พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 87

รุ่ยอ๋องรู้ตัวว่าแสดงพฤติกรรมอันไม่เหมาะสม ทว่าเมื่อได้ยินอวิ๋นหลิงเรียกว่า “หลานชายคนโง่”เพลิงโทสะก็ปะทุขึ้นอย่างดุเดือด

เขาโมโหจนหน้าแดงซ่าน “ตามกฎแล้วเจ้าควรเรียกข้าว่าเสด็จพี่ใหญ่ ไยไร้สัมมาคารวะ พูดจาหยาบคายเช่นนี้”

“ใครใช้ให้ท่านกล่าวหาว่าข้าทำร้ายแม่นางหรงโดยไม่รู้จักแยกแยะผิดถูกกัน?”

“ก็เพราะเจ้าน่าสงสัยที่สุดอย่างไรเล่า”

“เช่นนั้นท่านก็บอกมาสิว่าไยข้าต้องทำร้ายแม่นางหรงด้วย?” อวิ๋นหลิงหัวเราะเบาๆ หันไปมองรุ่ยอ๋องพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้น “ท่านคงไม่คิดว่าตัวข้าอิจฉาแม่นางหรงเพราะท่านหรอกกระมัง? อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย”

ถึงแม้ยามนี้ท่าทีที่อวิ๋นหลิงมีต่อเขาเปลี่ยนไป แต่เป็นเพราะก่อนหน้านี้อีกฝ่ายแสดงความแอบชอบโจ่งแจ้งและตรงไปตรงมา รุ่ยอ๋องย่อมเข้าใจเป็นเช่นนี้อยู่แล้ว

แต่เขาไม่ใช่คนหน้าด้าน ไม่กล้ายอมรับว่าคิดเช่นนี้จริง

เขายังคิดจะโต้แย้ง ทว่ากลับมีเสียงอันเย็นเฉียบของเซียวปี้เฉิงเข้าแทรกเสียก่อน “พี่ใหญ่ อย่าพูดอีกเลย สิ่งสำคัญในตอนนี้คือสืบหาความจริง ข้าอยากรู้ว่าข้าใครหน้าที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง กล้าใส่ร้ายพระชายาของข้า”

เมื่อลั่นประโยคนี้ออกมา ฉู่อวิ๋นหานก็ก้มหน้าลงเล็กน้อยทันที

ใบหน้าหรงฉานก็เจือความกรุ่นโกรธเล็กน้อย “ใช่แล้ว ผู้บงการใจโหดเสียจริง”

ชื่อเสียงของสตรีสำคัญกว่าสิ่งอื่นใด อีกฝ่ายวางแผนเยี่ยงนี้ ต้องการทำลายนางอย่างฉายชัด

หากนางไม่รู้ว่าพระชายาจิ้งอ๋องคือแม่นางหลิน นางก็จะสงสัยว่าพระชายาจิ้งอ๋องคือผู้ใจยักษ์ใจมาร

“เซียวเที่ยนอวี้ ท่านลองคิดดูดีๆ หากคืนนี้ชื่อเสียงแม่นางหรงป่นปี้ เสด็จพ่อก็อาจจะยกเลิกงานแต่งงานระหว่างท่านกับนาง แล้วใครจะได้รับประโยชน์สูงสุด?”

อวิ๋นหลิงแค่ไม่ได้เอ่ยชื่อฉู่อวิ๋นหาน ทว่าสายตากลับจับจ้องไปยังอีกฝ่ายแล้ว

นางแค่กวาดสายตามองเรียบๆ ทว่าฉู่อวิ๋นหานกลับรู้สึกเหมือนเจอศัตรูอันร้ายกาจ แผ่นหลังเหมือนโดนเข็มแทง ก้มหน้าขบฟัน

เมื่อก่อนทำไมนางถึงไม่รู้ว่าสตรีที่ทั้งโง่เง่าและอัปลักษณ์จัดการยากปานนี้

รุ่ยอ๋องหน้าเปลี่ยนสีเล็กน้อย เขามองไปยังฉู่อวิ๋นหานแล้วทักท้วงทันที “เจ้าอย่าบอกว่าเป็นฝีมืออวิ๋นหานหรือ? เป็นไปไม่ได้ อวิ๋นหานไม่ใช่คนแบบนั้น”

“ก็ไม่แน่ นางเป็นคนแรกที่เห็นแม่นางหรงตกน้ำ”

อวิ๋นหลิงแย้มยิ้ม พูดอย่างมีความหมายลึกซึ้งว่า “อีกอย่างนางไม่ได้ทำเรื่องใส่ร้ายผู้อื่นครั้งแรกเสียหน่อย มีประสบการณ์เยอะจะตาย”

ฉู่อวิ๋นหานฟังออกว่านางกำลังพูดถึงเรื่องในงานเลี้ยงคืนหยวนเซียว จึงขบฟันกล่าวว่า “พี่สาวหมายความว่าอย่างไร?”

“ยังฟังไม่เข้าใจอีกหรือ?” อวิ๋นหลิงเลิกคิ้ว ส่ายหน้าพร้อมกับถอนหายใจ “เช่นนั้นเจ้าก็โง่มาก เหมาะกับรุ่ยอ๋องดี”

รุ่ยอ๋องกระตุกมุมปาก “...”

“ท่านอ๋อง ข้าเหนื่อยแล้ว พวกเรากลับจวนกันเถอะ” อวิ๋นหลิงขี้เกียจแยแสพวกเขา ควงแขนเซียวปี้เฉิง “หากอยู่คุยกับพวกเขาสองคนต่อ ข้ากลัวว่าจะกระทบต่อสติปัญญาของลูกในท้องได้”

กล่าวจบ นางก็ส่งยิ้มเชิงขอโทษให้กับสองพี่น้องหรงฉาน “คืนนี้ต้อนรับไม่ดี ทำให้แม่นางหรงตกใจแล้ว ตอนนี้ข้ารู้สึกเหนื่อยล้าเต็มทน ไว้วันหน้าข้าจะนำยาไปฝากแม่นางหรงถึงจวนเลยนะ”

ได้ยินดังนั้น สายตาหรงจั้นก็ย้ายไปยังท้องที่เริ่มนูนขึ้นเล็กน้อย แววตาเผยความซับซ้อนออกมา

เขาถือพัดแล้วค้อมกายคำนับ ระงับความรู้สึกในใจไว้ พูดเสียงเรียบว่า “น้อมส่งท่านอ๋องจิ้งและพระชายาจิ้งอ๋อง”