ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 170

ป้าที่ร่วมสนุกอยู่ข้างๆกล่าวว่า “สาวน้อย อย่าหลงกลพวกเขานะ ข้าอาศัยอยู่ใกล้สถานศึกษาแห่งนี้ ข้าเคยเห็นเรื่องแบบนี้บ่อยมาก ทุกๆปีมีจำนวนนักเรียนไม่น้อยเลยที่มาหาภรรยาคนที่สองที่นี่ และปล่อยให้ภรรยาคนแรกอยู่บ้านเพื่อรับใช้พ่อแม่สามี หึ! ผู้ชายนี่ใช้ไม่ได้เลยจริงๆ!”

เหล่าหญิงชราอีกหลายคนที่อยู่รอบตัวเธอก็พูดออกมาเช่นกัน “สิ่งที่หวังพูดเป็นเรื่องจริงพวกเราเห็นบ่อย! ส่วนใหญ่มีภรรยาที่บ้านและมีภรรยาที่นี่อีกด้วย หลังจากเรียนจบเหล่าเด็กๆหนีไป และพาพวกเขากลับมารวมกันจากนั้นก็จัดระเบียบครอบครัวใหม่”

“ใช่! บ้านของข้าถูกเช่าให้กับบุคคลดังกล่าว”

“บ้านข้าก็เหมือนกัน”

……

ซูจิ่วเย่ว์รู้สึกสับสนเป็นอย่างมาก และเธอก็ไม่รู้ว่าจะเชื่อใครดี

เพียงแต่เธอยังคงจำสิ่งที่แม่สามีพูดกับเธอก่อนที่เธอจะจากไป โดยบอกเธอว่าอย่าเพิ่งผิดหวังง่ายๆ และรอจนกว่าเธอจะพบกับซีหยวนแล้วเขาจะอธิบายเกี่ยวกับทุกสิ่งให้เธอฟัง

ใช่แล้วล่ะ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการพบกับซีหยวนก่อน!

ในช่วงเวลานี้ จู่ๆก็มีเสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้นมาจากบันได

“ภรรยา! อย่าไปฟังเรื่องไร้สาระของเธอ ข้าไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ!”

ซูจิ่วเย่ว์มองย้อนกลับไปหลังจากได้ยินเสียงที่คุ้นเคย และเห็นอู๋ซีหยวนยืนอยู่บนขั้นบันได หายใจหอบและเหงื่อไหลทั่วร่าง ดูเหมือนว่าเขาจะวิ่งเข้ามาอย่างเร่งรีบ

อู๋ซีหยวนรู้สึกอึดอัดอย่างยิ่งเมื่อเห็นคนที่เขาปรารถนายืนอยู่ที่ด้านล่างของบันได มองตัวเองด้วยสีหน้าซับซ้อน

เขาหยิบชายเสื้อขึ้นมาแล้วเดินลงบันไดทีละสามก้าว เขารีบวิ่งไปหาซูจิ่วเย่ว์แล้วกอดเธอด้วยความรู้สึกสบายใจ

“ภรรยา ข้าไม่เกี่ยวอะไรกับเธอเลยและข้าไม่ได้คุยอะไรกับเธอเลยด้วยซ้ำ”

การกอดกันต่อหน้าผู้คนมากมายย่อมนำไปสู่การถูกมองว่าไม่สมควรอย่างเลี่ยงไม่ได้ แต่ในช่วงเวลานี้เขาไม่สนใจอะไรอีกต่อไป เขาคิดเพียงว่าจะทำอย่างไรไม่ให้ภรรยาของเขาเข้าใจผิด

กัวลิ่งอี๋ที่อยู่ด้านข้างเห็นว่าผู้ชายมักจะปฏิเสธและพูดให้ตัวเองดูดี และรู้สึกกังวลใจกับผู้หญิงในหมู่บ้านมาก ซึ่งทำให้เธอโกรธมาก

เธอจะไม่ทำให้มันง่ายสำหรับเขาอย่างแน่นอน!

แม้ว่าจะไม่ได้ผล แต่เธอก็ยังต้องจัดการกับพวกเขาในอีกสองสามวัน!

เธอเอาผ้าเช็ดหน้าปิดหน้าแล้วร้องออกมาว่า “ซีหยวน เจ้าคนใจร้าย เมื่อวานเรามีนัดส่วนตัวที่ภูเขาด้านหลัง และเจ้าก็ชมข้าสวยเสียยิ่งกว่าดอกไม้ ทำไมเจ้าไม่ยอมรับตอนนี้ล่ะ"

อู๋ซีหยวนไม่เข้าใจผู้หญิงคนนี้จริงๆ เขาเป็นผู้ชาย แต่เขาแค่มีความเข้าใจผิดบางอย่าง เขาสามารถอธิบายให้ภรรยาของเขาฟังอย่างละเอียดในภายหลังและเปิดใจพูดคุยเรื่องต่างๆได้

และเธอเป็นผู้หญิง นี่เป็นการนัดส่วนตัวและเธอกำลังตั้งครรภ์ใครจะกล้าแต่งงานกับเธอในอนาคต?

อู๋ซีหยวนกอดซูจิ่วเย่ว์และรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าเธอกำลังตัวสั่นด้วยความโกรธ

เขากังวลว่าเธอจะเสียใจอย่างมากและทิ้งตัวเองไป

โชคดีที่ตอนเขาออกมาเธอยังคงโต้เถียงเพื่อเขาซึ่งแสดงให้เห็นว่าเธอยังคงเชื่อในตัวเขาจากก้นบึ้งของหัวใจซึ่งทำให้เขามีความสุขเป็นอย่างมาก

เขาลูบหลังเธอเบาๆ เพื่อแสดงท่าทีสบายใจ แล้วหันไปมองกัวลิ่งอี๋ “นี่แม่หญิงกัว ทุกอย่างต้องมีหลักฐานมาสนับสนุน หลังจากออกจากโรงเรียนเมื่อวานนี้ ข้าได้คัดลอกหนังสือในห้องสมุด ข้าสามารถขอให้เจ้าหน้าที่ยืนยันได้ และเป็นพยานว่าข้าไม่ได้กลับไปยังหอพักจนถึงเวลาห้องสมุดปิด เพื่อนร่วมหอพักของข้าก็สามารถเป็นพยานได้ แม่หญิงกัวต้องการจะใส่ร้ายข้า แต่ข้าก็สงสัยเหมือนกันว่าท่านจะหาหลักฐานอะไรมาได้บ้าง?

กัวลิ่งอี๋พูดอะไรไม่ออกครู่หนึ่ง และอู๋ซีหยวนก็พูดต่อ “ข้าแต่งงานแล้ว และข้าไม่มีทางไปยุ่งเกี่ยวกับแม่หญิงกัวอย่างแน่นอน ข้าสงสัยว่าแม่หญิงกัวจะกล้าไปเผชิญหน้ากับบิดาของท่านหรือไม่?”

ซูจิ่วเย่ว์ไม่คาดคิดว่าเขาจะถามสิ่งนี้ เธอตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แต่เมื่อเธอกลับมามีสติอีกครั้ง เธอมีความคับข้องใจอย่างมาก

“ทำไมข้าจึงโกรธ?! เจ้าไม่รู้งั้นรึ? เจ้าคือคนที่บอกว่าจะแต่งงานกับข้า เจ้าคือคนที่บอกว่าข้าเป็นผู้หญิงคนเดียวของเจ้า แต่แล้วเจ้าก็ไปพบคนอื่น!” เธอโกรธไม่ลง ในขณะที่ร้องไห้เธอก็ซบลงบนไหล่ของอู๋ซีหยวน และกัดมันอย่างรุนแรง

น่าเสียดายที่วันนี้อากาศยังหนาวอยู่และอู๋ซีหยวนสวมเสื้อผ้าหนา ดังนั้นการกัดของซูจิ่วเย่ว์จึงไม่ทำให้เขาเจ็บเลย

เขาเห็นเธอเป็นแบบนี้ก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างมาก เขาเอื้อมมือไปจับผมยาวถึงเอวของเธอ แล้วพูดเบาๆว่า “อย่าโกรธเลยนะที่รัก ทุกอย่างที่ข้าพูดเป็นเรื่องจริง ในเมื่อเจ้าจำได้ชัดเจนมาก ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็จำได้สิว่าข้าจะไม่มีวันโกหกเจ้าใช่ไหม?”

ซูจิ่วเย่ว์สูดลมเข้าไปเต็มจมูก “ใครสามารถอธิบายเรื่องนี้ได้ชัดเจนล่ะ?”

อู๋ซีหยวนมองดูการเคลื่อนไหวแบบเด็กๆของเธอ แล้วหัวเราะพร้อมกับพูดว่า “ดูเหมือนว่า จิ่วเย่ว์จะชอบข้ามาก ข้าคิดถึงเจ้าจนแทบบ้าได้ยังไงกันหลังจากที่ไม่ได้เจอเจ้ามาเพียงหนึ่งวัน"

ซูจิ่วเยว่หน้าแดงทันทีและยื่นมือออกเพื่อผลักเขาออก “เจ้ากำลังพูดถึงอะไร? ข้าไม่เห็นเข้าใจ”

ทันใดนั้นอู๋ซีหยวนก็ก้มลงและหันหน้าเข้าหาเธอ ดวงตาของเขามองตรงไปยังซูจิ่วเย่ว์แล้วเขาก็พูดอีกครั้ง “ให้ข้าดูว่าภรรยาอันมีค่าของข้าว่ากำลังโกหกหรือเปล่า? เจ้าหลงหรักข้าหรือไม่? ไม่เช่นนั้นเจ้าจะไม่โกรธมากจนมาที่นี่โดยไม่สนใจอะไร”

แม้ว่าเขาจะถามคำถามนี้ออกไป แต่การแสดงออกบนใบหน้าของเขาก็มุ่งมั่นอย่างมาก

ซูจิ่วเย่ว์ไม่สามารถปฏิเสธได้ แต่ในใจของเธอรู้สึกสับสนเล็กน้อย

“หลงรักเจ้า?” รู้สึกอย่างไรที่ได้รักกับใครสักคน?

มีความสุขเมื่อเห็นเขา และมีความสุขทุกครั้งที่คิดถึงเขา เขาจะเศร้าถ้าเขามีชีวิตที่ไม่ดี เขาไม่ต้องการตัวเองและโลกกำลังล่มสลาย