ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 120

ในเมืองหนิวโถ่ว อู๋ฉ่วนไปดูบ้านกับตัวแทนขายบ้าน สุดท้ายก็ตกลงเลือกมาสองหลัง ก็เลยเรียกซูจิ่วเย่ว์และอู๋ซีหยวนมาดู

หลังหนึ่งมีสามีภรรยาคู่หนึ่ง อยากจะหาเพื่อนบ้านคอยช่วยเหลือกัน ส่วนอีกหลังคอยปล่อยเช่าให้นักเรียนในสำนักศึกษาโดยเฉพาะ หนึ่งหลังต่อหนึ่งคน บรรยายในการเรียนก็ดี

บ้านของทั้งสองครอบครัวกว้างขวางและแสงดีมาก แต่บ้านหลังแรกจะใหญ่กว่า

หลิวซุ่ยฮวาหันไปมองอู๋ซีหยวนกับซูจิ่วเย่ว์ และถามขึ้นว่า "พวกเจ้าชอบหลังไหนมากกว่า?"

บ้านหลังแรกเดือน เดือนละแปดสิบเหรียญใหญ่ บ้านหลังที่สองถูกกว่าเยอะ เพียงแค่หกสิบเหรียญใหญ่

ไม่นานมานี้หลิวซุ่ยฮวาขายผักได้เงินมาเยอะ รู้สึกมีแบ็คเลย ขอแค่เด็กๆชอบ อีกยี่สิบเหรียญใหญ่ก็ไม่ใช่ปัญหา

อู๋ซีหยวนเห็นลานบ้านหลังที่สองมีแต่นักเรียน ภรรยาของเขางดงามขนาดนี้ เขาจะสบายใจได้อย่างไร?

เลยพูดไปตรงๆว่า "หลังแรกดีไหม? ถึงหลังที่สองจะดี แต่ข้ามากับจิ่วเย่ว์ยังไงก็คงไม่สะดวกสักเท่าไหร่"

หลังจากที่หลิวซุ่ยฮวาได้ยินคำพูดของเขา ฟังดูก็มีเหตุผล

"งั้นก็เอาหลังแรกเลยละกัน! ข้าดูสองผัวเมียนั้นก็น่าจะเข้ากันได้ดี ถ้าซีหยวนไปสำนักศึกษา ก็ให้พวกเขาคอยช่วยดูแลจิ่วเย่ว์ด้วย"

ทั้งสองคนเป็นคนตรงไปตรงมา แค่หลิวซุ่ยฮวาเอ่ยขึ้น ก็ตอบตกลงทันที พวกเขาจ่ายค่าเช่าไปสามเดือน บ้านหลังนี้ก็ถือว่าเช่าเสร็จเรียบร้อย

ในห้องมีเตียงและโต๊ะหนังสืออยู่แล้ว และยังมีตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ตู้หนึ่งด้วย หลิวซุ่ยฮวาจัดหาที่พักอาศัยให้เสร็จเรียบร้อย ถึงจะกลับบ้านกับสามีตัวเองอย่างอาลัยอาวรณ์

คืนนี้เป็นคืนแรกที่ซูจิ่วเย่ว์ค้างคืนในเมือง นางนอนไม่ค่อยหลับ จนกระทั่งตีสาม จึงกอดแขนอู๋ซีหยวนและฝืนนอนหลับไป

ในตอนเช้า อู๋ซีหยวนได้ยินซูจิ่วเย่ว์ที่นอนข้างๆตะโกนว่าอย่าไปไม่หยุด ดูเหมือนจะฝันร้าย?

เขาขมวดคิ้วและผลักเธอเบา ๆ "ที่รัก ตื่น"

ซูจิ่วเย่ว์ลืมตา และมองเพดานที่ไม่คุ้นเคยนี้กับคนที่คุ้นเคย ก่อนที่จะค่อยๆหลุดพ้นจากความฝัน

หางตานางยังมีน้ำตาคลอ น่าสงสารมาก

อู๋ซีหยวนถามอย่างเป็นห่วง "เจ้าฝันร้ายใช่ไหม? หรือไม่คุ้นเคยกับเตียง?"

ซูจิ่วเย่ว์ส่ายหัว มีเพียงนางเท่านั้นที่รู้ว่าฝันร้ายที่นางฝันไม่ใช่แค่ฝันร้ายธรรมดา

พอนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในฝัน นางก็นอนไม่หลับอีกเลย และหยิบเสื้อผ้าที่วางข้างๆมาสวมใส่

"ข้าไปต้มน้ำก่อน เดี๋ยวถ้าเจ้าไปสำนักศึกษา ข้าจะกลับไปหมู่บ้านอีกรอบ"

อู๋ซีหยวนเอนหลังพิงหัวเตียงและมองนางอย่างขี้เกียจ "ลืมของอะไรไว้อย่างนั้นหรือ?"

ซูจิ่วเย่ว์ส่ายหัว "เปล่าหรอก เมื่อวานข้าฝันถึงน้องซี๋ ไม่ค่อยสบายใจเลย ต้องกลับไปดูสักหน่อย คาดว่าวันนี้ข้าน่าจะไม่กลับมาแล้ว ปากซอยมีร้านขายราเม็ง เจ้าไปซื้อกินเอานะ ไม่ต้องห่วงข้า"

น้องซี๋เป็นเพื่อนสนิทของซูจิ่วเย่ว์ ทั้งสองโตมาด้วยกันแต่เล็ก ชาติก่อนน้องซี๋ออกเรือนในปีที่นางแต่งงานกับเขาเลย

ในตอนนั้นซูจิ่วเย่ว์กลับมาใส่ซองให้นางโดยเฉพาะ เหตุผลที่เขาจำเรื่องนี้ได้แม่นก็เพราะผู้ชายที่น้องซี๋แต่งงานด้วยนั้นเป็นน้องชายที่ไม่เอาถ่านของพี่สะใภ้คนที่สองของเขา

แม้จะเป็นคนบ้านนอก แต่ก็ให้ความสำคัญกับเรื่องเหมาะสมกันในด้านฐานะครอบครัว ตระกูลเจียงมีฐานะที่ดี โดยปกติแล้วคงไม่ให้ลูกสาวแต่งงานกับผู้ชายแบบนั้น

ต่อมาซูจิ่วเย่ว์ได้ถามน้องซี๋เป็นการส่วนตัว ถึงรู้ว่าตระกูลเจียงใช้วิธีที่น่าอับอายเพื่อได้สะใภ้คนนี้มา

ชื่อเสียงของหญิงสาวนั้นเป็นเรื่องใหญ่กว่าสิ่งอื่นใด ตระกูลเจียงไม่อยากให้ลูกสาวถูกด่าทอนินทาลับหลังจึงยอมให้ลูกสาวออกเรือน

แต่สุดท้ายแล้ว น้องซี๋ไม่มีลูกสักที แม่สามีเอาแต่ทำให้นางลำบากใจอยู่เรื่อยๆ ด่าว่านางต่อหน้าคนอื่น