ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 13

หรือว่าสิ่งที่เขาพูดถึงของกิน มันคืออันนี้?

ทั้งสองหมอบอยู่ในพุ่มไม้ชั่วขณะหนึ่ง และการต่อสู้กันที่นั่นก็ตัดสินแพ้ชนะได้แล้ว ละมั่งตัวหนึ่งล้มลงกับพื้นและอีกตัววิ่งหนีไปอย่างสั่นเทา

ซูจิ่วเยว่ถอนหายใจออกมาอย่างผ่อนคลาย และถามสามีที่อยู่ข้างๆ นางว่า "ของกินที่เจ้าพูดถึง? มันคืออะไร?"

อู๋ซีหยวนมองดูละมั่งที่นอนอยู่บนพื้นในระยะไกล และพูดอย่างไร้เดียงสาว่า "มันตายแล้ว มันก็คืออาหาร"

ซูจิ่วเยว่จ้องมองไปที่เขา พยายามที่จะมองหาสิ่งผิดปกติบนใบหน้าของเขา แต่ก็ไม่เห็นสิ่งผิดปกติเลย

“เจ้ารู้ได้อย่างไรว่ามีละมั่งสองตัวต่อสู้กันที่นี่” ความคิดของอู๋ซีหยวนนั้นเหมือนกับเด็กอายุเจ็ดหรือแปดขวบเท่านั้น ดังนั้นไม่จำเป็นต้องอ้อมค้อม ถามเขาโดยตรงจะดีกว่า

อู๋ซีหยวนชี้ไปที่นกสีเทาบนกิ่งไม้ไม่ไกล “ก็มันบอกว่าอย่างนั้น”

ดวงตาของซูจิ่วเย่ว์เบิกกว้าง "เจ้าฟังเข้าใจสิ่งที่มันพูดงั้นหรึอ"

เสียงนกร้องนางเองก็ได้ยิน แต่นางไม่ได้ใส่ใจเลยใครจะคิดว่าอู๋ซีหยวนจะฟังเข้าใจ?

อู๋ซีหยวนพยักหน้า พอดีนกตัวน้อยส่งเสียงร้องอีกสองสามครั้ง ซูจิ่วเยว่ก็ถามว่า "คราวนี้พูดว่าอะไรนะ"

“มันบอกว่าท้องฟ้าใกล้มืดแล้วมันจะกลับบ้าน”

ซูจิ่วเยว่กลับมามีสติอีกครั้ง และมองไปที่ดวงอาทิตย์บนท้องฟ้ากำลังจะลับขอบฟ้าในไม่ช้า ถนนกลางคืนบนภูเขาเดินไม่สะดวก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าพวกเขาต้องแบกละมั่งตัวนี้กลับไปด้วย พวกเขาต้องรีบกลับบ้านแล้ว...

。

นางยืนขึ้นและเดินไปทางละมั่งพยายามที่จะแบกมันขึ้นหลัง

ละมั่งตัวนี้น้ำหนักน่าจะแค่ห้าสิบกิโลเท่านั้น ดังนั้นซูจิ่วเย่ว์จึงคิดว่านางสามารถแบกได้

แต่อู๋ซีหยวนรู้แผนของนาง และเอื้อมมือไปหยุดนาง "เมียรัก ข้าแบกมันเอง!"

。

แม้ว่าอู๋ซีหยวนจะตัวสูงใหญ่ แต่ร่างกายของเขาไม่เหมือนคนที่จะทำงานหนักได้เลย ซูจิ่วเย่ว์สงสัยว่าเขาจะแบกละมั่งไว้บนหลังไหวไหม

แต่สิ่งที่อู๋ซีหยวนทำต่อจากนี้ทำให้นางเธอเบิกตากว้าง เขาจับละมั่งแบกขึ้นหลังได้อย่างได้อย่างง่ายดาย

ซูจิ่วเย่ววางกระสอบข้าวที่เคยใส่ข้าวมารองที่บ่าของอู๋ซีหยวนทันที เพื่อป้องกันไม่ให้เลือดเปื้อนเสื้อผ้าของเขา

ทั้งสองคน คนหนึ่งแบกมันไว้บนหลัง อีกคนอยู่ด้านหลังพยุงไว้ และเดินตั้งแต่พลบค่ำจนถึงพระอาทิตย์ตกดิน

ท้องของพวกเขาคำรามด้วยความหิวแล้ว และซูจิ่วเยว่ก็ลูบท้องของนางในขณะที่ปลอบอู๋ซีหยวนไปด้วย

“อดทนหน่อยนะ อีกไม่นานก็จะถึงบ้านแล้ว”

。

พวกเขาเพิ่งมาถึงทางเข้าหมู่บ้าน ก็พบกับหลิวซุ่ยฮวาซึ่งรออยู่ที่หน้าทางเข้าหมู่บ้าน หลิวซุ่ยฮวาเห็นพวกเขาจากระยะไกลและรีบวิ่งมาอย่างรวดเร็ว

“พวกเจ้าทำไมเพิ่งกลับมา? ! ฟ้ามืดแล้ว ข้างนอกมีหมาป่า !

นางเป็นกังวลมากจนรู้สึกเสียใจว่าทำไมนางถึงปล่อยให้พวกเขาสองกลับไปเิอง ทำไมไม่ให้ลูกชายคนรองไปส่งพวกเขา หากเกิดอะไรขึ้นมานางเกรงว่าจะโกรธตัวเองไปจนตาย

หลังจากเดินเข้าใกล้แล้ว นางถึงได้เห็นสิ่งที่อู๋ซีหยวนลูกชายแบกไว้บนหลัง

เธอรีบไปรับมันอย่างรวดเร็ว "นี่มันคืออะไร"

ซูจิ่วเยว่สูดลมหายใจและอธิบายว่า "เมื่อตอนที่เราสองคนกลับมา พวกเราเห็นละมั่งสองตัวต่อสู้กัน และละมั่งตัวนี้ถูกฆ่าตาย ข้ากับซีหยวนคิดว่านำมันกลับมา อย่างน้อยได้เป็นอาหารสำหรับครอบครัวของเรา ดังนั้นจึงแบกมันกลับมา"

หลิวซุ่ยฮวาตอนนี้เชื่อจริงๆ ว่าลูกสะใภ้ของเธอเป็นดาวนำโชค ทำไมนางมาอยู่ที่บ้านตระกูลอู๋เพียงไม่กี่วัน ก็ไม่ต้องกังวลเรื่องกินดื่มแล้วหรือ?

"โอ้ว ลูกของข้าเหนื่อยแล้ว! จิ่วยาเจ้าวิ่งอีกสองสามก้าวไปเรียกพี่ชายของเจ้ามารับไปหน่อย"

ซูจิ่วเย่ว์ตอบรับและรีบวิ่งไปที่บ้าน

วันปกติอู๋ซีหยวนก็แทบไม่ได้ทำงานหนักอะไร ครั้งนี้ทำให้เขาเหนื่อยจริง ๆ แม้แต่ซูจิ่วเยว่ก็ยังสงสาร เขานับประสาอะไรกับแม่ของเขาเอง