ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 66

หลิวซุ่ยฮวาก็ไม่ได้อยู่เฉย ทุกครั้งที่มีคนผ่านมาก็ร้องทุกข์ว่าจน ถึงกับหยิบถุงใส่ข้าวสารออกมาให้ทุกคนดู

"เฮ้อ ทุกคนก็ต่างยากลำบาก แบ่งกันคนละนิดคนละหน่อยเถอะ แต่บ้านข้าคนค่อนข้างเยอะ อย่างน้อยก็ต้องเหลืออาหารให้คนในครอบครัวบ้าง "

ฝั่งนี้ยังแบ่งอาหารกันอยู่ ก็มีสตรีท่านหนึ่งที่เพิ่งยืมอาหารไปวิ่งกลับเข้ามาอีกครั้ง

"ป้าอู๋ แย่แล้วล่ะ!"

หลิวซุ่ยฮวาชะงัก เงยหน้าขึ้นมองนาง "เกิดอะไรขึ้น?"

หญิงสาวยังไม่ทันหายใจได้ทั่วท้อง ก็รีบพูดขึ้นว่า "ข้าว่าจะไปหาของกินในป่าสักหน่อย แต่กลับเห็นมีทหารกลุ่มหนึ่งเดินมาทางพวกเราแล้ว ไม่รู้ว่าข้างนอกรับสมัครทหารไม่พอหรือเปล่า เลยมาจับคนในหมู่บ้านพวกเรางั้นหรือ!"

พอคำพูดนี้ออกมา ก็เกิดเสียงฮือฮาทันที

"เร็ว เร็วเข้า! บ้านไหนที่มีลูกผู้ชายออกไปหลบให้หมดๆ อย่าถูกเขาจับไปล่ะ!"

"ใช่ ลูกชายข้ายังอยู่บ้าน! ข้าต้องรีบกลับไปดูก่อน!"

"ไม่รู้ว่าสามีข้าจะถูกจับหรือเปล่า"

เหล่าผู้ชายตระกูลอู๋เข้าไปในป่าตั้งแต่เช้าตรู่ พวกเขาวางแผนจะปลูกผักในฤดูหนาว จึงต้องการไม้จำนวนมาก ผู้ชายในบ้านก็เลยเข้าป่าไปหมด แม้แต่อู๋ซีหยวนก็ถูกพ่อเขาพาไปแล้ว

พอเกิดเรื่องแบบนี้ คนที่วิ่งมายืมข้าวของตระกูลอู๋ก็กลับไปบ้างบางคน

ซูจิ่วเย่ว์แอบคิดในใจ แต่รู้สึกว่าบางทีคนเหล่านี้อาจไม่ได้มาจับผู้ชายที่แข็งแกร่ง

เมื่อทหารเหล่านั้นเข้ามาในหมู่บ้าน ซูจิ่วเยว์ก็ยิ่งมั่นใจมากขึ้น

ฉากนี้แอบคล้ายความฝันของนาง และพวกเขาน่าจะมาจับจงหยวน

อู๋จงหยวนถูกพวกเขาซ่อนไว้ในภูเขาแล้ว แต่ถึงอย่างนั้น ซูจิ่วเยว์ก็ยังกังวลมากๆ

คนกลุ่มนั้นตามหาตั้งแต่บ้านหลังแรกที่เข้าไปในหมู่บ้าน ไม่เว้นแม้แต่ห้องใต้ดินในบ้านเลย

ซูจิ่วเย่ว์ขมวดคิ้วแน่นขึ้น นางกระซิบถามหลิวซุ่ยฮวาที่อยู่ข้างๆว่า "ท่านแม่คะ ถ้าพวกเขาพบอาหารที่ซ่อนอยู่ในห้องใต้ดินของพวกเราจะทําอย่างไรดีคะ?"

หลิวซุ่ยฮวาก็ตื่นตระหนกเล็กน้อย เมื่อวานเพิ่งต้มเนื้อไปมื้อหนึ่ง วันนี้ก็ดันมีคนมากมายมายืมข้าวที่บ้านอีก ถ้าหากมีคนรู้ว่ายังมีอาหารมากมายซ่อนในห้องใต้ดินของพวกเขาละก็ ยังจะรอดไหมเนี่ย?

แต่ไม่ว่าจะกระวนกระวายใจแค่ไหน อาหารในห้องใต้ดินก็ย้ายไม่ทันแล้ว ตอนนี้ก็คงต้องปล่อยให้เป็นไปตามชะตากรรมแล้วล่ะ

เมื่อค้นมาถึงบ้านตระกูลอู๋ ซูจิ่วเย่ว์เพิ่งพบว่าคนที่นําทีมค้นหาดันเป็นคนรู้จักซะด้วย

คนที่มาคืออาต้าที่อยู่ข้างกายเจ้าบ้านตระกูลซู พอนึกถึงวันก่อนหน้า

นางและซีหยวนเหมือนจะทำกริยาล่วงเกินเขา ซูจิ่วเย่ว์ยิ่งรู้สึกหวั่นเกรงเข้าไปใหญ่

แต่กลัวก็อยู่ส่วนกลัว มารยาทที่พึงมีก็อย่าได้ขาด นางเดินเข้ามาโค้งคำนับกับอาต้า

"ใต้เท้า ได้พบท่านอีกแล้ว"

อาต้ารู้ว่าคนนี้เป็นผู้ที่ช่วยชีวิตคุณหนูของพวกเขา จึงโบกมือให้ลูกน้องของตนและพูดว่า"พวกเจ้าไปค้นบ้านอื่น บ้านนี้ข้าจะเป็นคนค้นเอง"

"รับทราบ"

เมื่อคนเหล่านั้นจากไป อาต้าก็มองมาทางซูจิ่วเย่ว์ที่ตกตะลึงและถามขึ้นว่า "ทำไม? แม้แต่น้ำชามหนึ่งก็ไม่คิดจะให้ดื่มหน่อยหรือ?"

หลิวซุ่ยฮวาที่อยู่ข้างๆไม่เคยเห็นอาต้า แต่มองท่าทีของคนนี้แล้ว เห็นได้ชัดเลยว่าเขาไว้หน้าจิ่วเย่ว์ แต่ไม่รู้ว่าระหว่างทั้งสองคนนั้นมีความสัมพันธ์กันอย่างไร

เมื่อเห็นว่าซูจิ่วเย่ว์ยังไม่ตอบสนอง นางรีบพูดขึ้นก่อนว่า "เจ้าเด็กนี่ รีบไปชงชาให้ท่านพลทหารสิ!"

ซูจิ่วเย่ว์เพิ่งจะหวนนึกขึ้นมาได้ และตอบรับว่า "รับทราบค่ะ"

นางนึกว่าอีกฝ่ายจะใช้อำนาจข่มเหงพวกเขาซะอีก กลับกลายเป็นนางเองที่ใช้น้ำใจคนต่ำมาประเมินวิญญูชน

ใบชาเป็นใบชาเกรดดี และเจ้าบ้านตระกูลซูเป็นคนให้มา ซูจิ่วเย่ว์หยิบชามยักษ์ออกมา ชงชามใหญ่ให้เขาและยกไปที่ห้องโถง