พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 88

อวิ๋นหลิงกับเซียวปี้เฉิงเดินกลับจวนจิ้งอ๋องใต้แสงจันทร์ ลานจวนในฤดูร้อนมีเสียงจักจั่นไม่ขาดสาย

สายลมโชยมา อวิ๋นหลิงเห็นใบหน้าเศร้าสร้อยของเขาจากแสงจันทร์ ทั้งยังเห็นเขาเม้มปากเป็นเส้นตรง ไม่คิดจะพูดอะไรสักคำ

อวิ๋นหลิงหยุดเดินล้วพูดตรงๆว่า “ดูเหมือนท่านกำลังอารมณ์เสียอยู่ เพราะคืนนี้ข้าโหดกับฉู่อวิ๋นหานเกินไปหรือ?”

เรื่องในวันนี้ทำให้ชื่อเสียงฉู่อวิ๋นหานแปดเปื้อน นางคือว่าที่พระชายารอง เรื่องนี้ส่งผลกระทบต่อนางแน่นอน

หากนางไม่ถีบอีกฝ่าก็จะไม่มีเรื่องใดๆเกิดขึ้น

เซียวปี้เฉิงได้ยิน สีหน้าก็มีประกายแสงแปลกใจแวบผ่าน “ไยเจ้าจึงคิดเช่นนี้?”

คืนนี้เขาอารมณ์เสียจริง แต่ไม่ใช่เพราะกังวลฉู่อวิ๋นหาน แต่เป็นเพราะ...

เขามองอวิ๋นหลิงด้วยใบหน้าเคร่งขรึม “ฉู่อวิ๋นหานเป็นคนแกว่งเท้าหาเสี้ยนเอง ข้าไม่ได้โทษเจ้า ข้าโทษตัวเองมากกว่า รู้ว่าเจ้าโดนใส่ร้าย แต่ก็ยังทวงความยุติธรรมให้เจ้าไม่ได้อีก...”

อวิ๋นหลิงชะงักงัน กล่าวอย่างไม่มั่นใจว่า “แต่นางเป็นคนที่ท่านรักไม่ใช่หรือ?”

นางคิดว่าฉู่อวิ๋นหานเป็นคนในใจเขา เขาต้องเหลือเยื่อใยต่อนางแน่

แววตาเซียวปี้เฉิงฉายความซับซ้อน จากนั้นก็มองนางอย่างจริงจังว่า

“นับจากตอนที่นางวางยาข้าในงานเลี้ยงคืนหยวนเซียว ก็ไม่เหลือมิตรภาพระหว่างข้ากับนางแล้ว”

ฉู่อวิ๋นหานเป็นคนทรยศต่อความรักเขาก่อน เขาก็รู้ธาตุแท้ของนางแล้ว ย่อมไม่มีเยื่อใยต่อนางอยู่แล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น ฉู่อวิ๋นหลิงตัวจริงยังต้องตายเพราะต้องปรักปรำอีก...

บัดนี้นางยังมีความคิดชั่วร้าย คิดจะปองร้ายอวิ๋นหลิงอีก แล้วจะให้เขามีเยื่อใยได้อย่างไร?

แววตาอวิ๋นหลิงอ่อนโยนขึ้น ยิ้มกล่าวว่า “ท่านไม่ต้องโทษตัวเองหรอก ข้าเข้าใจ หากรู้ว่าฉู่อวิ๋นหานเป็นตัวการ ทั่วทั้งเหวินกั๋วกงและข้าก็ต้องถูกลงทัณฑ์แน่”

ไม่ใช่จะล่วงเกินจวนเจิ้นกั๋วกงได้ง่ายๆ หากเอาเรื่องพวกนี้ไปเปิดเผยก็จะทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างจวนเจิ้นกั๋วกงกับจวนเหวินกั๋วกงเสียหายได้

อวิ๋นหลิงยิ่งคิดเช่นนี้ เซียวปี้เฉิงก็ยิ่งรู้สึกผิด เขากุมมืออวิ๋นหลิงไว้แน่น

“อวิ๋นหลิง ข้าขอสาบานว่าวันหน้าจะไม่ให้เจ้าโดนกลั่นแกล้งอะไรอีก”

ถึงแม้ไป๋ลู่จะถูกส่งตัวเข้าศาลต้าหลี่ แต่ก็ไม่มีทางชี้ตัวความผิดของฉู่อวิ๋นหานแน่

ดังนั้นวันนี้นางเสียชื่อเสียง เซียวปี้เฉิงไม่เห็นใจนางสักนิด รู้เพียงว่ากรรมใดใครก่อกรรมนั้นใครรับ หรือถึงขั้นคิดว่ายังเบาไปด้วยซ้ำ

อวิ๋นหลิงชะงักงันไปชั่วครู่ ก้นบึ้งหัวใจมีความรู้สึกแปลกๆผุดขึ้นมา ยิ้มพยักหน้ารับ “ได้ ข้าเชื่อว่าท่านอ๋องทำได้”

เซียวปี้เฉิงได้ยิน ดวงตาก็เปล่งประกาย “เจ้าเชื่อมั่นในตัวข้าหรือ?”

อวิ๋นหลิงเก็บความรู้สึกแปลกๆไว้ พูดหลอกล้อว่า “แน่นอน ท่านอ๋องไม่เหมือนรุ่ยอ๋องที่โง่จนกู่ไม่กลับนี่”

เซียวปี้เฉิงแย้มยิ้ม ถอนหายใจเบาๆ “พี่ใหญ่โง่เหลือเกิน เขาฉลาดขนาดนั้น ต้องเจอพิรุธแน่ แต่เขาไม่อยากเชื่อ ไม่อยากคิดมากกว่า ดังนั้นกำลังหนีความจริงอยู่”

เหมือน...ตอนที่เขาโดนทิ้งใหม่ๆ

คนหัวอกเดียวกัน เซียวปี้เฉิงจึงเข้าใจความรู้สึกและความคิดของรุ่ยอ๋องกว่าใครๆ

เขายังจำได้ขึ้นใจ เขาโดนวางยาแล้วเกิดสัมพันธ์บนเตียงกับอวิ๋นหลิง แท้จริงแล้วสมองเขารู้ดีว่าคืนนั้นเขาเมาเร็วผิดปกติ

แต่เขาไม่อยากยอมรับความจริง ดังนั้นจึงไม่คิดจะไปวิเคราะห์จัดแจงเรื่องราว

อวิ๋นหลิงหัวเราะเยาะเบาๆ “หาไม่แล้วจะบอกว่าเขากู่ไม่กลับทำไม คนเราจะปลุกคนที่แกล้งหลับไม่ได้หรอก”

เซียวปี้เฉิงเห็นด้วย