ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 63

ซูจิ่วเย่ว์จึงไม่ได้ถามต่ออีก “อาจารย์ ข้าไม่ถามก็ได้ แต่เขาจะต้องไปนำภัยมาสู่หมู่บ้านนะ！”

หวงฮูเซิงถอนหายใจ เขาไม่สามารถรับปากเธอ เรื่องนี้เขาไม่อาจรับประกันได้จริงๆ

อู๋ซีหยวนขี่ม้าส่งหวงฮูเซิงกลับไป จากนั้นก็เดินกลับมาพร้อมกับแม่และพี่ชายคนโต

ท่านแม่！ภรรยาข้าเก่งมาก！อู๋ซีหยวนอดไม่ได้ที่จะชมภรรยาต่อหน้าแม่ของเขา

“จิ่วยาทำอะไรหรือ?” หลิวซุ่ยฮวาเองก็รู้ว่าลูกสะใภ้คนนี้มีความสามารถ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องความโชคดีของเธอ งานที่นางทำประจำทุกวันก็ช่วยครอบครัวได้มากเช่นกัน

“เมื่อหลายวันก่อนภรรยาข้าไปที่เมืองยงโจว ถูกโจรจับตัวไป แล้วก็หลบหนีออกมาได้ด้วยตัวเอง！พี่สาวที่หลบหนีออกมาพร้อมนางได้มอบของขวัญมากมายให้กับนางด้วย！”

หลิวซุ่ยฮวาขมวดคิ้วทันทีที่ได้ยิน ในช่วงไม่กี่วันที่เธอไปบนภูเขา มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นหรือ?

“ภรรยาเจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” เธอถามด้วยความเป็นห่วง

อู๋ซีหยวนส่ายหน้า “ไม่เป็นไร”

หลิวซุ่ยฮวาก็ยังคงเป็นกังวล เธอจึงรีบไปที่บ้านเกิดเพื่อดูแม่ที่ชราของเธอ เมื่อเธอเห็นว่าอาการปกติดีจากนั้นเธอจึงรีบกลับบ้าน

ทันทีที่เข้าบ้านก็เห็นรถเข็นจอดอยู่ที่หน้าประตู บนรถมีข้าวของเต็มไปหมด

“คือสิ่งนี้หรือ?” เธอถาม

อู๋ซีหยวนพยักหน้าอย่างมีความสุข “ใช่แล้ว！ภรรยาข้าเก่งมากใช่ไหม！นางบอกว่ารอให้ท่านแม่กลับมาแล้วค่อยเปิดดู”

เขาอยากให้ภรรยาได้รับการชมและยกย่องจากแม่ของเขา แต่ใครจะรู้ว่าภายในใจของหลิวซุ่ยฮวานั้นไม่รู้ว่าจะดีใจหรือร้องไห้ดี

จิ่วยาดีและเก่งทุกอย่าง แต่นางก็เป็นคนที่ใสซื่อบริสุทธิ์เกินไป

สิ่งของบนเกวียนเป็นสิ่งที่คนอื่นมอบให้กับนาง ดังนั้นจึงเป็นของนาง นางไม่คิดจะเก็บไว้เอง กลับเอาออกมาวางไว้ข้างนอกอย่างเปิดเผย และไม่กลัวว่าใครจะมาขโมยไป

พวกเขาทั้งสองกำลังคุยกันอยู่ ซูจิ่วเย่ว์ก็รีบวิ่งออกมาจากในห้อง โดยยังมีสิ่งสกปรกติดอยู่บนนิ้วที่สะอาดของเธอ และตะโกนเรียกอย่างมีความสุขว่า “ท่านแม่！ ท่านกลับมาแล้ว！”

หลิวซุ่ยฮวายิ้มและเดินเข้าไปหาเธอ หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดหน้าให้เธอ “ทำอะไรอยู่ในห้องหรือ? ทำไมถึงได้มอมแมมเหมือนลูกแมว”

ซูจิ่วเย่ว์ก็ไม่คิดว่าดินในมือของตัวเองจะเปื้อนที่ใบหน้าด้วย จึงยิ้มอย่างเขินอาย “คราวก่อนพวกเราซื้อเมล็ดพันธุ์กลับจำนวนหนึ่ง ข้าก็เลยคิดว่าจะปลูกก่อน จากนั้นสองเดือนก็สามารถขายได้แล้ว”

หลิวซุ่ยฮวาช่วยเช็ดมือให้เธออีกครั้ง “เจ้าเป็นเด็กที่ขยันอยู่เสมอ”

เทียนซิวเหนียงได้ยินเสียงแม่สามีของเธอ และเมื่อเธอออกมาจากในห้อง ก็บังเอิญเห็นว่าทั้งสองใกล้ชิดกันราวกับแม่และลูกสาว

เธอเบะปาก แต่ก็ไม่ได้เดินเข้าไปหา แต่เธอก็โลภอยากได้ของบนเกวียนนั้น และอยากรู้ว่าแม่สามีเธอจะแบ่งยังไง

“ท่านแม่ พี่อี๋มอบสิ่งของดีๆให้กับข้าหนึ่งเกวียน และกำลังรอท่านกลับมาดู！”

แม้ว่าซูจิ่วเย่ว์ไม่ได้เอ่ยปาก แต่จะมีของดีหล่นลงมาจากฟ้าได้อย่างไร? ต้องเป็นเพราะขณะที่หลบหนีจิ่วเย่ว์ได้ช่วยคุณหนูของตระกูลไหนไว้แน่ๆ

หลิวซุ่ยฮวาหยิกแก้มของเธอ “เหมือนคนโง่ตัวน้อย สิ่งที่คนอื่นให้เจ้า ก็เป็นของเจ้า เจ้าก็เก็บไว้เองเถอะ！”

เธอไม่ได้ควบคุมระดับเสียง ทุกคนในบ้านก็ได้ยิน จริงๆแล้วเธอตั้งใจที่จะพูดให้ลูกสะใภ้อีกสองคนได้ยิน

เมื่อเธอพูดอย่างนั้น ทั้งสองคนก็เริ่มวิตกกังวลทันที

เฉินจาวตี้เพิ่งจะเปิดปาก เทียนซิวเหนียงเป็นคนปากไว มีอะไรในใจก็จะพูดออกมาทันที

เจ้าบ้านตระกูลซูเป็นคนพิถีพิถัน รู้ว่าถ้าให้ของขวัญแก่ผู้อื่นเขาอาจจะมอบอักษรและภาพวาดโบราณให้แก่ผู้อื่น

แต่ดังคำกล่าวที่ว่าไว้ ของเก่าในสมัยรุ่งเรือง คือทองคำในสมัยนี้

เมื่อสถานการณ์ตลาดเป็นแบบนี้ การให้อักษรและภาพวาดโบราณจะมีประโยชน์อะไร? ดังนั้นของขวัญที่เขามอบให้นอกจากเสบียงอาหารแล้ว ยังมีเครื่องประดับ กิ๊บติดผมผีเสื้อทองคำ ต่างหูผีเสื้อดอกไม้ และกำไลคู่ที่หนาเท่านิ้วก้อยซึ่งให้ความรู้สึกถึงความมั่งคั่ง

ดวงตาของอู๋ซีหยวนเป็นประกาย “มันสวยมาก！”

ใช่มันสวยมาก ใครไม่ชอบของแบบนี้ล่ะ? แต่เมื่ออยู่ในมือเธอก็ไม่รู้ว่าจะใส่ไปไหน ควรซ่อนไว้เป็นสมบัติส่วนตัวดีกว่า ต่อไปถ้าพ่อแม่แก่แล้ว อาการซีหยวนยังไม่ดีขึ้น เธอมีเงินในมือก็ไม่ต้องไปขอร้องคนอื่น

“ภรรยา เจ้าไม่ลองสวมดู?” อู๋ซีหยวนเร่งเร้า

ซูจิ่วเย่ว์ส่ายหน้าอย่างจริงจัง “ช่างเถอะ เก็บไว้ก่อน”

อู๋ซีหยวนไม่เข้าใจ “ทำไมล่ะ? ภรรยาของข้าสวยมาก ถ้าสวมมันจะดูดีขึ้นกว่านี้！”

“ข้ายังเด็กอยู่ ยังไม่เหมาะที่จะใส่ รอให้โตกว่านี้ค่อยว่ากัน”

อู๋ซีหยวนทำหน้ามุ่ย “ภรรยาข้าสวยที่สุด！ใส่อะไรก็เหมาะสม”

ซูจิ่วเย่ว์มีความสุขเมื่อถูกเขาพูดเอาใจ หยิกใบหน้าหล่อเหลาที่เขายื่นมาใกล้ๆเธอ “เจ้าก็ดูดี！ ทำไมเจ้าไม่ใส่ล่ะ?”

“ข้าเป็นผู้ชาย！”

ซูจิ่วเย่ว์รู้สึกว่าอาการของอู๋ซีหยวนเริ่มดีขึ้นแล้ว แม้ว่าเขายังจำเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ไม่ได้ แต่ความคิดของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว

แม้ว่าเขายังพูดเรื่องเหมือนเด็กเป็นครั้งคราว แต่เมื่อเปรียบเทียบกับตอนที่เธอมาที่นี่ครั้งแรก ตอนนี้เขาเริ่มเหมือนคนปกติขึ้นเรื่อยๆแล้ว