พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 902

ยินถังก็สังเกตเห็นเซียวปี้เฉิง รีบเข้าไปคำนับ “ยินถังคำนับรัช......”

เซียวปี้เฉิงตัดบทเขาก่อน “วันนี้เป็นวันครบรอบสำนักศึกษา ทุกคนที่มาล้วนเป็นแขก ไม่จำเป็นต้องมากพิธี ถ้าจะเรียกก็ให้เรียกว่าคุณชายเซียวสามเถอะ”

เมื่อได้ยินดังนั้น ยินถังก็เข้าใจว่าเขาไม่อยากจะเปิดเผยสถานะที่สูงส่งของตนเอง เอ่ยอย่างรู้สถานการณ์ว่า “คำนับคุณชายเซียวสามและฮูหยินเซียวสาม”

เขามองไปทางอวิ๋นหลิงแวบหนึ่ง ในสายตามีแววตกตะลึงวาบผ่าน จากนั้นก็แทนที่ด้วยความตื่นเต้นอยู่บ้าง กระทั่งรู้สึกหวาดกลัวอยู่ลึกๆ

ยินถังมีโอกาสได้พบกับอวิ๋นหลิงไม่มาก เจอกันครั้งที่แล้วยังต้องย้อนไปตอนงานเลี้ยงในจวนเมื่อหลายปีก่อน ตอนนั้นฉู่อวิ๋นหลิงยังเป็นหญิงอัปลักษณ์ที่เลื่องชื่อในเมืองหลวง

ในงานเทศกาลชมบุปผาเมื่อนานมาแล้ว เขากับอีกฝ่ายเคยเกิดเรื่องเข้าใจผิดกัน ดังนั้นจึงเคยดูถูกเหยียดหยามถึงรูปโฉมของฉู่อวิ๋นหลิงลับหลังไม่น้อย

เขายังรู้สึกกังวลในอยู่ว่าตอนนี้อวิ๋นหลิงเป็นพระชายารัชทายาทแล้ว จะกลับมาคิดบัญชีเก่ากับเขา

แต่อวิ๋นหลิงได้แต่มองเขาด้วยรอยยิ้ม ถามอย่างอบอุ่นว่า “รัฐทายาทยินช่วงนี้เป็นอย่างไรบ้าง ข้าได้ยินใต้เท้าอาลักษณ์ยินบอกว่าเจ้าป่วยอยู่หลายวัน”

ยินถังตอบอย่างสุภาพว่า “ขอบคุณฮูหยินที่เป็นห่วง นั่นเป็นผลจากการที่ข้าถูกวิญญาณร้ายโจมตี ดังนั้นจึงเกิดอาการป่วย ดีที่ท่านราชครูเฟิ่งเหมียนมีวิชาเต๋าไร้เทียมทาน ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว”

อวิ๋นหลิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเอื่อยๆว่า”ออ”ประโยคหนึ่ง “ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง ทำไมจึงไม่เห็นโม่อี้ซือมากับเจ้าล่ะ”

“ตอนที่ข้าไม่สบาย ซือซือดูแลข้าโดยไม่หลับไม่นอน ข้าเพิ่งจะหายดีนางก็ล้มป่วยเสียแล้ว ตอนนี้ยังพักรักษาตัวอยู่ในจวน”

ยินถังถูกเฟิ่งเหมียนหลอก จนเป็นไข้ไม่สบายในคืนนั้นเลย

อวิ๋นหลิงเคยทำการปรับปรุงและเผยแพร่สูตรยาของโรคที่พบเห็นได้ทั่วไป ตอนนี้โรคไข้หวัดจากความเย็นไม่ได้มีอาการหนักจนคร่าชีวิตผู้คนได้อีกแล้ว แต่ความเป็นไปได้ที่จะแพร่กระจายนั้นยังสูงอยู่

ยินถังรู้สึกว่าตัวเองก็ลำบากมาก แต่งงานกับโม่อี้ซือตั้งนานแล้ว ยังไม่เคยได้กินอาหารดีๆอย่างจริงจังเลยสักมื้อ

อวิ๋นหลิงพยักหน้า แสร้งเอ่ยขึ้นมาว่า “ถ้าเช่นนั้นพวกเจ้าสองสามีภรรยาช่างมีเคราะห์กรรมมากจริงๆ ได้ยินมาว่าก่อนหน้านี้ตอนที่เทพงูเหลือมเข้ามาในเมืองหลวง เจ้าก็เคยถูกสิ่งชั่วร้ายเข้าสิง ทำพิธีขับไล่สิ่งชั่วร้ายอยู่ในศาลต้าหลี่เป็นเวลานานมากทีเดียว ทำไมอยู่ดีๆจึงถูกสิ่งชั่วร้ายเข้าสิงอีกแล้ว”

ยินถังรอยยิ้มแข็งข้าง สีหน้าซีดลงเล็กน้อย “บางทีอาจเป็นเพราะดวงไม่ดี”

ไม่อยากรำลึกถึงเรื่องในอดีต จนตอนนี้เขายังลืมความน่ากลัวของงูเหลือมยักษ์ไม่ได้ บางครั้งเหลือบไปเห็นเชือกป่านยังรู้สึกแข็งทื่อไปทั้งตัว รู้สึกกลัวจนขนลุกไปครึ่งวัน

อวิ๋นหลิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใยว่า “ว่ากันว่าทำเรื่องที่ไร้ศีลธรรมมากไปจะเป็นการดึงดูดสิ่งสกปรกเข้าหาได้ง่าย แต่รัฐทายาทยินเป็นสุภาพบุรุษที่มีคุณธรรม ดีไม่ดีอาจเป็นหนี้ของชาติที่แล้วที่ยังใช้ไม่หมด ถ้าไม่มีอะไรก็ไปไหว้พระที่วัดหานซานให้มากหน่อย”

ได้ยินคำพูดประโยคนี้ แววตาของยินถังเปลี่ยนไปเล็กน้อย ในใจเกิดความหวาดระแวงขึ้นมาทันที

เขาสงสัยว่าสองสามีรัชทายาทจะรู้เรื่องผู้ที่อยู่เบื้องหลังข่าวลือครรภ์ปีศาจแล้ว จงใจสื่อความหมายแอบแฝงให้เขารู้

และได้ยินเสียงอวิ๋นหลิงหัวเราะ พลางพูดว่า “ถ้าหากเจอกับปัญหาอะไร ก็สามารถขอความช่วยเหลือจากสามีข้าได้ สามารถจัดหาฉี่เด็กบริสุทธิ์ร้อนๆให้กับพวกเจ้าสองสามีภรรยาได้ทุกวันโดยไม่คิดค่าใช้จ่าย”

พูดจบ นางก็ตบก้นเล็กๆของลูกชายที่นอนอยู่ในอ้อมอก

ยินถังมุมปากกระตุก สีหน้าดำคล้ำลง ในจมูกราวกับมีกลิ่นคาวของเลือดสุนัขดำอบอวลขึ้นมาอีกครั้ง

“......ขอบคุณน้ำใจของฮูหยิน”

ผู้หญิงคนนี้เจ้าคิดเจ้าแค้นจริงๆด้วย ต้องเป็นเพราะเรื่องบาดหมางในวันวานจึงได้จงใจฉีกหน้าเขา

อวิ๋นหลิงไม่สนใจยินถังอีก พาสามีและลูกชายเข้าไปยืนแซงหน้ายินถังในแถว เบียดให้เขาไปอยู่ท้ายแถว

ยินถังพูดไม่ออก แอบแบะปากเล็กน้อยไม่พูดอะไร

จากมุมมองของเขา อีกฝ่ายจากหญิงอัปลักษณ์ไม่เอาไหนเปลี่ยนแปลงตัวเองจนกลายเป็นเทพธิดาพระชายารัชทายาท นี่ต่างหากที่เป็นเรื่องพิลึกที่สุดในโลก

ยินถังยังจำเรื่องการเดิมพันสินค้าในงานเทศกาลชมบุปผาได้ เขาได้ต่างหูหยกขาวรูปกระต่ายหนึ่งคู่ อวิ๋นหลิงได้มีสั้นประดับอัญมณีสีแดง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน