ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 12

"นี่มัน...เงินนิ?"

นางไม่อยากจะเชื่อเลยตอนที่นางซื้อลูกสาวไปนั้น นางให้เงินเพียงแค่หนึ่งพันเหรียญ ทำไมนางถึงได้ใจกว้างขนาดนี้?

ความใจกว้างนี้ทำให้คนรับรู้สึกไม่สบายใจ และพวกเขาไม่รู้ว่าลูกสาวของพวกเขาต้องทนทุกข์เพียงใดในบ้านหลังนั้นเพื่อแลกมันมา

“ทำไมแม่สามีลูกให้เงินเยอะขนาดนี้?” นางถือเงินไว้ในมือแต่ในใจก็ลังเลว่าควรจะให้ลูกสาวเอาไปคืนดีไหม

คนตระกูลอู๋ต้องมีจุดประสงค์บางอย่างแน่ ถึงได้ให้เงินมากมายขนาดนี้ แต่นางไม่เคยเห็นเงินมากมายขนาดนี้มาก่อนในชีวิต ด้วยเงินจำนวนนี้ ครอบครัวของพวกเขาสามารถผ่านช่วงฤดูหนาวปีนี้ไปได้อย่างสบายๆ

ซูจิ่วเยว่รอัพักหนึ่ง ก็ยังไม่ได้ยินท่านแม่จะพูดว่าให้เอาเงินไปคืน ดังนั้นเธอจึงถอนหายใจเงียบ ๆ ในใจ

นางยังจะคาดหวังอะไรอีก? ในสายตาท่านแม่ ลูกสาวอย่างนางสามารถทอดทิ้งได้

เธอหรี่ตาลงสงบสติอารมณ์ แล้วพูดเบาๆ ว่า "แม่สามีบอกว่าปีนี้มันลำบาก ให้พวกท่านเอาเงินพวกนี้ไปซื้อข้าวเหลืองสักเล็กน้อยไว้สำหรับช่วงฤดูหนาวนี้"

นางไม่ได้บอกท่านแม่ว่าเงินนั่นได้มาจากเห็ดหลินจือที่นางขุดมันไปแลกมา

ไม่รู้ว่าครั้งนี้นางจะรู้สึกผิดได้อีกนานแค่ไหน...

นางจางถอนหายใจและท้ายที่สุดก็ไม่คิดที่จะคืนเงินให้ แต่กลับพูดว่า "แม่สามีของลูกเป็นคนใจดีจริงๆ แปดสิบเปอร์เซ็นต์ของฤดูหนาวนี้มันจะหนาวเย็นมาก มันยากจริงๆ อย่าถือโทษแม่เลยนะลูก พ่อแม่ทนหิวได้แต่น้องชายและน้องสาวของลูกไม่สามารถทำได้ ตอนนี้ลูกเป็นคนของตระกูลอู๋แล้ว ดังนั้นจงปรนนิบัติแม่สามีให้ดี"

ความเป็นจริงนั้นนางเข้าใจ แต่ซูจิ่วเยว่ยังคงรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

เธอแค่ตอบสั้น ๆ และพูดเสียงเบาว่า "ลูกจะช่วยเอง"

จากนั้นนางจางก็ถามว่า "สามีของลูกเขาป่วยเป็นอะไร? ทำไมแม่รู้สึกว่าสมองของเขาดูไม่ค่อยปกติ"

ซูจิ่วเยว่ขมวดคิ้วเล็กน้อย มองไปที่ประตูแวบหนึ่ง ลดเสียงของนางและพูดเบา ๆ ว่า: "เขาหกล้มหัวกระแทก ตอนี้เขาเลยกลายเป็นแบบนี้ แต่ก่อนเขาเคยเป็นนักวิชาการ"

“นักวิชาการ?!” ดวงตาของนางจางเบิกกว้าง “ถ้าอย่างนั้นเขาจะหายดีไหม?”

ซูจิ่วเยว่ส่ายหัว นางก็ไม่รู้เหมือนกัน

ความผิดหวังบนใบหน้าของนางจางนั้นชัดเจน เดิมทีนางคิดว่าหากลูกเขยของนางสามารถเข้าสอบเป็นบัญฑิตได้ ที่ดินที่เป็นของครอบครัวของพวกเขาก็อาจอยู่ภายใต้ชื่อลูกเขยของเขา ซึ่งจะช่วยประหยัดภาษีได้มาก!

" เป็นคนสมบูรณ์อยู่ดี ๆ ทำไมถึงหกล้มกลายเป็นคนสติไม่ดีแบบนี้?! นี่ไม่ใช่เป็นคนไร้ประโยชน์เหรอ! ทำไมชีวิตของจิ่วเย่ว์ถึงทุกข์ยากลำบากขนาดนี้! แม่สื่อเฉินก็เช่นกัน เป็นแม่สื่อยังไงทำไมถึงไม่พูดให้ชัดเจน"

พวกท่านแทบไม่ถามถึงสถานการณ์ของอีกฝ่ายด้วยซ้ำ ก็จัดการส่งนางไปที่นั่น แล้วตอนนี้ยังจะไปโทษแม่สื่ออีกหรือ?

ภายในใจของนางก็ไม่ได้ชอบให้ใครมาว่าอู๋ซีหยวนเป็นคนสติไม่ดี ไม่เว้นแม้แต่แม่ของนางเอง

ในโลกนี้เห็นก็จะมีแต่อู๋ซีหยวนที่ดีกับนางที่สุด มีอะไรอร่อยเขาจะนึกถึงนางเสมอ และไม่ว่านางจะทำอะไรเขาก็จะช่วยเสมอ

เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เธอขัดคำพูดของแม่แล้วเงยหน้าขึ้นมอง และพูดอย่างเคร่งขรึมว่า: "ท่านแม่ อย่าพูดถึงเขาแบบนั้น ซีหยวนเป็นคนดีคนหนึ่ง"

”

นางจางเคยชินต่อการอดทนจำยอมของจิ่วเย่ว พอนางโต้แย้งกลับก็รู้สึกประหลาดใจมาก เพียงเหลือบมองนางแล้วพูดว่า "เอาล่ะ อย่างไรก็ตามชีวิตเป็นของลูก ในใจลูกย่อมรู้ดี อย่าถูกคนอื่นปิดหูปิดตาเพียงเพราะความใจดีเพียงเล็กที่มอบให้"

ซูจิ่วเยว่ไม่เข้าใจเลยว่าแม่ของเธอคิดอะไรอยู่ แทนที่คนเป็นแม่จะแนะนำให้ลูกสาวให้ใช้ชีวิตดี ๆ ที่บ้านสามี แต่กลับมายั่วยุเธอแทน?

ไม่แปลกใจเลยที่ปู่กับย่าโดนไล่ออกให้แยกไปอยู่ที่อื่น เป็นลูกมิควรตำหนิความผิดของแม่ เธอเก็บความรู้สึกไม่สบายเล็กน้อยไว้ในใจ ลุกขึ้นยืนและพูดว่า "ท่านแม่ ข้าจะออกไป ซีหยวนจะไม่มีคนดูแลไม่ได้"

เมื่อเห็นร่างเพรียวบางของลูกสาวเปิดประตูและข้ามธรณีประตูเดินออกไป นางมีความรู้สึกแปลก ๆ ในใจ

รู้สึกจิ่วเย่ว์กลับมาครั้งนี้ เหมือนกับว่าไม่เหมือนครั้งก่อน ๆ

แค่คนสติไม่ดีคนหนึ่งทำไมต้องใส่ใจมากขนาดนี้?

เมื่อซูจิ่วเย่ว์เดินออกมาจากบ้าน เธอเห็นอู๋ซีหยวนกับน้องชายและน้องสาวสองคนนั่งยองๆ อยู่บนพื้น กองรวมกันโดยไม่รู้ว่าพวกเขากำลังทำอะไร

เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู เขามองกลับไป และเห็นว่าเป็นซูจิ่วเยว่กำลังมา เขากระโดดขึ้นจากพื้นทันทีวิ่งไปหาซูจิ่วเยว่ และยื่นสิ่งที่อยู่ในมือเขาให้ซูจิ่วเยว่ดู

"เมียรัก เจ้าดูสิ !นี่คือกระดูกแกะที่เหมาเหมาให้ข้า!"

เมื่อซูจิ่งเย่ว์ได้ยิน เธอตกตะลึงไปครู่หนึ่ง "ไม่ ข้ากินอิ่มแล้ว"

อู๋ซีหยวนเม้มมุมปากของเขา "เจ้าโกหก เจ้าจะกินข้าวหนึ่งชามเมื่ออยู่ที่บ้าน แต่เมื่อกี้เจ้ากินไปแค่นิดหน่อย และเจ้าไม่ได้แตะผัดพักจานเลยแม่แต่คำเดียว"

แม้แต่พ่อแม่แท้ ๆ ของเธอยังไม่เคยสังเกตเห็นความผิดปกติของเธอ แต่อู๋ซีหยวนกลับสังเกตเห็น ดวงตาของซูจิ่วเย่ว์มีน้ำตาเอ่อออกมาเล็กน้อย

วินาทีต่อมา อู๋ซีหยวนจูงนางแล้ววิ่งไปข้างหน้า "ไป! ไปหาอะไรกินกันเถอะ!"

เวลานี้จะไปหาของกินได้ที่ไหน? แม้แต่หญ้ายังไม่มีให้กินด้วยซ้ำ

อู๋ซีหยวนจูงซูจิ่วเยว่วิ่งไปอีกทิศทาง จิ่วเยว่รู้สึกกังวลเล็กน้อย "นี่ไม่ใช่ทางกลับบ้าน! อย่าวิ่งไม่รู้ทิศทาง ระวังจะหลงทางได้!"

"ไม่หลงทางหรอก! ตรงนู้นมีของกิน!"

ซูจิ่วเยว่ไม่รู้ว่าเขารู้ได้อย่างไร แต่ตอนนี้นางเหมือนวิ่งหนีไปกับม้าป่าที่หลุดออกมา และนางไม่สามารถรั้งมันไว้ได้ ดังนั้นนางจึงได้แต่วิ่งตามเขาไป

หลังจากไปที่ราบบบภูเขา อู๋ซีหยวนก็ชะลอความเร็วลงและใช้นิ้วมือทำท่าทางให้ซูจิ่วเย่วเงียบ ๆ

ซูจิ่วเย่วเต็มไปด้วยความคำถาม แต่โดนเขาหยุดไว้ทันที

ทั้งสองจับมือกันและเดินไปข้างหน้าสองสามก้าวเบา ๆ ซูจิ่วเยว่ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวแล้ว

ข้างๆแอ่งน้ำที่กำลังจะเหือดแห้ง มีละมั่งสองตัวกำลังต่อสู้กันอยู่

เขาข้างหนึ่งบนหัวของมันหักและขาหน้าของมันคุกเข่าอยู่ที่พื้นเป็นเวลานานและไม่สามารถลุกขึ้นได้

ซูจิ่วเย่ว์ประหลาดใจหันศีรษะและมองไปที่อู๋ซีหยวน

นี่มันแปลกประหลาดมาก?

เมื่อสักครู่ที่พวกเขาสองคนวิ่งมาใช้เวลาประมาณสิบกว่านาที อย่างน้อยระยะทางประมาณห้าถึงหกไมล์ได้ แล้วเขารู้ได้อย่างไรว่ามีละมั่งต่อสู้กันอยู่ที่นี่?