ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 41

“เด็กคนนี้รินเหล้าตั้งแต่เมื่อไหร่? ดื่มเหล้าได้ยังไง?！ตอนนี้จะทำอย่างไร?”

คนในครอบครัวของหลิวซุ่ยฮวาดื่มเหล้าเก่ง วันธรรมดาก็ดื่มเหล้ากันแค่สองแก้ว ไม่มีใครดื่มจนเมามาย ดังนั้นขณะนี้หลิวซุ่ยฮวาก็ไม่รู้จะต้องทำอย่างไร

หวงฮู่เซิงรู้สึกละอายใจ จะว่าไปแล้วเหยือกเหล้าวางอยู่ข้างๆมือของเขา แต่เขากลับไม่เห็นเจ้าเด็กคนนี้แอบรินเหล้า เขาประมาทจริงๆ

“ทำซุปแก้เมาค้างให้เขากิน” เขาพูดเสนอ

หลิวซุ่ยฮวาขมวดคิ้วและส่ายหน้า “ที่บ้านไม่มีสิ่งนี้”

หวงฮู่เซิงอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดต่อว่า “มีน้ำผึ้งไหม? ”

“ก็พอมีอยู่บ้าง”

“เอาน้ำผึ้งให้เขาดื่มหน่อย”

ซูจิ่วเย่ว์รีบลุกขึ้นทันที “ท่านแม่ ข้าไปเอาเอง”

น้ำผึ้งถูกหลิวซุ่ยฮวาล๊อกเก็บไว้ในตู้ เธอหยิบกุญแจและเปิดตู้ออก และหยิบขวดกระเบื้องใบเล็กออกมา

นี่คือรังผึ้งที่อาสามของเจ้าไปเก็บมาจากบนภูเขาเมื่อฤดูร้อนปีที่แล้ว กลับมาก็แบ่งให้ครอบครัวเราส่วนหนึ่ง นี่เป็นของที่หาได้ยาก ไม่จำเป็นก็จะไม่เอาออกมากิน

แน่นอนว่าซูจิ่วเย่ว์รู้ว่ามันเป็นของที่หายาก ตั้งแต่เด็กจนโตเธอไม่เคยได้ลิ้มรส จึงไม่รู้ว่ารสชาติเป็นอย่างไร

หลิวซุ่ยฮวาใช้ช้อนเล็กค่อยๆตักออกมาใส่ลงในแก้ว เห็นซูจิ่วเย่ว์มองด้วยสายตาเป็นประกายแวววาว ในใจก็รู้สึกขบขัน จึงตักขึ้นมาอีกเล็กน้อย ยิ้มและพูดว่า “มา อ้าปาก”

ซูจิ่วเย่ว์อึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็อ้าปากโดยไม่ทันตั้งตัว หลิวซุ่ยฮวายื่นน้ำผึ้งในช้อนป้อนเข้าปากของเธอ

รสชาติหวานมันละลายในปากของเธอ ทันใดนั้นรสชาติก็เข้าไปถึงในลำคอ เธอเม้มริมฝีปากรอให้ความหวานนั้นค่อยๆจางหายไป แล้วพูดว่า “ขอบคุณท่านแม่”

หลิวซุ่ยฮวาพูดอย่างร่าเริงว่า “ไม่จำเป็นต้องพูดแบบนี้กับแม่ เจ้ารีบไปผสมน้ำมาป้อนให้ซีหยวน เด็กคนนี้แค่คาดสายตา ก็ดื่มจนตัวเองเมา”

ซูจิ่วเย่ว์นั่งอยู่ข้างๆซีหยวน เธอก็ไม่ทันสังเกตเห็นเขา ในใจเธอรู้สึกผิดมาก รีบกล่าวขอโทษทันทีว่า “ท่านแม่ ขอโทษ เพราะข้าดูแลซีหยวนได้ไม่ดี”

หลิวซุ่นฮวาเพิ่งล๊อกตู้เสร็จ ก็เห็นเธอก้มหัวลง ทำได้เพียงลูบหัวของเธอ และปลอบโยนเบาๆว่า “ไม่ได้โทษเจ้า แม่เองซึ่งนั่งอยู่ตรงข้าม ก็ไม่เห็นอะไรผิดปกติ จุดแค่ตะเกียงน้ำมัน ก็เป็นเรื่องปกติที่จะมองไม่ค่อยชัด ตอนนี้เขาก็โตแล้ว ดื่มเหล้าบ้างก็ไม่เป็นไร”

เมื่อซูจิ่วเย่ว์เห็นว่านางไม่ได้ตำหนิตัวเอง จึงรู้สึกโล่งใจเล็กน้อย

หลิวซุ่ยฮวาจึงดึงมือกลับมา “ออกไปเถอะ”

หลังจากที่เธอออกไปแล้ว หลิวซุ่ยฮวาได้สั่งให้ลูกชายอีกสองคนแบกเจ้าสามกลับไปที่ของเธอ

ซูจิ่วเย่ว์ไปผสมน้ำร้อนที่ห้องครัว พร้อมถือชามใบเล็กกลับไปที่ห้องของเธอ

เมื่อต้าเฉิงและเอ้อร์เฉิงเห็นเธอเดินมา พวกเขาพยักหน้าทักทายและเดินจากไป

เธอลืมตาขึ้น ก็เห็นอู๋ซีหยวนนอนตะแคงอยู่บนที่นอน มือข้างหนึ่งประคองศีรษะไว้ และอีกข้างหนึ่งหยิบผมไว้หนึ่งจุก

เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายจงใจแกล้งเธอ เมื่อเห็นเธอตื่น ดวงตาของอู๋ซีหยวนก็เป็นประกาย “ภรรยา！ในที่สุดเจ้าก็ตื่น！วันนี้ภรรยาเป็นคนขี้เกียจ！นอนตื่นสายกว่าข้าอีก！”

ซูจิ่วเย่ว์ตะลึงไปครู่หนึ่ง จากนั้นมองท้องฟ้าข้างนอก ฟ้าสว่างตั้งนานแล้ว

เธอรีบลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว หยิบเสื้อที่อยู่บนแท่นนอนขึ้นมาแล้วเริ่มสวมใส่มัน

“เจ้าทำไมไม่ปลุกข้า” เธอบ่นด้วยเสียงเบาๆ

เมื่ออู๋ซีหยวนเห็นเธอลุกขึ้น เขาเองก็ลุกขึ้นนั่ง เห็นเขานั่งขัดตะหมาดบนแท่น พูดด้วยความไม่พอใจว่า “เมื่อก่อนเจ้าตื่นก็ไม่เคยปลุกข้า ข้าอยากให้เจ้าได้นอนพักนานหน่อย”

ตอนนี้เป็นเวลาเกือบเที่ยงแล้ว ลูกสะใภ้บ้านไหนนอนจนถึงเวลานี้ ถ้าแพร่ออกไปเธอคงถูกหัวเราะเยาะแน่ๆ

แต่อู๋ซีหยวนก็หวังดีต่อเธอ เธอจึงไม่สามารถตำหนิเขาได้

“ข้ารู้ ซ๊หยวนเป็นเด็กดี ซีหยวนยังปวดหัวอยู่หรือเปล่า?”

อู๋ซีหยวนส่ายหัว “ไม่ปวดแล้ว เมื่อคืนข้ากำลังทานข้าวไม่ใช่หรือ? ทำไมตื่นมาก็อยู่บนแท่นนอน? ข้าพยายามนึก แต่ก็นึกไม่ออก”

เขาห่อไหล่ แลดูน่าสงสารเล็กน้อย

ซูจิ่วเย่ว์สวมเสื้อเรียบร้อยแล้ว ก็หยิบเสื้อของอู๋ซีหยวนที่อยู่ข้างๆมาเพื่อช่วยเขาสวมใส่