พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 949

ไม่ทันที่นางจะป้องกันตัว เฟิ่งเหมียนใช้แรงดึงนางมาตรงหน้า เอวบางทางด้านซ้ายเผยให้เห็นในสายตาทันที

เสวียนจีรีบเอามือปิดบริเวณเอวซึ่งเป็นจุดจักจี้ของตัวเองด้วยสัญชาตญาณ แต่ก็สายไปเสียแล้ว มือที่เต็มไปด้วยพลังข้างหนึ่งได้จรดลงไปที่จุดนั้น และนวดคลึงไปมาอย่างไร้เยื่อใย

“อาฮ่าๆๆๆ อย่าๆ ท่านพี่ข้าผิดไปแล้ว ขอร้องอย่าบิด......อาฮ่าๆๆๆ”

ใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืน ลู่ฉีที่รับผิดชอบขับรถถูกเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งทำเอาตกใจสะดุ้งโหยง

เขาหันกลับไปมองแวบหนึ่ง เสียงหัวเราะหลังผ้าม่านป้องกันความหนาวไม่ได้หยุดลง กลับยิ่งรุนแรงมากขึ้น ระหว่างนั้นยังมีเสียง”ตุบตับ”ดังขึ้นด้วย ราวกับกำแพงรถถูกบางสิ่งกระแทกใส่

ภายในรถไม้ เสวียนจีหมอบลงตรงตักของเฟิ่งเหมียน แขนขาดิ้นรนสุดชีวิตราวกับปลาหมึก พยายามจะหนีให้พ้นจากมือปีศาจของเฟิ่งเหมียน

แต่เฟิ่งเหมียนใช้มือข้างหนึ่งกดหลังเอวของนางเอาไว้แน่น ส่วนอีกมือก็จี้ที่เอวอย่างฮึกเหิมไม่หยุด

“ข้าผิดไปแล้ว ข้าผิดไปแล้ว อาฮ่าๆๆ......ข้าสาบานจะไม่ทำอีกแล้ว”

เสวียนจีพลางหัวเราะพลางอ้อนวอน น้ำเสียงฟังดูแฝงแววตื่นตระหนกอยู่หลายส่วน

เพราะนางรูปร่างเล็ก ที่เชี่ยวชาญก็ไม่ใช่วิชาการต่อสู้เหมือนหลิวฉิงที่แข็งแกร่ง เมื่อปะทะศัตรูก็มักจะอาศัยพลังจิตและอาวุธ

แค่เปรียบเทียบเรื่องพละกำลัง ภายใต้การควบคุมของชายหนุ่มในวัยผู้ใหญ่อย่างเฟิ่งเหมียน ไร้เรี่ยวแรงในการต่อต้านอย่างแท้จริง ได้แต่ถูกจับกดอยู่บนหน้าตักให้เขาโจมตีจุดจักจี้

เสวียนจีคิดจะอาศัยวิชาเอาตัวรอดเหมือนปลาไหลที่ฝึกมาตั้งแต่เด็ก แต่เฟิ่งเหมียนไม่ปล่อยมือจากเอวเลยแม้แต่วินาทีเดียว ทำให้นางไม่สามารถรวบรวมพละกำลังได้ ได้แต่นอนอยู่บนตักเขาดิ้นไปมาราวกับหนอนตัวหนึ่ง

“ฮ่าๆๆ......ฮือๆ......ไม่ทำแล้วจริงๆ......ฮือๆ ข้าสาบาน......ฮ่าๆๆ”

นางหัวเราะจนสมองแทบจะขาดอากาศ หัวเราะจนในที่สุดก็มีน้ำตาไหลออกมาตามกายภาพ รองเท้าที่สวมอยู่ก็สะบัดทิ้งไปข้างหนึ่ง

เฟิ่งเหมียนมองดูนางที่มีท่าทีอับจนหนทางจนต้องร้องขอชีวิต รู้สึกสบายใจขึ้นอย่างบอกไม่ถูก ความหงุดหงิดที่หมุนเวียนอยู่ในใจช่วงนี้จางสลายหายไปไม่น้อย มุมปากโค้งขึ้นอย่างไม่ตั้งใจ

เขารู้สึกว่าไฟโทสะร้อนเพียงพอแล้ว ให้บทเรียนกับเสวียนจีก็พอสมควรแล้ว พยายามจะหยุดมือ แต่แล้วคนที่อยู่บนตักดิ้นรนจนจะกลิ้งลงไปแล้ว

เฟิ่งเหมียนคว้าตัวขึ้นมา มือที่สอดอยู่ตรงเอวของเสวียนจีเหมือนจะโอบแน่นขึ้นหลานส่วน

“อ๊ากฮ่าๆๆ”

เสวียนจีหัวเราะเสียงดังขึ้นมาทันที ในเสียงหัวเราะแผงความร้อนใจและโมโหอยู่สองส่วน

“ฮ่าๆๆ......เฟิ่งไข่เหล็ก ท่าน......ฮ่าๆๆ แน่จริงก็ลองจับอีกครั้ง”

จากนั้นเฟิ่งเหมียนก็ทำเสียงขึ้นจมูก ร่างกายตึงเครียดขึ้นมาทันที ท่าคว้าตัวของเขาทำให้เสวียนจีที่เดิมทีจะกลิ้งตกลงไปอยู่แล้วเข้ามาแนบสนิทกับช่วงหน้าท้อง ร่างกายที่อ่อนนุ่มทั้งยังบิดไม่มาไม่หยุดปะทะเข้ากับจุดยุทธศาสตร์ของเขาอย่างใกล้ชิด

ขณะที่เสวียนจีตะโกนคำว่า”เฟิ่งไข่เหล็ก”ออกมาด้วยความโมโห เฟิ่งเหมียนมีลักษณะเป็นดั่งชื่อตัวเอง ร่างกายแข็งทื่อ

เสวียนจีสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงของเขา เบิกตากว้าง “ดีจริงๆ ข้าคิดกับท่านเป็นเพื่อน แต่ท่านกลับอยากจะ......”

คำว่า”แต๊ะอั๋ง”ยังไม่ทันพูดออกมา ก็ถูกเอามือปิดปากเอาไว้ ประคองให้นั่งลงดีๆด้วยความเร็วสูงสุด

“อย่าพูดจาเหลวไหล ข้างนอกยังมีคนขับรถอยู่ เจ้ายังอยากจะรักษาชื่อเสียงอยู่หรือไม่”

เฟิ่งเหมียนน้ำเสียงบูดบึ้ง กดเสียงต่ำรีบเตือนนางทันที สีหน้าแข็งทื่อ

เสวียนจีผลักมือเขาออกอย่างไม่พอใจ หอบหายใจแรงมาก พยายามสงบสติอารมณ์กับพลังงานที่ใช้ไปในเรื่องเหลวไหลเมื่อครู่

หางตาที่แดงก่ำยังมีน้ำตาที่ถูกบีบออกมาตอนหัวเราะ ท่าทีโมโหมาก ปอยผมสองข้างยุ่งเหยิง ดูแล้วเหมือนเมื่อครู่เพิ่งจะถูกทำมิดีมิร้ายอย่างไรไม่รู้

ดวงตาของเฟิ่งเหมียนสั่นไหวครู่หนึ่ง จึงสังเกตเห็นว่าเสื้อผ้าของนางยุ่งเหยิงและยับย่นระหว่างที่ดิ้นรน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน