ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 120

ในเมืองหนิวโถ่ว อู๋ฉ่วนไปดูบ้านกับตัวแทนขายบ้าน สุดท้ายก็ตกลงเลือกมาสองหลัง ก็เลยเรียกซูจิ่วเย่ว์และอู๋ซีหยวนมาดู

หลังหนึ่งมีสามีภรรยาคู่หนึ่ง อยากจะหาเพื่อนบ้านคอยช่วยเหลือกัน ส่วนอีกหลังคอยปล่อยเช่าให้นักเรียนในสำนักศึกษาโดยเฉพาะ หนึ่งหลังต่อหนึ่งคน บรรยายในการเรียนก็ดี

บ้านของทั้งสองครอบครัวกว้างขวางและแสงดีมาก แต่บ้านหลังแรกจะใหญ่กว่า

หลิวซุ่ยฮวาหันไปมองอู๋ซีหยวนกับซูจิ่วเย่ว์ และถามขึ้นว่า "พวกเจ้าชอบหลังไหนมากกว่า?"

บ้านหลังแรกเดือน เดือนละแปดสิบเหรียญใหญ่ บ้านหลังที่สองถูกกว่าเยอะ เพียงแค่หกสิบเหรียญใหญ่

ไม่นานมานี้หลิวซุ่ยฮวาขายผักได้เงินมาเยอะ รู้สึกมีแบ็คเลย ขอแค่เด็กๆชอบ อีกยี่สิบเหรียญใหญ่ก็ไม่ใช่ปัญหา

อู๋ซีหยวนเห็นลานบ้านหลังที่สองมีแต่นักเรียน ภรรยาของเขางดงามขนาดนี้ เขาจะสบายใจได้อย่างไร?

เลยพูดไปตรงๆว่า "หลังแรกดีไหม? ถึงหลังที่สองจะดี แต่ข้ามากับจิ่วเย่ว์ยังไงก็คงไม่สะดวกสักเท่าไหร่"

หลังจากที่หลิวซุ่ยฮวาได้ยินคำพูดของเขา ฟังดูก็มีเหตุผล

"งั้นก็เอาหลังแรกเลยละกัน! ข้าดูสองผัวเมียนั้นก็น่าจะเข้ากันได้ดี ถ้าซีหยวนไปสำนักศึกษา ก็ให้พวกเขาคอยช่วยดูแลจิ่วเย่ว์ด้วย"

ทั้งสองคนเป็นคนตรงไปตรงมา แค่หลิวซุ่ยฮวาเอ่ยขึ้น ก็ตอบตกลงทันที พวกเขาจ่ายค่าเช่าไปสามเดือน บ้านหลังนี้ก็ถือว่าเช่าเสร็จเรียบร้อย

ในห้องมีเตียงและโต๊ะหนังสืออยู่แล้ว และยังมีตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ตู้หนึ่งด้วย หลิวซุ่ยฮวาจัดหาที่พักอาศัยให้เสร็จเรียบร้อย ถึงจะกลับบ้านกับสามีตัวเองอย่างอาลัยอาวรณ์

คืนนี้เป็นคืนแรกที่ซูจิ่วเย่ว์ค้างคืนในเมือง นางนอนไม่ค่อยหลับ จนกระทั่งตีสาม จึงกอดแขนอู๋ซีหยวนและฝืนนอนหลับไป

ในตอนเช้า อู๋ซีหยวนได้ยินซูจิ่วเย่ว์ที่นอนข้างๆตะโกนว่าอย่าไปไม่หยุด ดูเหมือนจะฝันร้าย?

เขาขมวดคิ้วและผลักเธอเบา ๆ "ที่รัก ตื่น"

ซูจิ่วเย่ว์ลืมตา และมองเพดานที่ไม่คุ้นเคยนี้กับคนที่คุ้นเคย ก่อนที่จะค่อยๆหลุดพ้นจากความฝัน

หางตานางยังมีน้ำตาคลอ น่าสงสารมาก

อู๋ซีหยวนถามอย่างเป็นห่วง "เจ้าฝันร้ายใช่ไหม? หรือไม่คุ้นเคยกับเตียง?"

ซูจิ่วเย่ว์ส่ายหัว มีเพียงนางเท่านั้นที่รู้ว่าฝันร้ายที่นางฝันไม่ใช่แค่ฝันร้ายธรรมดา

พอนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในฝัน นางก็นอนไม่หลับอีกเลย และหยิบเสื้อผ้าที่วางข้างๆมาสวมใส่

"ข้าไปต้มน้ำก่อน เดี๋ยวถ้าเจ้าไปสำนักศึกษา ข้าจะกลับไปหมู่บ้านอีกรอบ"

อู๋ซีหยวนเอนหลังพิงหัวเตียงและมองนางอย่างขี้เกียจ "ลืมของอะไรไว้อย่างนั้นหรือ?"

ซูจิ่วเย่ว์ส่ายหัว "เปล่าหรอก เมื่อวานข้าฝันถึงน้องซี๋ ไม่ค่อยสบายใจเลย ต้องกลับไปดูสักหน่อย คาดว่าวันนี้ข้าน่าจะไม่กลับมาแล้ว ปากซอยมีร้านขายราเม็ง เจ้าไปซื้อกินเอานะ ไม่ต้องห่วงข้า"

น้องซี๋เป็นเพื่อนสนิทของซูจิ่วเย่ว์ ทั้งสองโตมาด้วยกันแต่เล็ก ชาติก่อนน้องซี๋ออกเรือนในปีที่นางแต่งงานกับเขาเลย

ในตอนนั้นซูจิ่วเย่ว์กลับมาใส่ซองให้นางโดยเฉพาะ เหตุผลที่เขาจำเรื่องนี้ได้แม่นก็เพราะผู้ชายที่น้องซี๋แต่งงานด้วยนั้นเป็นน้องชายที่ไม่เอาถ่านของพี่สะใภ้คนที่สองของเขา

แม้จะเป็นคนบ้านนอก แต่ก็ให้ความสำคัญกับเรื่องเหมาะสมกันในด้านฐานะครอบครัว ตระกูลเจียงมีฐานะที่ดี โดยปกติแล้วคงไม่ให้ลูกสาวแต่งงานกับผู้ชายแบบนั้น

ต่อมาซูจิ่วเย่ว์ได้ถามน้องซี๋เป็นการส่วนตัว ถึงรู้ว่าตระกูลเจียงใช้วิธีที่น่าอับอายเพื่อได้สะใภ้คนนี้มา

ชื่อเสียงของหญิงสาวนั้นเป็นเรื่องใหญ่กว่าสิ่งอื่นใด ตระกูลเจียงไม่อยากให้ลูกสาวถูกด่าทอนินทาลับหลังจึงยอมให้ลูกสาวออกเรือน

แต่สุดท้ายแล้ว น้องซี๋ไม่มีลูกสักที แม่สามีเอาแต่ทำให้นางลำบากใจอยู่เรื่อยๆ ด่าว่านางต่อหน้าคนอื่น

อู๋ซีหยวนถอนหายใจในใจ พระเจ้าให้เขาได้ย้อนเวลากลับมาอีกครั้งไม่ใช่เรื่องง่าย เรื่องบังเอิญแบบนี้จะเกิดขึ้นกับภรรยาของเขาอีกครั้งได้อย่างไร

"ไม่ใช่เรื่องยาก ไว้ข้าวาดรูปดอกไม้ให้เจ้า เจ้าเย็บตามก็พอ"

ซูจิ่วเย่ว์เงยหน้ามองเขาอย่างประหลาดใจ "เจ้าวาดรูปดอกไม้เป็นด้วยหรือ?"

"แน่นอนอยู่แล้ว นี่เป็นเรื่องที่สุภาพบุรุษต้องเรียนรู้ในศิลปะหกประการอยู่แล้ว เจ้าคิดว่าสามีเจ้ารู้เป็นแค่เรียนหนังสือเท่านั้นหรือ?" อู๋ซีหยวนเชิดคางด้วยท่าทีภาคภูมิใจ

ซูจิ่วเย่ว์หัวเราะ "ดีๆๆ ข้าดูถูกเจ้าไป งั้นถ้าเจ้าวาดรูปดอกเป็นละก็ วาดเยอะหน่อยนะ ไว้วันหลังข้าเย็บเสร็จก็สามารถเอาไปแลกค่าขนมได้เล็กน้อย "

"ภรรยาขอมาแบบนี้แล้ว สามีอย่างข้าจะปฏิเสธได้อย่างไร?"

ทั้งสองพูดคุยกันสักพัก ซูจิ่วเย่ว์สวมเสื้อเสร็จเรียบร้อยก็โดดลงจากเตียงและออกจากห้องไป

ในเวลานี้สองสามีภรรยาที่อาศัยอยู่ข้างบ้านยังไม่ตื่น ตอนที่ซูจิ่วเย่ว์ย้ายเข้ามาก็บอกกับพวกเขาไว้แล้วว่า ใช้เตาร่วมกัน ส่วนเรื่องค่าฟืนสิ้นเดือนค่อยคิดอีกที

ซูจิ่วเย่ว์ต้มน้ำได้หม้อหนึ่ง และอุ่นขนมปังที่พวกเขาเอามาจากบ้านเมื่อวาน ถือว่าเป็นอาหารเช้าเลย

หลังทานอาหารเช้าเสร็จ สองสามีภรรยาที่พักอยู่ข้างบ้านเปิดประตูเดินออกมา

ซูจิ่วเย่ว์ทักทายหญิงชราอย่างสุภาพ "คุณยายหลิว ข้าต้มน้ำไว้ในหม้อ ท่านใช้ได้เลยนะ"

ทั้งสองทักทายกันสองสามคำ นางจึงบอกว่าตัวเองจะกลับบ้านสักพัก

ในใจซูจิ่วเย่ว์คอยนึกถึงน้องซี๋ ในฝันนั้นคลุมเครือเหลือเกิน นางก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตระกูลเถียนวางกับดักน้องซี๋ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

ดังนั้น นางจึงต้องรีบกลับบ้านห้ามน้องซี๋ออกจากบ้านเด็ดขาด!