ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 128

หลังจากที่ซูจิ่วเย่ว์ล้างหน้าเสร็จ อู๋ซีหยวนก็ไม่รังเกียจที่จะใช้น้ำในอ่างล้างหน้าของเขาต่อ และยังได้เทน้ำร้อนจากกาลงไปในอ่างล้างเท้า

“ภรรยข้า มาล้างเท้าเถอะ!”

เมื่อซูจิ่วเย่ว์เห็นว่าเขานำอ่างล้างเท้ามาวางไว้ข้าง ๆ เตียง ก็รีบพูดว่า: "เจ้าล้างก่อนเถอะ!"

อู๋ซีหยวนปฏิเสธทันที "เจ้าล้างก่อน"

ซูจิ่วเย่ว์ยังไม่ชินกับการที่เขาดูแลเธอเช่นนี้ "เจ้าก่อนดีกว่า!"

อู๋ซีหยวนเห็นท่าทีดื้อรั้นไม่ยอมของเธอ ในใจจึงผุดความคิดหนึ่งขึ้นมาทันทีและยิ้ม“ถ้าอย่างนั้น... มาล้างด้วยกันเลยดีไหม?”

……

เท้าเล็ก ๆ ของเธอถูกเบียดอยู่ระหว่างเท้าขนาดใหญ่ของเขา เท้าที่ขาวนวลเนียน นิ้วเท้าเล็ก ๆ ของเธอช่างเหมือนกับไข่มุก

เขาจงใจแกล้งเยียบเท้าของเธอ เธอก็จ้องมองเขาและดุเขา "เจ้าทำอะไรของเจ้า!"

อู๋ซีหยวนจ้องเธอและแกล้งพูดว่า"ข้าไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย... อ่างมันเล็กไปหน่อย..."

“ก็ข้าบอกให้เจ้าล้างก่อน แต่เจ้าก็ยืนกรานจะให้ล้างด้วยกัน!” ซูจิ่วเย่ว์จึงเอาเท้าเล็ก ๆ ของเธอออกมาก่อน แต่กลับถูกเท้าขนาดใหญ่ของเขารั้งเอาไว้

“คราวนี้เจ้าตั้งใจอย่างแน่นอน!” ซูจิ่วเย่ว์ว่าเขา

“ก็เจ้าผิดคำพูดก่อนไม่ใช่เหรอ? ไหนบอกจะล้างเท้าด้วยกัน เจ้าก็จะหนีไปอีก!” อู๋ซีหยวนรู้สึกน้อยใจ

“ก็เพราะเจ้าเหยียบเท้าข้า!” ซูจิ่วเย่ว์โถ้เถียง

“ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็เหยียบเท้าข้ากลับสิ เจ้าช่างใจดำกับข้า” อู๋ซีหยวนย่นจมูก

ซูจิ่วเย่ว์โดนเขาแหย่จนหัวเราะออกมา "เจ้าเป็นเด็กเล็กหรือไง?"

อู๋ซีหยวนทำท่าโกรธแล้วหันหลังกลับ และพึมพำด้วยเสียงแผ่วเบา: "เมื่อก่อนเจ้ามักบอกว่าข้าน่ารัก ยังชมว่าข้าเป็นเด็กดี ตอนนี้เจ้ากลับรังเกียจข้า เจ้ารังเกียจสามีของเจ้าแล้วใช่ไหม"

ซูจิ่วเย่ว์โมโหใช้เท้าเหยียบเท้าของเขาทีหนึ่ง จากนั้นจึงดึงเท้าเล็กๆ ของเธอออกมาเช็ดให้สะอาด แล้วปีนขึ้นไปบนเตียง

“ข้าไม่สนใจเจ้าแล้ว ! ยิ่งอยู่เจ้ายิ่งพูดไม่รู้เรื่อง!”

อู๋ซีหยวนยอมแพ้ทันที เขาทำให้ภรรยาของเขาโกรธแล้วจริง ๆ ถ้าคืนนี้เธอไม่ให้ขึ้นไปนอนบนเตียงจะทำอย่างไรดี?

.

เช้าวันรุ่งขึ้น มีคนมาเคาะประตูบ้านของอ้าต้า

“จดหมายถึงใต้เท้าจัง!”

เมื่อเห็นว่าบนจดหมายมีครั่งประทับ จึงไม่รอช้ารีบเดินตรงเข้าไปในห้องอาต้าทันที

สาวใช้สวบเสื้อคลุมให้อาต้า ในขณะที่จะสวบเครื่องประดับบนหัว ก็มีคนเข้ามาส่งจดหมายทันที

“ใต้เท้า มีจดหมายถึงท่าน”

ตั้งแต่อาต้ามาที่เมืองหนิวโถว อยู่ท่ามกลางกระแสอำนาจหลายทิศทาง ทุกวันมีภารกิจต้องปฏิบัติมากมาย เมื่อเห็นจดหมายฉบับนี้ก็ไม่ได้รู้สึกแปลกใจ

“เอามาให้ข้าดูสิ”

คนรับใช้ส่งจดหมายให้เขาด้วยสองมืออย่างเคารพ เขาหยิบมันขึ้นมาดู เมื่อเห็นข้อความบนซองจดหมาย สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

เป็นจดหมายจากท่านแม่ทัพใหญ่ นอกจากท่านทัพใหญ่แล้วก็ไม่มีใครที่ไหนจะมีลายมือน่าเกียดเช่นนี้ เกรงว่าจะยากที่ใครจะเลียนแบบได้

หลังจากที่ท่านแม่ทัพใหญ่ส่งเขามาที่นี่ ท่านแม่ทัพก็เมินเฉยเขามาตลอด ทำไมจู่ๆ ท่านแม่ทัพถึงได้เขียนถึงเขาล่ะ?

เขาโบกมือให้สาวใช้และคนอื่น ๆ อยู่รอบตัวเขาออกไป จนเหลือเขาอยู่เพียงลำพังในห้อง เขาถึงได้เปิดจดหมายอ่าน

หลังจากอ่านสิ่งที่กล่าวไว้ในจดหมายแล้ว เขารู้สึกว่าเขาต้องไปที่เมืองหยงโจวด้วยตนเองน่าจะดีกว่า

ภายใต้คำสั่งต้องไปรายงาน เขาจึงรีบขี้ม้าไปเมืองยงโจวโดยไม่หยุดพัก

“คนของตงฉั่ง คนของท่านแม่ทัพ คนของท่านอ๋องเยี่ยน และยังมีคนของท่านอ๋องมู่ และข้าน้อยยังพบการเคลื่อนไหวของนายพลเฉียวคนขององค์หญิงใหญ่ด้วย”

ท่าทางของท่านแม่ทัพก็จริงจังขึ้นมาทันที และฟังอาต้าพูดต่อ: "นี่เป็นเพียงกลุ่มอำนาจที่มองเห็นได้ แต่คนที่อยู่ในที่มืดนั้นไม่รู้จะมีใครบ้าง"

ท่านแม่ทัพซูขมวดคิ้ว “ทำไมคนของตงฉั่งและคนขององค์หญิงใหญ่ถึงได้มาอยู่ที่นี่ด้วย? ฮ้องเต้ยังมีพลานมัยที่ดีอยู่ พวกเขาต้องการทำอะไรกันแน่?”

“ข้าน้อยเป็นเพียงนายพลโง่เขลา จะไม่รู้เรื่องพวกนี้ได้อย่างไร”

ท่านแม่ทัพซูถามอีกครั้ง: "เจ้ายังจำหญิงสาวชาวนาที่เคยช่วยอี๋เอ๋อร์ก่อนหน้านี้ได้ไหม"

แน่นอนว่าอ้าต้าจำได้ "ท่านแม่ทัพเรียกข้าน้อยมาที่นี่เพื่อเรื่องของเธอเหรอ?"

แม่ทัพซูจวงไพล่มือไว้ด้านหลัง ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ใช่แล้ว คนของข้ารายงานว่ามีคนฝีมือดีคอยเฝ้าดูเธออยู่ ไม่รู้เธอไปล่วงเกินผู้มีอำนาจคนไหน?”

อาต้าถอนหายใจ "ท่านแม่ทัพ ข้าน้อยรู้ว่าเป็นใคร"

ท่านแม่ทัพซูต้องการฟังรายละเอียดมากขึ้น "เจ้าเล่ามาให้ข้าฟังสิ"

“ก่อนหน้านี้ หญิงสาวชาวนาผู้นี้ได้ช่วยเหลือเด็กคนหนึ่งและได้พากลับมาที่บ้านด้วย และเป็นเรื่องบังเอิญมากที่เด็กคนนั้นคือท่านอ๋องมู่ ท่านอ๋องมู่หนีออกมาได้ด้วยความช่วยเหลือของเซียลี่สิง แต่ไม่ตั้งใจทำจี้หยกประจำตัวหล่นหายเลยทำให้ที่อยู่ถูกเปิดเผยที่อยู่ ตอนนี้เกือบทุกฝ่ายรู้ดีว่าหญิงสาวชาวนาผู้นี้มีความสัมพันธ์กับท่านอ๋องมู่ ผู้คนมากมายต้องการตามหาท่านอ๋องมู่ และแน่นอนว่าพวกเขาถึงได้ไปเฝ้าจับตาดูเธอ”

”

“แต่โชคดีที่ตอนนี้สถานการณ์น้ำขุ่น ไม่มีใครอยากให้เธอตกไปอยู่ในมือของฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง ทั้งคนที่แสดงออกโจ่งแจ้งและคนที่อยู่ที่มืดต่างก็รักษาความสงบนิ่งไว้”

ท่านแม่ทัพซูเข้าใจ “ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง ไม่รู้จะบอกว่าเธอโชคดีหรือโชครายดี”

อาต้าก็ถอนหายใจไปด้วย “จริงขอรับ เดิมทีคิดว่าจะได้ใช้ชีวิตแบบคนธรรมดาทั่วไป”

“เอาล่ะ ข้าได้ส่งชิงมู่ไปปกป้องเธอแล้ว เจ้าอยู่ทางโน้นก็ช่วยสอดส่องดูแลและปกป้องเธอด้วย” ท่านแม่ทัพออกคำสั่ง

“รับคำสั่งท่านแม่ทัพ”