พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 86

แจกันดอกไม้ว่างเปล่า

สีหน้าฉู่อวิ๋นหานย่ำแย่ หัวใจหล่นวูบทันที

เพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของอวิ๋นหลิง เซียวปี้เฉิงสั่งให้คนทุกซอกทุกมุม แต่ก็ยังไม่พบหลักฐานที่น่าสงสัยเลย

รุ่ยอ๋องถามว่า “แน่ใจน่ะว่าไม่มี?”

อวิ๋นหลิงพูดเสียงเรียบเฉย “ทำไม เหมือนท่านปรารถนาว่าเป็นข้าจังนะ ท่านอยากให้พวกเราสองพี่น้องแตกคอกันเพียงนั้นเชียวหรือ?”

รุ่ยอ๋องทำหน้าบูดเบี้ยว เขารู้ตัวดีว่าหากต้องการทะเลาะเบาะแว้ง เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของอวิ๋นหลิง จึงตัดสินใจปิดปากเงียบ

ตรงมุมห้อง ฉู่อวิ๋นหานที่อยู่ในภาพเส้นผมรุงรังพูดเสียงเบากับตัวเองว่า “เป็นแบบนี้ได้อย่างไร?”

นางเป็นคนใส่กระดาษแผ่นนั้นกับมือ ทำไมถึงหายไปแบบนี้ได้?

นางมั่นใจว่าไม่มีคนเห็น มีเพียงเซียวปี้เฉิงที่เดินผ่านมาเท่านั้น

หรือว่า...

ราวกับฉู่อวิ๋นหานฉุกคิดอะไรบางอย่างได้ แววตาเผยความตกใจและเหลือเชื่อ

นางเงยหน้ามองไปยังเซียวปี้เฉิง หัวใจเต้นรัวแรงจนเกือบกระดอนออกมา

เซียวปี้เฉิงยังคงมองมายังนางด้วยสีหน้านิ่งเฉย แต่แม้ดวงตาสีดำขลับยังคงล่องลอยเหมือนเมื่อก่อน ทว่าฉู่อวิ๋นหานกลับสัมผัสได้ว่าเป็นแววตาที่อ่านทะลุจิตใจนางแล้ว

เวลาต่อมาเซียวปี้เฉิงก็สั่งให้ทหารคุ้มกันนำตัวชาวประมงชายที่ช่วยฉู่อวิ๋นหานมา

“ทุกท่านโปรดอย่าได้โมโหเลย ข้าน้อยไม่รู้อะไร แค่ทำตามคำสั่งเท่านั้น”

ชาวประมงเป็นคนปอดแหก เห็นไป๋ลู่โดนจับก็สารภาพด้วยความกระวนกระวายใจ

“พระชายาจิ้งอ๋องบอกว่าคืนงานเลี้ยงเรือจะมีคนตกน้ำ สั่งให้ข้าน้อยเข้าไปช่วย จากนั้นก็พาไปยังจุดที่มีคนเยอะๆ จะมอบเงินสอบตำลึงเป็นค่าตอบแทนพ่ะย่ะค่ะ”

แววตาเย็นยะเยือกของเซียวปี้เฉิงมองเขา “แน่ใจน่ะว่าพระชายาจิ้งอ๋องเป็นคนสั่งเอง?”

ชาวประมงชะงักงัน ตอบว่า “ไม่ใช่พ่ะย่ะค่ะ แม่นางไป๋ลู่คนนี้เป็นคนถ่ายทอดคำสั่งกับข้า นางบอกว่าเป็นสาวใช้ข้างกายของพระชายาจิ้งอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”

เขาไม่เคยเจออวิ๋นหลิงมาก่อน

เซียวปี้เฉิงโบกมือ สั่งให้ลูกน้องนำตัวชาวประมงออกไป

“พี่ใหญ่ จวนจิ้งอ๋องไม่เคยมีสาวใช้ชื่อไป๋ลู่ ยามนี้มั่นใจได้ว่าผู้บงการเป็นคนอื่น ส่งตัวนางไปยังศาลต้าหลี่ก่อนเถอะ”

เรื่องมาถึงขั้นนี้ แม้แต่คนโง่เง่าเต่าตุ่นก็ดูออกว่าเรื่องนี้ไม่ชอบมาพากล

หรงจั้นทำหน้าเย็นเยียบ “ท่านอ๋องทั้งสองโปรดอนุญาตให้ข้าเข้าร่วมการไต่สวนคดีนี้ด้วยเถิด ข้าอยากรู้ว่าผู้ใดบังอาจปองร้ายจวนเจิ้นกั๋วกงกัน”

แม้ใบหน้าเขาจะแลดูอ่อนโยน ทว่ายิ่งเหมือนดอกไม้บนยอดเขาหิมะ สามารถแช่คนเป็นน้ำแข็งและทิ่มมือยิ่ง

สิ้นเสียงหัวใจของฉู่อวิ๋นหานก็เต้นตึกตัก

อวิ๋นหลิงอดมองหรงจั้นไม่ได้ หรงฉานเป็นคนไร้เดียงสาจริง ส่วนพี่ชายของนางไม่ใช่คุณชายขี้โรค ผู้อ่อนแอเหมือนภายนอกแน่

หรงจั้นรับรู้ถึงการมองของอวิ๋นหลิง จึงหันมาสบตากับนาง แววตาของเขาเจือความหดหู่และซับซ้อนไว้ร่วมกัน

เซียวปี้เฉิงเห็นพวกเขาสบตากันแล้วก็รู้สึกตำตาตำใจยิ่ง

“เจ๋อเฟิง จับตัวนางผู้นี้ไปส่งที่ศาลต้าหลี่ หากคุณชายหรงต้องการเข้าร่วมก็ไปด้วยกันได้”

ใบหน้าหล่อของเขามืดครึ้ม ก้าวเข้าไปยืนกึ่งกลางระหว่างอวิ๋นหลิงกับหรงจั้น

“พระชายาของข้ากำลังท้อง เรื่องในคืนนี้รบกวนจิตใจนาง จำเป็นต้องกลับไปพักผ่อนในจวนแล้ว”

ถึงแม้รุ่ยอ๋องจะไร้เดียงสา แต่ก็ไม่ได้โง่ดักดานจนไม่มียารักษา และตระหนักได้ว่าหากไม่มีหลักฐานมัดตัวความผิดฉู่อวิ๋นหลิง เขาจะจับตัวนางไม่ได้

แต่เมื่อเห็นฉู่อวิ๋นหานทำหน้าหมดอาลัยตายอยาก เขาก็เรียกเซียวปี้เฉิงด้วยความโกรธ

“ช้าก่อน พวกเจ้าคิดจะไปง่ายๆเช่นนี้หรือ?”

เซียวปี้เฉิงเลิกคิ้ว “พี่ใหญ่?”

รุ่ยอ๋องทำหน้าโหดแล้วมองมายังอวิ๋นหลิง พลางกล่าวอย่างดื้อด้านว่า “หากฉู่อวิ๋นหลิงไม่เกี่ยวข้องเรื่องที่แม่นางหรงตกน้ำ แล้วอวิ๋นหานล่? นางเป็นคนยอมรับเองว่าเป็นคนทำอวิ๋นหานตกน้ำ”

อวิ๋นหลิงหัวเราะคิกคัก “ข้ายอมรับตอนไหน?”

“เมื่อครู่เจ้าบอกเองว่าเรื่องที่อวิ๋นหานตกน้ำเกี่ยวข้องกับเจ้า”

“นางตกบนเรือของข้า ย่อมเกี่ยวข้องกับข้าอยู่แล้ว แต่ข้าไม่ได้บอกว่าข้าถีบนางลงไปนะ”

รุ่ยอ๋องเขม็งตาใส่นาง พลางพูดเสียงฉุนเฉียว “คนมีตาก็ดูออกว่าเจ้าเป็นคนทำ เจ้ายังไม่ยอมรับอีก”

“แล้วใครเห็นบ้าง? ทำไมต้องกล่าวหาว่าข้าเป็นคนทำด้วย แน่จริงก็เอาหลักฐานมาสิ”

อวิ๋นหลิงยกมุมปากขึ้น หรี่ตายิ้มอย่างโอหัง

“ตอนนั้นท่านอ๋องอยู่ข้างกายข้าง ท่านอ๋องเห็นหรือไม่ว่าข้าเป็นคนทำ?”

เซียวปี้เฉิงกระตุกมุมปาก สีหน้าจนปัญญา

“ดวงตาข้า...มองไม่เห็น”

ความหมายก็คือเขาไม่เห็นนางผลักฉู่อวิ๋นหาน

เมื่อเห็นเซียวปี้เฉิงเข้าข้างและลำเอียงจนออกหน้าเพียงนี้ ฉู่อวิ๋นหานก็กระตุกมุมปาก เมื่อเทียบกับความโกรธและความน้อยใจแล้ว นางรู้สึกใจคอไม่ดีมากกว่า

นางอดสงสัยไม่ได้ว่าเซียวปี้เฉิงไปรู้อะไรมา จึงปล่อยให้อวิ๋นหลิงเย่อหยิ่งเช่นนี้

รุ่ยอ๋องโมโหจนเกือบเป็นบ้า เขาเกิดใหม่สิบชาติก็ไม่อาจจินตนาการได้ว่าอวิ๋นหลิงจะไร้ยางอายเพียงนี้

ยิ่งไม่อาจจินตนาการว่าเซียวปี้เฉิงจะปกป้องคนทำความผิดด้วย

เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พูดด้วยความปวดร้าวว่า “เจ้าสาม ไยเจ้าถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้...”

“พอแล้ว พอแล้ว ให้น้อยๆหน่อย เมื่อไหร่จะจบจะสิ้นเนี่ย”

อวิ๋นหลิงไม่อยากมองรุ่ยอ๋องคนโง่ต่อแล้ว รีบแทรกเขาพูดทันที

“หลานชายผู้โง่เขลาของข้า ท่านเอาเวลาหาตัวคนทำฉู่อวิ๋นหานตกน้ำนี้ ไปสืบดูว่าใครชักใยอยู่เบื้องหลังไม่ดีกว่าหรือ ควรสืบว่าผู้ใดต้องการทำร้ายว่าที่พระชายารุ่ยของท่าน”

แม้หรงฉานจะโง่ไปบ้าง แต่ก็เป็นสตรีจิตใจงาม ไม่คุ้มเลยที่ต้องแต่งงานกับรุ่ยอ๋องจอมโง่ผู้นี้

ตั้งแต่เกิดเรื่อง รุ่ยอ๋องก็มัวแต่สนใจฉู่อวิ๋นหาน ไม่เคยห่วงใยหรือปลอบใจหรงฉานสักคำ

เมื่ออวิ๋นหลิงเตือน รุ่ยอ๋องที่โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงจึงใจเย็นลง และเห็นสายตาอันไม่พอใจของหรงจั้น

แม้กระทั่งหรงฉานผู้ที่ว่านอนสอนง่ายในยามปกติ เวลานี้ก็มองเขาด้วยแววตาเย็นชา

“ต้องขอบคุณพระชายาจิ้งอ๋องที่ช่วยฉานเอ๋อร์ ข้าไม่เป็นอะไรแล้ว”

บัดนี้หรงฉานอดผิดหวังไม่ได้

อนที่จักรพรรดิจ้าวเหรินพระราชทานสมรส นางก็เพ้อฝันและรอคอยด้วยความดีใจ เพราะรุ่ยอ๋องมีชื่อเสียงด้านการศึกษาและสุภาพอ่อนโยน ทั้งยังมีเมตตากับผู้คนด้วย

คนที่เคยมีปฏิสัมพันธ์กับเขาล้วนชมเป็นเสียงเดียวกัน

ทว่าเมื่อเจอเหตุการณ์ในคืนนี้ ความเพ้อฝันด้วยความดีใจของนางก็พังทลายลง