พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 86

แจกันดอกไม้ว่างเปล่า

สีหน้าฉู่อวิ๋นหานย่ำแย่ หัวใจหล่นวูบทันที

เพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของอวิ๋นหลิง เซียวปี้เฉิงสั่งให้คนทุกซอกทุกมุม แต่ก็ยังไม่พบหลักฐานที่น่าสงสัยเลย

รุ่ยอ๋องถามว่า “แน่ใจน่ะว่าไม่มี?”

อวิ๋นหลิงพูดเสียงเรียบเฉย “ทำไม เหมือนท่านปรารถนาว่าเป็นข้าจังนะ ท่านอยากให้พวกเราสองพี่น้องแตกคอกันเพียงนั้นเชียวหรือ?”

รุ่ยอ๋องทำหน้าบูดเบี้ยว เขารู้ตัวดีว่าหากต้องการทะเลาะเบาะแว้ง เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของอวิ๋นหลิง จึงตัดสินใจปิดปากเงียบ

ตรงมุมห้อง ฉู่อวิ๋นหานที่อยู่ในภาพเส้นผมรุงรังพูดเสียงเบากับตัวเองว่า “เป็นแบบนี้ได้อย่างไร?”

นางเป็นคนใส่กระดาษแผ่นนั้นกับมือ ทำไมถึงหายไปแบบนี้ได้?

นางมั่นใจว่าไม่มีคนเห็น มีเพียงเซียวปี้เฉิงที่เดินผ่านมาเท่านั้น

หรือว่า...

ราวกับฉู่อวิ๋นหานฉุกคิดอะไรบางอย่างได้ แววตาเผยความตกใจและเหลือเชื่อ

นางเงยหน้ามองไปยังเซียวปี้เฉิง หัวใจเต้นรัวแรงจนเกือบกระดอนออกมา

เซียวปี้เฉิงยังคงมองมายังนางด้วยสีหน้านิ่งเฉย แต่แม้ดวงตาสีดำขลับยังคงล่องลอยเหมือนเมื่อก่อน ทว่าฉู่อวิ๋นหานกลับสัมผัสได้ว่าเป็นแววตาที่อ่านทะลุจิตใจนางแล้ว

เวลาต่อมาเซียวปี้เฉิงก็สั่งให้ทหารคุ้มกันนำตัวชาวประมงชายที่ช่วยฉู่อวิ๋นหานมา

“ทุกท่านโปรดอย่าได้โมโหเลย ข้าน้อยไม่รู้อะไร แค่ทำตามคำสั่งเท่านั้น”

ชาวประมงเป็นคนปอดแหก เห็นไป๋ลู่โดนจับก็สารภาพด้วยความกระวนกระวายใจ

“พระชายาจิ้งอ๋องบอกว่าคืนงานเลี้ยงเรือจะมีคนตกน้ำ สั่งให้ข้าน้อยเข้าไปช่วย จากนั้นก็พาไปยังจุดที่มีคนเยอะๆ จะมอบเงินสอบตำลึงเป็นค่าตอบแทนพ่ะย่ะค่ะ”

แววตาเย็นยะเยือกของเซียวปี้เฉิงมองเขา “แน่ใจน่ะว่าพระชายาจิ้งอ๋องเป็นคนสั่งเอง?”

ชาวประมงชะงักงัน ตอบว่า “ไม่ใช่พ่ะย่ะค่ะ แม่นางไป๋ลู่คนนี้เป็นคนถ่ายทอดคำสั่งกับข้า นางบอกว่าเป็นสาวใช้ข้างกายของพระชายาจิ้งอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”

เขาไม่เคยเจออวิ๋นหลิงมาก่อน

เซียวปี้เฉิงโบกมือ สั่งให้ลูกน้องนำตัวชาวประมงออกไป

“พี่ใหญ่ จวนจิ้งอ๋องไม่เคยมีสาวใช้ชื่อไป๋ลู่ ยามนี้มั่นใจได้ว่าผู้บงการเป็นคนอื่น ส่งตัวนางไปยังศาลต้าหลี่ก่อนเถอะ”

เรื่องมาถึงขั้นนี้ แม้แต่คนโง่เง่าเต่าตุ่นก็ดูออกว่าเรื่องนี้ไม่ชอบมาพากล

หรงจั้นทำหน้าเย็นเยียบ “ท่านอ๋องทั้งสองโปรดอนุญาตให้ข้าเข้าร่วมการไต่สวนคดีนี้ด้วยเถิด ข้าอยากรู้ว่าผู้ใดบังอาจปองร้ายจวนเจิ้นกั๋วกงกัน”

แม้ใบหน้าเขาจะแลดูอ่อนโยน ทว่ายิ่งเหมือนดอกไม้บนยอดเขาหิมะ สามารถแช่คนเป็นน้ำแข็งและทิ่มมือยิ่ง

สิ้นเสียงหัวใจของฉู่อวิ๋นหานก็เต้นตึกตัก

อวิ๋นหลิงอดมองหรงจั้นไม่ได้ หรงฉานเป็นคนไร้เดียงสาจริง ส่วนพี่ชายของนางไม่ใช่คุณชายขี้โรค ผู้อ่อนแอเหมือนภายนอกแน่

หรงจั้นรับรู้ถึงการมองของอวิ๋นหลิง จึงหันมาสบตากับนาง แววตาของเขาเจือความหดหู่และซับซ้อนไว้ร่วมกัน

เซียวปี้เฉิงเห็นพวกเขาสบตากันแล้วก็รู้สึกตำตาตำใจยิ่ง

“เจ๋อเฟิง จับตัวนางผู้นี้ไปส่งที่ศาลต้าหลี่ หากคุณชายหรงต้องการเข้าร่วมก็ไปด้วยกันได้”

ใบหน้าหล่อของเขามืดครึ้ม ก้าวเข้าไปยืนกึ่งกลางระหว่างอวิ๋นหลิงกับหรงจั้น

“พระชายาของข้ากำลังท้อง เรื่องในคืนนี้รบกวนจิตใจนาง จำเป็นต้องกลับไปพักผ่อนในจวนแล้ว”