พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 951

เสวียนจีรอฟังประโยค นางพยักหน้าอย่างไร้เดียงสา พูดเสียงขึงขัง “พี่ยินถังวางใจได้ ข้าจะช่วยเจ้าจัดการเรื่องนี้ให้สำเร็จลุล่วงไปด้วยดีแน่ และไม่ให้คนอื่นรู้ด้วย ท่านเป็นเพื่อนคนแรกที่ข้ากลับเมืองหลวง ไม่ปล่อยให้ท่านตายอย่างไม่เป็นธรรมแน่”

ยินถังได้ยินประโยคนี้ก็ซาบซึ้งกินใจยิ่ง

ถ้ารู้แต่แรก ตอนนั้นเขาไม่ควรรีบแต่งงานกับโม่อี้ซือ ถ้าแต่งกับจินหยวนเป่า ตอนนี้คงไม่ตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้...

ยินถังนึกถึงโม่อี้ซือก็ยิ่งเคียดแค้นหนักขึ้น

สตรีผู้นี้ท่าทางอ่อนแอไร้พิษสง ทว่ากลับเป็นคนลวงโลก มารยาสาไถย

ทั้ง ๆ ที่องค์หญิงอี๋อันโดนอ๋องไหวเซียงหย่าแล้ว แต่นางยังทำตัวเหมือนจวิ้นจู่ ทำให้เขาแต่งนางเป็นภรรยาเอกโดยไม่รู้ตื้นลึกหนาบาง

ถ้าเขาไม่เป็นสามีภรรยากับโม่อี้ซือ ตระกูลยินก็จะไม่เขียนจดหมายทักทายปราศรัยกับอ๋องไหวเซียง พวกรัชทายาทก็จะไม่เอาหลักฐานชิ้นนี้กล่าวหาว่าเขาก่อกบฏ

บัดนี้จะอธิบายเช่นไรก็สายไปเสียแล้ว เขาต้องพึ่งจินหยวนเป่าเพื่อเอาตัวรอดแล้ว

“น้องหยวนเป่า ชีวิตของข้าเกี่ยวพันถึงความเป็นความตายของทั้งตระกูลยิน บัดนี้ล้วนอยู่ในมือเจ้าแล้ว หากพ้นเคราะห์ครั้งนี้ได้ ชีวิตต่อจากนี้พี่ใหญ่ยินดีเป็นข้ารับใช้ตอบแทนบุญคุณเจ้า”

เสวียนจีสูดจมูก “พี่ยินถังไม่ต้องเกรงใจเพียงนี้หรอก พรุ่งนี้ข้าจะหาวิธีส่งจดหมายไปให้ท่านลุงยิน ตอนนี้ดึกแล้วข้าอยู่นานไม่ได้ หาไม่แล้วคนอื่นจะสงสัยได้”

ระหว่างที่พูดนางก็ล้วงขนมด้วยกระดาษออกจากแขนเสื้อ

“ใช่แล้ว ข้าคิดว่าอาหารในคุกคงไม่ดีนัก เลยเอาขนมมาให้ท่านสองชิ้น...เออ...ตอนเดินทางรีบเกิน ขนมจึงเปลี่ยนสภาพ พี่ยินถังกินแก้ขัดไปก่อนนะ”

ขนมสองชิ้นนี้ไม่ธรรมดา ทว่าไม่ใช่วางยาพิษหรือวางยาสมุนไพรบำรุงร่างกายแต่อย่างใด

แค่เอาเศษยาที่อวิ๋นหลิงปรุงไม่สำเร็จมาผสมเท่านั้นเอง กินเข้าไปจะทำให้ตดหลายวัน

ยินถังกวาดสายตามองขนม มันแตกละเอียดจนเปลี่ยนสภาพหมดแล้ว ปกติกระทั่งป้อนให้สุนัขกิน ข้ายังรังเกียจ ทว่าเมื่อเห็นจินหยวนเป่าห่วงใยเขาเพียงนี้ จึงไม่ควรทำให้อีกฝ่ายเสียน้ำใจ

ฉะนั้นเขาจึงรับมาแล้วกินอย่างไม่รังเกียจ ทั้งยังซาบซึ้งเป็นอย่างยิ่งด้วย

“ขอบคุณน้องหยวนเป่าที่เป็นห่วง เจ้ารีบไปเถิด ประเดี๋ยวคนอื่นจะเห็นแล้วเจ้าจะโดนลงโทษไปด้วย”

“จำไว้นะ อย่าให้ผู้ใดรู้เรื่องของพวกเราเป็นอันขาด รวมทั้งพี่ชายเจ้า ท่านอ๋องจินด้วย ไม่งั้นไม่เพียงแต่ทำให้ฝ่าบาทพิโรธ ยังส่งผลกระทบต่อความสัมพันธ์ของพระชายาจินกับตำหนักบูรพาด้วย”

ยินถังเร่งรัดให้เสวียนจีออกไป กลัวทหารลาดตระเวนในคุกจะมาเห็น เช่นนั้นความหวังสุดท้ายของเขาก็ต้องจบสิ้น

เสวียนจีย่อมรู้ว่าเขาคิดอันใดอยู่ แสร้งทำเป็นอาลัยอาวรณ์ พูดพิรี้พิไรสักพัก เมื่อเห็นยินถังอนาทรร้อนใจจนเหงื่อตกจึงจะยอมออกไป

......

หลังออกจากคุก เฟิ่งเหมียนจึงพูดด้วยน้ำเสียงแปลก ๆ “เจ้าเป็นห่วงพี่ยินถังผู้นั้นเหลือเกินนะ ยังเอาขนมมาฝากโดยเฉพาะด้วย”

ไยเมื่อครู่ถึงไม่เห็นนางซ่อนขนมไว้ในแขนเสื้อ ถ้าเห็นเขาจะแอบโยนออกนอกรถม้าแน่

เมื่อความคิดนี้ผุดขึ้นกลางสมอง เฟิ่งเหมียนก็ต้องชะงักงัน ทั้งยังรู้สึกมึนงงด้วย

ต่อให้เขาเกลียดชังยินถังเพียงใด ทว่าอีกฝ่ายก็ใกล้ตายแล้ว ไยต้องถือสากับคนเยี่ยงนี้ด้วย?

เสวียนจีได้ยินก็ยิ้มประจบ “ทำไม เจ้าก็อยากกินด้วยรึ? ถ้าอยากกิน เดี๋ยวข้าจะให้เจ้าสองชิ้น”

เฟิ่งเหมียนได้ยินก็รู้ว่าขนมไม่ใช่ของดี พูดเสียงเรียบ “ไม่ต้องหรอก เจ้าวางยาพิษในขนมรึ?”

“ข้าไม่โง่หรอก ถ้าวางยายินถังก็ต้องสงสัยสิ” เสวียนจึกลอกตามองบน “ข้าแค่ใส่ผงที่ทำให้ท้องอืดในขนม ถ้าเขากินแล้วดื่มน้ำ จะตดติดต่อกันหลายวันแบบเอาไม่อยู่แน่”

ไม่ใช่ยาที่ทำให้ท้องเสีย แบบนี้ยินถังก็จะคิดว่าอาหารในคุกไม่ดี ไม่เอะใจว่ากินขนมลงไปหรอก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน