ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 64

“ผู้ชายก็สวมใส่ได้！” เธอทำท่าทางจะดึงปิ่นผีเสื้อออกแล้วเสียบบนหัวของซีหยวน อู๋ซีหยวนรีบกุมหัวแล้ววิ่งหนี ทั้งสองวิ่งไล่ตามกันเป็นเวลานาน อู๋ซีหยวนล้มลงบนคั่ง ท่านอนกางแขนกางขา

ซูจิ่วเย่ว์ไม่ได้ไล่ตามเขาอีก แต่หันกลับไปที่โต๊ะเพื่อเก็บของขวัญที่พ่อลูกตระกูลซูมอบให้เธอ

ข้างในยังมีข้าวสารอีกสองถุง เธอนำไปไว้ที่ห้องครัว เพื่อแบ่งให้ทุกคนกินด้วยกัน

เมื่อเฉินจาวตี้เห็นว่าตัวเองยังได้กินข้าวสารดีๆแบบนี้ ความรู้สึกไม่สบายใจของเธอก็ค่อยๆหายไป

หลังจากจัดของเรียบร้อย พบว่านอกจากอาหารสมุนไพรและเสื้อผ้าแล้ว ข้างล่างยังมีกล่องอีกใบ

กล่องมีขนาดประมาณสองฝ่ามือ กล่องสีแดงเข้มวางบนโต๊ะไม้หยาบๆ ซึ่งดูไม่ค่อยสอดคล้องกันนัก

“นี่คืออะไร?” เธอหยิบกล่องขึ้นมาและพึมพำกับตัวเอง

“อะไรคืออะไร?” อู๋ซีหยวนก็ลุกขึ้นมาจากคั่ง เขาโน้มตัวเข้าไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น

ซูจิ่วเย่ว์เปิดกล่องออก พบว่าในกล่องนั้นใส่เงินไว้เต็มกล่อง บนล่างสองชั้น ชั้นละสิบชิ้น ประมาณสองร้อยตำลึง

เธอตกตะลึง นี่เป็นเงินจำนวนมหาศาล แต่หลังจากเหตุการณ์ที่เธอเคยเจอมา ความสามารถในการยอมรับของเธอก็สูงขึ้น เวลานี้เธอยังสามารถควบคุมสติของตัวเองได้

แต่อู๋ซีหยวนที่อยู่ข้างๆเธอกลับอุทานด้วยเสียงเบาๆ “เงิน！”

ซูจิ่วเย่ว์รีบแสดงท่าทางให้เขาเงียบๆหน่อย จากนั้นก็ปิดกล่อง และพูดด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “เสียงเบาหน่อย”

อู๋ซีหยวนพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง ซูจิ่วเย่ว์จึงอธิบายต่อว่า “ท่านแม่เป็นคนบอกให้พวกเราซ่อนของเหล่านี้ไว้ เราต้องเก็บรักษามันให้ดี จะให้คนนอกรู้ไม่ได้เด็ดขาด จะเก็บเอาไว้ซื้อหนังสือให้ซีหยวนในภายหลัง！”

อู๋ซีหยวนใช้นิ้วชี้ทำเครื่องหมายกากบาทที่ปาก “ไม่พูด ซีหยวนจะไม่พูดออกไป！”

ซูจิ่วเย่ว์ยิ้มให้เขา เอื้อมมือไปลูบหัวเขา “เด็กดี！”

อู๋ซีหยวนก็ยิ้มตอบกลับเธอเช่นกัน โดยเผยให้เห็นถึงลักยิ้มตื้นๆบนแก้มของเขา

เนื่องจากพวกเขาเป็นเพียงสามัญชนคนธรรมดา จะสวมใส่ผ้าซาตินไม่ได้ ดังนั้นเจ้าบ้านตระกูลซูจึงให้คนเตรียมผ้าธรรมดาที่สวมใส่สบายให้แก่พวกเขา

มีทั้งหมดสิบสองม้วน ซูจิ่วเย่ว์เองจะใส่ได้มากแค่ไหนกัน เธอจึงตัดผ้าออก แล้วแบ่งให้บ้านใหญ่และบ้านสามบางส่วน

สุดท้ายเธอก็หยิบผ้าหนึ่งม้วน และกำไลทองหนึ่งชิ้นไปที่ห้องของหลิวซุ่ยฮวา

“ท่านแม่ ข้าเข้าไปนะ?”

หลิวซุ่ยฮวากำลังนั่งคุยกับสามีบนคั่ง เมื่อได้ยินเสียงของซูจิ่วเย่ว์ เธอก็หยุดพูดและตะโกนออกไปข้างนอก “เข้ามาสิ！”

เมื่ออู๋ฉวนเห็นว่าผู้หญิงมีเรื่องจะคุยกัน เขาก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปข้างนอก “ข้าจะไปเติมฟืนใส่ปากคั่ง”

ซูจิ่วเย่ว์เห็นเขาออกไปและปิดประตู จากนั้นจึงเดินเข้าไปหาหลิวซุ่ยฮวาพร้อมกับผ้าในมือ และพูดเหมือนถวายทรัพย์ว่า “ท่านแม่！ นี่คือผ้าสำหรับตัดเย็บเสื้อผ้าของท่านกับท่านพ่อ? ข้าวัดขนาดให้ท่าน? ข้าจะตัดเย็บเอง！”

หลิวซุ่ยฮวาเห็นว่าเธอเลือกลายและสีที่เข้มให้กับเขา ซึ่งดูค่อนข้างเคร่งขรึม เธอจึงยื่นมือออกไปลูบ สัมผัสที่นุ่มนวลทำให้เธอไม่อยากดึงมือกลับ