พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 90

“กลายเป็นว่าหญิงอัปลักษณ์มักจะพูดความจริงเสมอ”

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ดวงตาของเยี่ยนอ๋องก็มืดมน เขาอดไม่ได้ที่จะทุบถ้วยชาทันที น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ

“ในตอนแรกนางเปลี่ยนใจก่อน โดยใช้พี่สามและหญิงอัปลักษณ์เป็นบันไดต่อสู้เพื่ออำนาจ!”

เขาและเซียวปี้เฉิงเติบโตมาด้วยกัน มีความสัมพันธ์ที่ดี แถมยังดูแลฉู่อวิ๋นหานเหมือนน้องสาว ดูแลนางดีมากกว่าองค์หญิงในตำหนักยิ่งกว่าสายเลือด

แต่เด็กสาวที่เขามองว่าเป็นครอบครัว กลับหักหลังคนที่เขารักที่สุด!

“ข้าไม่เข้าใจ...…ทำไม!”

เยี่ยนอ๋องหอบหายใจ หน้าอกของเขากระเพื่อม เห็นได้ชัดว่าความจริงกระแทกใจเขาอย่างแรง

เขารู้ว่าฉู่อวิ๋นหานมีความรู้สึกอ่อนไหวกับการเกิดนอกสมรสของนาง แต่นางไม่รู้ว่าได้รับการดูแลที่ดีจากเขาและเซียวปี้เฉิง นางเป็นที่อิจฉาของสตรีผู้สูงศักดิ์หลายคนในเมืองหลวงตลอดหลายปีที่ผ่านมา?

ท่าทางของเซียวปี้เฉิงเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาปลอบคนไม่เก่ง เขาจึงวางมือบนไหล่ของเยี่ยนอ๋อง

หลินซินใช้เวลานานกว่าจะกลับมามีสติและอดไม่ได้ที่จะปกป้องฉู่อวิ๋นหานว่า “……อวิ๋นหานไม่น่าเป็นคนแบบนั้น อาจจะมีเหตุผลอื่นสำหรับเรื่องนี้ นางอาจจะมีปัญหาที่พูดไม่ได้หรือไม่?”

เยี่ยนอ๋องมองด้วยความโกรธเกรี้ยวพูดว่า “นางมีปัญหาอะไรที่ซ่อนอยู่ นางแค่พยายามไต่เต้า โดยใช้ข้าและพี่สามเหมือนกับคนพิการตาบอด!”

มันไร้สาระที่เขามักจะปกป้องฉู่อวิ๋นหานอย่างโง่เขลา มองไปที่อวิ๋นหลิงสองสามครั้ง ดุนางอย่างรุนแรง

เมื่อเห็นเยี่ยนอ๋องกำลังกระวนกระวายใจ เยี่ยเจ๋อเฟิงก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วและกระซิบว่า “ท่าน อย่าเอาแต่หาข้ออ้างให้นาง”

ใบหน้าของหลินซินดูไม่พอใจเล็กน้อย “เฟิงเอ๋อร์……เจ้าก็ไม่เชื่อฉู่อวิ๋นหานเหมือนกัน?”

เยี่ยเจ๋อเฟิงพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า “ไม่ใช่ว่าข้าไม่เชื่อท่าน แต่ความจริงก็ปรากฏอยู่ต่อหน้าต่อตา จิ้งอ๋องก็เห็นด้วย ไม่ผิดแน่”

เขาเดินทางไปทั่วยุทธภพเป็นเวลาหลายปี เวลาของเขาในเมืองหลวงก็แสนสั้น ความประทับใจของเขาที่มีต่อฉู่อวิ๋นหานได้รับอิทธิพลอย่างลึกซึ้งจากหลินซินและเยี่ยนอ๋อง เขาอคติอย่างมากต่ออวิ๋นหลิง

แต่คราวนี้เขาได้รับคำสั่งจากอู๋อันกงให้กลับเมืองหลวงเพื่อปกป้องจิ้งอ๋องและพระชายา เขาพบว่าอวิ๋นหลิงไม่ได้น่ารังเกียจอย่างที่เขาคิด

ในการเผชิญหน้าครั้งก่อน อวิ๋นหลิงเคยช่วยชีวิตเขาเมื่อเขาตกอยู่ในอันตราย

ดังนั้นเมื่อฉู่อวิ๋นหานเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของนาง เขาก็รู้สึกประหลาดใจเช่นกัน แต่ก็ไม่ยากที่จะยอมรับเหมือนกับหลินซิน

เยี่ยนอ๋องพูดอย่างโกรธเคือง “อาจารย์หลินซิน อย่าแก้ตัวให้นางอีก พี่สามจะกล่าวหานางอย่างผิดๆหรือไม่?”

ดวงตาของเซียวปี้เฉิงมืดลงและเขาเหลือบมองไปที่หลินซิน

เขารู้สึกได้ว่าท่านอาจารย์มีอคติและรังเกียจอวิ๋นหลิงอยู่เสมอ ในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมา แทนที่จะจางหายไป กลับลึกซึ้งยิ่งขึ้น

แต่เขาเดาเหตุผลได้รางๆ น่าจะเป็นเพราะ…...อิจฉา

อิจฉาทักษะทางการแพทย์ที่โดดเด่นของอวิ๋นหลิง อิจฉาเด็กหญิงอายุสิบเจ็ดปีที่ประสบความสําเร็จทางการแพทย์สูงกว่านางที่เรียนหนักมาสามสิบปีแล้ว

เมื่อเห็นดวงตาของเยี่ยนอ๋องเป็นสีแดงก่ำ เห็นได้ชัดว่าเขาเจ็บปวดอย่างมากจากการทรยศของฉู่อวิ๋นหาน ดวงตาของหลินซินมีความซับซ้อน และนางก็นิ่งเงียบ

เยี่ยนอ๋องสงบอารมณ์ลงและมองไปที่เซียวปี้เฉิงอย่างแน่วแน่ “พี่สาม พี่ใหญ่รู้เรื่องนี้หรือไม่?”

เซียวปี้เฉิงพูดเสียงทุ้มว่า “เขาไม่รู้ว่าข้าฟื้นคืนการมองเห็นแล้ว และข้าไม่ได้แสดงข้อความให้เขาดู แต่ใครก็ตามที่อยู่ในเวลานั้นสามารถเห็นได้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาแค่..….เลือก ทำเป็นเมิน”

เห็นได้ชัดว่าลึกลงไปในหัวใจของรุ่ยอ๋องรู้ว่ามีบางอย่างแตกต่างออกไป เขาผู้ซึ่งเคยอ่อนโยนและสงบสุขเสมอ สูญเสียความสงบบนเรือ

อวิ๋นหลิงพูดถูก เขาไม่สามารถปลุกคนที่แสร้งทำเป็นหลับได้ มันไม่ได้สร้างความแตกต่าง ไม่ว่าเขาจะอ่านข้อความหรือไม่ก็ตาม

เยี่ยนอ๋องมองดูถ้วยชาที่แตกเป็นเสี่ยงๆ ด้วยสายตาสลัว จู่ๆก็พูดว่า “เมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าจะไม่เข้าร่วมงานแต่งงานของพวกเขาในสิ้นเดือนนี้ พี่สาม ช่วยข้าส่งของขวัญแสดงความยินดีด้วย”

เขากำลังสร้างความแตกต่างอย่างชัดเจนระหว่างตัวเขาเองกับฉู่อวิ๋นหาน

เซียวปี้เฉิงพยักหน้า กำลังจะออกจากเรือนเยี่ยนหุย แต่ลังเลเมื่อเขาได้ยินเสียงของเยี่ยนอ๋อง

“พี่สาม อวิ๋นหลิงได้รับคำวิจารณ์มากมายเพราะเหตุนี้……ท่านวางแผนที่จะจัดการกับมันอย่างไร”

เซียวปี้เฉิงหยุดก้าว มีความเย็นชาในดวงตาของเขา “ข้าจะจัดการเรื่องนี้อย่างถูกต้อง นางจะไม่ทำผิดต่อไป”

เยี่ยนอ๋องพยักหน้าด้วยแววตาซับซ้อนและพูดในที่สุด “...…พี่สาม โปรดขอโทษนางแทนข้าด้วย”