้รับอิทธิพลอย่างลึกซึ้งจากหลินซินและเยี่ยนอ๋อง เขาอคติอย่างมากต่ออวิ๋นหลิง

แต่คราวนี้เขาได้รับคำสั่งจากอู๋อันกงให้กลับเมืองหลวงเพื่อปกป้องจิ้งอ๋องและพระชายา เขาพบว่าอวิ๋นหลิงไม่ได้น่ารังเกียจอย่างที่เขาคิด

ในการเผชิญหน้าครั้งก่อน อวิ๋นหลิงเคยช่วยชีวิตเขาเมื่อเขาตกอยู่ในอันตราย

ดังนั้นเมื่อฉู่อวิ๋นหานเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของนาง เขาก็รู้สึกประหลาดใจเช่นกัน แต่ก็ไม่ยากที่จะยอมรับเหมือนกับหลินซิน

เยี่ยนอ๋องพูดอย่างโกรธเคือง “อาจารย์หลินซิน อย่าแก้ตัวให้นางอีก พี่สามจะกล่าวหานางอย่างผิดๆหรือไม่?”

ดวงตาของเซียวปี้เฉิงมืดลงและเขาเหลือบมองไปที่หลินซิน

เขารู้สึกได้ว่าท่านอาจารย์มีอคติและรังเกียจอวิ๋นหลิงอยู่เสมอ ในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมา แทนที่จะจางหายไป กลับลึกซึ้งยิ่งขึ้น

แต่เขาเดาเหตุผลได้รางๆ น่าจะเป็นเพราะ…...อิจฉา

อิจฉาทักษะทางการแพทย์ที่โดดเด่นของอวิ๋นหลิง อิจฉาเด็กหญิงอายุสิบเจ็ดปีที่ประสบความสําเร็จทางการแพทย์สูงกว่านางที่เรียนหนักมาสามสิบปีแล้ว

เมื่อเห็นดวงตาของเยี่ยนอ๋องเป็นสีแดงก่ำ เห็นได้ชัดว่าเขาเจ็บปวดอย่างมากจากการทรยศของฉู่อวิ๋นหาน ดวงตาของหลินซินมีความซับซ้อน และนางก็นิ่งเงียบ

เยี่ยนอ๋องสงบอารมณ์ลงและมองไปที่เซียวปี้เฉิงอย่างแน่วแน่ “พี่สาม พี่ใหญ่รู้เรื่องนี้หรือไม่?”

เซียวปี้เฉิงพูดเสียงทุ้มว่า “เขาไม่รู้ว่าข้าฟื้นคืนการมองเห็นแล้ว และข้าไม่ได้แสดงข้อความให้เขาดู แต่ใครก็ตามที่อยู่ในเวลานั้นสามารถเห็นได้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาแค่..….เลือก ทำเป็นเมิน”

เห็นได้ชัดว่าลึกลงไปในหัวใจของรุ่ยอ๋องรู้ว่ามีบางอย่างแตกต่างออกไป เขาผู้ซึ่งเคยอ่อนโยนและสงบสุขเสมอ สูญเสียความสงบบนเรือ

อวิ๋นหลิงพูดถูก เขาไม่สามารถปลุกคนที่แสร้งทำเป็นหลับได้ มันไม่ได้สร้างความแตกต่าง ไม่ว่าเขาจะอ่านข้อความหรือไม่ก็ตาม

เยี่ยนอ๋องมองดูถ้วยชาที่แตกเป็นเสี่ยงๆ ด้วยสายตาสลัว จู่ๆก็พูดว่า “เมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าจะไม่เข้าร่วมงานแต่งงานของพวกเขาในสิ้นเดือนนี้ พี่สาม ช่วยข้าส่งของขวัญแสดงความยินดีด้วย”

เขากำลังสร้างความแตกต่างอย่างชัดเจนระหว่างตัวเขาเองกับฉู่อวิ๋นหาน

เซียวปี้เฉิงพยักหน้า กำลังจะออกจากเรือนเยี่ยนหุย แต่ลังเลเมื่อเขาได้ยินเสียงของเยี่ยนอ๋อง

“พี่สาม อวิ๋นหลิงได้รับคำวิจารณ์มากมายเพราะเหตุนี้……ท่านวางแผนที่จะจัดการกับมันอย่างไร”

เซียวปี้เฉิงหยุดก้าว มีความเย็นชาในดวงตาของเขา “ข้าจะจัดการเรื่องนี้อย่างถูกต้อง นางจะไม่ทำผิดต่อไป”

เยี่ยนอ๋องพยักหน้าด้วยแววตาซับซ้อนและพูดในที่สุด “...…พี่สาม โปรดขอโทษนางแทนข้าด้วย”

ไม่ใช่ว่าเขาไม่สามารถก้มหน้าและขอโทษนางเป็นการส่วนตัวได้ แต่เขาไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับอวิ๋นหลิงอย่างไรในขณะนี้

เขาเคยกล่าวหานางอย่างผิดๆ และมุ่งร้ายนางมาก่อน.…..แต่นางก็ไม่ถือโกรธและยังรักษาพิษเย็นของเขาให้หายได้ ทำให้เขามีความหวังว่าจะลุกขึ้นยืนได้อีกครั้ง

เซียวปี้เฉิงแสดงออกอย่างผ่อนคลายเล็กน้อย และน้ำเสียงของเขาก็อ่อนลง “ตกลง”

จากนั้นเขาก็ออกจากเรือนเยี่ยนหุย และเรียกเฉียวเย่เป็นการส่วนตัว สั่งให้คนของเขาแอบนำทางไปยังทิศทางของข่าวลือในเมืองหลวง

ในตอนแรกผู้คนในเมืองหลวงกำลังถกเถียงกันเรื่องนี้อย่างกระตือรือร้น พวกเขาอดไม่ได้ที่จะคาดเดาว่ามันคือ ฉู่อวิ๋นหานผู้ชั่วร้ายและน่าเกลียดที่ได้ทำสิ่งเลวร้ายนี้

แต่หลังจากนั้นไม่กี่วัน ผู้คนก็เห็นว่าจวนจิ้งอ๋องนั้นสงบ คนของจวนเจิ้นกั๋วกงก็แสดงความขอบคุณ และข่าวลือก็เปลี่ยนไปอย่างช้าๆ

นอกจากนี้ ด้วยคำแนะนำของเซียวปี้เฉิงอย่างลับๆ ผู้คนจึงเปลี่ยนความสนใจไปจากอวิ๋นหลิงอย่างรวดเร็ว

“คิดว่าไม่เกี่ยวกับพระชายาจิ้งอ๋อง ถ้านางจงใจให้คุณหนูรองฉู่ตกน้ำจริงๆ ไม่น่าเป็นไปได้ที่จิ้งอ๋องจะไม่แยแส!”

“คือว่า ข้าได้ยินมาว่าคืนนั้นคุณหนูหรงจากจวนเจิ้นกั๋วกงก็อยู่บนเรือด้วย ว่ากันว่าความสัมพันธ์ของนางกับพระชายาจิ้งอ๋องนั้นดีมาก!”

“หากพระชายาจิ้งอ๋องยังรักรุ่ยอ๋องอย่างสุดซึ้ง นางจะเป็นเพื่อนกับคุณหนูหรงได้อย่างไร การที่คุณหนูรองฉู่ตกน้ำอาจเป็นแค่อุบัติเหตุ”

“โธ่ว คุณหนูรองฉู่โชคร้ายจริงๆ ข้าได้ยินมาว่านางเสียหน้าในงานแข่งเรือในเทศกาลไหว้บะจ่าง...…การหมั้นของนางกับรุ่ยอ๋องน่าจะ..….”

หลังจากการสนทนา ผู้คนเปลี่ยนความสนใจไปที่ฉู่อวิ๋นหานอย่างรวดเร็ว

สองสามวันที่ผ่านมานี้ ชีวิตของฉู่อวิ๋นหานค่อนข้างลำบาก

หลังจากที่นางกลับมาจากการตกน้ำในคืนนั้น นางเป็นหวัดและล้มหมอนนอนเสื่ออยู่หลายวัน

แม้ว่ารัชทายาทผู้เฒ่าจะรักนางอย่างลำเอียงและไม่ได้ตำหนินางที่ทำให้เสียชื่อเสียง แต่การถูกอวิ๋นหลิงวางท่าอย่างโจ่งแจ้ง ทำให้นางรู้สึกหดหู่และกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

“ทำไมเจ้าไม่คุยกับข้าก่อนที่จะลงมือ?”

ฮูหยินเหลียนยืนอยู่ข้างๆ ฉู่อวิ๋นหาน มองดูใบหน้าที่ป่วยอย่างซีดเซียวของลูกสาว ดวงตาของนางไม่ได้เต็มไปด้วยความอ่อนโยน แต่เต็มไปด้วยความขุ่นเคือง

“ดูสิ่งที่โง่เขลาที่เจ้าทำ!”

ใบหน้าของฉู่อวิ๋นหานซีดเซียว และถามด้วยความกังวลว่า “ท่าน มีข่าวอะไรจากในตำหนักหรือไม่”

ไม่กี่วันที่ผ่านมา นางได้ยินข่าวลือฮองเฮากำลังจะยกเลิกการหมั้นกับรุ่ยอ๋อง และไม่สามารถแม้แต่จะทานอาหารสามมื้อต่อวัน

ถ้านางสูญเสียการหมั้นหมายกับรุ่ยอ๋อง แล้วทุกสิ่งที่นางทำไปจะมีประโยชน์อะไร!

ฮูหยินเหลียนพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ “ตอนนี้เจ้ารู้สึกเสียใจกับเรื่องนี้หรือไม่? ข้าโกรธมากกับการกระทำที่ไม่ได้รับอนุญาตของเจ้า ไป๋ลู่ยังคงถูกขังอยู่ในหอต้าหลี่!”

ฉู่อวิ๋นหานไม่ได้กังวลเกี่ยวกับการหมั้นของนางกับรุ่ยอ๋อง เนื่องจากนางรู้ว่ารุ่ยอ๋องหลงใหลในตัวนาง และเขาจะต่อสู้กับฮองเฮาเพื่อรักษาการหมั้นหมายไว้

แต่ถ้าพวกเขาไม่สามารถช่วยไป๋ลู่ เพื่อหลีกเลี่ยงการเปิดเผยตัวเอง นางจะต้องละทิ้งลูกของนางเอง!

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ฮูหยินเหลียนก็ระงับความโกรธของนางและถาม “ฉู่อวิ๋นหลิงช่างต่ำตม บางทีข้าอาจประเมินนางต่ำไป..…. เจ้าแน่ใจหรือว่านางสูดดมกลิ่นสลายวิญญาณ”

ฉู่อวิ๋นหานพูดอย่างเคียดแค้น “ไม่ต้องกังวล ข้าจัดการแล้ว ข้าเห็นนางเข้าห้องนั้นเเล้ว”

ฮูหยินเหลียนถอนหายใจด้วยความโล่งอกและพูดอย่างเย็นชาว่า “ผ่านมาสามวันเต็มแล้ว คืนนี้นางจะต้องพบกับความตายอย่างแน่นอน”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าของฉู่อวิ๋นหานก็แสดงความโล่งใจในที่สุด

แม่และลูกสาวไม่สามารถรอข่าวการเสียชีวิตของอวิ๋นหลิงได้ แต่ผ่านไปหนึ่งวัน สองวันผ่านไป ก็ไม่มีการเคลื่อนไหวในจวนจิ้งอ๋อง

ฮูหยินเหลียนไม่สามารถนั่งนิ่งได้ และหน้ากากอันอ่อนโยนที่นางสวมในอดีตก็ไม่สามารถปลอมแปลงได้อีกต่อไป “เจ้าบอกว่านางสูดดมกลิ่นสลายวิญญาณไม่ใช่หรือ? เป็นไปได้อย่างไร?”

ฉู่อวิ๋นหานพูดอย่างกังวลว่า “นางเข้าไปในห้องนั้นจริงๆ!”

ในขณะที่แม่และลูกสาวอยู่ในอาการตื่นตระหนก คำสั่งถูกส่งจากในตำหนักไปยังจวนเหวินกั๋วกง

พฤติกรรมของฉู่อวิ๋นหานนั้นไม่เหมาะสม และจักรพรรดิจาวเหรินได้ยกเลิกกฤษฎีกาที่จะแต่งงานนางกับรุ่ยอ๋อง

นางยังสามารถแต่งงานกับรุ่ยอ๋องได้ แต่ในฐานะ...…อนุภรรยาเท่านั้น

อนุภรรยา!

เมื่อพูดถึงคำสามคำนี้ ฉู่อวิ๋นหานก็เป็นลมทันที