ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 65

แม่สามีของเธอเลี้ยงไก่ และเลี้ยงหมูในบ้าน เลี้ยงหมูต้องไปหาอาหารหมู เลี้ยงไก่เป็นเรื่องง่ายไม่ลำบากอะไร และยังสามารถนำไข่ไก่ไปขายที่ตลาดได้อีกด้วย

รายได้จากสองอย่างนี้ในแต่ละปีก็ยังตามหลังตระกูลอู๋อยู่มาก ไม่ต้องพูดถึงที่แม่สามีของเธอบางครั้งยังไปเรียนรู้ความรู้ใหม่ๆจากในเมืองอีกด้วย กลับมาปักผ้าเช็ดหน้า และนำไปขายก็มีรายได้เพิ่มขึ้นอีก

แม้ว่ายอดเงินจะไม่มากนัก แต่เมื่อเก็บออมไปเรื่อยๆก็เป็นยอดเงินจำนวนไม่น้อย

ในช่วงเวลาปกติเธอยังทำงานหนักมาก และยังควบคุมสมาชิกในครอบครัวทำงานหนักทุกวัน

ลูกชายไม่ได้เรื่องต้องตำหนิแม่ แต่ในด้านนี้แม่ของเธอนั้นยังทำหน้าที่ได้ไม่ดีพอจริงๆ

เมื่อเห็นเธอครุ่นคิด มุมปากของหลิวซุ่ยฮวาก็ยกขึ้นเล็กน้อย พร้อมกับความโล่งอกบนใบหน้าของเธอ

ซูจิ่วเย่ว์เป็นคนฉลาด นางสามารถคิดได้ด้วยตัวเอง ถ้านางสามารถจัดการงานบ้านได้ดี วันหลังก็สามารถช่วยคลายความกังวลใจของเธอได้

“เมื่อคิดได้แล้วก็เก็บกำไลไว้ให้ดี อย่าเอาออกมาให้คนอื่นเห็น” เธอพูด พร้อมดึงแขนเสื้อของซูจิ่วเย่ว์มาปิดกำไลไว้

ซูจิ่วเย่ว์ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ท่านแม่ ข้ารู้แล้ว”

เย็นนี้ตระกูลอู๋ได้ทานอาหารมื้อเย็นที่หรูหราอีกครั้ง ไม่ใช่เพียงข้าวคุณภาพดี มีแม้กระทั่งเนื้อสดใหม่

เนื้อตากแห้งถึงแม้รสชาติจะดี แต่ก็สู้รสชาติของเนื้อสดใหม่ไม่ได้

กลิ่นหอมของเนื้อลอยฟุ้งไปทั่วหมู่บ้าน และแบ่งให้ครอบครัวต้าจิ้นที่อาศัยอยู่ข้างบ้านหนึ่งชาม

“ตระกูลอู๋ใช้ชีวิตแบบไหนกัน? ปีนี้บอกว่าเกิดภัยพิบัติ ทุกครอบครัวต้องอดอยาก แต่ทำไมข้าเห็นครอบครัวเขาใช้ชีวิตดีกว่าปีที่ผ่านๆมาอีก?” พี่สะใภ้กุ้ยฮวายืนอยู่ที่ลานบ้าน เงยหน้าและมองไปที่กำแพงฝั่งตรงข้าม

ต้าจิ้นยืนอยู่ข้างๆเธอ และถือปล้องบุหรี่ในมือ

“ไปสนใจคนอื่นทำไม? พวกเขาทานเนื้อยังไม่ลืมที่จะแบ่งให้เราหนึ่งชาม มีเพื่อนบ้านแบบนี้ถือว่าพวกเราโชคดี！”

พี่สะใภ้กุ้ยฮวาหันกลับมาเหลือบมองเขา “ข้าก็ไม่ได้บอกว่าไม่ใช่โชคดีของเรา? ก็แค่สงสัย！ทุกคนใช้ชีวิตแบบเดียวกัน แต่ทำไมครอบครัวเขาถึงมีชีวิตความเป็นอยู่ดีขนาดนี้ได้อย่างไร?”

“งั้นเจ้าก็ไปถามดูสิ！” ต้าจิ้นพูดทิ้งท้าย และหันหลังกลับเข้าบ้าน โดยไม่สนใจนาง

พี่สะใภ้กุ้ยฮวาโมโหจนกระทืบเท้า แล้วเดินตามเข้าบ้านไป

หลังจากคนตระกูลอู๋กินกันอิ่มแล้ว ก็อาบน้ำแล้วเข้านอน แต่ทั้งหมู่บ้านเซี่ยหยางยังเต็มไปด้วยคนที่กินไม่อิ่มท้อง

เช้าวันรุ่งขึ้น ซูจิ่วเย่ว์เพิ่งตื่นขึ้นมากวาดหิมะที่ลานบ้าน ก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังมาจากด้านนอก

“ใครกัน?” เธอถาม

“ข้าเอง ครอบครัวเกินเซิง！” คนข้างนอกตอบรับ

ในเวลานี้ซูจิ่วเย่ว์ก็เกือบจำผู้คนในหมู่บ้านได้แล้ว เมื่อคนข้างนอกพูด เธอก็พูดตอบกลับ

แต่ก็ยังรู้สึกแปลกใจว่า เธอมาทำไม?

ระหว่างที่คิดก็วิ่งไปเปิดประตู “คุณป้า? ท่านมีเรื่องอะไรหรือ?”

ครอบครัวเกินเซิงก็คาดไม่ถึงว่าคนที่มาเปิดประตูให้นั้นจะเป็นลูกสะใภ้คนเล็กของหลิวซุ่ยฮวา ทำให้เธอไม่สามารถเอ่ยปากพูดได้

ซิ่วอิงไม่ได้กินข้าวสารมาเกือบสองเดือนแล้ว กินมันเทศทุกวัน และทุกวันนี้แม้แต่มันเทศก็ใกล้จะถูกกินหมดแล้ว

เมื่อเห็นหลิวซุ่ยฮวาตักข้าวสารเต็มถุงออกมาให้เธอ น้ำตาของเธอก็ไหลออกมา เธอรีบเอาแขนเสื้อมาเช็ดน้ำตา “พี่สาวแสนดี ความเมตตาของพี่ครั้งนี้ รอให้ครอบครัวข้าผ่านอุปสรรคครั้งนี้แล้ว จะคืนให้ท่านแน่นอน！”

สามีของซิ่วอิงขึ้นเขาไปหาฟืนและตกลงไปในหลุมพรางล่าสัตว์ สูญเสียขาไปข้างหนึ่ง หลายปีที่ผ่านมานี้นางได้แต่งลูกสะใภ้เข้าบ้านให้กับลูกชายนาง และเหมือนชีวิตกำลังจะดีขึ้น แต่บังเอิญมาเจอกับภัยพิบัติ ช่างน่าเวทนาจริงๆ

หลิวซุ่ยฮวาเห็นแล้วก็ค่อนข้างปวดใจ “เจ้าอย่าเป็นแบบนี้ รอให้ครอบครัวเจ้าไม่เดือดร้อนค่อยคืน ไม่ต้องเกรงใจอะไรข้า ภัยพิบัติก็เป็นเช่นนี้ ทุกครอบครัวล้วนลำบาก ครอบครัวข้าเป็นเพราะว่าหลายวันก่อนภรรยาเจ้าสามช่วยคุณหนูท่านหนึ่งไว้โดยไม่ได้ตั้งใจ เขาจึงให้อาหาร เพื่อเป็นการขอบคุณ”

เธอตั้งใจพูดถึงเรื่องนี้ เพื่อหาเหตุผลให้คนในครอบครัวของเธอมีกินและดื่มเพียงพอ และเพื่อให้พวกเขารู้ว่า ครอบครัวเธอได้รู้จักกับตระกูลที่ร่ำรวย ไม่ใช่ใครก็จะมารังแกพวกเธอได้

ซิ่งอิงรู้จักกับเธอมานานหลายปี และแทบทุกครั้งที่นางเอ่ยปาก เธอก็รู้ว่านางกำลังคิดจะพูดอะไร

เธอแค่อยากใช้คำพูดของตัวเองเพื่อกระจายข่าวนี้ออกไป ยังไม่ง่ายหรือ? พบเจอกันข้างทางคุยกันไม่กี่คำ ไม่ถึงครึ่งวัน ทั้งหมู่บ้านก็จะรู้เรื่องนี้

หลังจากที่หลิวซุ่ยฮวาส่งคนกลับไปแล้ว ซูจิ่วเย่ว์จึงเดินออกมาจากห้องครัว มองไปที่ประตู และถามว่า “ท่านแม่ คุณป้าซิ่วอิงมายืมอาหารหรือ?”

หลิวซุ่ยฮวาถอนหายใจ แล้วพยักหน้า “เฮ้อ！นางเองก็ลำบาก แต่เมื่อเราเริ่มให้ยืมก่อน เกรงว่าอีกไม่กี่วันก็จะมีคนจำนวนมากมายืมอาหาร！”

ซูจิ่วเย่ว์ก็คิดเช่นเดียวกัน ก่อนหน้านี้ทุกครัวเรือนกินไม่อิ่มท้อง ไม่มีใครกล้าออกไปยืมอาหาร ตอนนี้ในหมู่บ้านมีครอบครัวที่พอมีกิน ก็คงต้องตกเป็นเป้าหมายของพวกเขา

และที่น่าเสียดายคือ ครอบครัวที่พอมีกินนี้คือครอบครัวตระกูลอู๋ของพวกเขา

ดังที่กล่าวไว้ หลังจากทานหารกลางวันแล้ว ก็มีหลายครอบครัวทยอยมาขอยืมอาหารกัน

ไม่มีครอบครัวไหนที่กลับไปมือเปล่า แต่ครอบครัวที่มาทีหลังไม่ได้ให้ยืมเยอะเหมือนครอบครัวซิ่วอิง แบ่งให้แต่ละคนแค่ถ้วยเล็กๆ ถึงกระนั้น ทุกคนก็รู้สึกขอบคุณมาก