พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 89

เมื่อได้รับฟังความคิดของเซียวปี้เฉิงแล้ว ฉู่อวิ๋นเจ๋อก็กลับไปยังจวนเหวินกั๋วกงเพื่อรายงานภารกิจ ฉู่อวิ๋นเจ๋อเพิ่งกลับไปได้ไม่นาน พ่อบ้านเฉียวเย่ก็มายังเรือนหลันชิงแล้ว

หลังจากพระเจ้าหลวงกลับไป ถึงแม้เซียวปี้เฉิงจะไม่นอนเตียงเดียวกับอวิ๋นหลิง แต่ก็ไม่ได้แยกเรือนกันอยู่แล้ว

ตอนนี้อากาศดี ท้องฟ้าปลอดโปร่ง ดอกไม้ในสวนผลิบานอย่างสดใส เฉียวเย่มองอวิ๋นหลิงที่กำลังตากสมุนไพรในศาลา

นางสวมอาภรณ์สีเขียวอ่อน เส้นผมดกดำมีดอกโบตั๋นปักอยู่ ผีเสื้อสีขาวจึงบินอยู่ตรงนั้นไม่ไปไหน

เขาลังเลชั่วครู่ ก่อนจะเดินไปยังห้องนอนของเซียวปี้เฉิงเบาๆ

“เฉียวเย่?”

เซียวปี้เฉิงกำลังหลับตารวบรวมสมาธิ ฝึกควบคุมพลังจิตตามที่อวิ๋นหลิงบอก ยามนี้เขาฝึกพลังจิตถึงขั้นว่องไวแล้ว สามารถจับทิศทางตำแหน่งที่ข้ารับใช้ในจวนอยู่ได้

เฉียวเย่เพิ่งก้าวเข้าประตูเรือนหลันชิง เซียวปี้เฉิงก็รู้ว่าเขามาแล้ว

“ท่านอ๋อง ข้าน้อยรบกวนท่านแล้ว”

เฉียวเย่ค้อมกายคำนับอย่างนอบน้อม รีบกล่าวเสียงทุ้มต่ำว่า “เมื่อครู่องครักษ์เย่มาหาข้าน้อย บอกว่าเยียนอ๋องอยากเจอพระชายามากพ่ะย่ะค่ะ”

เซียวปี้เฉิงทำหน้าเข้าใจ เอ่ยเสียงเรียบ “เขารู้เรื่องฉู่อวิ๋นหานแล้วใช่ไหม?”

“เรื่องของคุณหนูรองฉู่เป็นที่พูดถึงทั่วบ้านทั่วเมือง ไม่รู้คงยากพ่ะย่ะค่ะ”

คนนอกล้วนสันนิษฐานว่าการตกน้ำของฉู่อวิ๋นหานเกี่ยวข้องกับพระชายาจิ้งอ๋อง เพราะนางแอบชอบรุ่ยอ๋อง และอิจฉาฉู่อวิ๋นหานมานาน ทำแบบนี้ได้ก็ไม่แปลกใจสักนิด

เยียนอ๋องสนิทกับฉู่อวิ๋นหานาย่อมร้อนรนใจธรรมดา จึงอยากถามอวิ๋นหลิงให้กระจ่างโดยเร็ว

ทว่าช่วงนี้เฉียวเย่ก็รู้จักนิสัยของพระชายาแล้ว ดังนั้นจึงไม่กล้าถ่ายทอดคำสั่ง หันมารายงานเซียวปี้เฉิงแทน

เซียวปี้เฉิงพยักหน้า พูดเสียงเบาว่า “เรื่องนี้ไม่ต้องรบกวนอวิ๋นหลิง ข้าจะไปหาอวี้จือเอง”

อวิ๋นหลิงไม่ควรโดนใส่ร้ายป้ายสีและไม่ควรรับผิดในสิ่งที่ตัวเองไม่เคยก่อ เขาควรล้างมลทินให้นางได้แล้ว

ภายในเรือนเยียนหุยมีแสงแดดสอดส่องเข้ามากำลังดี

แสงตะวันฉายผ่านใบไม้ลงมา เยียนอ๋องกำลังนั่งตากแดดบนเก้าอี้ เมื่อไม่ต้องเจ็บปวดเพราะพิษเย็นอีก ชีวิตของเขาก็สุขสำราญขึ้นเป็นกอง

“พี่สาม?”

เมื่อเห็นเซียวปี้เฉิงมา เยียนอ๋องก็แปลกใจเล็กน้อย จากนั้นก็มองด้านหลังเขา แต่ก็ไม่พบอวิ๋นหาน

“เจ้าอยากถามเรื่องของฉู่อวิ๋นหานกับอวิ๋นหลิงใช่หรือไม่?”

เยียนอ๋องทำหน้ากระอักกระอ่วน รีบอธิบายว่า “พี่สามอย่าเข้าใจผิด ข้าแค่จะถามนางว่าคืนนั้นเกิดอะไรขึ้น ไม่ได้จะโทษนาง”

ถึงให้คำนึกความรู้สึกของฉู่อวิ๋นหานเพียงใด แต่เยียนอ๋องก็พูดจาทำร้ายจิตใจอวิ๋นหลิงไม่ลง เพราะอวิ๋นหลิงคือผู้มีพระคุณอันล้นหลามต่อราชวงศ์ตระกูลเซียว

ยิ่งไปกว่านั้นเขาเห็นกับตาว่ายามนี้อวิ๋นหลิงมีท่าทีเช่นไรต่อรุ่ยอ๋อง ไม่ได้หลงใหลในตัวรุ่ยอ๋องแล้ว ดังนั้นจึงไม่เชื่อว่าสตรีอัปลักษณ์จะไปทำร้ายฉู่อวิ๋นหาน

เซียวปี้เฉิงมองเขาด้วยแววตาสุขุม กล่าวเสียงเรียบว่า “ฉู่อวิ๋นหานโดนอวิ๋นหลิงถีบลงน้ำจริงๆ”

เยียนอ๋องงงเป็นไก่ตาแตก “อะไรน่ะ?”

เมื่อรู้ว่าเกิดเรื่องกับฉู่อวิ๋นหาน แวบแรกเขาก็คิดว่าเป็นฝีมือของอวิ๋นหลิง แต่เวลาต่อมาก็ตัดความคิดนี้ทิ้งไป

เขาหาเหตุผลเพื่อให้อวิ๋นหลิงหลุดพ้นจากข้อหานี้อย่างยากเย็น แต่เขากลับบอกว่าเป็นฝีมืออวิ๋นหลิงจริงๆ

เย่เจ๋อเฟิงก็มองเขาด้วยแววตาแปลกใจ วันนั้นเขาเฝ้ารักษาความปลอดภัยอีกชั้นหนึ่ง ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ได้ยินดังนั้น หลินซินก็ทนไม่ไหว ตบโต๊ะด้วยความเกรี้ยวกราด “เป็นนางจริงหรือ? แล้วเหตุใดเจ้าถึงปกป้องนางต่อหน้ารัฐทายาทหรงกับฉู่อวิ๋นเจ๋อด้วย? หรือเจ้าไม่รู้ว่านางทำร้ายอวิ๋นหานหนักแค่ไหน?”