พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 950

หน้าประตูศาลต้าหลี่ เสวียนจีจัดระเบียบเส้นผมและเสื้อผ้าอีกครั้ง ในใจยังคงคันยิบๆ

นางหวังดีจะช่วยนกโง่หาภรรยา แต่นกโง่กลับรังแกนางเช่นนี้

แค้นนี้จะจดจำเอาไว้

รอให้สะสางเรื่องของยินถังเรียบร้อยแล้ว นางต้องให้นกโง่ชดใช้ในสิ่งที่ทำในคืนนี้

ถึงตอนนั้นนางจะมุ่งหน้าไปยังสำนักพิมพ์ ตีพิมพ์ประกาศหาคู่ ช่วยนกโง่หาภรรยา”ดั่งใจปรารถนา”ให้เขาสักคน

ลมเย็นยามค่ำคืนโชยมา ความอุ่นร้อนบนใบหน้าของเฟิ่งเหมียนเย็นลงอย่างรวดเร็ว มองดูใบหน้าของเสวียนจีที่บูดบึ้งใต้แสงจันทร์ เขาก็ยิ่งรู้สึกอารมณ์ดี

“ไหนว่าจะแอบไปส่งข่าวให้กับพี่ยินถังมิใช่หรือ ยังไม่รีบเข้าไปอีก อย่าเสียเวลาอยู่ในคุกนานนักล่ะ ข้าไม่ชินกับการนอนดึก”

ยังมีอารมณ์มาหยอกล้อนางอีก

เสวียนจีเชิดคางขึ้นพลางทำเสียงขึ้นจมูก “ใครใช้ให้ท่านตาข้ามาเล่า มีแต่คนแก่เท่านั้นที่ตื่นเช้านอนเร็ว พวกเราวัยหนุ่มสาวเวลานี้เป็นเวลาที่เตรียมตัวสนุก ถ้าท่านไม่ชอบก็นั่งรถกลับไปตอนนี้เลย”

นางพูดไปด้วย พลางเดินผ่านสิงโตหินแกะสลักตัวใหญ่สองตัวตรงไปยังประตูใหญ่สีแดงที่อยู่ตรงกลาง

เฟิ่งเหมียนมองแผ่นหลังของนางด้วยใบหน้าไร้คลื่นอารมณ์ “เช่นนั้นข้าก็ตามติดเจ้าเอาไว้จะดีกว่า เผื่อว่าเจ้าจะเกิดความคิดแผลงๆขึ้นมา อาละวาดจนคุกหลวงวุ่นวาย ข้าเกรงว่าคงจะนอนไม่หลับไปอีกหลายคืน”

เสวียนจีแบะปาก นางกลับคิดว่า อย่างน้อยเพื่อเป็นการตอบโต้เฟิ่งเหมียน ต้องทำให้ที่นี่วุ่นวายจนตกอยู่ในสถานการณ์ยากลำบาก

แต่ครั้งนี้เป็นงานใหญ่ที่พี่เขยสามมอบหมายให้นางมาทำ ต้องรู้จักแยกแยะ

ยิ่งไปกว่านั้นนางเติบโตกว่าก่อนหน้านี้หลายปีแล้ว ไม่เหมือนตอนอายุสิบสี่สิบห้า ในระหว่างปฏิบัติภารกิจเพื่อได้เล่นสนุกแล้วจะไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น กลับเป็นภาระให้กับคนเพื่อนในกลุ่ม

คนของศาลต้าหลี่ได้รับข่าวจากตำหนักบูรพาตั้งแต่เช้าแล้ว รอจนกระทั่งเสวียนจีนำป้ายคำสั่งออกมา ก็รีบนำทางนางเดินไปยังส่วนที่ลึกที่สุดของคุกหลวง

“แม่นางจิน ยินถังกับอาลักษณ์ยินถูกแยกกันคุมขัง ตามที่องค์รัชทายาททรงสั่งการ คนหนึ่งอยู่ทางด้านตะวันออกของคุก ส่วนอีกคนอยู่ทางด้านตะวันตก”

เสวียนจีพยักหน้า เป็นสัญญาณว่ารับรู้แล้ว

ที่เซียวปี้เฉิงทำเช่นนี้ ก็เพื่อตัดขาดการพูดคุยสื่อสารของสองปู่หลาน เพราะอาลักษณ์ยินมีประสบการณ์มากกว่ายินถังหลายสิบปี ไม่ใช่คนที่จะหลอกได้ง่ายๆ

ถ้าหากรู้ว่าเสวียนจียุยงและช่วยตระกูลยินแหกคุกเพื่อหนี ต้องจับสังเกตความผิดปกติได้แน่

เดินไปจนถึงมุมหนึ่งของคุกหลวงที่อยู่ทางด้านตะวันออก เฟิ่งเหมียนก็หยุดฝีเท้าลงก่อน

เขาไม่สามารถปรากฏตัวต่อหน้ายินถังได้ แต่ตำแหน่งที่ยืนอยู่นี้ เพียงพอที่จะทำให้เห็นเงาร่างของเสวียนจีได้อย่างชัดเจน แต่ยินถังไม่มีทางมองเห็นเขา

เสวียนจีเดินไปยังคุกที่อยู่ลึกที่สุด พลางมองสิ่งแวดล้อมรอบๆอย่างวิเคราะห์

ไม่เหมือนที่เคยเห็นในภาพยนตร์ ที่เต็มไปด้วยความมืดและอับชื้น ยิ่งไม่กว่านั้นยังไม่เห็นหนูหรือแมลงสาบ แต่ตรงกันข้าม ที่นี่เรียบง่าย แต่สะอาดสะอ้าน

ว่ากันว่าเป็นเพราะนักโทษที่ถูกคุมขังอยู่ในคุกหลวงล้วนมีความสำคัญมาก จึงได้รับการปฏิบัติที่ดีกว่าคุกปกติทั่วไป

ภายใต้แสงไฟข้างกำแพงในยามค่ำ ยินถังสวมชุดนักโทษสีขาว นั่งอยู่ข้างโต๊ะด้วยใบหน้าซีดเซียว จ้องมองหน้าต่างระบายอากาศบานเล็กๆนั้นเขม็ง

เสวียนจีใช้เวลาทำอารมณ์อยู่ครู่หนึ่ง เอ่ยปากด้วยน้ำเสียงที่แฝงด้วยความเศร้า

ได้ยินเสียงนี้ ยินถังที่ราวกับตุ๊กตาไม้ร่างสั่นสะท้านขึ้นมา หันไปทางต้นเสียงทันที มองนางอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“เจ้า......เจ้า......หยวนเป่า ทำไมจึงเป็นเจ้า”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน