ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 121

วันนี้เป็นวันที่ดวงอาทิตย์ส่องแสงเจิดจ้าถือเป็นวันที่ดี เดิมทีน้องซี๋คิดที่จะไปบ้านยายของเธอที่อยู่หมู่บ้านถัดไปเพื่อส่งอาหารให้แก่พวกเขา แต่เธอไม่คาดคิดว่าเธอได้พบเจอกับซูจิ่วเย่ว์ที่ทางเข้าหมู่บ้าน

เธอยิ้มแล้วรีบวิ่งไปหาเธอทันที พร้อมอ้าแขนกอดเธอเอาไว้

“จิ่วยา ทำไมเจ้ากลับมาที่นี่? หรือเจ้าไม่วางใจเป็นห่วงครอบครัวของเจ้า? เจ้าสบายใจได้ มีข้าช่วยเจ้าดูแลอยู่!”

ซูจิ่วเย่ว์ขอบคุณเธอและเห็นเธอถือตะกร้า จึงได้ไตร่ถามเธอ "แล้วนี่เจ้าจะไปที่ไหน"

เจียงชุนซี๋หัวเราะเบา ๆ “เห้อ~ ก็เมื่อวานยายของข้าไห้ววานให้คนส่งข้อความมาแจ้งที่บ้านว่าช่วงนี้ท่านไม่ค่อยสบายและท่านคิดถึงข้า เพราะฉะนั้นข้าเลยเอาสิ่งของนิดหน่อยเพื่อจะไปเยี่ยมท่าน!”

จู่ๆ หัวใจของซูจิ่วเย่ว์ก็เต้นรัว และเธอก็แอบดีใจอยู่ในใจ โชคดีที่วันนี้เธอกลับมาทัน

บ้านยายของเจียงชุนซี๋อาศัยอยู่ในหมู่บ้านเถียนจิ่ง ระหว่างทางไปหมู่บ้านต้องผ่านป่าพอปลาร์ และทุกอย่างก็ตรงตามกับฉากในความฝันของเธอ

เธอดึงเจียงชุนซี๋ไปที่บ้านทันทีโดยไม่พูดอะไรสักคำ " ข้านาน ๆ จะได้กลับมาบ้านซักที วันนี้เจ้าไม่ต้องไปที่นั่น พรุ่งนี้เจ้าค่อยไปข้ามีเรื่องจะคุยกับเจ้า!"

เจียงชุนซี๋ก็คิดเหมือนกัน มันไม่ง่ายเลยที่จิ่วยาจะกลับมา และเธอก็เป็นคนอยู่ไม่ติดบ้านอยู่แล้ว รอให้จิ่วยากลับไปแล้ว เธอค่อยไปที่บ้านยายก็ไม่สาย

แต่ถึงแม้ในใจจะคิดอย่างนั้น แต่เธอก็พูดออกไปแบบไม่เกรงใจว่า "เจ้ามันเป็นเจ้าเล่ห์มาก ดูสิเมื่อเจ้ามาแล้ว ทำให้คนอื่นไม่สามารถออกจากบ้านได้เลย"

ซูจิ่วเย่ว์อมยิ้ม แต่ก็จับมือเธอไม่ปล่อยมือเลย "ข้าก็เรียนรู้สิ่งนี้มาจากเจ้าไม่ใช่รึ? แต่วันนี้ไม่ว่าเจ้าจะว่าอะไรก็ตามห้ามเจ้าไปไหนเด็ดขาด ! กลับบ้านกับข้าเร็วเข้า!"

ทั้งสองกลับบ้านพร้อมกันด้วยรอยยิ้ม เมื่อซูจิ่วเย่ว์เดินผ่านประตูหน้าบ้าน และเธอไม่เข้าบ้านตัวเอง แต่กลับเดินตรงไปที่บ้านของเจียงชุนซี๋

ขอแค่เธอไม่ไปไหน ทั้งสองคนอยู่บ้านอยากจะพูดคุยอะไรกันก็ได้หมด

“น้องสาวที่น่ารักของข้า ไหนเจ้ารีบพูดมาเร็วเข้า ว่าช่วงสองสามวันนี้ท่านแม่ของข้ากลับมาสร้างปัญหาอะไรที่บ้านหรือไม่?”

เจียงชุนซี๋รู้ถึงความกังวลในใจของเธอ ก็ถอนหายใจ "แน่นอนว่ากลับมาสร้างปัญหาอยู่แล้ว น้อง ๆ ทั้งสามคนของเจ้าร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ที่หน้าลานบ้าน เสียงดังได้ยินมาถึงบ้านข้าเลยทีเดียว แต่ครั้งนี้พ่อของเจ้าใจกล้ามากขึ้น ยังไงก็ไม่ยอมปล่อยให้แม่ของเจ้าเข้าไปในบ้าน”

ซูจิ่วเย่ว์ค่อยถอนหายใจ "ช่วงที่ผ่านมาข้าก็คิดว่า ไม่รู้ว่าหลังจากที่แม่ข้าออกจากบ้านไปแล้ว จะรู้สึกเสียใจบ้างหรือไม่?"

เจียงชุนซี๋จับมือของเธอแล้วถอนหายใจตาม "นั่นมันพูดยากจริงๆ อย่างไรก็ตามพวกเจ้าก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของแม่เจ้า"

ซูจิ่วเย่ว์เงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่า: " ใช้แล้ว วันนี้ข้ามีเรื่องสำคัญอีกเรื่องจะบอกเจ้า"

"เรื่องอะไรรึ?"

ซูจิ่วเย่ว์อมยิ้มและพูดว่า "สามีของข้า! เขาจำเรื่องราวได้แล้ว!"

เมื่อเจียงชุนซี๋ได้ยินรู้สึกดีใจยิ่งกว่าเธอเสียอีก กุมมือเธอไว้แน่นและพูดด้วยความตื่นเต้นว่า "นี่มันยอดเยี่ยมมากเลย! ในที่สุดเจ้าก็ผ่านมันไปได้ ข้ารู้อยู่แล้วว่าเจ้าเป็นคนดวงดี และสามีของเจ้าก็เป็นนักวิชาการ ข้าเห็นเขาเป็นคนเต็มเปี่ยมด้วยพลังและจิตวิญญาณที่ไม่ธรรมดา รูปลักษณ์สง่างามจิตใจดีกว้างขวาง และเขาจะต้องประสบความสำเร็จในอนาคตอย่างแน่นอน เขาอาจจะทำให้เจ้าได้รับการอวยยศไปกับเขาด้วยนะ!”

ซูจิ่วเย่ว์ไม่กล้าคิดไปไกลขนาดนั้น "เจ้าอย่าพูดจาไร้สาระ ระบบการสอบคัดเลือกขุนนางมันสอบกันง่ายขนาดนั้นเลยรึ? ดูอย่างท่านเฉียนบัณฑิตซิ่วไฉในหมู่บ้านของข้าสิ ความรู้ของเขาก็ไม่ธรรมดา แต่เขาสอบทั้งชีวิตก็สอบได้แค่เป็นบัณฑิตซิ่วไฉไม่ใช่หรอกหรือ?"

เจียงชุนซี๋เม้มริมฝีปากของเธอ “ เจ้านี้นะ นั่นคือสามีของเจ้านะ เจ้าช่วยทะเยอทะยานเพื่อเขาหน่อยได้ไหม ? แล้วอีกอย่าง บัญฑิตซิ่วไฉแล้วยังไงล่ะ ? ขอแค่สอบได้แค่ตำแหน่งบัณฑิตซิ่วไฉ่ ครอบครัวของเจ้าก็ไม่ต้องเสียภาษีที่ดินแล้วนะ ! แม้กระทั่งพบเจอขุนนางปกครองเมืองก็ไม่ต้องคุกเข่า!”

ก่อนที่ซูจิ่วเย่ว์จะแต่งงานกับตระกูลอู๋ เธอรู้แค่ว่าการสอบคัดเลือกขุนนางนั้นยากแค่ไหน แต่หลังจากแต่งงานไปแล้วถึงได้รู้ว่าระบบการสอบคัดเลือกขุนนางนั่นมันสอบยากมากจริง ๆ