ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 171

อู๋ซีหยวนมองเธอโดยไม่พูดอะไร และอยากให้สาวน้อยจอมเปิ่นของเขารับรู้ถึงหัวใจของเขา

ในอดีตเขามักจะคิดว่าเธอยังเด็กและไม่เข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างชายและหญิงแต่หลังจากนี้เขาก็ตระหนักได้ว่าภรรยาของเขาเติบโตขึ้นแล้ว

“ก็อาจจะใช่?” ซูจิ่วเย่ว์มีสามจุดของความไม่แน่ใจ สามจุดของความสับสน และหลายจุดที่เต็มไปด้วยความเขินอาย

อู๋ซีหยวนพาเธอไปพักในบ้านของเขาและบอกให้เธอรอที่นี่สักพักก่อนอย่าเพิ่งไปไหน

เขาไปหาท่านอาจารย์เพื่อขอลาครึ่งวัน ตามกฎแล้วท่านอาจารย์จะไม่ยอมให้ แต่ด้วยความที่อู๋ซีหยวนเรียนเก่งมากและเป็นลูกศิษย์ของอาจารย์ขง ดังนั้นบางครั้งเขาจึงต้องให้ความช่วยเหลือ

“ไปเถอะ พรุ่งนี้อย่าเข้าเรียนสายล่ะ ไม่เช่นนั้นจะถูกลงโทษอย่างหนัก!”

เมื่ออู๋ซีหยวนได้รับการอนุญาต เขาก็กอดกำปั้นของเขาอย่างมีความสุขและแสดงความเคารพ “นักเรียนรับทราบขอรับ”

ในช่วงเวลานี้เพื่อนร่วมชั้นหลายคนที่อาศัยอยู่ใต้หลังคาเดียวกันกับอู๋ซีหยวนยังไม่กลับมา และบ้านของพวกเขาก็ไม่ได้ยุ่งมากนัก

ซู่จิ่วเย่ว์แกะสัมภาระที่เธอถือมาตลอดทาง และหยิบผ้าปูที่นอนและผ้าห่มที่สะอาดออกมาให้อู๋ซีหยวนสวม จากนั้นเธอก็วางเสื้อผ้าสกปรกที่เขาวางไว้บนเก้าอี้ในอ่างโดยตั้งใจจะซักให้เขา

แต่แล้วเธอก็นึกถึงคำพูดของซีหยวนได้ ที่บอกว่าไม่ให้เธอเดินไปไหนมาไหนและเธอก็อยู่เฉยๆอย่างเชื่อฟัง จากนั้นเธอก็วางของในมือลงแล้วมองดูที่อยู่อาศัยของพวกเขาอย่างอยากรู้อยากเห็น

บ้านดูโทรมไปหน่อยแต่กว้างขวางและสว่างสดใส หน้าต่างเปิดไปทางทิศตะวันออก และทันทีที่พระอาทิตย์ขึ้นในตอนเช้าห้องก็สว่างขึ้น

โต๊ะทั้งสี่วางชิดกันและเต็มไปด้วยปากกา หมึก กระดาษ หินหมึก และหนังสือ เธอไม่รู้ว่าอันไหนเป็นของอู๋ซีหยวนดังนั้นเธอจึงไม่กล้าแตะต้องสิ่งของเหล่านั้น

รอไม่นานก็มีคนกลับเข้ามาที่ห้อง

เมิ่งอวี่ชุนเพิ่งนัดเพื่อนร่วมชั้นเพื่อออกไปทานอาหารเย็น เมื่อคิดว่าเสื้อผ้าของตัวเองเปื้อนหมึก เขาจึงคิดที่จะกลับมาเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนที่จะออกไป เขาไม่คาดคิดว่าทันทีที่เดินเข้ามาจะต้องพบว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ในบ้านของตนเอง

ผู้หญิง? !

เขาตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งจึงรีบถอยออกจากบ้านไปยืนอยู่นอกประตูแล้วมองดูอีกครั้งและก็พบว่านี่คือบ้านของตน

จากนั้นเขาก็ยืนอยู่นอกประตูบ้านโดยรักษาระยะห่างจากเธอพอสมควร และถามเธอว่า “เจ้า.....เจ้าเป็นใคร! ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ในบ้านของพวกข้า?”

ซู่จิ่วเย่ว์ลุกขึ้นยืนด้วยความหวาดกลัวเล็กน้อยแล้วบีบมือของตัวเองราวกับลูกบอล “สามีของข้าขอให้ข้ารอเขาที่นี่…”

“สามีของเจ้า ใครกัน?” ท่าทีของเมิ่งอวี่ชุนเริ่มเป็นมิตรมากขึ้นเล็กน้อยเมื่อเขาได้ยินว่าเธอเป็นภรรยาของเพื่อนร่วมชั้น

คนที่อยู่ในบ้านหลังเดียวกันกับเขามีภรรยากันหมด แต่เขาไม่มี

ไม่รู้ว่าหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าคือภรรยาของใคร แต่เธอช่างงดงามยิ่งนัก

ก่อนที่ซูจิ่วเย่ว์จะพูดอะไร ก็มีเสียงผู้ชายดังมาจากข้างนอก “ข้า ภรรยาของข้าเอง!”

อู๋ซีหยวนรีบเดินเข้ามาและเมื่อเขาได้ยินคำถาม เขาก็รีบตอบเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ

เมิ่งอวี่ชุนแอบตบริมฝีปากในใจ ผู้ชายคนนี้น่าโมโหจริงๆ

ในโลกนี้มีคนที่เกิดมาพร้อมกับโชคลาภเช่นนี้จริงๆ และมีหนึ่งหรือสองคนตกหลุมรักเขา แต่ตัวเขาเองไม่ได้หมกมุ่นอยู่กับเรื่องเพศของผู้หญิงและไม่ทำให้การเรียนล่าช้าเลย แม้แต่อาจารย์ที่เข้มงวดของเขาก็ชื่นชมเขาเป็นครั้งคราว

เขาไม่เคยเข้าใจเลยว่าทำไมเขาถึงปฏิเสธแม่หญิงกัว บุคคลเช่นนี้จะเทียบได้กับผู้หญิงในหมู่บ้านได้อย่างไร

อีกอย่างเป็นเรื่องปกติที่ผู้ชายที่ดีจะมีภรรยาสามคนและนางสนมสี่คน ถ้าเขาแต่งงานกับใครอีกคนล่ะจะเกิดอะไรขึ้น?

แต่ตอนนี้เมื่อเขาเห็นรูปร่างหน้าตาภรรยาของชายผู้นี้ ในที่สุดเขาก็เข้าใจสิ่งที่เขาคิด

ทุกคนที่ซูจิ่วเย่ว์เห็นในหมู่บ้านล้วนแต่เป็นคนภูเขาที่ดุร้ายและร้ายกาจ และเธอก็รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยกับชื่อที่เป็นทางการเช่นนี้

เธอพยักหน้าอย่างระมัดระวัง “รับทราบ”

อู๋ซีหยวนและซูจิ่วเย่ว์เป็นเพียงสองคนที่เหลืออยู่ในบ้าน อู๋ซีหยวนหยิบธนบัตรจำนวนหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเงินที่เขาถือติดตัวมาและมอบให้กับซูจิ่วเย่ว์

ซู่จิ่วเย่ว์มองดูกองธนบัตรหนาๆ ในมือของเขา และดูเหมือนว่าจะมีเจ็ดหรือแปดใบ

เมื่อเห็นว่าทั้งหมดนี้มีใบละหนึ่งร้อยตำลึง กล่าวคือ ในมือของเธอก็น่าจะมีเจ็ดหรือแปดร้อยตำลึง

เธอรู้สึกกังวลและขมวดคิ้วเล็กน้อยพร้อมกับถามว่า “ทำไมเจ้าถึงมีธนบัตรมากมายขนาดนี้”

เมื่ออู๋ซีหยวนเห็นเธอแบบนี้ก็รู้ว่าเธอคิดมาก เพื่อไม่ให้เธอกังวลเขาจึงเล่าให้เธอฟังเกี่ยวกับเงินแปดสิบหยวนที่เขาให้ท่านอ๋องมู่ยืมก่อนหน้านี้

แต่คิ้วขมวดของซูจิ่วเย่ว์ยังคงไม่คลาย “เจ้าให้ยืมเขาแค่แปดสิบหยวน ทำไมเขาคืนให้เจ้ามากมายขนาดนี้ มันไม่โลภไปหน่อยเหรอ?”

อู๋ซีหยวนมองดูหญิงสาวผู้โง่เขลาของเขาแล้วหัวเราะ “ไม่ใช่เพราะข้าโลภกับข้อได้เปรียบเล็กๆ น้อยๆ ของเขา ข้าช่วยเขาด้วยความคิดในวันนั้น ซึ่งถือได้ว่าช่วยชีวิตเขา สิ่งเหล่านี้ที่เขามอบให้ข้านอกเหนือจากการคืนให้ข้า เงินที่เหลือน่าจะเป็นของขวัญสำหรับคำขอบคุณ”

ซูจิ่วเย่ว์เพิ่งเรียนรู้ประโยคหนึ่งในหนังสือ ได้รับค่าตอบแทนโดยที่ยังไม่ได้ทำอะไรเลย

แต่ตอนนี้ได้รับคุณงามความดีแล้ว มันก็ง่ายที่จะพูด

จากนั้นอู๋ซีหยวนก็พูดขึ้นอีกครั้ง “เจ้าควรเก็บธนบัตรเหล่านี้ไว้ ที่นี่คนเยอะมาก ถ้าเกิดว่ามันสูญหายไปจะไม่เสียดายรึ?"

ซูจิ่วเย่ว์คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ จากนั้นก็รวบรวมธนบัตรและหันหลังกลับ ใส่ธนบัตรไว้ในเสื้อผ้ารัดรูป แล้วใช้มือเล็กๆ ตบเบา ๆ ด้วยความรู้สึกโล่งใจ